Τετάρτη, Ιουνίου 28, 2006

οι διακοπές αρχίζουν!

Σήμερα έφυγε η Κατερίνα για την κατασκήνωση στη Χαλκιδική. Είχαν βέβαια προηγηθεί οι πέντε μέρες στην Καβάλα, στης Άννας. Υπέροχο σκεφτόμουν να είσαι σχεδόν δεκάξι και νάχεις ένα καλοκαίρι μπροστά σου!...Έλα όμως που δεν είναι ευχαριστημένη με τίποτε...Έχω την εντύπωση πως οι προσδοκίες της είναι πάρα πολλές και η πραγματικότητα συχνά αποδεικνύεται κατώτερη. Ελπίζω να περάσει καλά στην κατασκήνωση.
Μεθαύριο πρωί φεύγουμε και μεις. Στο Πήλιο για άλλη μία φορά. Είναι εκεί μια παραλία ερημική, την ημέρα έρχονται κάποιοι για μπάνιο, αλλά το βράδυ δεν έχει ψυχή. Εκεί και μόνο εκεί ξεκουράζομαι πραγματικά, με τα βιβλία μου, τη μουσική μου, τη θάλασσα και τις συζητήσεις μας, χαλαρά...Νιώθω μια απέραντη λαχτάρα γι'αυτή τη θάλασσα, ονειρεύομαι πότε θα φτάσουμε για να βουτήξω...Τέλεια, τι ωραία είναι να ξεκινάς για διακοπές!

Πέμπτη, Ιουνίου 22, 2006

βαριέμαι

το παθαίνω κάθε Ιούνη. Βαριέμαι αφόρητα και ταυτόχρονα νιώθω πολύ κουρασμένη. Αυτό βέβαια συμβαίνει τα τελευταία 2-3 χρόνια περισσότερο, πράγμα που μάλλον πρέπει ν'αρχίσει να με κάνει ν'ανησυχώ...Ως αισιόδοξο άτομο που είμαι όμως, το εκλογικεύω, βρίσκω τις αιτίες και συνεχίζω ακάθεκτη!...Τι ακριβώς; μακάρι να'ξερα...Τέλος πάντων είναι διάφορα πράγματα που πρέπει να τελειώσουν τώρα, κυρίως δουλειές σχετικές με το σπίτι, για να μπορέσουμε να φύγουμε διακοπές. Που θα πάει, όλα θα γίνουν, λέω, αλλά δυστυχώς δεν ανασκουμπώνομαι...Όλο βρίσκω πράγματα που μ'αρέσει να τα κάνω και ασχολούμαι μόνο μ'αυτά και τ'άλλα τ'αφήνω στον κόκκορα, το κακό όμως είναι ότι με αγχώνουν και μου χαλούν τη διάθεση...Ίδωμεν...

Τρίτη, Ιουνίου 20, 2006

taleme

μόλις τέλειωσα τη "Συγχώρεση" της Σώτης Τριανταφύλλου. Μ'αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφει αυτή η κοπέλα, χωρίς ωστόσο να μπορώ να ξεκαθαρίσω γιατί. Δεν ψάχνω άλλωστε. Αυτό που με κάνει να λατρεύω τη λογοτεχνία είναι ότι μπορεί σε μια και μόνο φράση κάποιου, όποιουδήποτε, βρίσκω μερικές φορές τον εαυτό μου, κολλάω τα κομμάτια μου. Ή κλαίω, όπως τώρα που η Σώτη είπε αυτά που πάντα ήθελα να πω:"(μήπως είναι ρηχός ο τάφος;Θέέ μου, μακάρι να μην είναι ρηχός, να μη βρέχεται, να μην κρυώνει, να μην καίγεται απ΄ τον ήλιο)".Μπορείς να έρθεις έστω στο όνειρό μου; Γιατί αυτή η παντελής απουσίά;

Σάββατο, Ιουνίου 17, 2006

taleme

Πέρασαν αρκετές μέρες από τις 6 Ιουνίου. Η πραγματικότητα είναι ότι νιώθω μια μεγάλη αμηχανία μ'αυτό το πράγμα που τώρα μόλις ξεκινάω κι ούτε ξέρω καλά-καλά αν θα συνεχίσω να ασχολούμαι μ'αυτό. Δεν είμαι ο άνθρωπος ο εξοικειωμένος με την τεχνολογία κι αυτό μου δημιουργεί μια επιπρόσθετη δυσκολία, στ'αλήθεια όμως η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να εκ-τεθείς...Είναι έκθεση το blogg;ή απλά ένας τρόπος επικοινωνίας;και γιατί να επικοινωνήσω μ'αυτόν τον τρόπο;Αμαν πια όλο τέτοια ερωτήματα...Για την ώρα μ'αρέσει να διαβάζω τα bloggs των άλλων!
Ζω σ'ένα μικρό χωριό. Είναι επιλογή μου αυτό. Μου λείπει όμως η πόλη, η ανωνυμία της, οι άνθρωποί της, οι προκλήσεις της και οι ευκαιρίες που δίνει.

Τρίτη, Ιουνίου 06, 2006

πρώτη φορά

καλά, είμαι τελείως ούφο!νιώθω πολύ καλά γιατί μόλις τώρα τα κατάφερα να κάνω το δικό μου blogg!θα τα πούμε αργότερα, τώρα πάω να το γιορτάσω!