τελικά όσο περνούν τα χρόνια όλο και άλλα πράγματα μου φαίνονται πιο σημαντικά και όλο και άλλα, που παλιότερα τα θεωρούσα σημαντικά, γίνονται αδιάφορα...
τη γιαγιά μου τη λέγανε Κίρα, έτσι έπρεπε να λένε και μένα αλλά ο παπάς που με βάφτισε είπε ότι το όνομα αυτό δεν είναι χριστιανικό και έτσι μου έβαλαν, εκείνη την ώρα στην εκκλησία, το όνομα που θεώρησαν πιο κοντινό: Κυριακή.
Το όνομα αυτό είναι αλήθεια πως ποτέ δε μου άρεσε. Το ένιωθα πάντα σαν ξένο πάνω μου. Άσε εκείνα τα ηλίθια υποκοριστικά με τα οποία κατά καιρούς με φωνάζουν...
Τα τελευταία όμως χρόνια έχω συμφιλιωθεί κάπως μαζί του και ζητώ από τους φίλους μου να το χρησιμοποιούν ολόκληρο, Κυριακή, κι έτσι μου αρέσει καλύτερα. Και μόνο πολύ δικοί μου άνθρωποι με φωνάζουν πότε πότε, μάλλον όταν θέλουν να με πειράξουν, Κίρα. Κι αυτό μου αρέσει ακόμα καλύτερα, έρχομαι κοντά στη γιαγιά μου.
Πέθανε την ημέρα της γιορτής μου πριν 28 χρόνια. Η γιαγιά μου η Κίρα.Τη λάτρευα.
