Σάββατο, Μαρτίου 29, 2008

Κάλλιο αργά,



παρά αργότερα... Απλώνω το χέρι λοιπόν στο πιο κοντινό μου βιβλίο, βρίσκεται στα δεξιά μου, μαζί με άλλα δύο που έχω αρχίσει να διαβάζω. Πάω στη σελίδα 123 και, αν θυμάμαι καλά τις οδηγίες, αυτό που πρέπει να αντιγράψω είναι:


"Δεν ένιωθα , τώρα πια, απαλλαγμένος ούτε από τη σκληρότητα, ούτε απ' οποιανδήποτε άλλη ανθρώπινη κατάρα. Ασπαζόμουνα την κοινοτοπία που θέλει το έγλημα να καλεί το έγλημα, την εικόνα του ζώου που δοκίμασε μια φορά αίμα. Ένας παλιός φίλος, που πίστευα πιστό, σήκωνε κιόλας κεφάλι εκμεταλλευόμενος τις αδυναμίες που είχε νομίσει πως διέκρινε σε μένα."

είναι από το "Αδριανού Απομνημονεύματα" της Marguerite Yourcenar.
Ευχαριστώ το ρομποτάκι!


Τετάρτη, Μαρτίου 19, 2008

Αμηχανία



Πολλές φορές στη ζωή μου νιώθω αμήχανα κι αυτό είναι κάτι που δε μου αρέσει καθόλου.
Νιώθω αμηχανία όταν βρίσκομαι με ανθρώπους με τους οποίους έχω ένα συναισθηματικό δέσιμο, αλλά τώρα έχει μεταξύ μας δημιουργηθεί μαύρη τρύπα, κενό, και κανείς δεν ασχολείται με αυτό και ο καιρός περνάει και η τρύπα μεγαλώνει. Νιώθω αμήχανα λοιπόν όταν συναντιέμαι με άτομα που μας συνδέουν μισοτελειωμένες υποθέσεις.
Νιώθω αμήχανα όταν δεν είμαι σίγουρη ότι έχω αντιληφθεί καλά αυτό που ο άλλος έχει πει, όταν δεν ξέρω τι πρέπει να απαντήσω για να βοηθήσω τον άλλον.
Νιώθω αμηχανία όταν οι άλλοι με πλησιάζουν με ύφος και διάθεση ανακριτική, όταν είναι καταπιεστικοί απέναντί μου.
Νιώθω αμήχανα όταν ο άλλος δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο και ενθουσιασμό, μάλλον μου αρέσουν τα όρια.
Νιώθω αμηχανία όταν θέλω να έρθω πολύ κοντά σε άτομα που με ενδιαφέρουν αλλά δεν ξέρω πως.

Θα μπορούσα να συνεχίσω με πολλούς άλλους λόγους που μου προκαλούν αμηχανία, αλλά "χρόνου - και τόπου - φείδου", απλώς θέλω να πω πως και εδώ, σ' αυτόν τον χώρο νιώθω μερικές φορές αμήχανα.

Τετάρτη, Μαρτίου 12, 2008

Λοιπόν μαμά,

...πέρασε πάρα πολύς καιρός από τότε που σου μίλησα για τελευταία φορά. Και δεν είναι που δεν έχω τίποτε να σου πω, είναι που δεν είχαμε μάθει να μιλάμε. Στην πραγματικότητα ωστόσο, πάω, έρχομαι και είσαι συνέχεια στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Θέλω για παράδειγμα να σου πω για τον μπαμπά, από τότε που έπαθε το εγκεφαλικό η ζωή του άλλαξε τελείως, δεν μπορεί πια να κάνει δουλειές κι έτσι βρίσκεται κάθε πρωί με μια ολόκληρη μέρα μπροστά του που δεν ξέρει πως να τη γεμίσει, κόβει βόλτες, πάει από πέντε λεπτά τη μέρα στην αδερφή του και στον αδερφό του, ποτέ δεν κάθεται παραπάνω, το ίδιο κάνει κι όταν έρχεται σε μας, είναι σα να κάθεται σε καρφιά. Ευτυχώς που πηγαίνει για περπάτημα στα χωράφια. Μου αρέσει η εικόνα του όταν τον βλέπω από μακριά να επιστρέφει από τον περίπατο, πότε μόνος, πότε με τον "θείο". Ταιριάζουν πολύ οι δυό τους, φτυστοί ο Σόλων κι ο Λουκάς, θυμάσαι; Πονάει η ψυχή μου όμως να τον βλέπω θλιμμένο, με νεύρα που τα βγάζει πάντα με λάθος τρόπο, σε λάθος άτομα. Πονάει η ψυχή μου να τον βλέπω να γερνάει, τον αγαπάω πολύ, δεν του το έχω πει ποτέ κι ούτε νομίζω πως θα μπορέσω να το πω, γαμώτο. Τα καταφέρνει πάντα και με φέρνει σε θέση άμυνας, ενώ γνωρίζω πως σκέφτεται και αντιδρά, δεν ελέγχω τον εαυτό μου και νευριάζω μαζί του, μεγάλη ανοησία...
καλα, ήταν πολλά άλλα που ήθελα να σου πω, με σταμάτησε όμως η διακοπή του ρεύματος και άντε να πιάσω πάλι το νήμα, δύσκολο...