ζέστη

ΖΕΣΤΗ

ΖΕΣΤΗ

ΖΕΣΤΗ

και υποτίθεται ότι από σήμερα θα πέσει λίγο
πότε;
 

αγωνία

μερικές φορές θέλω ο χρόνος να σταματήσει
μερικές φορές πάλι να τρέχει, να τρέχει για να φτάσει στο σημείο που εγώ θέλω να είναι για να γίνει κάτι
μερικές φορές θέλω να είμαι μάγισσα, να έχω στα χέρια μου το μαγικό ραβδάκι
κι όλα να τα τακτοποιώ κατά πως πρέπει....
..................................................................................................................................................................
δεν είμαι όμως

αναρτώ

πατάω και επιλέγω «νέα ανάρτηση» κι αυτό πια μου φαίνεται τόσο ξένο...
πως αλλάζουν τα πράγματα, περνάει ο καιρός κι ούτε που προφταίνεις να το δεις!
και να που εδώ και λίγες μέρες το μυαλό μου άρχισε να γυρίζει προς τα πίσω, στις παλιές καλές μέρες, τότε που το blog ήταν για μένα ένας τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας
το νοστάλγησα και θέλω να το ξαναπιάσω, όμως που είναι άραγε οι παλιοί μου φίλοι;
και το συναίσθημα; αμηχανία
για να δούμε... ας είναι μόνον αυτό η καινούρια αρχή
χτες, η κόρη μου μου διάβασε ένα υπέροχο ποίημα του Μπόρχες
το αντιγράφω:

«Μετά από λίγο μαθαίνεις

την ανεπαίσθητη διαφορά

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι

και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι

Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις

πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια

Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου

με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα

Με τη χάρη μιας γυναίκας

και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις

όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,

γιατί το έδαφος του Αύριο

είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια

…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο

να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…

Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου

μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ

Αντί να περιμένεις κάποιον

να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις.»

και τώρα;

τι λες; μένω έτσι, δε μιλάω, ή κι αν μιλήσω λέω βλακείες, άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε...
τι να πεις; τι να πεις όταν άνθρωποι σαν κι εσένα σκοτώνονται στη δουλειά τους...
όταν σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε να ήσουν εσύ, ο άντρας σου, το παιδί σου...
τι κάνεις; τι κάνεις; τι κάνεις;

ημερολόγια

Έχω ένα σημειωματάριο που το έχω αγοράσει από την Αμοργό. Μπλέ, βαθύ μπλέ. Όπως η θάλασσα της Αμοργού.Στο εξώφυλλο έχει το εκκλησάκι και τη θάλασσα της Αγίας Άννας, στη μέση γράφει με μεγάλα γράμματα
                                                                               AMORGOS 
και κάτω κάτω 
                                                                                         ΑΓΟΝΗ
                                                                                        ΓΡΑΜΜΗ

 Όταν δε γράφω εδώ, γράφω εκεί. Είναι το αγαπημένο μου. Κατά καιρούς το ξεχνάω, το χάνω, κάνω μέρες ή και βδομάδες να το βρω και τότε μου λείπει. Τι γράφω; βλακείες... Πως περνάω, τι κάνω, τι σκέφτομαι, τι προγραμματίζω, τέτοια... με βοηθάει όμως. Συνήθως γράφω πρωί, με τον καφέ μου κι αυτό έχει πια γίνει κάτι σαν τελετουργία που κάπως με κάνει να βλέπω που βρίσκομαι.
Τελικά συνειδητοποίησα ότι όπου αλλού και να γράφω, το ημερολόγιο-ημερολόγιο, είναι μόνο αυτό.
Τα ιστολόγια είναι για επικοινωνία, όταν την χρειάζεσαι.
Καλή χρονιά μας!

μακάρι νά 'ξερα

υπάρχουν κακοί άνθρωποι; θέλω να πω ρε παιδί μου υπάρχουν άνθρωποι που ό, τι κάνουν ξεκινάει από κάτι σκοτεινό μέσα τους που τους οδηγεί στο να θέλουν να μην είναι καλά οι γύρω τους; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω και φοβάμαι πως θα οδηγηθώ σε αμπελοφιλοσοφίες γι' αυτό σταματώ εδώ. Αυτό που θέλω όμως να πω είναι ότι νιώθω τελείως ανίσχυρη απέναντι στην κακία, όταν τη συναντώ και ότι γεννά απίστευτο θυμό μέσα μου.

τέλος

μπορώ να είμαι πολύ λογική όταν κάτι τελειώνει,

το δέχομαι, ξέρω πολύ καλά ότι έτσι πρέπει να γίνεται, όλα έχουν αρχή, μέση και τέλος και πολύ περισσότερο όταν τελειώνει κάτι που ήταν έργο προγραμματισμένο, όπου οι κόποι σου δίνουν και ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα,

είναι και χαρά λοιπόν όταν κάτι τέτοιο τελειώνει...

όλα αυτά καλά και σωστά και λογικά και μετριάζουν τη λύπη μου

απλά να, έχω ένα συναίσθημα που με πάει λίγο σε κείνους τους στίχους από το "βασιλιά της Ασίνης"

"υπάρχουν άραγε ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές
τις ακμές τις αιχμές τα κοίλα και τις καμπύλες
υπάρχουν άραγε εδώ που συναντιέται το πέρασμα της βροχής του αγέρα και της φθοράς
υπάρχουν
η κίνηση του προσώπου
το σχήμα της στοργής εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας
αυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί
με την απεραντοσύνη του πελάγου
ή μήπως όχι
δεν απομένει τίποτε παρά μόνο το βάρος
η νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας σαν τα κλωνάρια της φριχτής ιτιάς
σωριασμένα μέσα στη διάρκεια της απελπισιάς
ενώ το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά βούρλα ξεριζωμένα μες στο βούρκο
εικόνα μορφής που μαρμάρωσε
με την απόφαση μιας πίκρας παντοτινής."