τα λέμε...

Στη γωνιά μου. Πρωί. Πίνω τον καφέ μου και φτιάχνω τα προγράμματά μου...Ξαφνικά βλέπω τη γάτα να ορμάει σ' ένα τόσο δα μικρό ποντίκι. Αλλά μικρό, όχι αστεία...Το πιάνει. Ήμουν πολύ περίεργη να δω πως θα το φάει. Δεν το έφαγε. Το πήρε αρχικά στο στόμα της και μετά το άφησε κι άρχισε να παίζει μαζί του. Το πέταξε από δω, το πέταξε από κει. Της ξέφυγε. Το ξαναβρήκε. Της ξέφυγε πάλι. Τώρα το κυνηγάει. Παίζει μαζί του...Βλέπω μπροστά μου το "σαν τη γάτα με το ποντίκι" κι έχω μείνει ... Το ποντίκι κρύβεται ανάμεσα σ' ένα πιθάρι και τον τοίχο. Αυτή περιμένει. Έχει υπομονή και επιμονή. Κάνει διάφορα κόλπα για να το πιάσει. Τίποτε. Τώρα κρύφτηκε πίσω από τον τοίχο και περιμένει. Το ποντικάκι ακίνητο. Περιμένει κι αυτό. Η γάτα όμως έχει τη σιγουριά του βέβαιου νικητή. Ξέρει πως θα εξαντληθεί το θήραμά της και θα πέσει κάτω, σαν ώριμο φρούτο. Πραγματικά, έτσι έγινε. Το όλο θέαμα κράτησε περίπου 15 λεπτά. Τώρα ξεκουράζεται...