τέλος

μπορώ να είμαι πολύ λογική όταν κάτι τελειώνει,

το δέχομαι, ξέρω πολύ καλά ότι έτσι πρέπει να γίνεται, όλα έχουν αρχή, μέση και τέλος και πολύ περισσότερο όταν τελειώνει κάτι που ήταν έργο προγραμματισμένο, όπου οι κόποι σου δίνουν και ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα,

είναι και χαρά λοιπόν όταν κάτι τέτοιο τελειώνει...

όλα αυτά καλά και σωστά και λογικά και μετριάζουν τη λύπη μου

απλά να, έχω ένα συναίσθημα που με πάει λίγο σε κείνους τους στίχους από το "βασιλιά της Ασίνης"

"υπάρχουν άραγε ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές
τις ακμές τις αιχμές τα κοίλα και τις καμπύλες
υπάρχουν άραγε εδώ που συναντιέται το πέρασμα της βροχής του αγέρα και της φθοράς
υπάρχουν
η κίνηση του προσώπου
το σχήμα της στοργής εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας
αυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί
με την απεραντοσύνη του πελάγου
ή μήπως όχι
δεν απομένει τίποτε παρά μόνο το βάρος
η νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας σαν τα κλωνάρια της φριχτής ιτιάς
σωριασμένα μέσα στη διάρκεια της απελπισιάς
ενώ το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά βούρλα ξεριζωμένα μες στο βούρκο
εικόνα μορφής που μαρμάρωσε
με την απόφαση μιας πίκρας παντοτινής."

όνειρα-διαμερίσματα

βλέπω κάποια όνειρα επί σειρά ετών, πολλών ετών, ίδια πάντα και πάντα με αφήνουν με την ίδια διάθεση
βλέπω διαμερίσματα
διαμερίσματα τα οποία ή έχω νοικιάσει και ζήσει σε αυτά ή απλά τα έχω νοικιάσει αλλά ποτέ δεν τα κατοίκησα
από όλα αυτά τα διαμερίσματα έχω φύγει, τα εγκατέλειψα, δεν τα ξενοίκιασα ακριβώς
και από όλα αυτά τα διαμερίσματα κρατώ τα κλειδιά τους
όμως τα κλειδιά δε μου ανήκουν, ανήκουν στον ιδιοκτήτη τους στον οποίο κανονικά θα έπρεπε να τα επιστρέψω
εγώ όμως έφυγα σαν τον κλέφτη, αφήνοντας ένα άδειο διαμέρισμα και κρατώντας τα κλειδιά του
και μένω με την εκκρεμότητα
και οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούν και εγώ φοβάμαι πάντα πως κάποιος θα μου πει, ε, δεν ντρέπεσαι, τι πράγματα είναι αυτά, να αφήνεις έτσι τα σπίτια, να φεύγεις χωρίς να πεις τίποτε, και δε σου φαινόταν
και με βλέπω να επιστρέφω σ' αυτά τα άδεια διαμερίσματα και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να πάρει το θάρρος και να δώσει πίσω τα κλειδιά έστω και τώρα, έστω και αν είναι αργά
και ξυπνάω με χάλια διάθεση

στόχοι

και να που για άλλη μια φορά είμαι εδώ, στο ίδιο σημείο εκκίνησης, Δευτέρα πρωί, πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη, έτοιμη (;)να ξεκινήσω τη ζωή του φθινοπώρου, τη ζωή όλης της σχολικής χρονιάς
βάζω στόχους πάντα τέτοια εποχή,και παρότι αυτό με ζορίζει εξακολουθώ και το κάνω
τελικά είμαι άνθρωπος που μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει, πρέπει να το δεχτώ
όχι ότι είναι και τίποτε φοβεροί οι στόχοι μου, τρίχες, να αρχίσω πάλι το γυμναστήριο, να προσέξω πάλι τη διατροφή μου, να τακτοποιήσω τα αρχεία μου, να τελειώσω το διάβασμα των τάδε βιβλίων, να δω αυτούς τους ανθρώπους, να στείλω τα τάδε χαρτιά, να αρχίσω να παρακολουθώ το τάδε τμήμα,να προγραμματίσω το....
πω, έτσι όπως τα γράφω κουράστηκα κιόλας!
φυσάει σήμερα πολύ δυνατός αέρας και έχει αρχίσει και κάνει κρύο
έξω με τον καφέ και δύο ζακέτες τη μια πάνω στην άλλη
φθινόπωρο
κάτι θα γίνει