Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007

κεράσι γλυκό




Είχα τα νεύρα μου από το πρωί, πράγμα καθόλου σπάνιο τώρα τελευταία...τρέχω και δεν προλαβαίνω! Κι εκεί που καθόμουν στο γραφείο μου προσπαθώντας να τελειώσω κάτι έρχεται ο πατέρας μου, να πάμε , λέει να μαζέψουμε κεράσια για την Κατερίνα, προχτές μου είπε, παπού πολύ μου αρέσουν τα κεράσια και με βοηθάνε και με τη δυσκοιλιότητα... Εδω να διευκρινίσω πως για τον πατέρα μου δουλειά είναι μόνο ότι έχει να κάνει με τα χέρια, με βρίσκει χαμένη σε βιβλία και χαρτιά, καίγομαι, δεν προλαβαίνω και λέει π.χ. να με πας μέχρι τον κουρέα, ή στη λαϊκή ή να πάμε να μαζέψουμε κάτι από το χωράφι, όπως καλή ώρα τώρα. Ποτέ δε ρωτάει αν μπορώ... Κι εγώ πάντα μπορώ, για κανέναν άλλο δεν θα το έκανα, για τον πατέρα μου πάντα μπορώ, χωρίς αυτός τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, να καταλαβαίνει πως ό,τι κάνω το κάνω γιατί θέλω να του δίνω χαρά... Μάλλον νομίζει ότι δε μου κοστίζει τίποτε...


Έτσι λοιπόν πήγαμε για κεράσια. Λατρεύω τα κεράσια, κι όταν τα μαζεύεις από το δέντρο σε πιάνει και θέλεις κι ακόμα λίγα, κι ακόμα λίγα και μετά στο σπίτι λες, μάνα μου, που θα τα βάλω όλα αυτά, τι θα τα κάνω, πόσα να φάμε;


Έτσι προέκυψε το γλυκό κεράσι! Μου αρέσει άλλωστε πολύ να το τρώω με γιαούρτι, γλυκό μαυροκέρασο, ή το καλοκαίρι με την πολλή ζέστη να το βάζω σε παγωμένο νερό και να κάνω κερασάδα, όπως κάποτε μας έκανε η μητέρα μου.


Συνταγή; 1 και 1/2 κιλό κεράσια


1 και 1/2 κιλό ζάχαρη


1 ποτήρι νερό


1 κουταλάκι του γλυκού τριμμένο μαχλέπι


χυμό από ένα μεγάλο λεμόνι


πλένουμε τα κεράσια και βγάζουμε τα κουκούτσια τους, ρίχνουμε το νερό στα κουκούτσια και μετά το στραγγίζουμε πάνω στην κατσαρόλα όπου έχουμε βάλει τα κεράσια (έτσι δε χάνουμε καθόλου απο τους χυμούς του κερασιού). Προσθέτουμε από πάνω τη ζάχαρη και αφήνουμε να σταθεί περίπου 12 ώρες. Βράζουμε το γλυκό μέχρι να δέσει το σιρόπι, ξαφρίζοντας το στην αρχή. Το λεμόνι και το μαχλέπι (προαιρετικό) τα βάζουμε κατά το τέλος. Βάζουμε το γλυκό σε γυάλινα βάζα, τα κλείνουμε καλά και τα γυρίζουμε ανάποδα και τα σκεπάζουμε για αρκετές ώρες με μια πετσέτα, για να κολλήσει το καπάκι. Κρατιούνται έτσι πάρα - πάρα πολύ καιρό, χρόνια, εννοείται εκτός ψυγείου.


Αυτό για το μαχλέπι το διάβασα στο "Γαστρονόμο" και πραγματικά του πήγε πολύ!

ποιός θέλει να τον κεράσω;


Περιττό να πω ότι δεν έχω πια καθόλου νεύρα...


Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007

ένας χρόνος


Χτες συμπληρώθηκε ένας χρόνος. Ήταν 6 Ιουνίου θυμάμαι, ήμουν στην αίθουσα υπολογιστών του σχολείου, τελείωνα κάποια δουλειά κι ήμουν τελείως ζαλισμένη, είχα διαβάσει κάπου για τα blogs κι είπα δεν ψάχνεις λίγο, έτσι, να δεις τι είναι…
Έφυγα έχοντας κάνει το δικό μου blog, πολύ χαρούμενη, λες και είχα καταφέρει ποιος ξέρει τι…
Άρχισα να γράφω δειλά, δειλά μετά από κάποιον καιρό. Ήμουν πολύ διστακτική, είχα την αίσθηση ότι εκτίθεμαι, σαν κάπως να ήμουν γυμνή στο δρόμο, και καλά ο δρόμος ήταν άδειος, δε με έβλεπε κανείς… Αγνοούσαν οι πάντες την ύπαρξή μου κι όμως εγώ εξακολουθούσα να νρέπομαι! Μετά πέρασα στη φάση του να νιώθω κάπως παράξενα και ριγμένη, παιδιά δε με διάβαζε κανείς, γιατί να με διαβάσει άλλωστε; Ένιωθα σαν παιδί που δεν το παίζουν κι η αλήθεια είναι πως τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν είχα πρόβλημα αυτοεκτίμησης, βρε λες; Μου ερχόταν να φωνάξω, κοιτάξτε με, είμαι και γω εδώ, μπορεί να μην είμαι κάτι εξαιρετικό αλλά καλούλα είμαι πάλι κι αν μου δώσετε θάρρος, μπορεί να γίνω και καλύτερη…
Και μετά άρχισα να επικοινωνώ, κατέβηκα από το βάθρο όπου είχα στημένο τον εαυτό μου και άρχισα να επικοινωνώ…
Τώρα, ένα χρόνο μετά, έχω να πω πως γι αυτό παραμένω, για την επικοινωνία με τα όποια προβλήματά της, με τις όποιες δυσχέρειες… Ήταν στιγμές που ένιωσα πιο ζωντανή εδώ παρά στην πραγματική μου ζωή, ήταν στιγμές που μοιράστηκα συναισθήματα έντονα, που ένιωσα ότι αδειάζω, ήταν στιγμές που έκλαιγα με λυγμούς γράφοντας ή διαβάζοντας κάτι…
Ο χρόνος μου είναι λιγοστός και δεν μπορώ να είμαι εδώ όσο ίσως νομίζω ότι θα έπρεπε… Δε γράφω όσα σχόλια θα ήθελα, συχνά δεν απαντώ σε σχόλια που μου κάνουν, δεν είμαι τυπική, δεν γράφω συχνά… κι ούτε έχω πολλές προσδοκίες, κι αυτός ο χώρος έχει τους καλούς και τους κακούς του, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος μας, γιατί θα έπρεπε εδώ να είναι διαφορετικά; Κάνεις λοιπόν και εδώ τις επιλογές σου, που καμιά φορά μπορεί να αποδειχθούν και λανθασμένες, αλλά έτσι δεν είναι η ζωή;
Τώρα, ένα χρόνο μετά, έχω να πω πως μου αρέσει που έχω αυτό το blog.
Τα λέμε…

τι γίνεται;



Τελικά αναρωτιέμαι, τι γίνεται και πως έφτασα ως εδώ; Μόνη στον υπολογιστή, υπακούοντας σε ποιά ανάγκη; Μόνοι στον υπολογιστή, υπακούοντας σε ποιά ανάγκη;

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

Για την Αμαλία

1 Ιουνίου 2007


«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)



Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.



Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.



Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.



Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.



«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»


(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»


Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.


(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ