Πέμπτη, Φεβρουαρίου 22, 2007

πεντόπετρες

Λλλλοιπόν…εκεί που ένιωθα σαν τη μικρή Ελένη, που κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φιλενάδες της, ήρθε και για μένα τη φτωχή μια πρόσκληση! Τι καλός άνθρωπος αυτός ο κύριος o kairos και πόσο τον ευχαριστώ που με σκέφτηκε…
Λοιπόν, εγώ αρχικά είχα καταλάβει πως μ’ αυτό το παιχνίδι είναι σα να βγάζουμε τ’ άπλυτά μας στη φόρα, αλλά στη συνέχεια είδα πως γράφουμε και για ό,τι μας αρέσει κ.τ.λ. δηλ. κάπως σαν όταν μας βάζαν στο σχολείο να γράψουμε έκθεση με «Ελεύθερο Θέμα». Έτσι έχουμε και λέμε:

  • Έκανα εγώ πρόταση γάμου στον άντρα μου κι έτσι έχασα τη χαρά του να με παρακαλάει κάποιος να με παντρευτεί γιατί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα…

  • Έκλεβα κέρματα από τον κουμπαρά του άντρα μου και δεν έλεγα κουβέντα όταν εκείνος αναρωτιόταν γιατί επιτέλους αυτός ο κουμπαράς αργεί τόσο να γεμίσει ( έβαζε κέρματα μόνο των 2 ευρώ )

  • Μου αρέσουν τα παραμύθια

  • Θα ήθελα να χα(ω)θώ μέσα στο χιόνι

  • Λατρεύω το πρώτο κεφάλαιο του Μόμπι-Ντικ, το έχω διαβάσει άπειρες φορές, το ξέρω σχεδόν απ’ έξω, ποτέ όμως δεν προχώρησα παρακάτω…

    Αρκετά ! Και το μπαλάκι το δίνω στους: Maria Iribarne, rick, alex , Socrates και meriamon.

    Υ.Γ. Α, και κάτι τελευταίο, ξέρω πολύ λίγα πράγματα από Η/Υ και νιώθω κόμπλεξ γι’ αυτό μπροστά σ’ αυτά που βλέπω εδώ στα blogs!

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19, 2007

Το καρναβάλι

Παιδιά, τώρα που τελείωσε, μπορώ να πω ότι δε μου αρέσει το καρναβάλι ή θα μου ορμήξουν όλοι;

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 09, 2007

Κούραση

Ο δικός μου πατέρας είχε την άποψη πως έπρεπε από μικρά να μάθουμε να δουλεύουμε. Έτσι, με το που τελείωσα το δημοτικό, άρχισα να δουλεύω σε ένα κονσερβοποιείο που υπήρχε τότε στο χωριό, καθώς επίσης και στα χωράφια μας. Μαζί μου την πάτησε κι ο αδερφός μου, κι ας ήταν μικρότερος… Τσάπισμα, μάζεμα ροδάκινα, μήλα, πιπεριές κι ό,τι βάλει ο νους σου…
Δεν τα ήθελα καθόλου τότε τα χωράφια. Νομίζω πως αυτό συνετέλεσε πολύ στο να σπουδάσω. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε. Δεν τα ήθελα καθόλου.
Η πιο ευτυχισμένη στιγμή της μέρας ήταν το σούρουπο, όταν πια φεύγαμε απ’ το χωράφι. Πολύ μικρή, στο κάρο, λίγο μεγαλύτερη, στην πλατφόρμα. Ο πατέρας οδηγούσε, πρώτα τις αγελάδες, αργότερα το τρακτέρ. Κι αυτή η αίσθηση της τελειωμένης μέρας που αφήνει μουδιασμένο το κορμί σου, με το ήλιο πορτοκαλοκόκκινο να χάνεται πίσω από τα γαλάζια βουνά, με τους σημαντικούς άλλους της ζωής σου εκεί, μαζί σου, να μοιράζονται την ίδια κούραση, και να μη θέλεις να φτάσεις στο σπίτι, γιατί είναι όμορφα όλα γύρω και είναι καλά που είσαι κουρασμένος, η αίσθηση αυτή, νομίζω θα μείνει για πάντα μέσα μου. Και χαίρομαι γι’ αυτό.
Τώρα αγαπώ τα χωράφια. Ηρεμώ με το χώμα. Και λατρεύω τη μυρωδιά του, ιδίως αμέσως μετά τις πρώτες σταγόνες της βροχής.
Τώρα θα ήθελα η κούρασή μου να είναι μόνο σωματική. Νομίζω ότι είναι η μόνη υγιής κούραση.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007

πως κοιμήθηκες;






























Κοιμήθηκες καλά; η ερώτηση αυτή λίγα χρόνια πριν μου προκαλούσε μεγάλη αμηχανία...δεν καταλάβαινα τι ακριβώς με ρωτούσαν, ο ύπνος είναι ύπνος, σκεφτόμουν, πέφτεις, κοιμάσαι, ξυπνάς μετά από κάποιες ώρες, συνήθως οκτώ...κι όλα είναι μια χαρά, τι ερώτηση είναι αυτή;
Τώρα ξέρω. Ξέρω πως ο ύπνος έχει ποιότητες. Ξέρω πως μπορεί να ξυπνήσεις μετά από δύο ώρες ύπνου, μέσα στη μαύρη νύχτα, και να είσαι χορτάτος από ύπνο και να μην ξέρεις τι να κάνεις γιατί όλοι οι άλλοι κοιμούνται στις τρεις το πρωί, και είναι μαύρο σκοτάδι κι εσύ στριφογυρνάς απεγνωσμένα στο κρεββάτι προσπαθώντας να διώξεις τις μαύρες σκέψεις που συνηθίζουν να έρχονται ακριβώς τότε, είναι η αγαπημένη τους ώρα, ή τους στίχους αυτού του ηλίθιου τραγουδιού που άκουσες το βράδυ πριν πέσεις και κόλλησαν στο μυαλό και έρχονται και ξανάρχονται εκατό, χίλιες, αμέτρητες φορές σαν να κόλλησε η βελόνα και τώρα τίποτε δε γίνεται...
Τώρα ξέρω. Και το εκτιμώ πολύ όταν δικοί μου άνθρωποι με ρωτούν, πως κοιμήθηκες; κοιμήθηκες καλά;
Εσείς πως κοιμηθήκατε; Posted by Picasa