Τοιχογραφία

Είναι περίπου 9.30 το βράδυ. Οδηγώ επιστρέφοντας σπίτι και έχοντας τελειώσει τη δουλειά της εβδομάδας. Το ραδιόφωνο στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Χαζοακούω και χαζοσκέφτομαι. Μου αρέσει πολύ αυτή η ώρα της ημέρας, ειδικά το βράδυ της Παρασκευής. Και ήρθαν στο μυαλό μου οι στίχοι, αυτόματα, χωρίς κανέναν συνειρμό, τουλάχιστον φανερό...

"Ξέρω πως είναι τίποτε όλ' αυτά και πως η γλώσσα

που μιλώ δεν έχει αλφάβητο....

..... ...............

Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις διαδοχικές

φράγκικες ή σλαβικές

που αν τύχει και βαλθείς για να την αποκαταστήσεις

πας αμέσως φυλακή και δίνεις λόγο

Σ' ένα πλήθος Eξουσίες ξένες.................... "

Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου κατάλαβα γιατί αυτό το ποίημα του Ελύτη μέ συγκινεί τόσο πολύ. Από φοιτήτρια ακόμη. Έβρισκα τον εαυτό μου εκεί, στις διαδοχικές επιστρώσεις. Η αποκατάσταση αργεί ακόμη. Δεν έχω βαλθεί.

Και η διαδρομή συνεχίζεται. Το ραδιόφωνο παίζει. Τον δρόμο τον κάνω και με κλειστά μάτια. Κάθε μέρα άλλωστε... και τότε ήρθε ο άλλος. Σεφέρης. Στίχοι διάσπαρτοι από τον "Τελευταίο Σταθμό".

"...σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια στην κάσα ενός φιλάργυρου...

Είναι κι αυτός ένας ειρμός της σκέψης,

ένας τρόπος ν' αρχίσεις να μιλάς για πράγματα που ομολογείς δύσκολα,

σε ώρες όπου δε βαστάς, σε φίλο που ξέφυγε κρυφά και φέρνει μαντάτα από το σπίτι

και από τους συντρόφους, και βιάζεσαι ν' ανοίξεις την καρδιά σου

μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον αλλάξει. .......

Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.

Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμαλώτου τη σκέψη

του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς. ........

ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν

ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα

που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση

κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν,

ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας λεύγες και λεύγες,

ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.

Κι α' σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα........

....................

στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο μνησιπήμων πόνος. ..... "

Έτσι κάπως έφτασα σπίτι. Και τώρα εδώ σκέφτομαι πόσο τελικά μπορείς να βρεις τον εαυτό σου σε κάποιους στίχους...

Θαυμάζω τους καλούς ποιητές. Μπορεί να είναι μαζί σου ες αεί.