Στο ποτάμι

" - Κύρα, βοήθησε το Θανάση να περάσει το ποτάμι,σήκωσέ τον παιδί μου , αυτός είναι μικρός , δε θα τα καταφέρει μόνος του!
Γύρισε και κοίταξε τη δασκάλα όλο νεύρα…Της έφταναν τα δικά της , δεν ήθελε να ασχοληθεί με προβλήματα άλλων. Άσε που αυτό το παιδί της την έδινε στα νεύρα. Ανάποδο, νευρικό, ανάγωγο, σταματημό δεν είχε,σαν ένα αγρίμι, ενοχλούσε τους πάντες και τα πάντα. Δεν το χώνευε καθόλου.
Ένα ξένο παιδί ήταν. Δε γεννήθηκε στο χωριό τους. Από κάπου αλλού το έφεραν, από ένα μακρινό χωριό. Πέθαναν οι γονείς του ή κάτι τέτοιο και το πήρε για δικό του ένα ζευγάρι που δεν έκανε παιδιά . Καλοί άνθρωποι , μετρημένοι .
- Κύρα , είπα…,τη συνέφερε η δασκάλα. Στράφηκε απότομα , άρπαξε και σήκωσε με τα δυο της χέρια το μικρό αγόρι , δρασκέλισε πάνω απ’τις πέτρες προσέχοντας να μη βραχεί κι αυτή και το άφησε, βράζοντας από θυμό, στην απέναντι όχθη.
Τότε τον κοίταξε για πρώτη φορά στα μάτια. Κι αυτό ήταν. Πάγωσε. Πισωγύρισε τρομαγμένη απ’το αντιγύρισμα της ματιάς του. Τι κρύβονταν μέσα; Μίσος; Οργή; Θυμός; Αλλά και πόση ομορφιά… Που θα μπορούσαν να υπάρχουν άλλα τέτοια μάτια, θάλασσα τρικυμισμένη; "

Αυτοί οι δύο τύποι ήταν η γιαγιά και ο παπούς μου. Δύο άνθρωποι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Τους λάτρευα και τους δύο.