Δευτέρα, Οκτωβρίου 17, 2011

αγωνία

μερικές φορές θέλω ο χρόνος να σταματήσει
μερικές φορές πάλι να τρέχει, να τρέχει για να φτάσει στο σημείο που εγώ θέλω να είναι για να γίνει κάτι
μερικές φορές θέλω να είμαι μάγισσα, να έχω στα χέρια μου το μαγικό ραβδάκι
κι όλα να τα τακτοποιώ κατά πως πρέπει....
..................................................................................................................................................................
δεν είμαι όμως






Κυριακή, Ιουνίου 05, 2011

αναρτώ

πατάω και επιλέγω «νέα ανάρτηση» κι αυτό πια μου φαίνεται τόσο ξένο...
πως αλλάζουν τα πράγματα, περνάει ο καιρός κι ούτε που προφταίνεις να το δεις!
και να που εδώ και λίγες μέρες το μυαλό μου άρχισε να γυρίζει προς τα πίσω, στις παλιές καλές μέρες, τότε που το blog ήταν για μένα ένας τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας
το νοστάλγησα και θέλω να το ξαναπιάσω, όμως που είναι άραγε οι παλιοί μου φίλοι;
και το συναίσθημα; αμηχανία
για να δούμε... ας είναι μόνον αυτό η καινούρια αρχή
χτες, η κόρη μου μου διάβασε ένα υπέροχο ποίημα του Μπόρχες
το αντιγράφω:


«Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις.»