Αγαπητή φίλη
Το γράμμα σου κακός Ερμής μαντατοφόρος.
Χρεοκοπία σου μου αναγγέλλει.
Να λυπηθώ έχω να σου δώσω. Αν όμως μου ζητάς
δάνειο παρηγοριάς δε μου ‘χει μείνει λέξη.
Με βρήκανε και μένα πολλών λαθών πτωχεύσεις.
Ήτανε λάθος σου να ανοίξεις σε μία ξένη χώρα
μπουτίκ με αληθινά κοσμήματα-αντίγραφα περίτεχνα
αυθεντικής προγόνων ελληνικότητας.
Ρίχνεις το φταίξιμο στα φο μπιζού.
Δεν πρόκειται για μόδα.
Είναι παλιά προτίμηση το ψεύτικο.
Περίτεχνο αντίγραφο αυθεντικής πραγματικότητας.
Τέλεια επεξεργασμένο από τη μεγάλη ζήτηση.
Δεν αλλοιώνεται. Η αφθονία του αμετάβλητη.
Η εύκολη τιμή του το κάνει προσιτό
σε κάθε μικρομεσαία πλάνη.
Και να το χάσεις, πάλι συμφέρει
σου έρχεται φθηνότερα να κλαις για ένα ψέμα.
Αγανακτείς να συνωστίζονται τόσοι θαυμαστές
Απ' έξω μόνο στη βιτρίνα σου
και μέσα ψυχή να μην μπαίνει.
Έτσι γίνεται. Απ' έξω μόνο στη βιτρίνα
θορυβούμε οι λάτρεις της αλήθειας.
Ποια ψυχή διαθέτει το μη αναγραφόμενο
κόστος της απόκτησης.
Εξάλλου ας μην κρυβόμαστε.
Κάθε αλήθεια δεν είναι όλη χρυσός
μήτε όλο πολύτιμοι λίθοι.
Δεν σ' αγαπώ.
Χρυσή αλήθεια είναι αυτό
ή ουράνιο που σου ασπρίζει το αίμα;
Πολύτιμοι λίθοι είναι
ή άγριος λιθοβολισμός;
Ρίξου λοιπόν στα φο μπιζού.
Τι λες, κουτός είναι ο θάνατος
που προτιμά την ψεύτικη ζωή μας;»
10 σχόλια:
Αν ήμουν ζωγράφος, την Κική Δημουλά θα την απεικόνιζα σαν κεντήστρα, κεντήστρα σαν αυτές των παραμυθιών, να μετράει, να ξηλώνει, ν’ αλλάζει χρώμα στην κλωστή, να ξαναμετράει κοκ Είναι τόσο περίτεχνο το παιχνίδι που κάνει με τις λέξεις, που ώρες ώρες με τρομάζει. Δεν έχει τύχει να βρω καμιά συνέντευξή της που να εξηγεί πώς γράφει (δεν είναι κι άνθρωπος που προβάλλεται), οπότε τη φαντάζομαι ατέλειωτες ώρες σκυμμένη για να βγάλει ένα στίχο, μια στροφή. Ίσως τώρα πια βέβαια να της «βγαίνει» πιο γρήγορα. Πα-ρόλο που έχω κάποιες συλλογές της, δεν μπορώ να πω ότι τις έχω διαβάσει, γιατί πρέπει πολλές φορές να επανέλθω σε κάθε ποίημα, και κάθε φορά απορροφώμαι από έναν άλλο στίχο, που προηγουμένως δεν τον είχα προσέξει αρκετά και μου δίνει μιαν άλλη, ελαφρώς διαφοροποιημένη σε σχέση με την προηγούμενη, διάσταση αυτού που θεωρώ ότι ήθελε να αποδώσει.
Τώρα όσον αφορά την «ουσία» του συγκεκριμένου ποιήματος, αδυνατώ να πω έστω και μια λέξη, νομίζω ότι καταλαβαίνεις (απ’ όσο έχω «εκτεθεί» στο μπλογκ μου) ότι έχω πάθει την πλάκα μου!
Καλημέρα γλυκιά μου φίλη.
Όμορφα τα λόγια γλυκά χαρακώνουν
Maria iribarne (καλά, κάποια στιγμή πρέπει να σου εκμυστηρευτώ ότι νομίζω πως έχεις το πιο όμορφο όνομα στην μπλογκοχώρα!), είναι πολύ εύστοχα αυτά που γράφεις για τη Δημουλά. Κι εγώ έπαθα την πλάκα μου με το συγκεκριμένο ποίημα... και ναι, σε καταλαβαίνω, άλλωστε χωρίς την έκθεση στο μπλογκ δε θα υπήρχε επικοινωνία.
καλημέρα diva μου και καλό Σαββατοκύριακο! Έτσι ένιωσα πράγματι, χα-ρα-κω-μέ-νη...
Δε σ' αγαπώ.
Μα μη μου θλίβεσαι. Δεν είναι που δε θέλω. Είναι που δεν υπάρχει σ΄αγαπώ. Μόνο το δεν μπροστά το κάνει ν' αληθεύει.
Αν όμως και επιμένεις να στολιστείς με φο μπιζού
Θα σου το πω
Ναι, σ' αγαπώ και σ' αγαπώ και σ' αγαπώ.
Ομως να ξέρεις, μόνο το δν μπροστά το κάνει ν' αληθεύει
Πάρα μα πάρα πολύ ωραίο...
Αγαπητέ mr.di,
με απο-τελείωσες...
τόσο ωραία πικρό!
Ναι, Δαιμόνια, και μένα μου άρεσε πάρα πολύ για ευνόητους λόγους.
Η κική Δημουλά μου βγάζει το εξής παράλογο...:
όποτε την διαβάζω πραγματικά είναι σαν να νοιώθω πως παίζει εκείνη με τις λέξεις κι όχι οι λέξεις μαζί της όπως γίνεται με τους υπόλοιπους θνητούς.
Επήσεις κάτι που μόλις πρόσεξα και θέλω να το γράψω…
Είναι παράξενο πώς στον άνθρωπο αρέσει να πονάει και να θλίβεται. Ίσος –κι έτσι πιστεύω- το κάνει κάτι για να νοιώσει παραπάνω. (για το σχόλιο της kira προς mr.di)
Δημοσίευση σχολίου