Πάει τόσος καιρός που δεν έχω γράψει κάτι κι έτσι νιώθω μια περίεργη αμηχανία τώρα που ξανακάθησα μπροστά στον υπολογιστή, σα να έχω να απολογηθώ για τη συμπεριφορά μου... Παράξενο.
Αύριο φεύγουμε πάλι κι είμαι μ' ένα μεγάλο άγχος μέσα μου. Χαίρομαι που θα πάμε πάλι στο Πήλιο, χαίρομαι που θα δούμε ανθρώπους δικούς μας, ξέρω πως θα περάσουμε καλά, κι όμως... Είναι που αφήνω τον πατέρα μου πίσω, είναι που είναι πάντα θλιμμένος και κακότροπος, είναι που δεν ξέρω τον τρόπο να κάνω κάτι γι' αυτό; Νιώθω τόσο κοντά του και τόσο ξένη ταυτόχρονα και νιώθω ενοχές.
3 σχόλια:
Μ΄αρέσει η αμεσότητα στο γράψιμο σου. Νομίζω πως σε καταλαβαίνω. Έχω αναρωτηθεί κι εγώ γιατί γράφω ή δεν γράφω στα μπλογκ μου. Απάντηση δεν έχω.
Όσο για τις ενοχές, μου φαίνεται πως ένα κομμάτι μας θα νιώθει ενοχές έτσι κι αλλιώς, ότι και να κάνουμε. Μέρος της ζωής είναι και όσο πιο ευαίσθητος είναι κανείς τόσο περισσότερο θα έρχεται σε επαφή με αυτές.
Καλές διακοπές.
Πού είσαι, Kira μου, μου 'χεις λείψει...
Αλέξη, σ' ευχαριστώ πολύ. Έχεις δίκιο για τις ενοχές...
Ναι, έκανα καλές διακοπές, ευτυχώς!
Εσύ;
Μαρία μου,με συγκίνησες, ευχαριστώ.Θα τα λέμε πάλι...
Δημοσίευση σχολίου