tag:blogger.com,1999:blog-293538122024-03-08T01:40:00.142+02:00τα λέμε...τα λέμε...kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.comBlogger118125tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-46265815650135905702012-08-09T18:34:00.000+03:002012-08-09T18:36:55.574+03:00ζέστη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: x-large;">ΖΕΣΤΗ</span></div>
<div style="color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: x-large;">ΖΕΣΤΗ</span></div>
<div style="color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: x-large;">ΖΕΣΤΗ</span></div>
<div style="color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;">και υποτίθεται ότι από σήμερα θα πέσει λίγο</span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;">πότε;</span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;"> </span></span></div>
</div><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-37168920019355760672011-10-17T21:33:00.000+03:002011-10-17T21:33:36.964+03:00αγωνία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">μερικές φορές θέλω ο χρόνος να σταματήσει<br />
μερικές φορές πάλι να τρέχει, να τρέχει για να φτάσει στο σημείο που εγώ θέλω να είναι για να γίνει κάτι<br />
μερικές φορές θέλω να είμαι μάγισσα, να έχω στα χέρια μου το μαγικό ραβδάκι<br />
κι όλα να τα τακτοποιώ κατά πως πρέπει....<br />
..................................................................................................................................................................<br />
δεν είμαι όμως<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-12144019526010702242011-06-05T21:03:00.000+03:002011-06-05T21:03:25.898+03:00αναρτώ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">πατάω και επιλέγω «νέα ανάρτηση» κι αυτό πια μου φαίνεται τόσο ξένο...<br />
πως αλλάζουν τα πράγματα, περνάει ο καιρός κι ούτε που προφταίνεις να το δεις!<br />
και να που εδώ και λίγες μέρες το μυαλό μου άρχισε να γυρίζει προς τα πίσω, στις παλιές καλές μέρες, τότε που το blog ήταν για μένα ένας τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας<br />
το νοστάλγησα και θέλω να το ξαναπιάσω, όμως που είναι άραγε οι παλιοί μου φίλοι;<br />
και το συναίσθημα; αμηχανία<br />
για να δούμε... ας είναι μόνον αυτό η καινούρια αρχή<br />
χτες, η κόρη μου μου διάβασε ένα υπέροχο ποίημα του Μπόρχες<br />
το αντιγράφω:<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">«Μετά από λίγο μαθαίνεις<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">την <b>ανεπαίσθητη διαφορά<o:p></o:p></b></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;"><b>ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι<o:p></o:p></b></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;"><b>και να αλυσοδένεις μια ψυχή</b>.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">Και αρχίζεις να μαθαίνεις<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">πως <b>τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια</b><o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">Και αρχίζεις <b>να δέχεσαι τις ήττες σου<o:p></o:p></b></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;"><b>με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα<o:p></o:p></b></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;"><b>Με τη χάρη μιας γυναίκας<o:p></o:p></b></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;"><b>και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού</b><o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">Και μαθαίνεις να φτιάχνεις<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">γιατί το έδαφος του Αύριο<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">μπορεί να σου κάνει κακό.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">Έτσι <b>φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ<o:p></o:p></b></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;"><b>Αντί να περιμένεις κάποιον<o:p></o:p></b></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;"><b>να σου φέρει λουλούδια<o:p></o:p></b></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">Και ότι, αλήθεια, αξίζεις<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">Και μαθαίνεις… μαθαίνεις<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;">…με κάθε αντίο μαθαίνεις.»</span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14pt;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><br />
</div><br />
</div><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-49012349393937571142010-05-07T11:16:00.000+03:002010-05-07T11:16:18.321+03:00και τώρα;τι λες; μένω έτσι, δε μιλάω, ή κι αν μιλήσω λέω βλακείες, άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε...<br />
τι να πεις; τι να πεις όταν άνθρωποι σαν κι εσένα σκοτώνονται στη δουλειά τους...<br />
όταν σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε να ήσουν εσύ, ο άντρας σου, το παιδί σου...<br />
τι κάνεις; τι κάνεις; τι κάνεις;<div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-16175925519238813922010-01-11T14:16:00.000+02:002010-01-11T14:16:06.866+02:00ημερολόγιαΈχω ένα σημειωματάριο που το έχω αγοράσει από την Αμοργό. Μπλέ, βαθύ μπλέ. Όπως η θάλασσα της Αμοργού.Στο εξώφυλλο έχει το εκκλησάκι και τη θάλασσα της Αγίας Άννας, στη μέση γράφει με μεγάλα γράμματα <br />
<span style="color: blue;"> <span style="font-family: "Courier New", Courier, monospace; font-size: x-large;">AMORGOS</span></span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </span><br />
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;">και κάτω κάτω </span><br />
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"> <span style="color: #20124d;">ΑΓΟΝΗ</span></span><br />
<span style="color: #20124d; font-family: Times, "Times New Roman", serif;"> ΓΡΑΜΜΗ </span><br />
<br />
Όταν δε γράφω εδώ, γράφω εκεί. Είναι το αγαπημένο μου. Κατά καιρούς το ξεχνάω, το χάνω, κάνω μέρες ή και βδομάδες να το βρω και τότε μου λείπει. Τι γράφω; βλακείες... Πως περνάω, τι κάνω, τι σκέφτομαι, τι προγραμματίζω, τέτοια... με βοηθάει όμως. Συνήθως γράφω πρωί, με τον καφέ μου κι αυτό έχει πια γίνει κάτι σαν τελετουργία που κάπως με κάνει να βλέπω που βρίσκομαι.<br />
Τελικά συνειδητοποίησα ότι όπου αλλού και να γράφω, το ημερολόγιο-ημερολόγιο, είναι μόνο αυτό.<br />
Τα ιστολόγια είναι για επικοινωνία, όταν την χρειάζεσαι.<br />
Καλή χρονιά μας!<div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-55816772407298293012009-10-07T07:07:00.000+03:002009-10-07T07:07:23.942+03:00μακάρι νά 'ξεραυπάρχουν κακοί άνθρωποι; θέλω να πω ρε παιδί μου υπάρχουν άνθρωποι που ό, τι κάνουν ξεκινάει από κάτι σκοτεινό μέσα τους που τους οδηγεί στο να θέλουν να μην είναι καλά οι γύρω τους; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω και φοβάμαι πως θα οδηγηθώ σε αμπελοφιλοσοφίες γι' αυτό σταματώ εδώ. Αυτό που θέλω όμως να πω είναι ότι νιώθω τελείως ανίσχυρη απέναντι στην κακία, όταν τη συναντώ και ότι γεννά απίστευτο θυμό μέσα μου.<div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-38087884900500910102009-09-21T11:25:00.004+03:002009-09-21T11:55:39.034+03:00τέλοςμπορώ να είμαι πολύ λογική όταν κάτι τελειώνει,<br /><br />το δέχομαι, ξέρω πολύ καλά ότι έτσι πρέπει να γίνεται, όλα έχουν αρχή, μέση και τέλος και πολύ περισσότερο όταν τελειώνει κάτι που ήταν έργο προγραμματισμένο, όπου οι κόποι σου δίνουν και ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα,<br /><br />είναι και χαρά λοιπόν όταν κάτι τέτοιο τελειώνει...<br /><br />όλα αυτά καλά και σωστά και λογικά και μετριάζουν τη λύπη μου<br /><br />απλά να, έχω ένα συναίσθημα που με πάει λίγο σε κείνους τους στίχους από το "βασιλιά της Ασίνης"<br /><br /><em>"υπάρχουν άραγε ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές </em><br /><em>τις ακμές τις αιχμές τα κοίλα και τις καμπύλες</em><br /><em>υπάρχουν άραγε εδώ που συναντιέται το πέρασμα της βροχής του αγέρα και της φθοράς</em><br /><em>υπάρχουν</em><br /><em>η κίνηση του προσώπου</em><br /><em>το σχήμα της στοργής εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας</em><br /><em>αυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί </em><br /><em>με την απεραντοσύνη του πελάγου</em><br /><em>ή μήπως όχι </em><br /><em>δεν απομένει τίποτε παρά μόνο το βάρος </em><br /><em>η νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας σαν τα κλωνάρια της φριχτής ιτιάς </em><br /><em>σωριασμένα μέσα στη διάρκεια της απελπισιάς </em><br /><em>ενώ το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά βούρλα ξεριζωμένα μες στο βούρκο</em><br /><em>εικόνα μορφής που μαρμάρωσε </em><br /><em>με την απόφαση μιας πίκρας παντοτινής."</em><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/xa8nbuclOMI&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/xa8nbuclOMI&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-5980061799928568362009-09-11T09:29:00.003+03:002009-09-11T09:56:00.936+03:00όνειρα-διαμερίσματα<span style="font-size:130%;">βλέπω κάποια όνειρα επί σειρά ετών, πολλών ετών, ίδια πάντα και πάντα με αφήνουν με την ίδια διάθεση<br />βλέπω διαμερίσματα<br />διαμερίσματα τα οποία ή έχω νοικιάσει και ζήσει σε αυτά ή απλά τα έχω νοικιάσει αλλά ποτέ δεν τα κατοίκησα<br />από όλα αυτά τα διαμερίσματα έχω φύγει, τα εγκατέλειψα, δεν τα ξενοίκιασα ακριβώς<br />και από όλα αυτά τα διαμερίσματα κρατώ τα κλειδιά τους<br />όμως τα κλειδιά δε μου ανήκουν, ανήκουν στον ιδιοκτήτη τους στον οποίο κανονικά θα έπρεπε να τα επιστρέψω<br />εγώ όμως έφυγα σαν τον κλέφτη, αφήνοντας ένα άδειο διαμέρισμα και κρατώντας τα κλειδιά του<br />και μένω με την εκκρεμότητα<br />και οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούν και εγώ φοβάμαι πάντα πως κάποιος θα μου πει, ε, δεν ντρέπεσαι, τι πράγματα είναι αυτά, να αφήνεις έτσι τα σπίτια, να φεύγεις χωρίς να πεις τίποτε, και δε σου φαινόταν<br />και με βλέπω να επιστρέφω σ' αυτά τα άδεια διαμερίσματα και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να πάρει το θάρρος και να δώσει πίσω τα κλειδιά έστω και τώρα, έστω και αν είναι αργά<br />και ξυπνάω με χάλια διάθεση</span><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-75810749612629475482009-09-07T10:19:00.002+03:002009-09-07T10:53:28.912+03:00στόχοικαι να που για άλλη μια φορά είμαι εδώ, στο ίδιο σημείο εκκίνησης, Δευτέρα πρωί, πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη, έτοιμη (;)να ξεκινήσω τη ζωή του φθινοπώρου, τη ζωή όλης της σχολικής χρονιάς<br />βάζω στόχους πάντα τέτοια εποχή,και παρότι αυτό με ζορίζει εξακολουθώ και το κάνω<br />τελικά είμαι άνθρωπος που μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει, πρέπει να το δεχτώ<br />όχι ότι είναι και τίποτε φοβεροί οι στόχοι μου, τρίχες, να αρχίσω πάλι το γυμναστήριο, να προσέξω πάλι τη διατροφή μου, να τακτοποιήσω τα αρχεία μου, να τελειώσω το διάβασμα των τάδε βιβλίων, να δω αυτούς τους ανθρώπους, να στείλω τα τάδε χαρτιά, να αρχίσω να παρακολουθώ το τάδε τμήμα,να προγραμματίσω το....<br />πω, έτσι όπως τα γράφω κουράστηκα κιόλας!<br />φυσάει σήμερα πολύ δυνατός αέρας και έχει αρχίσει και κάνει κρύο<br />έξω με τον καφέ και δύο ζακέτες τη μια πάνω στην άλλη<br />φθινόπωρο<br />κάτι θα γίνει<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/85KwFI9kfFw&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/85KwFI9kfFw&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-88513953953287791592009-08-29T11:51:00.004+03:002009-08-29T12:33:09.085+03:00νερόκάπως είναι τώρα σαν να θέλω να κάνω έναν απολογισμό<br /><br />αυτές οι διακοπές λοιπόν είναι από τις πιο περίεργες της ζωής μου<br /><br />μια είμαι καλά, μια όχι<br /><br />και όταν δεν είμαι καλά μου φταίνε όλοι και όλα γύρω μου<br /><br />θέλω να μαλώνω, να φωνάζω, να πληγώνω<br /><br />ή είμαι γεμάτη θλίψη και τότε περιφέρομαι και το μόνο που θέλω είναι να είμαι μέσα σ' ένα κουκούλι, να με τυλίγει σιγά σιγά η μεταξωτή κλωστούλα και γω να μισοβλέπω γύρω κρυμμένη απ' όλους, και να με προστατεύει και να με ζεσταίνει<br /><br />ή να είμαι ξαπλωμένη, όπως χθες, σ' έναν βράχο στις βάθρες της Σαμοθράκης με το δέρμα ακόμα να ριγεί από τα κρύα νερά και να βλέπω μόνο τον ουρανό και τον ήλιο και τα κλαδιά από τα πλατάνια<br /><br />και να είναι σιωπή<br /><br />και το νερό που κυλάει<br /><br />λατρεύω το νερό που κυλάει<br /><br />με οδηγεί σε δρόμους μυστικούς<br /><br />στα χωράφια μας, στις σκιές, στον ιδρώτα, στην κούραση, στις πιπεριές, στα μήλα, στα ροδάκινα, στο χνούδι, με τσιμπάει το χνούδι μαμά, το σιχαίνομαι το χνούδι<br /><br />είναι ωραία όμως όταν σταματάμε όλοι μαζί για να φάμε και να ξεκουραστούμε, πάω να πάρω νερό και έχω μαζί μου τα πιο ζουμερά ροδάκινα, τα ξεφλουδίζω εκεί που τρέχει το νερό μας και τρέχουν τα ζουμιά τους και είναι τα πιο γλυκά ροδάκινα αυτά, μόλις κομμένα απο το δέντρο και σεις φωνάζετε, άντε ακόμα το νερό;<br /><br />βάζω τα πόδια μου στο νερό και ηρεμώ<br /><br />προχτές κατέβηκα όλο τον χείμαρρο Φονιά μέσα από το νερό<br /><br />θεραπεία<br /><br />είναι ωραία εδώ στη Σαμοθράκη<br /><br />δε θέλω να γυρίσω πίσω<div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-58212844647763699222009-07-08T10:16:00.006+03:002009-07-09T11:11:06.630+03:00το όνομά μου<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6_dB8ftU3OOb33mBKASosRekr8c-sPgw-H3ECYdQ68_ztQBgtc_ECk_BbVH2a4rEh9ATX5DF6ip00NO_QPONgq-6D31c-7bLfMmr_IT7He9gLHgoUVXJaaBcPlH9Pa-eu06BbhQ/s1600-h/%CF%80%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 317px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6_dB8ftU3OOb33mBKASosRekr8c-sPgw-H3ECYdQ68_ztQBgtc_ECk_BbVH2a4rEh9ATX5DF6ip00NO_QPONgq-6D31c-7bLfMmr_IT7He9gLHgoUVXJaaBcPlH9Pa-eu06BbhQ/s400/%CF%80%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5356362316129759666"></a><br />τελικά όσο περνούν τα χρόνια όλο και άλλα πράγματα μου φαίνονται πιο σημαντικά και όλο και άλλα, που παλιότερα τα θεωρούσα σημαντικά, γίνονται αδιάφορα...<br />τη γιαγιά μου τη λέγανε Κίρα, έτσι έπρεπε να λένε και μένα αλλά ο παπάς που με βάφτισε είπε ότι το όνομα αυτό δεν είναι χριστιανικό και έτσι μου έβαλαν, εκείνη την ώρα στην εκκλησία, το όνομα που θεώρησαν πιο κοντινό: Κυριακή.<br />Το όνομα αυτό είναι αλήθεια πως ποτέ δε μου άρεσε. Το ένιωθα πάντα σαν ξένο πάνω μου. Άσε εκείνα τα ηλίθια υποκοριστικά με τα οποία κατά καιρούς με φωνάζουν...<br />Τα τελευταία όμως χρόνια έχω συμφιλιωθεί κάπως μαζί του και ζητώ από τους φίλους μου να το χρησιμοποιούν ολόκληρο, Κυριακή, κι έτσι μου αρέσει καλύτερα. Και μόνο πολύ δικοί μου άνθρωποι με φωνάζουν πότε πότε, μάλλον όταν θέλουν να με πειράξουν, Κίρα. Κι αυτό μου αρέσει ακόμα καλύτερα, έρχομαι κοντά στη γιαγιά μου. <br />Πέθανε την ημέρα της γιορτής μου πριν 28 χρόνια. Η γιαγιά μου η Κίρα.Τη λάτρευα.<div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-49271957808203107852009-07-05T23:34:00.003+03:002009-07-06T00:10:20.346+03:00γονιόςτελικά το να είσαι γονιός είναι πολύ δύσκολο πράγμα<div>μπορεί να ανησυχείς κάθε ώρα και στιγμή για τελείως άσχετα πράγματα</div><div>και το καλό είναι ότι συνήθως δεν μπορείς να κάνεις τίποτε για όλα αυτά που ανησυχείς και σε στεναχωρούν</div><div>γιατί η ζωή του παιδιού σου είναι ζωή του παιδιού σου πάει και τελείωσε και θα την φτιάξει όπως θέλει αυτό και καλά θα κάνει</div><div>και δε μου αρέσει καθόλου να ανησυχώ </div><div>και φυσικά θα περάσει από όλα, θα απορρίψει, θα νιώσει την απόρριψη, θα κλάψει, θα πονέσει, θα κάνει άλλους να πονέσουν, θα μου χτυπήσει την πόρτα στα μούτρα, θα γελάσει μ' αυτά που με ανησυχούν, θα νευριάσει μ' αυτά που με ανησυχούν</div><div><br /></div><div><br /></div><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/9U1VR_ADUA8&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/9U1VR_ADUA8&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-60920140779067246172009-07-02T21:16:00.004+03:002009-07-02T22:37:13.578+03:00καλοκαίρι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-HJtKRQcMZ9XznrCBNUXT0ElXgv8S2_KclkMyXMXyHncz2rJ0RQU5BJ7gUFZK6L0YYzJdALUfgDZqvnOqhwD9jTVPAjO8luBYz7sM0g5P1fdVhmGzr5zMomjgBd7RkUlGEstTrA/s1600-h/%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9%CE%B1+%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%AE%CF%82+2006+032.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-HJtKRQcMZ9XznrCBNUXT0ElXgv8S2_KclkMyXMXyHncz2rJ0RQU5BJ7gUFZK6L0YYzJdALUfgDZqvnOqhwD9jTVPAjO8luBYz7sM0g5P1fdVhmGzr5zMomjgBd7RkUlGEstTrA/s400/%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9%CE%B1+%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%AE%CF%82+2006+032.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5353948715116378818" /></a><br />χμ, άλλο ένα καλοκαίρι αρχίζει, εννοώ οι διακοπές μου αρχίζουν, επιτέλους! κι είπα να γράψω κι εδώ κάτι έτσι για να φύγει αυτός ο θάνατος βρε αδερφέ, που είναι και οικιακός...<div>λοιπόν εγώ κάθε που αρχίζουν οι διακοπές 2-3 μέρες είμαι λίγο στα χαμένα, δεν μπορώ να συνηθίσω στον καινούριο ρυθμό, στο ότι δε χρειάζεται να τρέχω σαν την τρελλή, μπορώ να κάνω τα πράγματα με την ησυχία μου και να αράζω...</div><div>μου παίρνει λίγο καιρό λοιπόν και μετά συνηθίζω και είναι σαν να ήταν πάντα έτσι, σαν να μην δούλευα ποτέ</div><div>το καλύτερό μου πάντως είναι ο πρωινός καφές, σηκώνομαι πρωί, στις επτά είμαι έξω με τον καφέ μου, έχει δροσιά, είναι όλα πράσινα και ανθισμένα, ήσυχα και το μόνο που ακούγεται είναι τα πουλιά</div><div>ησυχία, ανασυγκροτούμαι, μου είναι απαραίτητο αυτό για την υπόλοιπη μέρα</div><div><br /></div><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-11897915962249677092009-06-06T08:56:00.006+03:002009-06-06T09:46:05.156+03:00οικιακός ο θάνατος<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOONSjtzxj_ff7XhtvHNva4_wP7ZaE9VBKgniC8pR6SXsRcp-h6SBgNaJYTZmXZSc_Nwq0BJFI-wO-x6R2sB2ZKEAjaZDct6XyYSF9WIJ_Tj8l7C0uMgeGoROYmQBzqTfvJLan5g/s1600-h/%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%B11+jpg.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 394px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOONSjtzxj_ff7XhtvHNva4_wP7ZaE9VBKgniC8pR6SXsRcp-h6SBgNaJYTZmXZSc_Nwq0BJFI-wO-x6R2sB2ZKEAjaZDct6XyYSF9WIJ_Tj8l7C0uMgeGoROYmQBzqTfvJLan5g/s400/%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%B11+jpg.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5344099248562045282" /></a><br /><div class="TITLE_100"><br /></div><div class="TITLE_100"><br /></div><div class="TITLE_100">http://dpgr.gr/index.php?page=photos_show_photo&pid=11561<br /></div><div class="TITLE_100"><br /></div><div class="TITLE_100"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">Ψυχοσάββατο σήμερα. Η πεθερά μου λέει ότι αυτό είναι το πιο μεγάλο Ψυχοσάββατο, δεν ξέρω γιατί. Μνημονεύονται λέει όλοι οι νεκροί από γενέσεως κόσμου. Πήγαμε στα μνήματα ως συνήθως. Περίεργο, αλλά όταν είναι όλο το χωριό εκεί, λίγο μόνο μπορώ να αισθανθώ κοντά στους δικούς μου νεκρούς. Και νιώθω ενοχές μπαμπά γιατί τώρα πια δε λέω μέσα μου, πάω στη μαμά, αλλά μόνο πάω στον μπαμπά και μετά συνέρχομαι και λέω ε, και η μάνα σου είναι εδώ. Λες και η μαμά θα μπορούσε να θυμώσει που τώρα σκέφτομαι πιο πολύ εσένα. Λοιπόν, όταν έτσι είναι πολύς κόσμος εκεί δε νιώθω μεν τόσο κοντά σας αλλά νιώθω καλά, σαν το γρανάζι σε μια καλολαδωμένη μηχανή, συμμετέχω σε κάτι τελετουργικό. Παράξενο. Και μου στειλε ο φίλος μας ο Γιάννης από την Ίμβρο το παρακάτω και πολύ μου άρεσε γιατί έτσι είναι και εδώ σε μας. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ίμβρος», τον Φεβρουάριο του 1955.</span></span></div><div class="TITLE_100"><br /></div><div class="TITLE_100"><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">«ΟΙΚΙΑΚΟΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ» Η ΛΑΪΚΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ</span></span></span></div> <div class="date100"><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><br /></span></span></span></div><div class="PREVIEW_200"><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">Μία μοναδική ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (1913-1989)<br /><br />«Οικιακός μας είναι ο θάνατος εδώ πάνω στο νησί μας. Ήμερος. Αναμενόμενος. Παραμερίζει τις ροδοδάφνες και ξεπροβάλλει. Και ο δούλος του Κυρίου, αντικρύζοντάς τον, δεν αιφνιδιάζεται, δεν αγριεύεται. Φυσικά, δεν είναι καλόδεχτος. Όμως, ακόμη και στις τραγικώτερες επισκέψεις του, δεν είναι ξένος, επίσημος, παγερός.<br />Στις συναντήσεις μαζί του κυριαρχεί ένας τόνος μαλακός, ένα είδος σπιτικής ζεστασιάς. Κάπου εκεί στο γωνίδι τον βάζουμε και κάθεται, και αρχίζουμε μαζί του συνομιλία. Μοιρολογούμε. Διαλογικά μοιρολογούμε. Ζητούμε λόγους, εξηγήσεις. Παραπονιόμαστε. Τον κακίζουμε τον θάνατο. Χύνουμε πύρινα δάκρυα. Κάποτε ο τόνος γίνεται θερμότερος. Ανεβαίνει η κλίματα του θρήνου, γίνεται κραυγή γοερή, οδυρμός. Πάλι όμως τα πράγματα είναι μερωμένα, δεν ξεπερνούν τα χριστιανικά ανθρώπινα όρια.<br />Οικιακός μας είναι ο θάνατος εδώ. Το βασίλειό του βρίσκεται λίγο πέρα από την αυλή του σπιτιού μας, στην στροφή του αυλόγηρου της εκκλησίας μας. Συνορεύει με το χωράφι μας και με τ’ αμπέλι μας… Απλά απλωμένο κοντά στην ζωή μας, το νεκροταφείο του χωριού, ούτε μας απωθεί, ούτε μας τρομάζει. Σκόρπιοι χαμηλοί σταυροί ξεφυτρώνουν μέσ’ απ’ το χαμομήλι.<br />Πουθενά βάρος και κρυάδα μαρμάρου. Καμμία καταθλιπτική επιβλητικότητα. Ούτε άκαμπτη γαλήνη. Ειρήνη ιλαρή… πλάϊ στην ορθή αυστηρότητα του κυπαρισσιού, μία αγριοτριανταφυλλιά έχει τινάξει το ρόδινό της τόξο, και μέσ’ απ’ τον κισσό ξεπηδά μία φαιδρή νότα ανθισμένης αμυγδαλής. Θαρρείς κι’ είναι περιβόλι του σπιτιού μας…<br />Λιβανίζει το σπίτι η Ιμβριώτισσα νοικοκυρά, κι’ έτσι καθώς είναι, με την ποδιά της, παίρνει το λιβανιστήρι και πηγαίνει στο μικρό νεκροταφείο, για να λιβανίσει κι’ εκεί κάποιο δικό της σταυρό. Κι’ έπειτα, στην βάση του σταυρού, θα ανάψει το καντήλι. Και θάρθει κι άλλη νοικοκυρά. Κι άλλη. Θάρθουν πολλές.<br />Κάθε σπίτι έχει και τον σταυρό του. Σπίτι και σταυρός. Ανάβουν στα σπίτια τους τα τζάκια, ανάβουν και στους σταυρούς γλυκά καντήλια. Και σαν πέφτει το σκοτάδι,, πάνω από τα χαμομήλια, λαμπυρίζουν σαν πυγολαμπίδες πολλά, σκορπισμένα, τόσα δα φωτάκια. Σαν ένα κομμάτι καθρεφτισμένου ουρανού, με πολλά – πολλά αστράκια, είναι το νεκροταφείο μας την νύκτα. Κι είναι ήμερο και ζεστό και στο σκοτάδι.<br />Πριν λίγο καιρό, στο Γλυκύ (χωριό της Ίμβρου), πέθανε ένα μικρό παιδί. Έφυγε από την αυλή του σπιτιού του, μέσ’ απ’ τα μικρά παιδιά, και πήγε σ’ ένα μικρό σπιτάκι, κάτω απ’ την χλόη του νεκροταφείου. Τ’ άλλα παιδιά συνέχισαν τα παιχνίδια τους, στις αυλές των σπιτιών. Μα μία μέρα, καθώς έπαιζαν, θυμήθηκαν το μικρό αγόρι, κι αφήνοντας μισοτελειωμένο το παιχνίδι, πήγαν να βρουν τον μικρό τους φίλο. Στο μικρό του μνήμα μετέφεραν το παιχνίδι τους. Και, μ’ αυτή τη σοβαρή τρυφερότητα που έχουν τα παιδιά, φύτεψαν πάνω στο νωπό χώμα βιολέτες και τριανταφυλλιές….<br />Κι’ ενώ θα κορυφώνεται το τραγούδι της ζωής, η καμπάνα του χωριού θα σημάνει ψυχοσάββατο… Από κάθε σπίτι, από κάθε γωνιά του σπιτικού, θα ξεκινήσουν μαυροντυμένες γυναίκες με τα κόλλυβα στα χέρια, ταπεινές, σιωπηλές, η μία κατόπι στην άλλη, σα λιτανεία θάρθουν στην εκκλησιά.<br />Εκεί θα κατεβούν αμίλητες και οι ψυχές. Και, μέσα στο ημίφως του εσπερινού, νεκροί και ζωντανοί θα ανταμώσουν. Δεν θάναι ούτε στη χώρα της ζωής, ούτε στη χώρα του θανάτου. Θα σταθούν για μία στιγμή μαζί, αυτοί που έζησαν και αυτοί που ζουν, κάπου πέρα από τον θάνατο και τη ζωή, στη γη της αβασίλευτης ημέρας.</span></span></span></div><div class="PREVIEW_200"><br /></div><div class="PREVIEW_200">http://www.xronos.gr/church/detail.php?ID=44788<br /></div><div class="PREVIEW_200"><br /></div><div class="PREVIEW_200"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;">και σήμερα έχουμε και γάμο, μπαμπά, έχουμε γάμο, μαμά. Παντρεύεται η Σοφία της Μελίτσας, στις 8 το βράδυ, στον Αη Γιώργη.</span></span></div><!-- /FULL ARTICLE --><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-40327647951416505052009-06-02T23:28:00.003+03:002009-06-03T00:18:43.835+03:00Λοιπόν μπαμπά...Λοιπόν μπαμπά, σήμερα δεν πρόλαβα. Την είδα από μακριά , μόλις πήρα τη στροφή του δρόμου, ένα στρόγγυλο, σκούρο κάπως πάνω στην άσφαλτο, χελώνα πάλι, είπα. Έκοψα αμέσως ταχύτητα, την προσπέρασα και σταμάτησα. Έτρεξα πίσω για να την περάσω στην άλλη μεριά του δρόμου, μην την πατήσει κανένα αυτοκίνητο και...γαμώτο, το κέλυφος της ήταν ραγισμένο, σχεδόν σπασμένο και από τη σχισμή του φαίνονταν το ματωμένο της σώμα. Έφυγα, πήγα στο αυτοκίνητο. Σοκ. Σ' ένα λεπτό γύρισα πάλι πίσω, φοβόμουν να την αγγίξω. Την κοίταξα λίγο. Νόμιζα πως είχε πεθάνει, αλλά όχι, κούνησε σιγά σιγά το ένα πόδι της. Τι να κάνω; Δεν ήξερα τι να κάνω. Την πήρα στα χέρια και την πέρασα απέναντι, δεν κουνήθηκε καθόλου, θα πονούσε, στην άσφαλτο στη θέση της έμειναν δυο μεγάλες κηλίδες αίμα. Λοιπόν μπαμπά , εδώ δεν πρόλαβα μια χελώνα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτε για μια χελώνα, πως θα μπορούσα να προλάβω εσένα; Το ίδιο σοκ, η ίδια αδυναμία, ο ίδιος φόβος. Ανίσχυρη. Πονάω.<div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-60072662884482880212009-05-19T13:47:00.002+03:002009-05-19T13:57:31.159+03:00λάθοςτο ξέρω ότι είναι μεγάλο λάθος και πως βασικά πρέπει να ακούω και να μη σχολιάζω και πως ο μόνος τρόπος να σε βοηθήσω είναι να σε αποδεχτώ μαζί με όλη την κατάθλιψή σου<div>πότε πότε τα καταφέρνω </div><div>άλλοτε όχι και πρέπει λίγο να μιλήσω γι' αυτές τις φορές που δεν τα καταφέρνω</div><div>γι' αυτές τις φορές που έρχομαι στα όρια</div><div>που θέλω να σε ταρακουνήσω και να σε κάνω χίλια κομμάτια</div><div>να σε πάρω από κει που βουλιάζεις και να σε βγάλω έξω στον κόσμο</div><div>στο φως που είναι για όλους</div><div>δεν εξαιρείσαι εσύ</div><div>να δεις τη ζωή σου από δω και πέρα</div><div>και όχι μέχρι εδώ</div><div>να μη με κάνεις δυστυχισμένη μαζί σου </div><div>να σε κάνω ευτυχισμένο μαζί μου</div><div>και δεν μπορώ </div><div>δεν μπορώ</div><div><br /></div><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-674751025649075102009-05-15T22:51:00.005+03:002009-05-15T23:14:21.425+03:00Zygmunt Bauman<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9M-cf55XOi8HmUeju94IdrIjs0arIczUx3KmgWiaTc08rJ09jlTZr1W7ASV4NZ1Du1giluZWk7aEdbDcMs07-7TZA9VbMUzkBTwT5fsFJGEZ2SU6HEeOBoaUUX2tgOuC7sSycdg/s1600-h/%CE%B4%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF3.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 105px; height: 124px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9M-cf55XOi8HmUeju94IdrIjs0arIczUx3KmgWiaTc08rJ09jlTZr1W7ASV4NZ1Du1giluZWk7aEdbDcMs07-7TZA9VbMUzkBTwT5fsFJGEZ2SU6HEeOBoaUUX2tgOuC7sSycdg/s400/%CE%B4%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF3.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5336146096741392194" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieOMLDQmurqsiACGFS0DRMVSBSjDPOz7WbrRyt4UxZm2rx_QV_dhAv7zKsIPecNQbuKgZ343cIz-4y-4X5Czndm-bOmKloMx0ke5T_n57FoIIuwP6PZoXlpBNHz9P6vHSML96WRQ/s1600-h/%CE%B4%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 143px; height: 95px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieOMLDQmurqsiACGFS0DRMVSBSjDPOz7WbrRyt4UxZm2rx_QV_dhAv7zKsIPecNQbuKgZ343cIz-4y-4X5Czndm-bOmKloMx0ke5T_n57FoIIuwP6PZoXlpBNHz9P6vHSML96WRQ/s400/%CE%B4%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF2.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5336145687623716146" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGku7RcUb8sJbPokJMhpXW2WwVVb3bcym2uLh40PcjI3yoSEae34Mua3kMXu8NFz0DhLmPDVKSbszso0W3TEdOTfe2lNBXcO4zt1Zk7TEb8dw44ytOgo3NpAzswRxScCL65HtaOw/s1600-h/%CE%B4%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 143px; height: 95px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGku7RcUb8sJbPokJMhpXW2WwVVb3bcym2uLh40PcjI3yoSEae34Mua3kMXu8NFz0DhLmPDVKSbszso0W3TEdOTfe2lNBXcO4zt1Zk7TEb8dw44ytOgo3NpAzswRxScCL65HtaOw/s400/%CE%B4%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF1.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5336145473346673490" /></a><br /><p class="MsoNormal">Μου αρέσει πολύ να διαβάζω συνεντεύξεις. Εννοείται καλές, από αυτές που ο δημοσιογράφος ξέρει τον τρόπο να κάνει τον συνεντευξιαζόμενο να λέει πράγματα ενδιαφέροντα. Τελευταία διάβασα σ’ ένα ξεχασμένο «Έψιλον», (22/3/09), μια συνέντευξη του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Zygmunt</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Bauman</span>. Ας μην κάνω ότι τον ήξερα, όχι, διάβασα πρώτη φορά γι’ αυτόν τώρα. Είναι λέει κορυφαίος Κοινωνιολόγος. Πέρα από τις ιδέες του για την κοινωνία μας, τον καταναλωτισμό, τη χρηματοπιστωτική κρίση κ.τ.λ. μου άρεσε η απάντηση του στην πρώτη ερώτηση του δημοσιογράφου (Χρόνης Πολυχρονίου). Αντιγράφω:</p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style: normal"><u>«Δημοσ</u></i></b><i style="mso-bidi-font-style:normal">. : Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 2-3 δεκαετιών οι σκέψεις και οι ιδέες σας έχουν ακολουθήσει, θα έλεγα, μια εντελώς διαφορετική διαδρομή από αυτήν που συναντάμε στα πρώτα στάδια της πνευματικής σας αναζήτησης, σε βαθμό που θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για έναν πρώιμο και έναν ώριμο Ζίγκμουντ Μπάουμαν. Θα συμφωνούσατε με αυτήν την ερμηνεία;<o:p></o:p></i></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style: normal"><u>Ζ. Μπάουμαν</u></i></b><i style="mso-bidi-font-style:normal"> : Δεν βλέπω έτσι το δρομολόγιο που ακολούθησε η διανοητική μου περιήγηση. Το βλέπω σαν μια ατέρμονη σειρά επισκέψεων στο ίδιο δωμάτιο, μπαίνοντας κάθε φορά στο δωμάτιο από διαφορετική πόρτα και ανάβοντας φώτα διαφορετικών χρωματων. Όπως κάθε έμπειρος φωτ</i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">o</span>γράφος θα σας έλεγε, αυτό που βλέπεις αλλάζει σημαντικά ανάλογα με το χρώμα και τη κατεύθυνση από τα φώτα: διαφορετικές πτυχές γίνονται ορατές και εμφανείς, άλλες πτυχές βυθίζονται στη σκιά ή εξαφανίζονται από τη θέα. Υποθέτω ότι οι διαδοχικές μελέτες μου είναι ταξιδιωτικές αναφορές από εκείνες τις επανειλημμένες, όχι όμως επαναλαμβανόμενες, επιδρομές.<b style="mso-bidi-font-weight:normal">»<o:p></o:p></b></i></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic; font-weight: bold;"><br /></span></p> <p class="MsoNormal">Λοιπόν πολύ μου άρεσε αυτή η εικόνα με το δωμάτιο και εκτός από το δικό μου δωμάτιο πολύ θα ήθελα να μπαινοβγαίνω και στα δωμάτια μερικών άλλων.<o:p></o:p></p><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-81107344330514092362009-05-11T11:12:00.002+03:002009-05-11T11:29:14.852+03:00σπασμένο πόδι"Ξαπλωμένος στο κρεββάτι. Δεν μπορώ να σηκωθώ, δεν μπορώ να κάνω τίποτε μόνος. Η περπατούρα με περιμένει στα πόδια του κρεββατιού κι εμένα μούρχεται να τη σπάσω, να την κάνω χίλια κομμάτια. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να είμαι εδώ ξαπλωμένος και κανείς δίπλα μου. Δε θέλω να μιλάω. Τα δάκρυα τρέχουν μόνα τους από τα μάτια μου, έτσι σαν νάχει ανοίξει κάποιος βρύσες και ξέχασε να τις κλείσει. Μου τη δίνουν όλοι, δε θέλω να βλέπω κανέναν, φοβάμαι τις επόμενες μέρες, φοβάμαι τον επόμενο καιρό, η κατάσταση αυτή μου είναι τελείως ξένη. Το σώμα μου δε λειτουργεί, αρνείται να κάνει πράγματα που συνήθως έκανε, έχει πάθει σοκ. Κι όλα αυτά τα φάρμακα! Και οι ενέσεις! Σήμερα είναι η πρώτη μέρα στο σπίτι μετά το νοσοκομείο και νομίζω ότι στο νοσοκομείο ήταν και ήμουν καλύτερα. Τουλάχιστον δεν ήμουν μόνος και δεν κρεμόμουν μόνο από τα χέρια της γυναίκας μου. Με νευριάζει κι αυτή. Πολύ με νευριάζει, όλα θέλει να γίνονται όπως αυτή νομίζει, όλα θέλει να τα ελέγχει. Φοβάται; Δεν ξέρω. Δε θέλω κανέναν αλλά είμαι υποχρεωμένος να δέχομαι βοήθεια. Να κλείσω τα μάτια και να κοιμηθώ και όταν ξυπνήσω η ταλαιπωρία αυτή να έχει τελειώσει...! Γίνεται; Δε γίνεται."<div><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">Προσπαθώ να μπω στη θέση του. Γίνεται; Δε γίνεται. </span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">Δύσκολα τα πράγματα.</span></div><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-53691219671038629082009-05-04T10:29:00.005+03:002009-05-04T14:55:51.799+03:00Καθαριότητα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrw2hebrPP2i65xvDwF0U1SXc407KsWKCqgXMUWwc_v2LBsn_ZH73YhS18yHqVZIN-6mIY_Mhn2bDDK2po0pQM4yFzAIOHg7vdZ5SpNK1v5rusE6yjFMP9ux2GMfATSEcnDNMspw/s1600-h/images.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrw2hebrPP2i65xvDwF0U1SXc407KsWKCqgXMUWwc_v2LBsn_ZH73YhS18yHqVZIN-6mIY_Mhn2bDDK2po0pQM4yFzAIOHg7vdZ5SpNK1v5rusE6yjFMP9ux2GMfATSEcnDNMspw/s400/images.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5331935220980219346" /><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 0);"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 255, 255);">Είναι μάλλον ο μόνος λόγος που μπορεί να με οδηγήσει σε κατάθλιψη.</span><br /></span></a><div>Οι άλλοι άνθρωποι, οι κανονικοί, έχουν συνήθως έτσι κάτι σύνθετους, σοβαρούς και υψηλούς λόγους που τους θλίβουν και τους καταθλίβουν. Εγώ γίνομαι έτσι όταν πρέπει να καθαρίσω και να τακτοποιήσω το σπίτι. Να τακτοποιήσω, τι να τακτοποιήσω θεέ μου, έχουμε τόσα πολλά πράγματα που δεν ξέρω από που ν' αρχίσω και που να τελειώσω. Έτσι καθαρίζω μόνο πάνω-πάνω, όσα βλέπει η πεθερά που λένε, και η δική μου, κοντά στα ενενήντα της, βλέπει ελάχιστα. Έλα όμως που αυτό δε με ικανοποιεί, το μυαλό μου μένει κολλημένο σ' όλα αυτά που δεν έγιναν, στις σκόνες και τα χνούδια που είναι κρυμμένα σ' ένα δεύτερο επίπεδο, και αρρωσταίνω που δεν προλαβαίνω ή μάλλον δε θέλω να διαθέσω από τον χρόνο μου για κανονική, καθαρή καθαριότητα. Και γίνεται ένας φαύλος κύκλος, με εμένα να νιώθω ότι πάντα δεν τα καταφέρνω. Και το κακό είναι ότι δεν παίρνω και γυναίκα για να κάνει την καθαριότητα. Όποτε δοκίμασα όλο κάτι δε μου άρεζε, δηλ. είμαι τελείως χαζή, βρε χριστιανή μου, αφού δεν μπορείς, αφού το μυαλό σου είναι σε αλλότρια πράγματα, τι σε νιάζει αν γίνουν και λίγο κατώτερα, αφού έτσι όπως τα αφήνεις εσύ χειρότερα δε γίνεται, άσε και τα νεύρα σου που γίνονται τσατάλια όταν πιάνεις ξεσκονόπανα, άσε και τη διάθεση σου. Ξέρω βέβαια τι κατά βάθος με πειράζει, η αίσθηση του ξένου ανθρώπου στο σπίτι μας, αυτό είναι. Τέλος πάντων θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι' αυτό.... <span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">Αλλά</span></span> από σήμερα αλλάζουν τα πράγματα. Πήρα επιτέλους γυναίκα για καθαριότητα. Και, ω θεοί, καθαρίζει καλά. Όπως θα καθάριζα εγώ! Τη λένε Αναστασία και μου έχει φτιάξει τη διάθεση.</div><div>Πάντως κι αυτή μου η ενέργεια ήταν αποτέλεσμα της απόφασής μου να βρίσκω τρόπους να είμαι καλά! και είμαι καλά τελικά, έχω εκπλαγεί ακόμη και εγώ η ίδια από το πόσο τα πράγματα σ' έναν βαθμό μπορείς να τα ορίσεις. Και δε μιλάω βέβαια μόνο για την καθαριότητα.<br />+</div><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-74013913695258043122009-03-08T22:24:00.010+02:002009-03-08T22:50:46.357+02:00αλλάζω διάθεση<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqBjPhMecoePefF2NoiGmEjiLTdNpuSX0ydJMb6SjdgcExAnTCFH2InDCZO3MoIjllUVWpuRwUOmBA-CIE0N1R9O1AsQiBgIWV1W5DHFi2YM9np8sUQ2qycACvTwhVrrXdJAi0kw/s1600-h/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AE.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310919768928893426" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 150px; CURSOR: hand; HEIGHT: 135px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqBjPhMecoePefF2NoiGmEjiLTdNpuSX0ydJMb6SjdgcExAnTCFH2InDCZO3MoIjllUVWpuRwUOmBA-CIE0N1R9O1AsQiBgIWV1W5DHFi2YM9np8sUQ2qycACvTwhVrrXdJAi0kw/s400/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AE.jpg" border="0" /></a><br /><div>θέλω να είμαι καλά και αποφάσισα πως θα είμαι καλά</div><div>είναι καιρός να χαλαρώσω</div><div>και να χαρώ αυτά που έχω και μπορώ</div><div>και θα το κάνω</div><div>και ήθελα να το γράψω αυτό εδώ για να το θυμάμαι όταν θα πηγαίνει να με παίρνει από κάτω</div><div> </div><div> </div><div> </div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div><em></em></div><div><em></em></div><div><em></em></div><div><em></em></div><div><em></em></div><div><a href="http://el.trekearth.com/members/azaf1/photos/"><em>http://el.trekearth.com/members/azaf1/photos/</em></a></div><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-49903879067352395452009-02-06T01:05:00.002+02:002009-02-06T01:25:09.869+02:00ΈρωταςΑγαπώ πάρα πολύ τα παιδιά. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι πολύτεκνη, να έχω τουλάχιστον επτά - οκτώ παιδιά, αφού έτσι κι αλλιώς πιστεύω ότι ο καθένας πορεύεται ανάλογα με την τύχη και τα γονίδιά του - εν πολλοίς- σ' αυτήν τη ζωή. Έχω ωστόσο μόνο ένα παιδί. Κακώς, πολύ κακώς και δυστυχώς δε με παίρνει να διορθώσω κάτι επ' αυτού...<br />Νομίζω ότι τα παιδιά είναι η μόνη απάντηση στο θάνατο. Νιώθω περικυκλωμένη από το θάνατο τον τελευταίο καιρό. Πέθανε ο μπαμπάς, μετά πέθανε ο Λιάκος, μετά η Καλίνα και σήμερα είχαμε την κηδεία του Χρήστου, 35 χρονών. Στο χωριό η κηδεία είναι μια υπόθεση συλλογική, πονάμε όλοι μαζί, μπορεί να μη χαιρόμαστε όλοι μαζί, πονάμε όμως όλοι μαζί. Συγγενής ο Χρήστος αν και όχι από τους πιο κοντινούς, πονάει όμως πολύ. Περιφερόμουν όλη μέρα μόνο με αυτό στο νου μου. Το βράδυ τα ήπια με τη φίλη μου την Τούλα. Κουβεντιάσαμε. Τελικά μήπως η μόνη απάντηση στον θάνατο είναι ο έρωτας;<div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-59291190813661460642008-12-18T11:56:00.002+02:002008-12-18T12:05:06.692+02:00χάλια μαύραόλα μου πάνε χάλια. σκατά. δεν μπορώνα συνεννοηθώ με τους ανθρώπους γύρω μου. με τους δικούς μου ανθρώπους. έρχομαι συνέχεια στη θέση εκείνου που δεν τον καταλαβαίνουν, εκείνου που τον ρίχνουν, που δεν του δίνουν τη σημασία που πρέπει κ.τ.λ. και δε μου αρέσει καθόλου όλο αυτό, γιατί νευριάζω και γίνομαι επιθετική και μετά πληγώνω τους δικούς μου ανθρώπους. το θέμα είναι ότι όταν γίνεται κάτι τέτοιο αντιδρώ παρορμητικά, χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου, γίνομαι δηκτική και μετά το μετανιώνω. θα ήθελα να βρω έναν άλλο τρόπο να αντιδρώ, έτσι ώστε και να δίνω το στίγμα μου αλλά και να μην κάνω τους άλλους κουρέλι... πως;<div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-50402866884004553222008-10-17T17:29:00.002+03:002008-10-17T18:02:11.030+03:00εμένα ο μπαμπάς μου...και να που από χτες ολοένα και συχνότερα μου έρχεται να λέω " εμένα, ο μπαμπάς μου έκανε αυτό..." ή "εμένα ο μπαμπάς μου έλεγε/ είπε..." σα νάμαι οκτάχρονο παιδί<br />γι' αυτό το διορθώνω κι όταν είναι μπροστά η Κατερίνα λέω "εσένα, ο παππούς σου..."<br />γιατί εμένα ο μπαμπάς μου με έμαθε πως πιο πολύ πρέπει να κάνουμε παρά να μιλάμε<br />και πως είναι καλύτερα να μη λέμε κάτι για να εξυψώσουμε τον εαυτό μας κι αν είναι να μας παινέψει κάποιος ας το κάνει μόνος του<br />εμένα ο μπαμπάς μου ήταν πολύ καλός γεωργός και λάτρευε τα χωράφια και νόμιζε ότι κάθε αλλη δουλειά βασικά δεν είναι δουλειά, αφού μόνο στα χωράφια κουράζεσαι και τρέχει ο ιδρώτας σου, και εγώ νευρίαζα αφού νόμιζα ότι δεν εκτιμάει τη δική μου δουλειά<br />εμένα ο μπαμπάς μου ήταν περήφανος για μένα αλλά δε μου το είπε ποτέ<br />εμένα ο μπαμπάς μου παρά το εγκεφαλικό του κάπνιζε όσο μετρημένα μπορούσε, έπινε το τσιπουράκι του, έτρωγε και από κάτι απαγορευμένο γιατί αλλιώς έλεγε θα ήταν σα να μην είχε καμιά νοστιμιά η ζωή<br />εμένα ο μπαμπάς μου ερχόταν κάθε πρωί και έκανε μια βόλτα απ' την αυλή μας για να δει τι κάνουμε<br />κι όταν λείπαμε περνούσε ακόμα περισσότερες φορές γιατί μας περίμενε να γυρίσουμε<br />εμένα ο μπαμπάς μου δε μου έδειχνε τα αισθήματά του, ξέρω όμως ότι με λάτρευε<br />και δε με στεναχωρούσε που είχε αδυναμία στον αδερφό μου<br />εμένα ο μπαμπάς μου ήταν ο πιο όμορφος μπαμπάς του κόσμου<br />και εμένα ο μπαμπάς μου ήταν σοβαρός και μετρημένος και όλοι στο χωριό τον σέβονταν και τον εκτιμούσαν<br />και ήρθαν όλοι χτες στην κηδεία του και τώρα πως...<div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-61266905149712634522008-10-11T13:07:00.004+03:002008-10-11T13:38:56.560+03:00Φθινόπωρο<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlmhvXxuDKJt45ymLrcQ4lof0G2dHap3xQixVDS8ixl6Pc8NahynHY2WIj__MjOTAb36771jFI240mU3OR5mlfivkHmXqOdeSVGn7Y-TkvXBasp2kIjwpl02hbPb5oMc3VHYXx0A/s1600-h/rodia.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5255843351041569538" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 196px; CURSOR: hand; HEIGHT: 142px; TEXT-ALIGN: center" height="121" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlmhvXxuDKJt45ymLrcQ4lof0G2dHap3xQixVDS8ixl6Pc8NahynHY2WIj__MjOTAb36771jFI240mU3OR5mlfivkHmXqOdeSVGn7Y-TkvXBasp2kIjwpl02hbPb5oMc3VHYXx0A/s400/rodia.jpg" width="130" border="0" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB7apxygbxaaL-_X1PGMUu5n4tF26w9pFPdtwWjpKa5aynf658QrvR53FRQIvOhW7gqQ2hz_K4INN5qRBG9B6KlLuxI3yM_qZiNPdj6senjUN9vQTEQqf3S4dtchWLBhtIB6Mhwg/s1600-h/rodia1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5255843155242117570" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 201px; CURSOR: hand; HEIGHT: 132px; TEXT-ALIGN: center" height="84" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB7apxygbxaaL-_X1PGMUu5n4tF26w9pFPdtwWjpKa5aynf658QrvR53FRQIvOhW7gqQ2hz_K4INN5qRBG9B6KlLuxI3yM_qZiNPdj6senjUN9vQTEQqf3S4dtchWLBhtIB6Mhwg/s400/rodia1.jpg" width="162" border="0" /></a><br /><div>Και να λοιπόν που μου είναι δύσκολο να αρχίσω πάλι. Πάω, έρχομαι και δε λέω να κάτσω για λίγο μπροστά στον υπολογιστή να γράψω δυο γραμμές. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι και πολύ στα καλά μου. Πάω, έρχομαι κι όλο τα ίδια πράγματα κάνω. Έχω βαρεθεί. Έχω βαρεθεί τον εαυτό μου κι όλους και όλα γύρω μου. Που βρίσκεται το καινούριο, η έκπληξη, η πρόκληση; </div><div>Γκρινιάζω, ευτυχώς σήμερα είναι μια καλή μέρα, ασχολήθηκα με τον κήπο, έκανα διάφορα που ήθελα από καιρό να κάνω, πάντα με βοηθάει όταν δεν είμαι καλά το να ασχολούμαι με χειρονακτικές δουλειές έξω στη φύση. Αγροτική καταγωγή. Καθάρισα λοιπόν όλα τα παρακλάδια από τις ροδιές στον κήπο. Λατρεύω τις ροδιές. Είναι τόσο όμορφες τώρα φορτωμένες με τα κόκκινα ρόδια τους! Αν ήμουν δέντρο θα ήθελα να ήμουν ροδιά...</div></div><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-29353812.post-74678248545526351722008-08-22T18:49:00.003+03:002008-08-22T19:03:57.334+03:00Διακοπές<u><span style="color:#0000ff;"></span></u><br /><u><span style="color:#0000ff;"></span></u><br /><br /><u><span style="color:#0000ff;"></span></u><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcFuas_qVIVZWZCfB_161fs8-xjOEm6L1I0VFaO8NlU-airRvBYALfRkSuhB2CS4SSZzi-YeO8EUFIWj4lZjvpsBEctBUIU4Eoc19DV4glkfFfaO6AMR1XmwCBrM7ZVTLWXkkgRA/s1600-h/P1000837.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5237372833722741826" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcFuas_qVIVZWZCfB_161fs8-xjOEm6L1I0VFaO8NlU-airRvBYALfRkSuhB2CS4SSZzi-YeO8EUFIWj4lZjvpsBEctBUIU4Eoc19DV4glkfFfaO6AMR1XmwCBrM7ZVTLWXkkgRA/s400/P1000837.jpg" border="0" /></a><br /><div>Η αλήθεια ειναι ότι γίνονται πολλά στις διακοπές αλλά πως να κλειστείς μέσα μ' αυτήν την ζέστη και να γράφεις, δε μου έρχεται, βλέπω το γραφείο και τον υπολογιστή και παίρνω δρόμο, άλλωστε τον πιο πολύ καιρό λείπω, σχεδόν όλο το καλοκαίρι, αύριο φεύγω για Σκιάθο και θα μαζευτούμε πίσω 30 Αυγούστου κι αν γράφω τώρα αυτά που γράφω είναι για να απαντήσω στην <a href="http://katourimeni-podia.blogspot.com/">κατουρημένη ποδιά</a> και για να φύγει πια αυτό το αυτόγραφο από δω μπροστά, καλή συνέχεια του καλοκαιριού παιδιά, όσο μας παίρνει προτού αρχίσουμε να τρέχουμε ξανά!</div><br /><div></div><br /><div></div><div class="blogger-post-footer">http://aeipote.blogspot.com</div>kirahttp://www.blogger.com/profile/07668396099254446880noreply@blogger.com0