Με βροχή...

 

Ω! αυτές οι ωραίες μέρες...

Θάθελα νάμαι πάλι εκεί, με ήλιο ή με βροχή... 

Είμαι χαρούμενη γιατί:

• ήταν μια υπέροχη μέρα η σημερινή, ζεστή, φθινοπωρινή...
• έκανα μπάνιο κάτω από τα καταρρακτάκια στα λουτρά του Πόζαρ...
• η φίλη μου αρχίζει να συνέρχεται από την χημιοθεραπεία...
• είμαι σίγουρη οτι θα βγει δυνατή απ' αυτήν την περιπέτεια...
• πήρα μέρος χθες σ'ένα πολύ ενδιαφέρον σεμινάριο...
• μπήκα πιο βαθιά στον κόσμο του παραμυθιού...
• έχω κάτι να περιμένω για την κάθε μέρα...
• ένα ον που νιάζομαι γι'αυτό χαμογέλασε πάλι...
• έχω το παιδί που θα ήθελα να έχω...
• είμαστε όλοι καλά..

η ψυχή μου είναι ανάλαφρη.

Συν-αίσθημα

Ό,τι ακολουθεί είναι από την "Αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι" του Μίλαν Κούντερα.

" Όλες οι λατινογενείς γλώσσες σχηματίζουν τη λέξη συμπόνια (compassio) με τηνπρόθεση "συν" (com-) και τη ρίζα "πόνος" (passio). Σε άλλες γλώσσες, παραδείγματος χάριν στα τσέχικα, στα πολωνικά, στα γερμανικά, στα σουηδικά, η λέξη αυτή αποδίδεται με ένα ουσιαστικό που σχηματίζεται απ' το αντίστοιχο πρώτο συνθετικό, ακολουθούμενο από τη λέξη "αίσθημα" (στα τσέχικα: sou-cit, στα πολωνικά: wspol-czucie, στα γερμανικά: Mit-gefuhl, στα σουηδικά: med-kansia).
Στις λατινογενείς γλώσσες η λέξη συμπόνια σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς ν' αντιμετωπίζει με κρύα καρδιά τον πόνο του πλησίον, μ' άλλα λόγια: τρέφει κανείς συμπόνια για κάποιον που πάσχει. Μία άλλη λέξη, που έχει περίπου το ίδιο νόημα, ο οίκτος (αγγλικά pity, ιταλικά pieta κ.λπ.), υπονοεί κιόλας ένα είδος επιείκειας προς το άτομο που υποφέρει. Το να έχει κανείς οίκτο για μια γυναίκα, σημαίνει να είναι πιο σωστά τοποθετημένος απ' αυτήν, να σκύβει, να χαμηλώνει ως αυτήν.
Αυτός είναι ο λόγος που η λέξη συμπόνια εμπνέει γενικά τη δυσπιστία, υποδηλώνει ένα αίσθημα που θεωρείται παρακατιανό, που δεν έχει και πολλή σχέση με τον έρωτα. Το ν'αγαπάς κάποιον από συμπόνια, δεν σημαίνει ότι τον αγαπάς πραγματικά.
Στις γλώσσες που σχηματίζουν τη λέξη συμπόνια όχι με τη ρίζα "πόνος" αλλά με το ουσιαστικό "αίσθημα", η λέξη χρησιμοποιείται λίγο πολύ με την ίδια έννοια, αλλά δύσκολα μπορεί κανείς να πει ότι υποδηλώνει ένα συναίσθημα κακό ή μέτριο. Η μυστική δύναμη της ετυμολογίας της λούζει τη λέξη μ'ένα άλλο φως και της δίνει μια έννοια πιο πλατιά: το να έχεις συμπόνια (συν-αίσθημα), σημαίνει να μπορείς να ζεις μαζί με τον άλλο τη δυστυχία του, αλλά επίσης να νιώθεις μαζί του οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα: τη χαρά, την αγωνία, την ευτυχία, τον πόνο. Αυτή εδώ η συμπόνια (με την έννοια της φροντίδας, wspolczucie, Mitgefuhl) σκιαγραφεί λοιπόν την υψηλότερη δυνατότητα της συναισθηματικής φαντασίας, την τέχνη της τηλεπάθειας των συγκινήσεων. Στην ιεραρχία των συναισθημάτων, είναι το ύψιστο συναίσθημα.
Όταν η Τερέζα ονειρευόταν ότι βύθιζε βελόνες κάτω από τα νύχια της, προδινόταν, αποκαλύπτοντας έτσι στον Τόμας ότι έψαχνε κρυφά στα συρτάρια του. Αν μια άλλη γυναίκα του έκανε κάτι τέτοιο, ποτέ πια δεν θα της απηύθυνε το λόγο. Επειδή η Τερέζα το ήξερε, του είπε: "Πέταξέ με έξω απ' την πόρτα!". Λοιπόν, όχι μόνο δεν την πέταξε έξω απ' την πόρτα, αλλά της πήρε το χέρι και της φίλησε τις άκρες των δαχτύλων γιατί, εκείνη την ίδια στιγμή, αισθανόταν κι αυτός ο ίδιος τον πόνο που ένιωθε εκείνη κάτω από τα νύχια, λες και τα νεύρα των δαχτύλων της Τερέζας συνδέονταν απευθείας με τον εγκέφαλό του.
Όποιος δεν έχει το διαβολικό χάρισμα της συμπόνιας (συν-αισθήματος) δεν μπορεί παρά να καταδικάσει εν ψυχρώ τη συμπεριφορά της Τερέζας, γιατί η ιδιωτική ζωή του άλλου είναι ιερή και δεν του ανοίγει κανείς τα συρτάρια όπου τακτοποιεί την προσωπική του αλληλογραφία. Καθώς όμως η συμπόνια είχε γίνει το πεπρωμένο (ή η κατάρα) του Τόμας, του φαινόταν ότι ήταν εκείνος που βρισκόταν γονατισμένος μπροστά στο συρτάρι του γραφείου του και δεν κατάφερνε να ξεκολλήσει τα μάτια από τις φράσεις που είχε χαράξει το χέρι της Σαμπίνας. Την καταλάβαινε την Τερέζα και όχι μόνον ήταν ανίκανος να της θυμώσει, αλλά την αγαπούσε ακόμα περισσότερο."

Σοκ

Αυτό είχα πάθει και τότε με σένα. Θα πηγαίναμε στους Μολάους με τη φίλη μου τη Τζένη, είχαμε καταφέρει να βρούμε κάτι εισητήρια για μια βδομάδα με τον Κοινωνικό Τουρισμό, λίγο μετά που τελειώσαμε το Πανεπιστήμιο. Η εκδρομή αυτή δεν έγινε ποτέ. Έχω κάτι στο στήθος, μου είπες στο τηλέφωνο. Δεν ήταν απλώς "κάτι", ο όγκος ήταν τόσο μεγάλος που δεν ήταν πια εγχειρίσιμος...Και τώρα, μαθαίνω για την καλύτερή μου φίλη. Νιώθω πολύ άσχημα, το έμαθα σήμερα πριν λίγες ώρες. Έχουμε όμως χάσει επαφή και δεν ξέρω τι να κάνω...Πονάω πολύ και νιώθω μαζί θυμό. Πέρασαν σχεδόν τρεις μήνες κι εγώ το έμαθα τώρα;

Αδέσποτα

Έχω μια φίλη. Είναι από τις φίλες των σχολικών χρόνων , τη γνωρίζω από την Πρώτη Γυμνασίου και καθόμασταν στο ίδιο θρανίο τα επόμενα πέντε χρόνια. Νομίζω πως αυτές οι φιλίες απλά υπάρχουν, είναι κάπου εκεί, εσύ κάνεις τις διαδρομές σου, σπας τα μούτρα σου, κάνεις πλαστικές, παγώνουν χαμόγελα στο πρόσωπό σου, αυτές εκεί, σε πείσμα κάθε ενθουσιασμού από νέες γνωριμίες. Εκεί.
Ήρθε για να ψηφίσει και γύρισα πολλά- πολλά χρόνια πίσω. Από διπλανά χωριά πηγαίναμε τότε στο Γυμνάσιο με ποδήλατα, λεοφωρεία δεν υπήρχαν, δυο-τρία χιλιόμετρα δρόμος ως την κοντινή κωμόπολη. Αφήναμε όλα τα ποδήλατα σε μια αυλή, όπου είχε το εργαστήρι του ένας που γάνωνε μπακίρια, καλός άνθρωπος και μας τα φύλαγε, έτσι χωρίς κανένα κέρδος, μάλλον φασαρία είχε...
Αυτή αγαπούσε τα αδέσποτα σκυλιά. Πάντα είχε κάποιο που προστάτευε, έβγαινε από το δρόμο της, έκανε κανα δυο χιλιόμετρα παραπάνω και πήγαινε, θυμάμαι, σ' ένα χτυπημένο αδέσποτο σκυλί, κάτω από μια γέφυρα, το σάντουϊτς που έπρεπε να φάει η ίδια στο σχολείο. Μιλούσε γι'αυτό και έκλαιγε...
Το ίδιο κάνει και τώρα. Πάντα έχει ένα αδέσποτο που προστατεύει. Για το τελευταίο, εδώ και δύο χρόνια πάει από τη μια άκρη της Θεσσαλονίκης στην άλλη. Αχ, μου λέει, δεν ξέρεις πως κάνει όταν με βλέπει...
Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν και είναι παρήγορο αυτό. Νομίζω.

Σιχαίνομαι

...τις εκλογές.
Προτιμώ τις επιλογές.

Η ίδια δυσκολία...

ακόμα και τώρα που δεν είσαι εδώ, ακόμα και τώρα που φαντάζομαι πως σου μιλάω, και πάλι δε μου είναι εύκολο. Πέρασε σχεδόν ένας μήνας απ' όταν πήρα την απόφαση να μιλάω σε σένα από εδώ, και μετά σιωπή...Κάτι μου θυμίζει αυτό, ποτέ δε μιλούσα, ποτέ δεν έλεγα αυτό που πραγματικά είχα μέσα μου γιατί πάντα νόμιζα, πάντα φοβόμουν πως δε θα καταλάβαινες. Λοιπόν, αυτό απ' όπου θα σου μιλώ το λένε μπλογκ. Δεν ξέρω γιατί, κι ούτε με νοιάζει. Μου αρέσει όμως γιατί είναι άϋλο και φαντάζομαι κάπως να διασταυρώνονται μέσα από αυτό, μέσα σε αυτό φωνές, πολλές φωνές, ταξιδεύοντας μέσα στο άπειρο, σμίγουν, χωρίζονται, ξανασμίγουν. Εκεί στο άπειρο δεν είσαι και συ; Πολλές φορές σε ψάχνω κοιτώντας τον ουρανό από την αυλή του σπιτιού μας, ξέρεις, νύχτα. Πουθενά τ'αστέρια δε φαίνονται καλύτερα. Είναι σα να είσαι στο κέντρο του σύμπαντος. Εμείς τώρα μένουμε δίπλα μαμά, το ξέρεις έτσι;μας έχεις δει φαντάζομαι...Μία πόρτα κι ένας τοίχος χωρίζει τη δική μας αυλή από του μπαμπά, όμως εκεί λες κι' είναι άλλος ο ουρανός!Γαλήνη. Βρίσκει η ψυχή μου τη θέση της στον κόσμο...