Λοιπόν μαμά,

...πέρασε πάρα πολύς καιρός από τότε που σου μίλησα για τελευταία φορά. Και δεν είναι που δεν έχω τίποτε να σου πω, είναι που δεν είχαμε μάθει να μιλάμε. Στην πραγματικότητα ωστόσο, πάω, έρχομαι και είσαι συνέχεια στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Θέλω για παράδειγμα να σου πω για τον μπαμπά, από τότε που έπαθε το εγκεφαλικό η ζωή του άλλαξε τελείως, δεν μπορεί πια να κάνει δουλειές κι έτσι βρίσκεται κάθε πρωί με μια ολόκληρη μέρα μπροστά του που δεν ξέρει πως να τη γεμίσει, κόβει βόλτες, πάει από πέντε λεπτά τη μέρα στην αδερφή του και στον αδερφό του, ποτέ δεν κάθεται παραπάνω, το ίδιο κάνει κι όταν έρχεται σε μας, είναι σα να κάθεται σε καρφιά. Ευτυχώς που πηγαίνει για περπάτημα στα χωράφια. Μου αρέσει η εικόνα του όταν τον βλέπω από μακριά να επιστρέφει από τον περίπατο, πότε μόνος, πότε με τον "θείο". Ταιριάζουν πολύ οι δυό τους, φτυστοί ο Σόλων κι ο Λουκάς, θυμάσαι; Πονάει η ψυχή μου όμως να τον βλέπω θλιμμένο, με νεύρα που τα βγάζει πάντα με λάθος τρόπο, σε λάθος άτομα. Πονάει η ψυχή μου να τον βλέπω να γερνάει, τον αγαπάω πολύ, δεν του το έχω πει ποτέ κι ούτε νομίζω πως θα μπορέσω να το πω, γαμώτο. Τα καταφέρνει πάντα και με φέρνει σε θέση άμυνας, ενώ γνωρίζω πως σκέφτεται και αντιδρά, δεν ελέγχω τον εαυτό μου και νευριάζω μαζί του, μεγάλη ανοησία...
καλα, ήταν πολλά άλλα που ήθελα να σου πω, με σταμάτησε όμως η διακοπή του ρεύματος και άντε να πιάσω πάλι το νήμα, δύσκολο...