Λοιπόν μπαμπά...

Λοιπόν μπαμπά, σήμερα δεν πρόλαβα. Την είδα από μακριά , μόλις πήρα τη στροφή του δρόμου, ένα στρόγγυλο, σκούρο κάπως πάνω στην άσφαλτο, χελώνα πάλι, είπα. Έκοψα αμέσως ταχύτητα, την προσπέρασα και σταμάτησα. Έτρεξα πίσω για να την περάσω στην άλλη μεριά του δρόμου, μην την πατήσει κανένα αυτοκίνητο και...γαμώτο, το κέλυφος της ήταν ραγισμένο,  σχεδόν σπασμένο και από τη σχισμή του φαίνονταν το ματωμένο της σώμα. Έφυγα, πήγα στο αυτοκίνητο. Σοκ. Σ' ένα λεπτό γύρισα πάλι πίσω, φοβόμουν να την αγγίξω. Την κοίταξα λίγο. Νόμιζα πως είχε πεθάνει, αλλά όχι, κούνησε σιγά σιγά το ένα πόδι της. Τι να κάνω; Δεν ήξερα τι να κάνω. Την πήρα στα χέρια και την πέρασα απέναντι, δεν κουνήθηκε καθόλου, θα πονούσε, στην άσφαλτο στη θέση της έμειναν δυο μεγάλες κηλίδες αίμα. Λοιπόν μπαμπά , εδώ δεν πρόλαβα μια χελώνα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτε για μια χελώνα, πως θα μπορούσα να προλάβω εσένα; Το ίδιο σοκ, η ίδια αδυναμία, ο ίδιος φόβος. Ανίσχυρη. Πονάω.