λάθος

το ξέρω ότι είναι μεγάλο λάθος και πως βασικά πρέπει να ακούω και να μη σχολιάζω και πως ο μόνος τρόπος να σε βοηθήσω είναι να σε αποδεχτώ μαζί με όλη την κατάθλιψή σου

πότε πότε τα καταφέρνω 

άλλοτε όχι και πρέπει λίγο να μιλήσω γι' αυτές τις φορές που δεν τα καταφέρνω

γι' αυτές τις φορές που έρχομαι στα όρια

που θέλω να σε ταρακουνήσω και να σε κάνω χίλια κομμάτια

να σε πάρω από κει που βουλιάζεις και να σε βγάλω έξω στον κόσμο

στο φως που είναι για όλους

δεν εξαιρείσαι εσύ

να δεις τη ζωή σου από δω και πέρα

και όχι μέχρι εδώ

να μη με κάνεις δυστυχισμένη μαζί σου 

να σε κάνω ευτυχισμένο μαζί μου

και δεν μπορώ 

δεν μπορώ

Zygmunt Bauman

Μου αρέσει πολύ να διαβάζω συνεντεύξεις. Εννοείται καλές, από αυτές που ο δημοσιογράφος ξέρει τον τρόπο να κάνει τον συνεντευξιαζόμενο να λέει πράγματα ενδιαφέροντα. Τελευταία διάβασα σ’ ένα ξεχασμένο «Έψιλον», (22/3/09), μια συνέντευξη του Zygmunt Bauman. Ας μην κάνω ότι τον ήξερα, όχι, διάβασα πρώτη φορά γι’ αυτόν τώρα. Είναι λέει κορυφαίος Κοινωνιολόγος. Πέρα από τις ιδέες του για την κοινωνία μας, τον καταναλωτισμό, τη χρηματοπιστωτική κρίση κ.τ.λ. μου άρεσε η απάντηση του στην πρώτη ερώτηση του δημοσιογράφου (Χρόνης Πολυχρονίου). Αντιγράφω:

«Δημοσ. : Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 2-3 δεκαετιών οι σκέψεις και οι ιδέες σας έχουν ακολουθήσει, θα έλεγα, μια εντελώς διαφορετική διαδρομή από αυτήν που συναντάμε στα πρώτα στάδια της πνευματικής σας αναζήτησης, σε βαθμό που θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για έναν πρώιμο και έναν ώριμο Ζίγκμουντ Μπάουμαν. Θα συμφωνούσατε με αυτήν την ερμηνεία;

Ζ. Μπάουμαν : Δεν βλέπω έτσι το δρομολόγιο που ακολούθησε η διανοητική μου περιήγηση. Το βλέπω σαν μια ατέρμονη σειρά επισκέψεων στο ίδιο δωμάτιο, μπαίνοντας κάθε φορά στο δωμάτιο από διαφορετική πόρτα και ανάβοντας φώτα διαφορετικών χρωματων. Όπως κάθε έμπειρος φωτoγράφος θα σας έλεγε, αυτό που βλέπεις αλλάζει σημαντικά ανάλογα με το χρώμα και τη κατεύθυνση από τα φώτα: διαφορετικές πτυχές γίνονται ορατές και εμφανείς, άλλες πτυχές βυθίζονται στη σκιά ή εξαφανίζονται από τη θέα. Υποθέτω ότι οι διαδοχικές μελέτες μου είναι ταξιδιωτικές αναφορές από εκείνες τις επανειλημμένες, όχι όμως επαναλαμβανόμενες, επιδρομές.»

Λοιπόν πολύ μου άρεσε αυτή η εικόνα με το δωμάτιο και εκτός από το δικό μου δωμάτιο πολύ θα ήθελα να μπαινοβγαίνω και στα δωμάτια μερικών άλλων.

σπασμένο πόδι

"Ξαπλωμένος  στο κρεββάτι. Δεν μπορώ να σηκωθώ, δεν μπορώ να κάνω τίποτε μόνος. Η περπατούρα με περιμένει στα πόδια του κρεββατιού κι εμένα μούρχεται να τη σπάσω, να την κάνω χίλια κομμάτια. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να είμαι εδώ ξαπλωμένος και κανείς δίπλα μου. Δε θέλω να μιλάω. Τα δάκρυα τρέχουν μόνα τους από τα μάτια μου, έτσι σαν νάχει ανοίξει κάποιος βρύσες και ξέχασε να τις κλείσει. Μου τη δίνουν όλοι, δε θέλω να βλέπω κανέναν, φοβάμαι τις επόμενες μέρες, φοβάμαι τον επόμενο καιρό, η κατάσταση αυτή μου είναι τελείως ξένη. Το σώμα μου δε λειτουργεί, αρνείται να κάνει πράγματα που συνήθως έκανε, έχει πάθει σοκ. Κι όλα αυτά τα φάρμακα! Και οι ενέσεις! Σήμερα είναι η πρώτη μέρα στο σπίτι μετά το νοσοκομείο και νομίζω ότι στο νοσοκομείο ήταν και ήμουν καλύτερα. Τουλάχιστον δεν ήμουν μόνος και δεν κρεμόμουν μόνο από τα χέρια της γυναίκας μου. Με νευριάζει κι αυτή. Πολύ με νευριάζει, όλα θέλει να γίνονται όπως αυτή νομίζει, όλα θέλει να τα ελέγχει. Φοβάται; Δεν ξέρω. Δε θέλω κανέναν αλλά είμαι υποχρεωμένος να δέχομαι βοήθεια. Να κλείσω τα μάτια και να κοιμηθώ και όταν ξυπνήσω η ταλαιπωρία αυτή να έχει τελειώσει...! Γίνεται; Δε γίνεται."

Προσπαθώ να μπω στη θέση του. Γίνεται; Δε γίνεται. 

Δύσκολα τα πράγματα.

Καθαριότητα

Είναι  μάλλον ο μόνος λόγος που μπορεί να με οδηγήσει σε κατάθλιψη.

Οι άλλοι άνθρωποι, οι κανονικοί, έχουν συνήθως έτσι κάτι σύνθετους, σοβαρούς και υψηλούς λόγους που τους θλίβουν και τους καταθλίβουν. Εγώ γίνομαι έτσι όταν πρέπει να καθαρίσω και να τακτοποιήσω το σπίτι. Να τακτοποιήσω, τι να τακτοποιήσω θεέ μου, έχουμε τόσα πολλά πράγματα που δεν ξέρω από που ν' αρχίσω και που να τελειώσω. Έτσι καθαρίζω μόνο πάνω-πάνω, όσα βλέπει η πεθερά που λένε, και η δική μου, κοντά στα ενενήντα της,  βλέπει ελάχιστα. Έλα όμως που αυτό δε με ικανοποιεί, το μυαλό μου μένει κολλημένο σ' όλα αυτά που δεν έγιναν, στις σκόνες και τα χνούδια που είναι κρυμμένα σ' ένα δεύτερο επίπεδο, και αρρωσταίνω που δεν προλαβαίνω ή μάλλον δε θέλω να διαθέσω από τον χρόνο μου για κανονική, καθαρή καθαριότητα. Και γίνεται ένας φαύλος κύκλος, με εμένα να νιώθω ότι πάντα δεν τα καταφέρνω. Και το κακό είναι ότι δεν παίρνω και γυναίκα για να κάνει την καθαριότητα. Όποτε δοκίμασα όλο κάτι δε μου άρεζε, δηλ. είμαι τελείως χαζή, βρε χριστιανή μου, αφού δεν μπορείς, αφού το μυαλό σου είναι σε αλλότρια πράγματα, τι σε νιάζει αν γίνουν και λίγο κατώτερα, αφού έτσι όπως τα αφήνεις εσύ χειρότερα δε γίνεται, άσε και τα νεύρα σου που γίνονται τσατάλια όταν πιάνεις ξεσκονόπανα, άσε και τη διάθεση σου. Ξέρω βέβαια τι κατά βάθος με πειράζει, η αίσθηση του ξένου ανθρώπου στο σπίτι μας, αυτό είναι. Τέλος πάντων θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι' αυτό.... Αλλά από σήμερα αλλάζουν τα πράγματα. Πήρα επιτέλους γυναίκα για καθαριότητα. Και, ω θεοί, καθαρίζει καλά. Όπως θα καθάριζα εγώ! Τη λένε Αναστασία και μου έχει φτιάξει τη διάθεση.

Πάντως κι αυτή μου η ενέργεια ήταν αποτέλεσμα της απόφασής μου να βρίσκω τρόπους να είμαι καλά! και είμαι καλά τελικά, έχω εκπλαγεί ακόμη και εγώ η ίδια από το πόσο τα πράγματα σ' έναν βαθμό μπορείς να τα ορίσεις. Και δε μιλάω βέβαια μόνο για την καθαριότητα.
+