Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13, 2006

Να σου μιλάω...

Ποτέ δε μιλήσαμε όπως θα ήθελα, σα μάνα με κόρη. Δεν ήξερες, δεν ήξερα...Αυτό όμως είναι κάτι που μου λείπει πολύ κατά καιρούς, είναι κάτι που μου λείπει ακόμη περισσότερο όσο εγώ μεγαλώνω. Ξέρω πως δε θα ήταν όλα ρόδινα, ξέρω πως τις περισσότερες φορές θα με εκνεύριζες, όπως βλέπω να γίνεται με τις μητέρες των φιλενάδων μου, όμως μου λείπεις τόσο γαμότο, ζηλεύω κάθε φορά που βλέπω μάνα και κόρη να τα λένε...Σκέφτομαι να αρχίσω να σου μιλάω από δω. Ίσως αυτές οι αόρατες κλωστούλες κάπου σε βρούνε.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006

Στη γωνιά μου. Πρωί. Πίνω τον καφέ μου και φτιάχνω τα προγράμματά μου...Ξαφνικά βλέπω τη γάτα να ορμάει σ' ένα τόσο δα μικρό ποντίκι. Αλλά μικρό, όχι αστεία...Το πιάνει. Ήμουν πολύ περίεργη να δω πως θα το φάει. Δεν το έφαγε. Το πήρε αρχικά στο στόμα της και μετά το άφησε κι άρχισε να παίζει μαζί του. Το πέταξε από δω, το πέταξε από κει. Της ξέφυγε. Το ξαναβρήκε. Της ξέφυγε πάλι. Τώρα το κυνηγάει. Παίζει μαζί του...Βλέπω μπροστά μου το "σαν τη γάτα με το ποντίκι" κι έχω μείνει ... Το ποντίκι κρύβεται ανάμεσα σ' ένα πιθάρι και τον τοίχο. Αυτή περιμένει. Έχει υπομονή και επιμονή. Κάνει διάφορα κόλπα για να το πιάσει. Τίποτε. Τώρα κρύφτηκε πίσω από τον τοίχο και περιμένει. Το ποντικάκι ακίνητο. Περιμένει κι αυτό. Η γάτα όμως έχει τη σιγουριά του βέβαιου νικητή. Ξέρει πως θα εξαντληθεί το θήραμά της και θα πέσει κάτω, σαν ώριμο φρούτο. Πραγματικά, έτσι έγινε. Το όλο θέαμα κράτησε περίπου 15 λεπτά. Τώρα ξεκουράζεται...

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 01, 2006

Καλό μήνα! Καλό φθινόπωρο! Posted by Picasa