Αγαπώ πάρα πολύ τα παιδιά. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι πολύτεκνη, να έχω τουλάχιστον επτά - οκτώ παιδιά, αφού έτσι κι αλλιώς πιστεύω ότι ο καθένας πορεύεται ανάλογα με την τύχη και τα γονίδιά του - εν πολλοίς- σ' αυτήν τη ζωή. Έχω ωστόσο μόνο ένα παιδί. Κακώς, πολύ κακώς και δυστυχώς δε με παίρνει να διορθώσω κάτι επ' αυτού...
Νομίζω ότι τα παιδιά είναι η μόνη απάντηση στο θάνατο. Νιώθω περικυκλωμένη από το θάνατο τον τελευταίο καιρό. Πέθανε ο μπαμπάς, μετά πέθανε ο Λιάκος, μετά η Καλίνα και σήμερα είχαμε την κηδεία του Χρήστου, 35 χρονών. Στο χωριό η κηδεία είναι μια υπόθεση συλλογική, πονάμε όλοι μαζί, μπορεί να μη χαιρόμαστε όλοι μαζί, πονάμε όμως όλοι μαζί. Συγγενής ο Χρήστος αν και όχι από τους πιο κοντινούς, πονάει όμως πολύ. Περιφερόμουν όλη μέρα μόνο με αυτό στο νου μου. Το βράδυ τα ήπια με τη φίλη μου την Τούλα. Κουβεντιάσαμε. Τελικά μήπως η μόνη απάντηση στον θάνατο είναι ο έρωτας;
3 σχόλια:
Kai τα παιδιά και ο έρωτας. Είναι πούναι χαμένο το παιγνίδι στα Μαρμαρένια αλώνια, κερδίζουμε γύρους και φαίνεται το παιγνίδι της ζωής ότι δεν είναι τόσο σικέ.
Εσύ πώς απαντάς, συνήθως, στον θάνατο, Κύρα μου;
Πω, πω, τα πράγματα φαίνεται να σε έχουν ζορίσει πολύ. Ο θάνατος είναι βαρύ πράγμα - είναι αυτό το ολοκληρωτικά μη αναστρέψιμο, μαζί με το άγνωστο. Δεν ξέρω ποια είναι η απάντηση, δεν έχω και παιδιά βλέπεις. Ο έρωτας πάντως δούλεψε για μένα ως απάντηση όταν πέθανε η μητέρα μου. Ο χρόνος τακτοποίησε μετά τα υπόλοιπα. Η μνήμη, όμως, πάντοτε πονάει. Κουράγιο...
Δημοσίευση σχολίου