Δε χρειάζονται πολλά για να είσαι καλά. Στην πραγματικότητα χρειάζονται πολύ λίγα: υγεία (σωματική και ψυχική), οι δικοί σου άνθρωποι γύρω σου, μια καλή κουβέντα, ένα ποτήρι κρασί, ένα χαμόγελο, μια ευχάριστη έκπληξη, ένα αναπάντεχο δώρο...
Τότε αντικρύζεις και συ τη ζωή με χαμόγελο και χαρά και αναμονή γι' αυτό που πρόκειται να έρθει!
Καλή μας χρονιά!
τα λέμε...
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 31, 2007
Κυριακή, Οκτωβρίου 14, 2007
Δρόμοι (1)
Οι δρόμοι που είναι ανοιχτοί μπροστά σου, οι δρόμοι που σε καλούν... Μπροστά μου αμέσως δημιουργείται η εικόνα ενός μεγάλου φαρδιού δρόμου, ίσιου και μεγάλου, όπως αυτοί οι μεγάλοι δρόμοι που διασχίζουν κατά μήκος την Ιταλία και τελειωμό δεν έχουν.
Μου αρέσει να είναι μακριά ο προορισμός και να μην ξέρεις πότε θα φτάσεις. Μου αρέσει να βγαίνουμε από τον μεγάλο δρόμο και να χανόμαστε σε μικρούς επαρχιακούς δρόμους όπου δεν τρέχουν όλοι σα δαιμονισμένοι, δεν περνούν ξυστά δίπλα σου. Να χάνουμε τον δρόμο και να ρωτάμε για να τον ξαναβρούμε και να πιάνουμε κουβέντα και να καθόμαστε άμα λάχει σε ξεχασμένες πλατείες χωριών που δεν είναι τουριστικά. Να πίνουμε στα ξαφνικά ένα τσίπουρο και οι ντόπιοι που μιλάμε μαζί τους να είναι σαν τον πατέρα μου ή σαν τον θείο μου, ή σαν τον μπάι-Ντήνη, που μας έλεγε παραμύθια, όταν ήμουν παιδί και μαζεύομασταν όλα μαζί τα παιδιά του χωριού στα χόρτα μπροστά στο σπίτι του και κρεμόμασταν απ' τα χείλη του...
Μου αρέσει μετά να ξαναβρίσκουμε το δρόμο το σωστό, ν' ακούμε τη μουσική που μας αρέσει και που κάνει το ταξίδι διπλό, ένα αυτό το κανονικό κι άλλο ένα μέσα μας, σ' αυτά που μόλις ζήσαμε, σ' αυτά που πολύ πριν ζήσαμε και τα είχαμε ξεχάσει ή σ' αυτά που θέλουμε να ζήσουμε... Να λέμε και καμιά κουβέντα πότε - πότε, έτσι για να δηλώνουμε την παρουσία μας, αλλά αυτό να μην πειράζει, θέλω να πω η σιωπή να είναι οικεία, γλυκιά, ανακουφιστική, ίσα για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας χωρίς να είναι ανάγκη να απολογηθούμε σε κανέναν γιατί τις εξαντλήσαμε.
Και μου αρέσει επίσης να κάνω τον δρόμο και μόνη. Μου αρέσει να οδηγώ, να μην έχω κανέναν δίπλα μου, να ακούω ραδιόφωνο, να εκπλήσσομαι από τη μουσική, να βρίσκω τον εαυτό μου που τον χάνω στην καθημερινότητα, να νιώθω πως όλα μπορώ να τα κάνω!
Μου αρέσει να είναι μακριά ο προορισμός και να μην ξέρεις πότε θα φτάσεις. Μου αρέσει να βγαίνουμε από τον μεγάλο δρόμο και να χανόμαστε σε μικρούς επαρχιακούς δρόμους όπου δεν τρέχουν όλοι σα δαιμονισμένοι, δεν περνούν ξυστά δίπλα σου. Να χάνουμε τον δρόμο και να ρωτάμε για να τον ξαναβρούμε και να πιάνουμε κουβέντα και να καθόμαστε άμα λάχει σε ξεχασμένες πλατείες χωριών που δεν είναι τουριστικά. Να πίνουμε στα ξαφνικά ένα τσίπουρο και οι ντόπιοι που μιλάμε μαζί τους να είναι σαν τον πατέρα μου ή σαν τον θείο μου, ή σαν τον μπάι-Ντήνη, που μας έλεγε παραμύθια, όταν ήμουν παιδί και μαζεύομασταν όλα μαζί τα παιδιά του χωριού στα χόρτα μπροστά στο σπίτι του και κρεμόμασταν απ' τα χείλη του...
Μου αρέσει μετά να ξαναβρίσκουμε το δρόμο το σωστό, ν' ακούμε τη μουσική που μας αρέσει και που κάνει το ταξίδι διπλό, ένα αυτό το κανονικό κι άλλο ένα μέσα μας, σ' αυτά που μόλις ζήσαμε, σ' αυτά που πολύ πριν ζήσαμε και τα είχαμε ξεχάσει ή σ' αυτά που θέλουμε να ζήσουμε... Να λέμε και καμιά κουβέντα πότε - πότε, έτσι για να δηλώνουμε την παρουσία μας, αλλά αυτό να μην πειράζει, θέλω να πω η σιωπή να είναι οικεία, γλυκιά, ανακουφιστική, ίσα για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας χωρίς να είναι ανάγκη να απολογηθούμε σε κανέναν γιατί τις εξαντλήσαμε.
Και μου αρέσει επίσης να κάνω τον δρόμο και μόνη. Μου αρέσει να οδηγώ, να μην έχω κανέναν δίπλα μου, να ακούω ραδιόφωνο, να εκπλήσσομαι από τη μουσική, να βρίσκω τον εαυτό μου που τον χάνω στην καθημερινότητα, να νιώθω πως όλα μπορώ να τα κάνω!
Κυριακή, Οκτωβρίου 07, 2007
Δρόμοι
Μου αρέσουν οι δρόμοι. Να ξεκινάς και να νιώθεις πως τώρα κάτι καινούριο αρχίζει. Φεύγεις, πας κάπου αλλού... Ο αδερφός μου έλεγε πως εμένα μάλλον από λάθος στο μαιευτήριο μ' έδωσαν στην οικογένειά μας, καλύτερα θα ταίριαζα στους τσιγγάνους!
Μου αρέσει όμως και να επιστρέφω, κι έτσι χωρίζω τους δρόμους σε κομμάτια. Είναι αυτά που σε απομακρύνουν από την εστία σου και είναι τα ίδια πάλι που σε φέρνουν κοντά...
Σ' αυτό το κομμάτι του δρόμου, το τελευταίο, νιώθω πάντα τα ίδια συναισθήματα. Ηρεμία που έρχεται σιγά σιγά όσο τα δέντρα πληθαίνουν, το τοπίο αλλάζει, τα βουνά είναι τα δικά μας και οι πινακίδες είναι περιττές. Η ψυχή μου έρχεται σιγά σιγά στη θέση της , τα μάτια κλείνουν, θαλπωρή με τυλίγει... Ξέρω σε ποια στροφή του δρόμου γίνεται αυτό και είναι στον δρόμο για το πατρικό μου, και ήταν πάντοτε έτσι. Μου συνέβη και όταν ζούσαμε στη Γερμανία. Τα δύο πρώτα χρόνια είμασταν στο Gifhorn, μια μικρή πόλη στη Βόρεια Γερμανία και μετά στο Βielefeld. Ξέρω σε ποιο κομμάτι του δρόμου από το Bielefeld για το Gifhorn γινόταν η αλλαγή, πότε ένιωθα στα δικά μου νερά κι ότι τώρα φτάνω σπίτι, κι όλως περιέργως δεν ήταν το σπίτι μου εκεί. Ήταν όμως άνθρωποι που αγαπούσα. Και ήταν ο προορισμός μου, άλλη μία εστία... Κι όταν τα σκέφτομαι αυτά και νιώθω κάπως έτσι, έρχονται πάντα στο μυαλό μου οι στίχοι του Καβάφη "αγαπημένα των πατρίδων μας νερά" από το ποίημά του Επάνοδος απότην Ελλάδα:
Ώστε κοντεύουμε να φθάσουμ’, Έρμιππε.
Μεθαύριο, θαρρώ· έτσ’ είπε ο πλοίαρχος.
Τουλάχιστον στην θάλασσά μας πλέουμε·
νερά της Κύπρου, της Συρίας, και της Aιγύπτου,
αγαπημένα των πατρίδων μας νερά.
Γιατί έτσι σιωπηλός; Pώτησε την καρδιά σου,
όσο που απ’ την Ελλάδα μακρυνόμεθαν
δεν χαίροσουν και συ; Aξίζει να γελιούμαστε;
—αυτό δεν θα ’ταν βέβαια ελληνοπρεπές.
Aς την παραδεχθούμε την αλήθεια πια·
είμεθα Έλληνες κ’ εμείς — τι άλλο είμεθα; —
αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις της Aσίας,
αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις
που κάποτε ξενίζουν τον Ελληνισμό.
Δεν μας ταιριάζει, Έρμιππε, εμάς τους φιλοσόφους
να μοιάζουμε σαν κάτι μικροβασιλείς μας
(θυμάσαι πώς γελούσαμε με δαύτους σαν επισκέπτονταν τα σπουδαστήριά μας)
που κάτω απ’ το εξωτερικό τους το επιδεικτικά ελληνοποιημένο, και (τι λόγος!) μακεδονικό,καμιά Aραβία ξεμυτίζει κάθε τόσο καμιά Μηδία που δεν περιμαζεύεται,
και με τι κωμικά τεχνάσματα οι καημένοι πασχίζουν να μη παρατηρηθεί.
A όχι δεν ταιριάζουνε σ’ εμάς αυτά.
Σ’ Έλληνας σαν κ’ εμάς δεν κάνουν τέτοιες μικροπρέπειες.
Το αίμα της Συρίας και της Aιγύπτου που ρέει μες στες φλέβες μας
να μη ντραπούμε,να το τιμήσουμε και να το καυχηθούμε.
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)
Μου αρέσει όμως και να επιστρέφω, κι έτσι χωρίζω τους δρόμους σε κομμάτια. Είναι αυτά που σε απομακρύνουν από την εστία σου και είναι τα ίδια πάλι που σε φέρνουν κοντά...
Σ' αυτό το κομμάτι του δρόμου, το τελευταίο, νιώθω πάντα τα ίδια συναισθήματα. Ηρεμία που έρχεται σιγά σιγά όσο τα δέντρα πληθαίνουν, το τοπίο αλλάζει, τα βουνά είναι τα δικά μας και οι πινακίδες είναι περιττές. Η ψυχή μου έρχεται σιγά σιγά στη θέση της , τα μάτια κλείνουν, θαλπωρή με τυλίγει... Ξέρω σε ποια στροφή του δρόμου γίνεται αυτό και είναι στον δρόμο για το πατρικό μου, και ήταν πάντοτε έτσι. Μου συνέβη και όταν ζούσαμε στη Γερμανία. Τα δύο πρώτα χρόνια είμασταν στο Gifhorn, μια μικρή πόλη στη Βόρεια Γερμανία και μετά στο Βielefeld. Ξέρω σε ποιο κομμάτι του δρόμου από το Bielefeld για το Gifhorn γινόταν η αλλαγή, πότε ένιωθα στα δικά μου νερά κι ότι τώρα φτάνω σπίτι, κι όλως περιέργως δεν ήταν το σπίτι μου εκεί. Ήταν όμως άνθρωποι που αγαπούσα. Και ήταν ο προορισμός μου, άλλη μία εστία... Κι όταν τα σκέφτομαι αυτά και νιώθω κάπως έτσι, έρχονται πάντα στο μυαλό μου οι στίχοι του Καβάφη "αγαπημένα των πατρίδων μας νερά" από το ποίημά του Επάνοδος απότην Ελλάδα:
Ώστε κοντεύουμε να φθάσουμ’, Έρμιππε.
Μεθαύριο, θαρρώ· έτσ’ είπε ο πλοίαρχος.
Τουλάχιστον στην θάλασσά μας πλέουμε·
νερά της Κύπρου, της Συρίας, και της Aιγύπτου,
αγαπημένα των πατρίδων μας νερά.
Γιατί έτσι σιωπηλός; Pώτησε την καρδιά σου,
όσο που απ’ την Ελλάδα μακρυνόμεθαν
δεν χαίροσουν και συ; Aξίζει να γελιούμαστε;
—αυτό δεν θα ’ταν βέβαια ελληνοπρεπές.
Aς την παραδεχθούμε την αλήθεια πια·
είμεθα Έλληνες κ’ εμείς — τι άλλο είμεθα; —
αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις της Aσίας,
αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις
που κάποτε ξενίζουν τον Ελληνισμό.
Δεν μας ταιριάζει, Έρμιππε, εμάς τους φιλοσόφους
να μοιάζουμε σαν κάτι μικροβασιλείς μας
(θυμάσαι πώς γελούσαμε με δαύτους σαν επισκέπτονταν τα σπουδαστήριά μας)
που κάτω απ’ το εξωτερικό τους το επιδεικτικά ελληνοποιημένο, και (τι λόγος!) μακεδονικό,καμιά Aραβία ξεμυτίζει κάθε τόσο καμιά Μηδία που δεν περιμαζεύεται,
και με τι κωμικά τεχνάσματα οι καημένοι πασχίζουν να μη παρατηρηθεί.
A όχι δεν ταιριάζουνε σ’ εμάς αυτά.
Σ’ Έλληνας σαν κ’ εμάς δεν κάνουν τέτοιες μικροπρέπειες.
Το αίμα της Συρίας και της Aιγύπτου που ρέει μες στες φλέβες μας
να μη ντραπούμε,να το τιμήσουμε και να το καυχηθούμε.
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)
Κυριακή, Σεπτεμβρίου 16, 2007
Μονές κάλτσες
Είναι πράγματι ανεξήγητο, όπως και πολύ εκνευριστικό. Συμβαίνει συχνά να απλώνω τα ρούχα από το πλυντήριο και να μένουν στο τέλος κάποιες κάλτσες μόνες τους, χωρίς ταίρι. Αρχικά ελπίζω πως στο επόμενο πλυντήριο κάπου θα βρεθούν και, πραγματικά, κάποιες βρίσκονται. Άλλες πάλι επιμένουν μόνες. Αυτές τις μονές τις μαζεύω σε ένα συρτάρι και από καιρού εις καιρόν προσπαθώ να τις ταιριάξω, και πάλι κάποιες πραγματικά βρίσκουν το ταίρι τους και μάλιστα με την πρώτη ματιά, ενώ άλλες όταν πια έχω απογοητευτεί και τις μαζεύω ξεπροβάλλουν ταιριαστές απο το σωρό σαν εκείνες τις εικόνες που βγαίνουν τρισδιάστατες μέσα από μια άλλη εικόνα όταν ξέρεις πως να κοιτάξεις ( είναι σε κάτι βιβλία που στα γερμανικά λέγονται "das magische Augen" ). Bρίσκουν την τελευταία στιγμή το ταίρι τους. Κι άλλες μένουν πάλι μονές. Λοιπόν αυτές που μένουν τελικά μονές πολύ τις συμπαθώ και για να μη μένουν παραπονεμένες στο συρτάρι τις φορώ κι ας είναι αταίριαστες, κάνω μάλιστα ωραίους και χαρούμενους συνδιασμούς και γεμίζω ανάλαφρα συναισθήματα. Είναι σα να γίνομαι πάλι παιδί και να κλείνω σκανταλιάρικα το μάτι...
Κι αυτό που ήθελα να πω ξεκινώντας είναι πως έχω την εντύπωση ότι κάτι ανάλογο με τις κάλτσες συμβαίνει και με τους ανθρώπους, που στο καλό χάνονται και δεν μπορούν να βρεθούν;
Κι αυτό που ήθελα να πω ξεκινώντας είναι πως έχω την εντύπωση ότι κάτι ανάλογο με τις κάλτσες συμβαίνει και με τους ανθρώπους, που στο καλό χάνονται και δεν μπορούν να βρεθούν;
Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2007
Πάει τόσος καιρός που δεν έχω γράψει κάτι κι έτσι νιώθω μια περίεργη αμηχανία τώρα που ξανακάθησα μπροστά στον υπολογιστή, σα να έχω να απολογηθώ για τη συμπεριφορά μου... Παράξενο.
Αύριο φεύγουμε πάλι κι είμαι μ' ένα μεγάλο άγχος μέσα μου. Χαίρομαι που θα πάμε πάλι στο Πήλιο, χαίρομαι που θα δούμε ανθρώπους δικούς μας, ξέρω πως θα περάσουμε καλά, κι όμως... Είναι που αφήνω τον πατέρα μου πίσω, είναι που είναι πάντα θλιμμένος και κακότροπος, είναι που δεν ξέρω τον τρόπο να κάνω κάτι γι' αυτό; Νιώθω τόσο κοντά του και τόσο ξένη ταυτόχρονα και νιώθω ενοχές.
Αύριο φεύγουμε πάλι κι είμαι μ' ένα μεγάλο άγχος μέσα μου. Χαίρομαι που θα πάμε πάλι στο Πήλιο, χαίρομαι που θα δούμε ανθρώπους δικούς μας, ξέρω πως θα περάσουμε καλά, κι όμως... Είναι που αφήνω τον πατέρα μου πίσω, είναι που είναι πάντα θλιμμένος και κακότροπος, είναι που δεν ξέρω τον τρόπο να κάνω κάτι γι' αυτό; Νιώθω τόσο κοντά του και τόσο ξένη ταυτόχρονα και νιώθω ενοχές.
Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007
κεράσι γλυκό
Είχα τα νεύρα μου από το πρωί, πράγμα καθόλου σπάνιο τώρα τελευταία...τρέχω και δεν προλαβαίνω! Κι εκεί που καθόμουν στο γραφείο μου προσπαθώντας να τελειώσω κάτι έρχεται ο πατέρας μου, να πάμε , λέει να μαζέψουμε κεράσια για την Κατερίνα, προχτές μου είπε, παπού πολύ μου αρέσουν τα κεράσια και με βοηθάνε και με τη δυσκοιλιότητα... Εδω να διευκρινίσω πως για τον πατέρα μου δουλειά είναι μόνο ότι έχει να κάνει με τα χέρια, με βρίσκει χαμένη σε βιβλία και χαρτιά, καίγομαι, δεν προλαβαίνω και λέει π.χ. να με πας μέχρι τον κουρέα, ή στη λαϊκή ή να πάμε να μαζέψουμε κάτι από το χωράφι, όπως καλή ώρα τώρα. Ποτέ δε ρωτάει αν μπορώ... Κι εγώ πάντα μπορώ, για κανέναν άλλο δεν θα το έκανα, για τον πατέρα μου πάντα μπορώ, χωρίς αυτός τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, να καταλαβαίνει πως ό,τι κάνω το κάνω γιατί θέλω να του δίνω χαρά... Μάλλον νομίζει ότι δε μου κοστίζει τίποτε...
Έτσι λοιπόν πήγαμε για κεράσια. Λατρεύω τα κεράσια, κι όταν τα μαζεύεις από το δέντρο σε πιάνει και θέλεις κι ακόμα λίγα, κι ακόμα λίγα και μετά στο σπίτι λες, μάνα μου, που θα τα βάλω όλα αυτά, τι θα τα κάνω, πόσα να φάμε;
Έτσι προέκυψε το γλυκό κεράσι! Μου αρέσει άλλωστε πολύ να το τρώω με γιαούρτι, γλυκό μαυροκέρασο, ή το καλοκαίρι με την πολλή ζέστη να το βάζω σε παγωμένο νερό και να κάνω κερασάδα, όπως κάποτε μας έκανε η μητέρα μου.
Συνταγή; 1 και 1/2 κιλό κεράσια
1 και 1/2 κιλό ζάχαρη
1 ποτήρι νερό
1 κουταλάκι του γλυκού τριμμένο μαχλέπι
χυμό από ένα μεγάλο λεμόνι
πλένουμε τα κεράσια και βγάζουμε τα κουκούτσια τους, ρίχνουμε το νερό στα κουκούτσια και μετά το στραγγίζουμε πάνω στην κατσαρόλα όπου έχουμε βάλει τα κεράσια (έτσι δε χάνουμε καθόλου απο τους χυμούς του κερασιού). Προσθέτουμε από πάνω τη ζάχαρη και αφήνουμε να σταθεί περίπου 12 ώρες. Βράζουμε το γλυκό μέχρι να δέσει το σιρόπι, ξαφρίζοντας το στην αρχή. Το λεμόνι και το μαχλέπι (προαιρετικό) τα βάζουμε κατά το τέλος. Βάζουμε το γλυκό σε γυάλινα βάζα, τα κλείνουμε καλά και τα γυρίζουμε ανάποδα και τα σκεπάζουμε για αρκετές ώρες με μια πετσέτα, για να κολλήσει το καπάκι. Κρατιούνται έτσι πάρα - πάρα πολύ καιρό, χρόνια, εννοείται εκτός ψυγείου.
Αυτό για το μαχλέπι το διάβασα στο "Γαστρονόμο" και πραγματικά του πήγε πολύ!
ποιός θέλει να τον κεράσω;Περιττό να πω ότι δεν έχω πια καθόλου νεύρα...
Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007
ένας χρόνος
Χτες συμπληρώθηκε ένας χρόνος. Ήταν 6 Ιουνίου θυμάμαι, ήμουν στην αίθουσα υπολογιστών του σχολείου, τελείωνα κάποια δουλειά κι ήμουν τελείως ζαλισμένη, είχα διαβάσει κάπου για τα blogs κι είπα δεν ψάχνεις λίγο, έτσι, να δεις τι είναι…
Έφυγα έχοντας κάνει το δικό μου blog, πολύ χαρούμενη, λες και είχα καταφέρει ποιος ξέρει τι…
Άρχισα να γράφω δειλά, δειλά μετά από κάποιον καιρό. Ήμουν πολύ διστακτική, είχα την αίσθηση ότι εκτίθεμαι, σαν κάπως να ήμουν γυμνή στο δρόμο, και καλά ο δρόμος ήταν άδειος, δε με έβλεπε κανείς… Αγνοούσαν οι πάντες την ύπαρξή μου κι όμως εγώ εξακολουθούσα να νρέπομαι! Μετά πέρασα στη φάση του να νιώθω κάπως παράξενα και ριγμένη, παιδιά δε με διάβαζε κανείς, γιατί να με διαβάσει άλλωστε; Ένιωθα σαν παιδί που δεν το παίζουν κι η αλήθεια είναι πως τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν είχα πρόβλημα αυτοεκτίμησης, βρε λες; Μου ερχόταν να φωνάξω, κοιτάξτε με, είμαι και γω εδώ, μπορεί να μην είμαι κάτι εξαιρετικό αλλά καλούλα είμαι πάλι κι αν μου δώσετε θάρρος, μπορεί να γίνω και καλύτερη…
Και μετά άρχισα να επικοινωνώ, κατέβηκα από το βάθρο όπου είχα στημένο τον εαυτό μου και άρχισα να επικοινωνώ…
Τώρα, ένα χρόνο μετά, έχω να πω πως γι αυτό παραμένω, για την επικοινωνία με τα όποια προβλήματά της, με τις όποιες δυσχέρειες… Ήταν στιγμές που ένιωσα πιο ζωντανή εδώ παρά στην πραγματική μου ζωή, ήταν στιγμές που μοιράστηκα συναισθήματα έντονα, που ένιωσα ότι αδειάζω, ήταν στιγμές που έκλαιγα με λυγμούς γράφοντας ή διαβάζοντας κάτι…
Ο χρόνος μου είναι λιγοστός και δεν μπορώ να είμαι εδώ όσο ίσως νομίζω ότι θα έπρεπε… Δε γράφω όσα σχόλια θα ήθελα, συχνά δεν απαντώ σε σχόλια που μου κάνουν, δεν είμαι τυπική, δεν γράφω συχνά… κι ούτε έχω πολλές προσδοκίες, κι αυτός ο χώρος έχει τους καλούς και τους κακούς του, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος μας, γιατί θα έπρεπε εδώ να είναι διαφορετικά; Κάνεις λοιπόν και εδώ τις επιλογές σου, που καμιά φορά μπορεί να αποδειχθούν και λανθασμένες, αλλά έτσι δεν είναι η ζωή;
Τώρα, ένα χρόνο μετά, έχω να πω πως μου αρέσει που έχω αυτό το blog.
Τα λέμε…
Έφυγα έχοντας κάνει το δικό μου blog, πολύ χαρούμενη, λες και είχα καταφέρει ποιος ξέρει τι…
Άρχισα να γράφω δειλά, δειλά μετά από κάποιον καιρό. Ήμουν πολύ διστακτική, είχα την αίσθηση ότι εκτίθεμαι, σαν κάπως να ήμουν γυμνή στο δρόμο, και καλά ο δρόμος ήταν άδειος, δε με έβλεπε κανείς… Αγνοούσαν οι πάντες την ύπαρξή μου κι όμως εγώ εξακολουθούσα να νρέπομαι! Μετά πέρασα στη φάση του να νιώθω κάπως παράξενα και ριγμένη, παιδιά δε με διάβαζε κανείς, γιατί να με διαβάσει άλλωστε; Ένιωθα σαν παιδί που δεν το παίζουν κι η αλήθεια είναι πως τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν είχα πρόβλημα αυτοεκτίμησης, βρε λες; Μου ερχόταν να φωνάξω, κοιτάξτε με, είμαι και γω εδώ, μπορεί να μην είμαι κάτι εξαιρετικό αλλά καλούλα είμαι πάλι κι αν μου δώσετε θάρρος, μπορεί να γίνω και καλύτερη…
Και μετά άρχισα να επικοινωνώ, κατέβηκα από το βάθρο όπου είχα στημένο τον εαυτό μου και άρχισα να επικοινωνώ…
Τώρα, ένα χρόνο μετά, έχω να πω πως γι αυτό παραμένω, για την επικοινωνία με τα όποια προβλήματά της, με τις όποιες δυσχέρειες… Ήταν στιγμές που ένιωσα πιο ζωντανή εδώ παρά στην πραγματική μου ζωή, ήταν στιγμές που μοιράστηκα συναισθήματα έντονα, που ένιωσα ότι αδειάζω, ήταν στιγμές που έκλαιγα με λυγμούς γράφοντας ή διαβάζοντας κάτι…
Ο χρόνος μου είναι λιγοστός και δεν μπορώ να είμαι εδώ όσο ίσως νομίζω ότι θα έπρεπε… Δε γράφω όσα σχόλια θα ήθελα, συχνά δεν απαντώ σε σχόλια που μου κάνουν, δεν είμαι τυπική, δεν γράφω συχνά… κι ούτε έχω πολλές προσδοκίες, κι αυτός ο χώρος έχει τους καλούς και τους κακούς του, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος μας, γιατί θα έπρεπε εδώ να είναι διαφορετικά; Κάνεις λοιπόν και εδώ τις επιλογές σου, που καμιά φορά μπορεί να αποδειχθούν και λανθασμένες, αλλά έτσι δεν είναι η ζωή;
Τώρα, ένα χρόνο μετά, έχω να πω πως μου αρέσει που έχω αυτό το blog.
Τα λέμε…
τι γίνεται;
Τελικά αναρωτιέμαι, τι γίνεται και πως έφτασα ως εδώ; Μόνη στον υπολογιστή, υπακούοντας σε ποιά ανάγκη; Μόνοι στον υπολογιστή, υπακούοντας σε ποιά ανάγκη;
Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007
Για την Αμαλία
1 Ιουνίου 2007
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
Κυριακή, Μαΐου 27, 2007
Όταν την γνώρισα ήταν μόλις είχε χωρίσει. Ήταν μαζί του όλα τα φοιτητικά του χρόνια. Αυτός σπούδαζε ιατρική. Την άφησε, χωρίς δικαιολογίες, όταν τελείωσε τις σπουδές του και έπρεπε πια να σκεφτεί σοβαρά για το μέλλον του. Παντρεύτηκε αφού τελείωσε το στρατιωτικό του κι έκανε έναν γάμο πολύ καθώς πρέπει και με εγγυήσεις για ένα λαμπρό επαγγελματικό μέλλον. Χώρισε περίπου δέκα χρόνια αργότερα.
Αυτή δεν παντρεύτηκε, βασικά δεν έκανε καν άλλη σχέση πέρα από μια-δυό περιστασιακές χαζοκαταστάσεις...
Στη ζωή της πάντα υπήρχαν μόνο δύο χρώματα, ή άσπρο ή μαύρο, κι αφού δεν μπορούσε να είναι μαζί του έμεινε μόνη, έτσι χωρίς δικαιολογίες, εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια...
Όχι, δε συναντήθηκαν ποτέ ξανά.
Είναι η φίλη μου η Ελένη.
Τρίτη, Μαΐου 22, 2007
Αυτές τις μέρες βαριέμαι φρικτά...
Τίποτε δε μου κάνει κέφι, βασικά σέρνομαι για να κάνω ο,τιδήποτε...
Εν τω μεταξύ, κάθε χρόνο τέτοια εποχή το παθαίνω αυτό, και κάθε χρόνο τέτοια εποχή έχω πολλά αρχινισμένα πράγματα που πρέπει να τελειώσουν! Πίεση, φοβερή πίεση και το μόνο που θέλω είναι να ασχολούμαι με τα λουλούδια μου, να έχω γύρω μου τα βιβλία και τα περιοδικά μου, να μαγειρεύω ωραία φαγητά και γλυκά, να βγαίνω για ποτά, να κάνω βόλτες, να βρίσκω κόσμο για ωραίες συζητήσεις...
Κουράγιο, θα μου πω...
Δευτέρα, Μαΐου 21, 2007
Γυμναστική (2)
Ξυπνάω το πρωί και έχω τις μαύρες μου. Βασικά δε θέλω να σηκωθώ καθόλου από το κρεββάτι. Θα μπορούσα να είμαι κουκουλωμένη εκεί με τις ώρες...
Σηκώνομαι, τουαλέτα, φοράω τις φόρμες μου, βρίζω, γιατί νά 'χω μάθει έτσι..., μονολογώ διάφορα, φοράω τα παπούτσια μου και φεύγω.
Αρχίζουμε στις 9 το πρωί. Φτάνω στάνταρ με 1-2 λεπτά καθυστέρηση, λες και τό 'χω ταγμένο. Αλλάζω παπούτσια, φοράω τα αθλητικά μου, μπαίνω μέσα και μπαίνω στο ρυθμό. Είναι τελείως μονότονος, αυτή η χαζή ρυθμική μουσική που δεν ξέρω πως τη λένε, ούτε σε ποιό είδος ανήκει, νταπ,νταπ,νταπ... και που το μόνο που μπορείς να κάνεις μ' αυτήν είναι να γυμνάζεσαι. Και μετά είναι η φωνή του Δημήτρη, του γυμναστή μας, ένα, δύο, τρία...είκοσι, ή ένα, δύο, τρία.... σαράντα, πενήντα, εξήντα, ανάλογα με το πόσο άχτι μας έχει την κάθε μέρα που τον αναγκάζουμε να μας γυμνάζει πρωί- πρωί! Και ανάποδα, εκατό, ενενηνταενιά, ενενήνταοκτώ, ενενήνταεπτά.... ένα, κανένα, ουφ!
Λοιπόν, όλη αυτήν την ώρα δε σκέφτομαι τίποτε, τα πάντα μένουν στο πίσω- πίσω μέρος του μυαλού μου και όσο το σώμα μου κουράζεται, το μυαλό και η ψυχή μου ξεκουράζονται... Δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω από το να υπακούω, να ακολουθώ τα παραγγέλματα και να υποτάσσομαι, και αυτό γι' αυτήν τη μία ώρα είναι λυτρωτικό. Τελικά σκέφτομαι έχει την ευκολία του το να υπακούς απλά, να γίνεσαι ένα εκτελεστικό όργανο, να μην έχεις καμμία ευθύνη κι αυτός ο συνδυασμός της ρυθμικής υποταγής είναι άκρως διαλογιστικός... Πολλές φορές μέσα από τη διαδικασία αυτή ξεκαθαρίζουν πράγματα μέσα μου, πράγματα που μπορεί να με απασχολούσαν μέρες...
Κι όταν φεύγω είμαι άλλος άνθρωπος, δεν έχω πια τις μαύρες μου, είμαι ανάλαφρη και γεμάτη ενέργεια και ο καφές που σε λίγο θα πιώ φαντάζει ως η μέγιστη πολυτέλεια...!
Είμαι τελείως ούφο;
Σηκώνομαι, τουαλέτα, φοράω τις φόρμες μου, βρίζω, γιατί νά 'χω μάθει έτσι..., μονολογώ διάφορα, φοράω τα παπούτσια μου και φεύγω.
Αρχίζουμε στις 9 το πρωί. Φτάνω στάνταρ με 1-2 λεπτά καθυστέρηση, λες και τό 'χω ταγμένο. Αλλάζω παπούτσια, φοράω τα αθλητικά μου, μπαίνω μέσα και μπαίνω στο ρυθμό. Είναι τελείως μονότονος, αυτή η χαζή ρυθμική μουσική που δεν ξέρω πως τη λένε, ούτε σε ποιό είδος ανήκει, νταπ,νταπ,νταπ... και που το μόνο που μπορείς να κάνεις μ' αυτήν είναι να γυμνάζεσαι. Και μετά είναι η φωνή του Δημήτρη, του γυμναστή μας, ένα, δύο, τρία...είκοσι, ή ένα, δύο, τρία.... σαράντα, πενήντα, εξήντα, ανάλογα με το πόσο άχτι μας έχει την κάθε μέρα που τον αναγκάζουμε να μας γυμνάζει πρωί- πρωί! Και ανάποδα, εκατό, ενενηνταενιά, ενενήνταοκτώ, ενενήνταεπτά.... ένα, κανένα, ουφ!
Λοιπόν, όλη αυτήν την ώρα δε σκέφτομαι τίποτε, τα πάντα μένουν στο πίσω- πίσω μέρος του μυαλού μου και όσο το σώμα μου κουράζεται, το μυαλό και η ψυχή μου ξεκουράζονται... Δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω από το να υπακούω, να ακολουθώ τα παραγγέλματα και να υποτάσσομαι, και αυτό γι' αυτήν τη μία ώρα είναι λυτρωτικό. Τελικά σκέφτομαι έχει την ευκολία του το να υπακούς απλά, να γίνεσαι ένα εκτελεστικό όργανο, να μην έχεις καμμία ευθύνη κι αυτός ο συνδυασμός της ρυθμικής υποταγής είναι άκρως διαλογιστικός... Πολλές φορές μέσα από τη διαδικασία αυτή ξεκαθαρίζουν πράγματα μέσα μου, πράγματα που μπορεί να με απασχολούσαν μέρες...
Κι όταν φεύγω είμαι άλλος άνθρωπος, δεν έχω πια τις μαύρες μου, είμαι ανάλαφρη και γεμάτη ενέργεια και ο καφές που σε λίγο θα πιώ φαντάζει ως η μέγιστη πολυτέλεια...!
Είμαι τελείως ούφο;
Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007
της στιγμής
μου τη δίνουν οι άνθρωποι που παίρνουν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους, οι σοβαροφανείς, αυτοί που είναι σα να έχουν καταπιεί ένα καλάμι...
μου τη δίνει που πολλοί τέτοιοι άνθρωποι έχουν μαζευτεί γύγω τριγύρω...
μου τη δίνει που θέλουν να επιβάλουν το δικό τους τρόπο σκέψης και αισθητικής γενικότερα...
κι ακόμα περισσότερο μου τη δίνει που φαίνεται ότι τα καταφέρνουν....
αυτό όμως που πραγματικά με τρομάζει είναι ότι μπορεί παραγματικά να τα καταφέρουν...
μου τη δίνει που πολλοί τέτοιοι άνθρωποι έχουν μαζευτεί γύγω τριγύρω...
μου τη δίνει που θέλουν να επιβάλουν το δικό τους τρόπο σκέψης και αισθητικής γενικότερα...
κι ακόμα περισσότερο μου τη δίνει που φαίνεται ότι τα καταφέρνουν....
αυτό όμως που πραγματικά με τρομάζει είναι ότι μπορεί παραγματικά να τα καταφέρουν...
Παρασκευή, Μαΐου 04, 2007
Διεθνής Αμνηστία
Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης. Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.
Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;
Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…
Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.
Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;
Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.
Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!Μπες στο www.amnesty.org.gr και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!
Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;
Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…
Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.
Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;
Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.
Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!Μπες στο www.amnesty.org.gr και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!
Δευτέρα, Απριλίου 30, 2007
Γυμναστική (1)
Μου αρέσει η γυμναστική. Δηλαδή δε μου αρέσει ακριβώς, είμαι εθισμένη σ’ αυτήν. Γυμνάζομαι εδώ και δώδεκα χρόνια συνεχώς, χωρίς διαλείμματα, οπωσδήποτε τρεις φορές την εβδομάδα. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια εργάζομαι το απόγευμα κι έτσι κάνω πρωινή γυμναστική, Δευτέρα – Τετάρτη - Παρασκευή, 9 με 10.
Είμαστε ένα τμήμα ενός γυμναστηρίου που αποτελείται από 4-5 σταθερά μέλη, και άλλα 4-5 που πάνε κι έρχονται… Το τμήμα γεμίζει συνήθως κατά τα τέλη Μάη, αρχές Ιούνη, για ευνόητους λόγους, από γυναίκες που αγκομαχούν απελπισμένες που προσδοκούν αποτελέσματα που ποτέ βέβαια δεν έρχονται μ’ έναν και δύο μήνες γυμναστικής…
Τώρα γιατί γυμνάζομαι εγώ; Πρέπει να πω ότι το ερώτημα αυτό μ’ έχει απασχολήσει πολλές φορές. Στο παρελθόν θεωρούσα πως δεν είμαι καθόλου ο τύπος της γυμναστικής, ιδέα που μου είχε κολλήσει από την πρώτη Γυμνασίου χάρη σε μία γυμνάστρια που είχαμε και που ήταν ικανή να οδηγήσει την αυτοεκτίμηση της κάθε έφηβης που έπεφτε στα χέρια της πιο κάτω κι από τον πάτο της πιο μακρινής θάλασσας. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ μου. Νομίζω ότι μου έκανε πολύ κακό με την ειρωνεία και το σαρκαστικό της ύφος… Όπως δε θα ξεχάσω τις απαράδεκτα δύσκολες ασκήσεις που μας έβαζε να κάνουμε μία φορά το τρίμηνο για να μας βαθμολογήσει, κυβίστηση, κανονική και ανάποδη, κατακόρυφο, γέφυρα και, το χειρότερο, να πηδάμε ένα τεράστιο σαμάρι, απορώ πως δεν πάθαμε καμιά χοντρή ζημιά μ’ αυτό, να σπάσουμε καμιά μέση… Μη φαντάζεστε πως όλα αυτά μας τα δίδασκε, κάθε άλλο, όλες τις ώρες του μαθήματος της γυμναστικής μας έβαζε να τρέχουμε γύρω από το σχολείο, όλο το τετράγωνο, ενώ αυτή χαριεντιζόταν με τους φαντάρους από το στρατόπεδο που ήταν απέναντι από το σχολείο μας…
Ο βαθμός μου στη γυμναστική ήταν 10 στο πρώτο δίμηνο, 10 στο δεύτερο, 10 στο τρίτο, ενώ 20 στο τέλος όταν αντιλήφθηκε ότι ήμουν πολύ καλή στα άλλα μαθήματα… Τι να πω, επαγγελματική συνέπεια και υπευθυνότητα…
Ρε, λες να γυμνάζομαι για να αποδείξω στην κ. Χ. ότι τελικά δεν ήμουν ανεπίδεκτη μαθήσεως;
Είμαστε ένα τμήμα ενός γυμναστηρίου που αποτελείται από 4-5 σταθερά μέλη, και άλλα 4-5 που πάνε κι έρχονται… Το τμήμα γεμίζει συνήθως κατά τα τέλη Μάη, αρχές Ιούνη, για ευνόητους λόγους, από γυναίκες που αγκομαχούν απελπισμένες που προσδοκούν αποτελέσματα που ποτέ βέβαια δεν έρχονται μ’ έναν και δύο μήνες γυμναστικής…
Τώρα γιατί γυμνάζομαι εγώ; Πρέπει να πω ότι το ερώτημα αυτό μ’ έχει απασχολήσει πολλές φορές. Στο παρελθόν θεωρούσα πως δεν είμαι καθόλου ο τύπος της γυμναστικής, ιδέα που μου είχε κολλήσει από την πρώτη Γυμνασίου χάρη σε μία γυμνάστρια που είχαμε και που ήταν ικανή να οδηγήσει την αυτοεκτίμηση της κάθε έφηβης που έπεφτε στα χέρια της πιο κάτω κι από τον πάτο της πιο μακρινής θάλασσας. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ μου. Νομίζω ότι μου έκανε πολύ κακό με την ειρωνεία και το σαρκαστικό της ύφος… Όπως δε θα ξεχάσω τις απαράδεκτα δύσκολες ασκήσεις που μας έβαζε να κάνουμε μία φορά το τρίμηνο για να μας βαθμολογήσει, κυβίστηση, κανονική και ανάποδη, κατακόρυφο, γέφυρα και, το χειρότερο, να πηδάμε ένα τεράστιο σαμάρι, απορώ πως δεν πάθαμε καμιά χοντρή ζημιά μ’ αυτό, να σπάσουμε καμιά μέση… Μη φαντάζεστε πως όλα αυτά μας τα δίδασκε, κάθε άλλο, όλες τις ώρες του μαθήματος της γυμναστικής μας έβαζε να τρέχουμε γύρω από το σχολείο, όλο το τετράγωνο, ενώ αυτή χαριεντιζόταν με τους φαντάρους από το στρατόπεδο που ήταν απέναντι από το σχολείο μας…
Ο βαθμός μου στη γυμναστική ήταν 10 στο πρώτο δίμηνο, 10 στο δεύτερο, 10 στο τρίτο, ενώ 20 στο τέλος όταν αντιλήφθηκε ότι ήμουν πολύ καλή στα άλλα μαθήματα… Τι να πω, επαγγελματική συνέπεια και υπευθυνότητα…
Ρε, λες να γυμνάζομαι για να αποδείξω στην κ. Χ. ότι τελικά δεν ήμουν ανεπίδεκτη μαθήσεως;
Κυριακή, Απριλίου 22, 2007
Ζήλεια
Όταν νιώθω ζήλεια σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Είναι ένα συναίσθημα που με κάνει να νιώθω ποταπή, ένα τίποτα, ένα με το χώμα…
Γιατί νιώθω αυτό το τσιμπηματάκι όταν μου λένε πως κάποιος έκανε πολλά λεφτά ή πολλά παιδιά ή πολύ ωραίο σπίτι ή έγραψε βιβλίο ή πήρε προαγωγή ή γενικά έκανε κάτι πολύ καλό;
Εννοείται πως νιώθω αυτού του είδους την ζήλεια όταν πρόκειται για άτομα που γνωρίζω από κοντά, γιατί διαφορετικά ζηλεύω για παράδειγμα τη Μάγια Τσόκλη για τα ταξίδια που κάνει, και διαφορετικά τη Μαρία που είναι έγκυος στο τέταρτο παιδί της ή τον Τάσο που ξεκίνησε μια καινούρια δουλειά που πάει πολύ καλά…
Αυτή λοιπόν είναι μια πλευρά του εαυτού μου που δε μου αρέσει καθόλου…
Γιατί νιώθω αυτό το τσιμπηματάκι όταν μου λένε πως κάποιος έκανε πολλά λεφτά ή πολλά παιδιά ή πολύ ωραίο σπίτι ή έγραψε βιβλίο ή πήρε προαγωγή ή γενικά έκανε κάτι πολύ καλό;
Εννοείται πως νιώθω αυτού του είδους την ζήλεια όταν πρόκειται για άτομα που γνωρίζω από κοντά, γιατί διαφορετικά ζηλεύω για παράδειγμα τη Μάγια Τσόκλη για τα ταξίδια που κάνει, και διαφορετικά τη Μαρία που είναι έγκυος στο τέταρτο παιδί της ή τον Τάσο που ξεκίνησε μια καινούρια δουλειά που πάει πολύ καλά…
Αυτή λοιπόν είναι μια πλευρά του εαυτού μου που δε μου αρέσει καθόλου…
Τρίτη, Απριλίου 17, 2007
Νέντα
Είδα μια εξαιρετική παράσταση! Το " Νέντα ", έργο της Τεοντόρα Ντίμοβα από τη Βουλγαρία. Παίζεται στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη.
Ένα έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τις σχέσεις μέσα στην οικογένεια...
Ένα έργο από αυτά που σε κάνουν να προβληματιστείς για τον εαυτό σου και τη θέση σου μέσα στον κόσμο, που σε δυσκολεύουν ίσως, φέρνοντας σε αντιμέτωπο με δικές σου πλευρές, αντίξοες, που σε συγκινούν βαθύτατα...
Ήταν μαγευτικά σ' αυτήν την παράσταση. Νομίζω πως αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της!
Αυτή η μικρή ( Ερατώ Πίσση ), που υποδύεται τη Νέντα, είναι πολύ καλή!
Σάββατο, Απριλίου 07, 2007
Μεγάλο Σάββατο
Θυμάμαι αυτήν τη μέρα απ’ όταν ήμουν μικρή σαν κάτι διαφορετικό…
Με κίνδυνο να θυμήσω έκθεση μαθήτριας δημοτικού, έχω να πω πως όλα ήταν αλλιώτικα… Φυσούσε ένα ελαφρό αεράκι που ταξίδευε γλυκά τα λιγοστά σύννεφα στον ουρανό. Τα δέντρα, τα χορτάρια, τα λουλούδια είχαν πιο ζωντανά τα χρώματά τους, σα να τα είχε περάσει μ’ ένα πινέλο με γυαλιστικό κάποιος αόρατος ζωγράφος. Τα νερά ακούγονταν ανακατεμένα με άγνωστους μεταλλικούς ήχους, κυλούσαν μπροστά σου γεμάτα κρυστάλλινα αστέρια που χάιδευαν τα φύλλα της ιτιάς. Τα πλατάνια στην πλατεία λες κι είχαν γίνει πιο ψηλά και το ηλεκτρόφωνο από κάτω περίμενε σιωπώντας μεγαλόπρεπα την επόμενη μέρα… Πολύς ξένος κόσμος μαζεύονταν στο χωριό, δηλ. όχι ακριβώς ξένος, δικοί μας που ζούσαν στην πόλη ή στο εξωτερικό. Τα σπίτια φορούσαν από μέρες τα καλά τους, οι αυλές ετοιμάζονταν για τις μεγάλες παρέες του αύριο και όλα λαμποκοπούσαν. Δεν έχω πραγματικά άλλη λέξη: λαμποκοπούσαν, όπως μετά από μέρες βροχής φυσάει ένας αέρας που στεγνώνει και καθαρίζει τα πάντα και τα βουνά απέναντι έρχονται πιο κοντά και μπορείς να δεις ως και τα δέντρα… Κι ο ήλιος… Βασιλιάς, γεμάτος μεγαλοσύνη…
Και να μυρίζεις τις μωβ βιολέτες από τους κήπους και τις καφεκίτρινες, εκείνες τις παλιές… Και οι πασχαλιές να οργιάζουν…
Έτσι ήταν πάντα το Μεγάλο Σάββατο, από το πρωί και για όλη τη μέρα, και, δεν θα το πιστέψετε… έτσι είναι για μένα πάντα, κάθε Μεγάλο Σάββατο, όπου και να είμαι, κι όχι μόνο εδώ στο σπίτι, στο χωριό που άνοιξα πρωί-πρωί την πόρτα και είχα πάλι τη γνώριμη αυτή αίσθηση…
Είναι η αναμονή που τη δημιουργεί, μια συλλογική αναμονή για άλλη μία Ανάσταση;
Με κίνδυνο να θυμήσω έκθεση μαθήτριας δημοτικού, έχω να πω πως όλα ήταν αλλιώτικα… Φυσούσε ένα ελαφρό αεράκι που ταξίδευε γλυκά τα λιγοστά σύννεφα στον ουρανό. Τα δέντρα, τα χορτάρια, τα λουλούδια είχαν πιο ζωντανά τα χρώματά τους, σα να τα είχε περάσει μ’ ένα πινέλο με γυαλιστικό κάποιος αόρατος ζωγράφος. Τα νερά ακούγονταν ανακατεμένα με άγνωστους μεταλλικούς ήχους, κυλούσαν μπροστά σου γεμάτα κρυστάλλινα αστέρια που χάιδευαν τα φύλλα της ιτιάς. Τα πλατάνια στην πλατεία λες κι είχαν γίνει πιο ψηλά και το ηλεκτρόφωνο από κάτω περίμενε σιωπώντας μεγαλόπρεπα την επόμενη μέρα… Πολύς ξένος κόσμος μαζεύονταν στο χωριό, δηλ. όχι ακριβώς ξένος, δικοί μας που ζούσαν στην πόλη ή στο εξωτερικό. Τα σπίτια φορούσαν από μέρες τα καλά τους, οι αυλές ετοιμάζονταν για τις μεγάλες παρέες του αύριο και όλα λαμποκοπούσαν. Δεν έχω πραγματικά άλλη λέξη: λαμποκοπούσαν, όπως μετά από μέρες βροχής φυσάει ένας αέρας που στεγνώνει και καθαρίζει τα πάντα και τα βουνά απέναντι έρχονται πιο κοντά και μπορείς να δεις ως και τα δέντρα… Κι ο ήλιος… Βασιλιάς, γεμάτος μεγαλοσύνη…
Και να μυρίζεις τις μωβ βιολέτες από τους κήπους και τις καφεκίτρινες, εκείνες τις παλιές… Και οι πασχαλιές να οργιάζουν…
Έτσι ήταν πάντα το Μεγάλο Σάββατο, από το πρωί και για όλη τη μέρα, και, δεν θα το πιστέψετε… έτσι είναι για μένα πάντα, κάθε Μεγάλο Σάββατο, όπου και να είμαι, κι όχι μόνο εδώ στο σπίτι, στο χωριό που άνοιξα πρωί-πρωί την πόρτα και είχα πάλι τη γνώριμη αυτή αίσθηση…
Είναι η αναμονή που τη δημιουργεί, μια συλλογική αναμονή για άλλη μία Ανάσταση;
Πέμπτη, Μαρτίου 29, 2007
Στο ποτάμι
" - Κύρα, βοήθησε το Θανάση να περάσει το ποτάμι,σήκωσέ τον παιδί μου , αυτός είναι μικρός , δε θα τα καταφέρει μόνος του!
Γύρισε και κοίταξε τη δασκάλα όλο νεύρα…Της έφταναν τα δικά της , δεν ήθελε να ασχοληθεί με προβλήματα άλλων. Άσε που αυτό το παιδί της την έδινε στα νεύρα. Ανάποδο, νευρικό, ανάγωγο, σταματημό δεν είχε,σαν ένα αγρίμι, ενοχλούσε τους πάντες και τα πάντα. Δεν το χώνευε καθόλου.
Ένα ξένο παιδί ήταν. Δε γεννήθηκε στο χωριό τους. Από κάπου αλλού το έφεραν, από ένα μακρινό χωριό. Πέθαναν οι γονείς του ή κάτι τέτοιο και το πήρε για δικό του ένα ζευγάρι που δεν έκανε παιδιά . Καλοί άνθρωποι , μετρημένοι .
- Κύρα , είπα…,τη συνέφερε η δασκάλα. Στράφηκε απότομα , άρπαξε και σήκωσε με τα δυο της χέρια το μικρό αγόρι , δρασκέλισε πάνω απ’τις πέτρες προσέχοντας να μη βραχεί κι αυτή και το άφησε, βράζοντας από θυμό, στην απέναντι όχθη.
Τότε τον κοίταξε για πρώτη φορά στα μάτια. Κι αυτό ήταν. Πάγωσε. Πισωγύρισε τρομαγμένη απ’το αντιγύρισμα της ματιάς του. Τι κρύβονταν μέσα; Μίσος; Οργή; Θυμός; Αλλά και πόση ομορφιά… Που θα μπορούσαν να υπάρχουν άλλα τέτοια μάτια, θάλασσα τρικυμισμένη; "
Γύρισε και κοίταξε τη δασκάλα όλο νεύρα…Της έφταναν τα δικά της , δεν ήθελε να ασχοληθεί με προβλήματα άλλων. Άσε που αυτό το παιδί της την έδινε στα νεύρα. Ανάποδο, νευρικό, ανάγωγο, σταματημό δεν είχε,σαν ένα αγρίμι, ενοχλούσε τους πάντες και τα πάντα. Δεν το χώνευε καθόλου.
Ένα ξένο παιδί ήταν. Δε γεννήθηκε στο χωριό τους. Από κάπου αλλού το έφεραν, από ένα μακρινό χωριό. Πέθαναν οι γονείς του ή κάτι τέτοιο και το πήρε για δικό του ένα ζευγάρι που δεν έκανε παιδιά . Καλοί άνθρωποι , μετρημένοι .
- Κύρα , είπα…,τη συνέφερε η δασκάλα. Στράφηκε απότομα , άρπαξε και σήκωσε με τα δυο της χέρια το μικρό αγόρι , δρασκέλισε πάνω απ’τις πέτρες προσέχοντας να μη βραχεί κι αυτή και το άφησε, βράζοντας από θυμό, στην απέναντι όχθη.
Τότε τον κοίταξε για πρώτη φορά στα μάτια. Κι αυτό ήταν. Πάγωσε. Πισωγύρισε τρομαγμένη απ’το αντιγύρισμα της ματιάς του. Τι κρύβονταν μέσα; Μίσος; Οργή; Θυμός; Αλλά και πόση ομορφιά… Που θα μπορούσαν να υπάρχουν άλλα τέτοια μάτια, θάλασσα τρικυμισμένη; "
Αυτοί οι δύο τύποι ήταν η γιαγιά και ο παπούς μου. Δύο άνθρωποι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Τους λάτρευα και τους δύο.
Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2007
7 από τις ταινίες που μ' αρέσουν
Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας
Ο παγωμένος δρομέας
Κρυμμένος
Η γέφυρα του ποταμού Κβάι
Ο ταχυδρόμος
Dogville
Das Leben der Anderen
και ευχαριστώ την jojo που μου έδωσε την ευκαιρία...
Σάββατο, Μαρτίου 17, 2007
Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2007
Παιχνίδι...
Δεν μου ήταν και τόσο εύκολο πρέπει να πω… Αλλά αφού η πρόσκληση ήταν από την υφάντρα , έβαλα τα δυνατά μου, και ό,τι ήθελε προκύψει!...
Τα χρειώδη!...χμ… Ποτέ δεν τον ενδιέφεραν…Θα μπορούσε να ζει σαν ένα φυτό, σαν ένα δέντρο, να σαν τον πεύκο της αυλής, που είναι εκεί χωρίς να ζητάει ποτέ, τίποτα .Ή σαν τα πετεινά του ουρανού.
Δεν έχει ζωή, δεν έχει στόχους, δεν είναι του κόσμου ετούτου αυτός… Ζει μέσα από τους άλλους. Από μικρό παιδί, πάντα έτσι. Το σούρουπο έπαιρνε τους δρόμους για τα ταξίδια του στα φωτισμένα παράθυρα των σπιτιών. Ερανιστής στιγμών. Ξένων στιγμών. Εμβριθής αναγνώστης ψυχών. Εν αγνοία τους.
Μια παράθεση εικόνων κάθε βράδυ… Άλλος φωνάζει, άλλος κλαίει, άλλος διαβάζει, άλλος χορεύει, άλλοι αγαπιούνται, άλλοι μαλώνουν, κάποιοι είναι μόνοι, άλλοι έχουν τραπέζι κι είναι πολλοί μαζί, η Κατερίνα διαβάζει ασταμάτητα τον τελευταίο καιρό, φαίνεται δίνει κάποιες εξετάσεις, ο Πέτρος χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο…
Μια σύμμειξη εικόνων κάθε βράδυ, που διογκώνονται διυλισμένες μέσ’ στο μυαλό του, μέσ’ στην ψυχή του. Τις αποκρυπτογραφεί και τις χάνει, και τίποτα άλλο δεν μπορεί να κάνει μέχρι να σκοτεινιάσει και πάλι…
Τα χρειώδη!...χμ… Ποτέ δεν τον ενδιέφεραν…Θα μπορούσε να ζει σαν ένα φυτό, σαν ένα δέντρο, να σαν τον πεύκο της αυλής, που είναι εκεί χωρίς να ζητάει ποτέ, τίποτα .Ή σαν τα πετεινά του ουρανού.
Δεν έχει ζωή, δεν έχει στόχους, δεν είναι του κόσμου ετούτου αυτός… Ζει μέσα από τους άλλους. Από μικρό παιδί, πάντα έτσι. Το σούρουπο έπαιρνε τους δρόμους για τα ταξίδια του στα φωτισμένα παράθυρα των σπιτιών. Ερανιστής στιγμών. Ξένων στιγμών. Εμβριθής αναγνώστης ψυχών. Εν αγνοία τους.
Μια παράθεση εικόνων κάθε βράδυ… Άλλος φωνάζει, άλλος κλαίει, άλλος διαβάζει, άλλος χορεύει, άλλοι αγαπιούνται, άλλοι μαλώνουν, κάποιοι είναι μόνοι, άλλοι έχουν τραπέζι κι είναι πολλοί μαζί, η Κατερίνα διαβάζει ασταμάτητα τον τελευταίο καιρό, φαίνεται δίνει κάποιες εξετάσεις, ο Πέτρος χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο…
Μια σύμμειξη εικόνων κάθε βράδυ, που διογκώνονται διυλισμένες μέσ’ στο μυαλό του, μέσ’ στην ψυχή του. Τις αποκρυπτογραφεί και τις χάνει, και τίποτα άλλο δεν μπορεί να κάνει μέχρι να σκοτεινιάσει και πάλι…
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 22, 2007
πεντόπετρες
Λλλλοιπόν…εκεί που ένιωθα σαν τη μικρή Ελένη, που κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φιλενάδες της, ήρθε και για μένα τη φτωχή μια πρόσκληση! Τι καλός άνθρωπος αυτός ο κύριος o kairos και πόσο τον ευχαριστώ που με σκέφτηκε…
Λοιπόν, εγώ αρχικά είχα καταλάβει πως μ’ αυτό το παιχνίδι είναι σα να βγάζουμε τ’ άπλυτά μας στη φόρα, αλλά στη συνέχεια είδα πως γράφουμε και για ό,τι μας αρέσει κ.τ.λ. δηλ. κάπως σαν όταν μας βάζαν στο σχολείο να γράψουμε έκθεση με «Ελεύθερο Θέμα». Έτσι έχουμε και λέμε:
Λοιπόν, εγώ αρχικά είχα καταλάβει πως μ’ αυτό το παιχνίδι είναι σα να βγάζουμε τ’ άπλυτά μας στη φόρα, αλλά στη συνέχεια είδα πως γράφουμε και για ό,τι μας αρέσει κ.τ.λ. δηλ. κάπως σαν όταν μας βάζαν στο σχολείο να γράψουμε έκθεση με «Ελεύθερο Θέμα». Έτσι έχουμε και λέμε:
Έκανα εγώ πρόταση γάμου στον άντρα μου κι έτσι έχασα τη χαρά του να με παρακαλάει κάποιος να με παντρευτεί γιατί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα…
Έκλεβα κέρματα από τον κουμπαρά του άντρα μου και δεν έλεγα κουβέντα όταν εκείνος αναρωτιόταν γιατί επιτέλους αυτός ο κουμπαράς αργεί τόσο να γεμίσει ( έβαζε κέρματα μόνο των 2 ευρώ )
Μου αρέσουν τα παραμύθια
Θα ήθελα να χα(ω)θώ μέσα στο χιόνι
Λατρεύω το πρώτο κεφάλαιο του Μόμπι-Ντικ, το έχω διαβάσει άπειρες φορές, το ξέρω σχεδόν απ’ έξω, ποτέ όμως δεν προχώρησα παρακάτω…
Αρκετά ! Και το μπαλάκι το δίνω στους: Maria Iribarne, rick, alex , Socrates και meriamon.
Υ.Γ. Α, και κάτι τελευταίο, ξέρω πολύ λίγα πράγματα από Η/Υ και νιώθω κόμπλεξ γι’ αυτό μπροστά σ’ αυτά που βλέπω εδώ στα blogs!
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19, 2007
Το καρναβάλι
Παιδιά, τώρα που τελείωσε, μπορώ να πω ότι δε μου αρέσει το καρναβάλι ή θα μου ορμήξουν όλοι;
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 09, 2007
Κούραση
Ο δικός μου πατέρας είχε την άποψη πως έπρεπε από μικρά να μάθουμε να δουλεύουμε. Έτσι, με το που τελείωσα το δημοτικό, άρχισα να δουλεύω σε ένα κονσερβοποιείο που υπήρχε τότε στο χωριό, καθώς επίσης και στα χωράφια μας. Μαζί μου την πάτησε κι ο αδερφός μου, κι ας ήταν μικρότερος… Τσάπισμα, μάζεμα ροδάκινα, μήλα, πιπεριές κι ό,τι βάλει ο νους σου…
Δεν τα ήθελα καθόλου τότε τα χωράφια. Νομίζω πως αυτό συνετέλεσε πολύ στο να σπουδάσω. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε. Δεν τα ήθελα καθόλου.
Η πιο ευτυχισμένη στιγμή της μέρας ήταν το σούρουπο, όταν πια φεύγαμε απ’ το χωράφι. Πολύ μικρή, στο κάρο, λίγο μεγαλύτερη, στην πλατφόρμα. Ο πατέρας οδηγούσε, πρώτα τις αγελάδες, αργότερα το τρακτέρ. Κι αυτή η αίσθηση της τελειωμένης μέρας που αφήνει μουδιασμένο το κορμί σου, με το ήλιο πορτοκαλοκόκκινο να χάνεται πίσω από τα γαλάζια βουνά, με τους σημαντικούς άλλους της ζωής σου εκεί, μαζί σου, να μοιράζονται την ίδια κούραση, και να μη θέλεις να φτάσεις στο σπίτι, γιατί είναι όμορφα όλα γύρω και είναι καλά που είσαι κουρασμένος, η αίσθηση αυτή, νομίζω θα μείνει για πάντα μέσα μου. Και χαίρομαι γι’ αυτό.
Τώρα αγαπώ τα χωράφια. Ηρεμώ με το χώμα. Και λατρεύω τη μυρωδιά του, ιδίως αμέσως μετά τις πρώτες σταγόνες της βροχής.
Τώρα θα ήθελα η κούρασή μου να είναι μόνο σωματική. Νομίζω ότι είναι η μόνη υγιής κούραση.
Δεν τα ήθελα καθόλου τότε τα χωράφια. Νομίζω πως αυτό συνετέλεσε πολύ στο να σπουδάσω. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε. Δεν τα ήθελα καθόλου.
Η πιο ευτυχισμένη στιγμή της μέρας ήταν το σούρουπο, όταν πια φεύγαμε απ’ το χωράφι. Πολύ μικρή, στο κάρο, λίγο μεγαλύτερη, στην πλατφόρμα. Ο πατέρας οδηγούσε, πρώτα τις αγελάδες, αργότερα το τρακτέρ. Κι αυτή η αίσθηση της τελειωμένης μέρας που αφήνει μουδιασμένο το κορμί σου, με το ήλιο πορτοκαλοκόκκινο να χάνεται πίσω από τα γαλάζια βουνά, με τους σημαντικούς άλλους της ζωής σου εκεί, μαζί σου, να μοιράζονται την ίδια κούραση, και να μη θέλεις να φτάσεις στο σπίτι, γιατί είναι όμορφα όλα γύρω και είναι καλά που είσαι κουρασμένος, η αίσθηση αυτή, νομίζω θα μείνει για πάντα μέσα μου. Και χαίρομαι γι’ αυτό.
Τώρα αγαπώ τα χωράφια. Ηρεμώ με το χώμα. Και λατρεύω τη μυρωδιά του, ιδίως αμέσως μετά τις πρώτες σταγόνες της βροχής.
Τώρα θα ήθελα η κούρασή μου να είναι μόνο σωματική. Νομίζω ότι είναι η μόνη υγιής κούραση.
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007
πως κοιμήθηκες;
Κοιμήθηκες καλά; η ερώτηση αυτή λίγα χρόνια πριν μου προκαλούσε μεγάλη αμηχανία...δεν καταλάβαινα τι ακριβώς με ρωτούσαν, ο ύπνος είναι ύπνος, σκεφτόμουν, πέφτεις, κοιμάσαι, ξυπνάς μετά από κάποιες ώρες, συνήθως οκτώ...κι όλα είναι μια χαρά, τι ερώτηση είναι αυτή;
Τώρα ξέρω. Ξέρω πως ο ύπνος έχει ποιότητες. Ξέρω πως μπορεί να ξυπνήσεις μετά από δύο ώρες ύπνου, μέσα στη μαύρη νύχτα, και να είσαι χορτάτος από ύπνο και να μην ξέρεις τι να κάνεις γιατί όλοι οι άλλοι κοιμούνται στις τρεις το πρωί, και είναι μαύρο σκοτάδι κι εσύ στριφογυρνάς απεγνωσμένα στο κρεββάτι προσπαθώντας να διώξεις τις μαύρες σκέψεις που συνηθίζουν να έρχονται ακριβώς τότε, είναι η αγαπημένη τους ώρα, ή τους στίχους αυτού του ηλίθιου τραγουδιού που άκουσες το βράδυ πριν πέσεις και κόλλησαν στο μυαλό και έρχονται και ξανάρχονται εκατό, χίλιες, αμέτρητες φορές σαν να κόλλησε η βελόνα και τώρα τίποτε δε γίνεται...
Τώρα ξέρω. Και το εκτιμώ πολύ όταν δικοί μου άνθρωποι με ρωτούν, πως κοιμήθηκες; κοιμήθηκες καλά;
Εσείς πως κοιμηθήκατε;
Τρίτη, Ιανουαρίου 23, 2007
Συννεφιααααά!
και στην ψυχή μου... Είναι από κείνες τις μέρες που δε θέλω να κουνηθώ από τη θέση μου, που όλα μου φαίνονται άδεια και όλοι υποκριτές, και ό,τι κι αν κάνω είναι ανούσιο.
Αυτό το συναίσθημα όμως δε με βαραίνει τέτοιες μέρες, είναι λες και ταιριάζει στο φόντο κι η απραξία και η μελαγχολία, αντί να με κουράζει με ξεκουράζει αγακαλιάζοντάς με...
Κυριακή, Ιανουαρίου 21, 2007
Απάντηση
Χρωστάω μιαν απάντηση, έχω μια εκκρεμότητα από το ποστ μου της 15ης Δεκέμβρη. Λοιπόν στην ιστορία αυτή ο καθένας συμβολίζει κάτι και η σειρά, με την οποία βάζουμε εμείς τα πρόσωπα της από τον πιο αθώο προς τον πιο ένοχο, δείχνει τις προτεραιότητες που έχουμε στη ζωή μας ( καλά, μην το παίρνετε και τοις μετρητοίς!... ). Και, έχουμε και λέμε:
· γυναίκα = συναίσθημα
· βαρκάρης = προσωπικό συμφέρον
· σοφός = λογική
· πρωτόγονος = σεξουαλικό ένστικτο
· άντρας = κοινή γνώμη
Εγώ τα έγραψα εδώ με τη σειρά που παρουσιάζονται στην ιστορία...
Έχουμε περάσει όμορφα βράδια παρέα λέγοντας τέτοιες ιστορίες, μιλάμε για πολύ γέλιο!
· γυναίκα = συναίσθημα
· βαρκάρης = προσωπικό συμφέρον
· σοφός = λογική
· πρωτόγονος = σεξουαλικό ένστικτο
· άντρας = κοινή γνώμη
Εγώ τα έγραψα εδώ με τη σειρά που παρουσιάζονται στην ιστορία...
Έχουμε περάσει όμορφα βράδια παρέα λέγοντας τέτοιες ιστορίες, μιλάμε για πολύ γέλιο!
Παρασκευή, Ιανουαρίου 19, 2007
Ταγκόρ
« Ξυπνούσα και έβρισκα το μήνυμά του το πρωί.
Δε ξέρω τι ήταν αυτό που μου ’φερνε, γιατί δε ξέρω να διαβάζω καθόλου.
Θ’ αφήσω τον σοφό μέσα στα βιβλία του, δε θα τον ρωτήσω καθόλου: μπορώ τάχα να ξέρω αν θα μπορούσε να καταλάβει το δικό μου μήνυμα;
Θ’ αγγίξω το πρόσωπό μου με το γράμμα, θα το σφίξω πάνω στην καρδιά μου.
Όταν η νύχτα θα γίνει σιωπηλή και τ’ αστέρια θα βγουν ένα-ένα, θα το ανοίξω πάνω στα πόδια μου και θα μείνω σιωπηλός.
Τα φύλλα που μουρμουρίζουνε θα μου το διαβάσουνε με δυνατή φωνή, το γρήγορο ποτάμι θα μου το σιγοψιθυρίσει και τα εφτά αστέρια της γνωριμίας θα μου το τραγουδήσουνε από τους ουρανούς.
Δε κατάφερα να βρω αυτό που ψάχνω. Αυτό που θάθελα να μάθω δε το καταλαβαίνω καθόλου. Μα αυτό το μήνυμα που δεν ήξερα να αποκρυπτογραφήσω υποβάσταξε το φορτίο μου και οι σκέψεις μου γίνανε μελωδίες. »
Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ, « Ένα καλάθι με καρπούς »
Δε ξέρω τι ήταν αυτό που μου ’φερνε, γιατί δε ξέρω να διαβάζω καθόλου.
Θ’ αφήσω τον σοφό μέσα στα βιβλία του, δε θα τον ρωτήσω καθόλου: μπορώ τάχα να ξέρω αν θα μπορούσε να καταλάβει το δικό μου μήνυμα;
Θ’ αγγίξω το πρόσωπό μου με το γράμμα, θα το σφίξω πάνω στην καρδιά μου.
Όταν η νύχτα θα γίνει σιωπηλή και τ’ αστέρια θα βγουν ένα-ένα, θα το ανοίξω πάνω στα πόδια μου και θα μείνω σιωπηλός.
Τα φύλλα που μουρμουρίζουνε θα μου το διαβάσουνε με δυνατή φωνή, το γρήγορο ποτάμι θα μου το σιγοψιθυρίσει και τα εφτά αστέρια της γνωριμίας θα μου το τραγουδήσουνε από τους ουρανούς.
Δε κατάφερα να βρω αυτό που ψάχνω. Αυτό που θάθελα να μάθω δε το καταλαβαίνω καθόλου. Μα αυτό το μήνυμα που δεν ήξερα να αποκρυπτογραφήσω υποβάσταξε το φορτίο μου και οι σκέψεις μου γίνανε μελωδίες. »
Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ, « Ένα καλάθι με καρπούς »
Πέμπτη, Ιανουαρίου 18, 2007
Παγωμένη
Λοιπόν μαμά, μόνο σε σένα θα μπορούσα να μιλήσω εδώ και πολύ καιρό για όλα αυτά που συμβαίνουν , μόνο σε σένα και σε κανέναν άλλον. Αλλά να που δεν μπορούσα ούτε σε σένα…Στέκω εδώ σαν παγωμένη. Οι λέξεις, σωρός μέσα μου, αρνούνται να ακολουθήσουν τους κανόνες γραμματικής και συντακτικού και να βγουν ωραίες, ωραίες στην οθόνη του υπολογιστή μου. Άλλοτε νομίζω ότι είναι πολύ λίγες για να εκφράσουν ό,τι έχω μέσα μου, άλλοτε πάρα πολλές…
Είναι λίγες όταν αφορούν ένα πολύ σημαντικό για μένα πρόσωπο και την υγεία του, είναι πολλές όταν έχουν να κάνουν με τη ζωή ή με το θάνατο…Τον τελευταίο μήνα όλα όσα θεωρούσα δεδομένα αποδείχθηκε περίτρανα πως δεν ήταν. Και είναι άλλο το να φιλοσοφείς και να λες διάφορα κι άλλο να τα ζεις. Γι αυτό είμαι παγωμένη, θέλω χρόνο, χρόνο για να απορροφήσω τους κραδασμούς, χρόνο για να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά μέσα μου. Το έχω ανάγκη αυτό.
Είναι λίγες όταν αφορούν ένα πολύ σημαντικό για μένα πρόσωπο και την υγεία του, είναι πολλές όταν έχουν να κάνουν με τη ζωή ή με το θάνατο…Τον τελευταίο μήνα όλα όσα θεωρούσα δεδομένα αποδείχθηκε περίτρανα πως δεν ήταν. Και είναι άλλο το να φιλοσοφείς και να λες διάφορα κι άλλο να τα ζεις. Γι αυτό είμαι παγωμένη, θέλω χρόνο, χρόνο για να απορροφήσω τους κραδασμούς, χρόνο για να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά μέσα μου. Το έχω ανάγκη αυτό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)