Οι δρόμοι που είναι ανοιχτοί μπροστά σου, οι δρόμοι που σε καλούν... Μπροστά μου αμέσως δημιουργείται η εικόνα ενός μεγάλου φαρδιού δρόμου, ίσιου και μεγάλου, όπως αυτοί οι μεγάλοι δρόμοι που διασχίζουν κατά μήκος την Ιταλία και τελειωμό δεν έχουν.
Μου αρέσει να είναι μακριά ο προορισμός και να μην ξέρεις πότε θα φτάσεις. Μου αρέσει να βγαίνουμε από τον μεγάλο δρόμο και να χανόμαστε σε μικρούς επαρχιακούς δρόμους όπου δεν τρέχουν όλοι σα δαιμονισμένοι, δεν περνούν ξυστά δίπλα σου. Να χάνουμε τον δρόμο και να ρωτάμε για να τον ξαναβρούμε και να πιάνουμε κουβέντα και να καθόμαστε άμα λάχει σε ξεχασμένες πλατείες χωριών που δεν είναι τουριστικά. Να πίνουμε στα ξαφνικά ένα τσίπουρο και οι ντόπιοι που μιλάμε μαζί τους να είναι σαν τον πατέρα μου ή σαν τον θείο μου, ή σαν τον μπάι-Ντήνη, που μας έλεγε παραμύθια, όταν ήμουν παιδί και μαζεύομασταν όλα μαζί τα παιδιά του χωριού στα χόρτα μπροστά στο σπίτι του και κρεμόμασταν απ' τα χείλη του...
Μου αρέσει μετά να ξαναβρίσκουμε το δρόμο το σωστό, ν' ακούμε τη μουσική που μας αρέσει και που κάνει το ταξίδι διπλό, ένα αυτό το κανονικό κι άλλο ένα μέσα μας, σ' αυτά που μόλις ζήσαμε, σ' αυτά που πολύ πριν ζήσαμε και τα είχαμε ξεχάσει ή σ' αυτά που θέλουμε να ζήσουμε... Να λέμε και καμιά κουβέντα πότε - πότε, έτσι για να δηλώνουμε την παρουσία μας, αλλά αυτό να μην πειράζει, θέλω να πω η σιωπή να είναι οικεία, γλυκιά, ανακουφιστική, ίσα για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας χωρίς να είναι ανάγκη να απολογηθούμε σε κανέναν γιατί τις εξαντλήσαμε.
Και μου αρέσει επίσης να κάνω τον δρόμο και μόνη. Μου αρέσει να οδηγώ, να μην έχω κανέναν δίπλα μου, να ακούω ραδιόφωνο, να εκπλήσσομαι από τη μουσική, να βρίσκω τον εαυτό μου που τον χάνω στην καθημερινότητα, να νιώθω πως όλα μπορώ να τα κάνω!
7 σχόλια:
Για το διπλό ταξείδι, το ρεαλιστικό και το εντός μου...
Υπάρχουν ειδικά τραγούδια, τα λέω Τα ταξειδιωτικά, που επάγουν ευχάριστα το δεύτερο ταξείδι.
Δεν ειναι πολύ "βαριά" ούτε πολύ "ελαφρά", ούτε πολύ έντεχνα ούτε πολύ ποπ, έχουν σχετικά ευπεπτη μουσική/λόγο αλλά δεν ειναι και μουσική του ασανσέρ.
Εξαρταται και από τη διάθεση φυσικά. Το ίδιο τραγούδι μπορεί μια μέρα να ειναι Ταξειδιωτικό και μία άλλη να μην ειναι καθόλου.
μακάρι να διαβαίνουμε τους σωστούς δρόμους...
Στην τελευταία φράση θα σταθώ: 'Να νοιώθω πως όλα μπορώ να τα κάνω'. Ναι. Η οδήγηση της οποίας έχουμε τον απόλυτο έλεγχο σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα, μια ρυθμική, διεγερτική μουσική,μια σπάνια αυτοδιάθεση και οι ανοιχτοί δρόμοι και ορίζοντες σου δίνουν εκείνες τις στιγμές την φανταστική ψευδαίσθηση ότι μπορείς να κάνεις πραγματικά τα πάντα,νοιώθεις απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού, κάτι συμβαίνει μέσα στο νου σου, οι αντιφάσεις και τα προβλήματα συρρικνώνονται, ταξιδεύεις, πετάς, οι περιορισμοί μένουνε πίσω, φεύγεις, τα νίκησες όλα.Για λίγο. Νάτανε όλη η ζωή μας μια τέτοια λυτρωτική οδήγηση!..
Στις τελευταίες σου φράσεις, υψώνω το ποτήρι: Άσπρο πάτο!
:-)
Καλημέρα
Κι οι "λάθος" δρόμοι σωστοί είναι από μιαν άποψη, αφού μας οδηγούν σε μέρη που δεν είχαμε προγραμματίσει κι ίσως ούτε καν είχαμε ονειρευτεί. Πολλές φορές αυτά είναι και τα καλύτερα.
Να 'ξερες πόσες φορές το 'χω διαβάσει το ποστ, κάθε φορά προσπαθώ να σκεφτώ κάτι "έξυπνο" να σχολιάσω, περί της μεταφορικής σημασίας των δρόμων κλπ κλπ, όμως κάθε φορά χαζεύω και το μόνο που θέλω είναι να πάρω τον καλό μου και να ξεκινήσουμε για κάπου, όπου να 'ναι, αρκεί να 'ναι μακριά. Αλλά...
das ziel ist der weg
λεει η διαφημιση της χαρλευ,δηλαδη
ο σκοπος,ο στοχος ειναι ο δρομος και οχi ο προορισμος.
Κατάφερες να μας ταξιδέψεις.........
Δημοσίευση σχολίου