taleme

μόλις τέλειωσα τη "Συγχώρεση" της Σώτης Τριανταφύλλου. Μ'αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφει αυτή η κοπέλα, χωρίς ωστόσο να μπορώ να ξεκαθαρίσω γιατί. Δεν ψάχνω άλλωστε. Αυτό που με κάνει να λατρεύω τη λογοτεχνία είναι ότι μπορεί σε μια και μόνο φράση κάποιου, όποιουδήποτε, βρίσκω μερικές φορές τον εαυτό μου, κολλάω τα κομμάτια μου. Ή κλαίω, όπως τώρα που η Σώτη είπε αυτά που πάντα ήθελα να πω:"(μήπως είναι ρηχός ο τάφος;Θέέ μου, μακάρι να μην είναι ρηχός, να μη βρέχεται, να μην κρυώνει, να μην καίγεται απ΄ τον ήλιο)".Μπορείς να έρθεις έστω στο όνειρό μου; Γιατί αυτή η παντελής απουσίά;