Πέμπτη, Δεκεμβρίου 18, 2008

χάλια μαύρα

όλα μου πάνε χάλια. σκατά. δεν μπορώνα συνεννοηθώ με τους ανθρώπους γύρω μου. με τους δικούς μου ανθρώπους. έρχομαι συνέχεια στη θέση εκείνου που δεν τον καταλαβαίνουν, εκείνου που τον ρίχνουν, που δεν του δίνουν τη σημασία που πρέπει κ.τ.λ. και δε μου αρέσει καθόλου όλο αυτό, γιατί νευριάζω και γίνομαι επιθετική και μετά πληγώνω τους δικούς μου ανθρώπους. το θέμα είναι ότι όταν γίνεται κάτι τέτοιο αντιδρώ παρορμητικά, χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου, γίνομαι δηκτική και μετά το μετανιώνω. θα ήθελα να βρω έναν άλλο τρόπο να αντιδρώ, έτσι ώστε και να δίνω το στίγμα μου αλλά και να μην κάνω τους άλλους κουρέλι... πως;

Παρασκευή, Οκτωβρίου 17, 2008

εμένα ο μπαμπάς μου...

και να που από χτες ολοένα και συχνότερα μου έρχεται να λέω " εμένα, ο μπαμπάς μου έκανε αυτό..." ή "εμένα ο μπαμπάς μου έλεγε/ είπε..." σα νάμαι οκτάχρονο παιδί
γι' αυτό το διορθώνω κι όταν είναι μπροστά η Κατερίνα λέω "εσένα, ο παππούς σου..."
γιατί εμένα ο μπαμπάς μου με έμαθε πως πιο πολύ πρέπει να κάνουμε παρά να μιλάμε
και πως είναι καλύτερα να μη λέμε κάτι για να εξυψώσουμε τον εαυτό μας κι αν είναι να μας παινέψει κάποιος ας το κάνει μόνος του
εμένα ο μπαμπάς μου ήταν πολύ καλός γεωργός και λάτρευε τα χωράφια και νόμιζε ότι κάθε αλλη δουλειά βασικά δεν είναι δουλειά, αφού μόνο στα χωράφια κουράζεσαι και τρέχει ο ιδρώτας σου, και εγώ νευρίαζα αφού νόμιζα ότι δεν εκτιμάει τη δική μου δουλειά
εμένα ο μπαμπάς μου ήταν περήφανος για μένα αλλά δε μου το είπε ποτέ
εμένα ο μπαμπάς μου παρά το εγκεφαλικό του κάπνιζε όσο μετρημένα μπορούσε, έπινε το τσιπουράκι του, έτρωγε και από κάτι απαγορευμένο γιατί αλλιώς έλεγε θα ήταν σα να μην είχε καμιά νοστιμιά η ζωή
εμένα ο μπαμπάς μου ερχόταν κάθε πρωί και έκανε μια βόλτα απ' την αυλή μας για να δει τι κάνουμε
κι όταν λείπαμε περνούσε ακόμα περισσότερες φορές γιατί μας περίμενε να γυρίσουμε
εμένα ο μπαμπάς μου δε μου έδειχνε τα αισθήματά του, ξέρω όμως ότι με λάτρευε
και δε με στεναχωρούσε που είχε αδυναμία στον αδερφό μου
εμένα ο μπαμπάς μου ήταν ο πιο όμορφος μπαμπάς του κόσμου
και εμένα ο μπαμπάς μου ήταν σοβαρός και μετρημένος και όλοι στο χωριό τον σέβονταν και τον εκτιμούσαν
και ήρθαν όλοι χτες στην κηδεία του και τώρα πως...

Σάββατο, Οκτωβρίου 11, 2008

Φθινόπωρο



Και να λοιπόν που μου είναι δύσκολο να αρχίσω πάλι. Πάω, έρχομαι και δε λέω να κάτσω για λίγο μπροστά στον υπολογιστή να γράψω δυο γραμμές. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι και πολύ στα καλά μου. Πάω, έρχομαι κι όλο τα ίδια πράγματα κάνω. Έχω βαρεθεί. Έχω βαρεθεί τον εαυτό μου κι όλους και όλα γύρω μου. Που βρίσκεται το καινούριο, η έκπληξη, η πρόκληση;
Γκρινιάζω, ευτυχώς σήμερα είναι μια καλή μέρα, ασχολήθηκα με τον κήπο, έκανα διάφορα που ήθελα από καιρό να κάνω, πάντα με βοηθάει όταν δεν είμαι καλά το να ασχολούμαι με χειρονακτικές δουλειές έξω στη φύση. Αγροτική καταγωγή. Καθάρισα λοιπόν όλα τα παρακλάδια από τις ροδιές στον κήπο. Λατρεύω τις ροδιές. Είναι τόσο όμορφες τώρα φορτωμένες με τα κόκκινα ρόδια τους! Αν ήμουν δέντρο θα ήθελα να ήμουν ροδιά...

Παρασκευή, Αυγούστου 22, 2008

Διακοπές





Η αλήθεια ειναι ότι γίνονται πολλά στις διακοπές αλλά πως να κλειστείς μέσα μ' αυτήν την ζέστη και να γράφεις, δε μου έρχεται, βλέπω το γραφείο και τον υπολογιστή και παίρνω δρόμο, άλλωστε τον πιο πολύ καιρό λείπω, σχεδόν όλο το καλοκαίρι, αύριο φεύγω για Σκιάθο και θα μαζευτούμε πίσω 30 Αυγούστου κι αν γράφω τώρα αυτά που γράφω είναι για να απαντήσω στην κατουρημένη ποδιά και για να φύγει πια αυτό το αυτόγραφο από δω μπροστά, καλή συνέχεια του καλοκαιριού παιδιά, όσο μας παίρνει προτού αρχίσουμε να τρέχουμε ξανά!


Παρασκευή, Μαΐου 30, 2008

αυτόγραφο



Το παραπάνω το είδα γραμμένο πριν από χρόνια σ' έναν τοίχο μπαίνοντας στην πόλη του Βόλου. Δεν ξέρω αν εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί. Στο δικό μου μυαλό πάντως έμεινε, έμεινε γιατί το πιστεύω, και όσο μεγαλώνω όλο και περισσότερο σιγουρεύομαι γι' αυτό. Γι' αυτό επέλεξα να το γράψω μετά από πρόσκληση της αγαπημένης μου maria iribarne.
Εγώ προσκαλώ τον socrates.

www.autographcollectors.blogspot.com

Τρίτη, Μαΐου 20, 2008

Λοιπόν μαμά...

... η Κατερίνα μας αρχίζει σήμερα τις εξετάσεις, ξέρεις αυτές για το Πανεπιστήμιο. Μεγάλωσε. Σε λίγο θα φύγει από το σπίτι για να αρχίσει τη δική της ανεξάρτητη ζωή.
Είχα λίγο άγχος χθες το βράδυ και σήμερα το πρωί επίσης. Τώρα είναι στην αίθουσα και περιμένουν τα θέματα, υποθέτω. Πρέπει να γράψει καλά. Δεν τη φοβάμαι. Με εντυπωσίασε με το πόσο καλά διάβασε. Μου αρέσει πολύ που έχει στόχους και είναι διεκδικητική. Και ευαίσθητη μαζί. Και επειδή κινδυνεύω να γίνω σαν την πέρδικα στο παραμύθι, θέλω μόνο να πω πόσο θα ήθελα να την έχεις γνωρίσει, πόσο θα ήθελα τώρα να ήσουν εδώ...
Καλή της επιτυχία.

Τρίτη, Μαΐου 13, 2008

χελώνες




Συνέβη για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες. Και στο ίδιο σχεδόν σημείο του δρόμου. Μια χελώνα διέσχιζε τον αυτοκινητόδρομο. Ή προσπαθούσε. Σταματήσαμε, κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο, πλησιάσαμε, αυτή κρύφτηκε μέσα στο καβούκι της, την πήραμε στα χέρια και την περάσαμε απέναντι, εκεί όπου ήθελε να πάει. Αυτό που με εντυπωσιάζει κάθε φορά, και ειδικά αυτήν την εποχή έχουν πολλά σούρτα φέρτα οι χελώνες, είναι ότι ανάμεσα στη μία πλευρά του δρόμου και στην άλλη δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Χόρτα και δέντρα από τη μια, χόρτα και δέντρα από την άλλη. Τί ψάχνουν λοιπόν αυτές οι χελώνες που ρισκάρουν να περάσουν απέναντι;

Παρασκευή, Απριλίου 11, 2008

Τοιχογραφία


Είναι περίπου 9.30 το βράδυ. Οδηγώ επιστρέφοντας σπίτι και έχοντας τελειώσει τη δουλειά της εβδομάδας. Το ραδιόφωνο στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Χαζοακούω και χαζοσκέφτομαι. Μου αρέσει πολύ αυτή η ώρα της ημέρας, ειδικά το βράδυ της Παρασκευής. Και ήρθαν στο μυαλό μου οι στίχοι, αυτόματα, χωρίς κανέναν συνειρμό, τουλάχιστον φανερό...

"Ξέρω πως είναι τίποτε όλ' αυτά και πως η γλώσσα
που μιλώ δεν έχει αλφάβητο....
..... ...............
Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις διαδοχικές
φράγκικες ή σλαβικές
που αν τύχει και βαλθείς για να την αποκαταστήσεις
πας αμέσως φυλακή και δίνεις λόγο
Σ' ένα πλήθος Eξουσίες ξένες.................... "
Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου κατάλαβα γιατί αυτό το ποίημα του Ελύτη μέ συγκινεί τόσο πολύ. Από φοιτήτρια ακόμη. Έβρισκα τον εαυτό μου εκεί, στις διαδοχικές επιστρώσεις. Η αποκατάσταση αργεί ακόμη. Δεν έχω βαλθεί.
Και η διαδρομή συνεχίζεται. Το ραδιόφωνο παίζει. Τον δρόμο τον κάνω και με κλειστά μάτια. Κάθε μέρα άλλωστε... και τότε ήρθε ο άλλος. Σεφέρης. Στίχοι διάσπαρτοι από τον "Τελευταίο Σταθμό".

"...σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια στην κάσα ενός φιλάργυρου...
Είναι κι αυτός ένας ειρμός της σκέψης,
ένας τρόπος ν' αρχίσεις να μιλάς για πράγματα που ομολογείς δύσκολα,
σε ώρες όπου δε βαστάς, σε φίλο που ξέφυγε κρυφά και φέρνει μαντάτα από το σπίτι
και από τους συντρόφους, και βιάζεσαι ν' ανοίξεις την καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον αλλάξει. .......

Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμαλώτου τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς. ........
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν,
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας λεύγες και λεύγες,
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.

Κι α' σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα........
....................
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο μνησιπήμων πόνος. ..... "

Έτσι κάπως έφτασα σπίτι. Και τώρα εδώ σκέφτομαι πόσο τελικά μπορείς να βρεις τον εαυτό σου σε κάποιους στίχους...
Θαυμάζω τους καλούς ποιητές. Μπορεί να είναι μαζί σου ες αεί.

Σάββατο, Μαρτίου 29, 2008

Κάλλιο αργά,



παρά αργότερα... Απλώνω το χέρι λοιπόν στο πιο κοντινό μου βιβλίο, βρίσκεται στα δεξιά μου, μαζί με άλλα δύο που έχω αρχίσει να διαβάζω. Πάω στη σελίδα 123 και, αν θυμάμαι καλά τις οδηγίες, αυτό που πρέπει να αντιγράψω είναι:


"Δεν ένιωθα , τώρα πια, απαλλαγμένος ούτε από τη σκληρότητα, ούτε απ' οποιανδήποτε άλλη ανθρώπινη κατάρα. Ασπαζόμουνα την κοινοτοπία που θέλει το έγλημα να καλεί το έγλημα, την εικόνα του ζώου που δοκίμασε μια φορά αίμα. Ένας παλιός φίλος, που πίστευα πιστό, σήκωνε κιόλας κεφάλι εκμεταλλευόμενος τις αδυναμίες που είχε νομίσει πως διέκρινε σε μένα."

είναι από το "Αδριανού Απομνημονεύματα" της Marguerite Yourcenar.
Ευχαριστώ το ρομποτάκι!


Τετάρτη, Μαρτίου 19, 2008

Αμηχανία



Πολλές φορές στη ζωή μου νιώθω αμήχανα κι αυτό είναι κάτι που δε μου αρέσει καθόλου.
Νιώθω αμηχανία όταν βρίσκομαι με ανθρώπους με τους οποίους έχω ένα συναισθηματικό δέσιμο, αλλά τώρα έχει μεταξύ μας δημιουργηθεί μαύρη τρύπα, κενό, και κανείς δεν ασχολείται με αυτό και ο καιρός περνάει και η τρύπα μεγαλώνει. Νιώθω αμήχανα λοιπόν όταν συναντιέμαι με άτομα που μας συνδέουν μισοτελειωμένες υποθέσεις.
Νιώθω αμήχανα όταν δεν είμαι σίγουρη ότι έχω αντιληφθεί καλά αυτό που ο άλλος έχει πει, όταν δεν ξέρω τι πρέπει να απαντήσω για να βοηθήσω τον άλλον.
Νιώθω αμηχανία όταν οι άλλοι με πλησιάζουν με ύφος και διάθεση ανακριτική, όταν είναι καταπιεστικοί απέναντί μου.
Νιώθω αμήχανα όταν ο άλλος δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο και ενθουσιασμό, μάλλον μου αρέσουν τα όρια.
Νιώθω αμηχανία όταν θέλω να έρθω πολύ κοντά σε άτομα που με ενδιαφέρουν αλλά δεν ξέρω πως.

Θα μπορούσα να συνεχίσω με πολλούς άλλους λόγους που μου προκαλούν αμηχανία, αλλά "χρόνου - και τόπου - φείδου", απλώς θέλω να πω πως και εδώ, σ' αυτόν τον χώρο νιώθω μερικές φορές αμήχανα.

Τετάρτη, Μαρτίου 12, 2008

Λοιπόν μαμά,

...πέρασε πάρα πολύς καιρός από τότε που σου μίλησα για τελευταία φορά. Και δεν είναι που δεν έχω τίποτε να σου πω, είναι που δεν είχαμε μάθει να μιλάμε. Στην πραγματικότητα ωστόσο, πάω, έρχομαι και είσαι συνέχεια στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Θέλω για παράδειγμα να σου πω για τον μπαμπά, από τότε που έπαθε το εγκεφαλικό η ζωή του άλλαξε τελείως, δεν μπορεί πια να κάνει δουλειές κι έτσι βρίσκεται κάθε πρωί με μια ολόκληρη μέρα μπροστά του που δεν ξέρει πως να τη γεμίσει, κόβει βόλτες, πάει από πέντε λεπτά τη μέρα στην αδερφή του και στον αδερφό του, ποτέ δεν κάθεται παραπάνω, το ίδιο κάνει κι όταν έρχεται σε μας, είναι σα να κάθεται σε καρφιά. Ευτυχώς που πηγαίνει για περπάτημα στα χωράφια. Μου αρέσει η εικόνα του όταν τον βλέπω από μακριά να επιστρέφει από τον περίπατο, πότε μόνος, πότε με τον "θείο". Ταιριάζουν πολύ οι δυό τους, φτυστοί ο Σόλων κι ο Λουκάς, θυμάσαι; Πονάει η ψυχή μου όμως να τον βλέπω θλιμμένο, με νεύρα που τα βγάζει πάντα με λάθος τρόπο, σε λάθος άτομα. Πονάει η ψυχή μου να τον βλέπω να γερνάει, τον αγαπάω πολύ, δεν του το έχω πει ποτέ κι ούτε νομίζω πως θα μπορέσω να το πω, γαμώτο. Τα καταφέρνει πάντα και με φέρνει σε θέση άμυνας, ενώ γνωρίζω πως σκέφτεται και αντιδρά, δεν ελέγχω τον εαυτό μου και νευριάζω μαζί του, μεγάλη ανοησία...
καλα, ήταν πολλά άλλα που ήθελα να σου πω, με σταμάτησε όμως η διακοπή του ρεύματος και άντε να πιάσω πάλι το νήμα, δύσκολο...

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 27, 2008

7! , επτά;

Είναι χτες. Είναι μεσημέρι. Είναι ξαπλωμένος στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση, έτοιμος για τη μεσημεριανή του σιέστα, επιλέγει ποιο dvd θα δει. Είναι ο σύζυγός μου.

diva με προσκάλεσε σ' ένα παιχνίδι, του λέω.

-Α, και τι παιχνίδι είναι αυτό;

- Να γράψω επτά ελαττώματα που έχω.

-ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ, ΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ...............

-χα, χα, χα, χαααααα

-Θα βρεις μωρό μου εσύ επτά ελαττώματα στον εαυτό σου; ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ, ΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ........

-χα, χα, χα ( έπρεπε να επιδείξω αξιοπρέπεια ). Έτσι νομίζεις; τον ρώτησα από το μέσα δωμάτιο, (μιλάμε συχνά από διαφορετικούς χώρους ο καθένας, όπως κάθε καλό παντρεμένο χρόνια πολλά ζευγάρι). Μέσα μου έλεγα, χμ θα σου δείξω εγώ, θα τα γράψω όλα αυτά και θα δεις... και γι' αυτό γελούσα ακόμη περισσότερο, με την καρδιά μου τώρα πια, να είσαι καλά diva μου!

-Εδώ ούτε εγώ δεν μπορώ να σου βρω, τέτοιο τέλειο πλάσμα που είσαι! ( και πάλι χα,χα,χα κ.τ.λ. ).

Όταν όμως μαλώνουμε ξέρει πολύ καλά και τα βρίσκει, σα μπακάλης τους χρωστούμενους λογαριασμούς, α, θα σου δείξω εγώ, και όλα θα τα γράψω, και τα επτά ελαττώματά μου θα τα βρω.



Και τώρα λέω εγώ να ασχοληθώ στα σοβαρά με αυτά και νάναι πραγματικά ελαττώματα κι όχι σαν αυτά στις συνεντεύξεις των ηθοποιών κ.τ.λ. " μου αρέσει η ελευθερία" παραδείγματος χάριν, δηλ. ελαττώματα για τα οποία μάλλον νιώθεις περήφανος! Όχι, θα βρω πραγματικά ελαττώματα που μου δυσκολεύουν τη ζωή, καθώς και των άλλων γύρω μου. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:


  • Παίρνω πολλά, ασήμαντα κατά βάση πράγματα, πολύ προσωπικά και κολλάω και μπορεί να κολλήσω για ώρες και να του βγάλω του αλλουνού την ψυχή, γιατί κάτι το είπε έτσι κι όχι αλλιώς....

  • Είμαι υπερβολικά εύθικτη

  • Είμαι εγωίστρια

  • Είμαι κυριαρχική

  • Είμαι αναβλητική και σιχαίνομαι τον εαυτό μου γι' αυτό

  • Είμαι κακή νοικοκυρά

  • Θέλω ο κόσμος να είναι στα μέτρα μου και υποφέρω συχνά που δεν είναι...

Και τώρα που έκανα την αρχή έχω και πολλά άλλα να πω, αλλά άσε ας μην εκτεθώ περισσότερο...


Αν θέλουν μπορούν να γράψουν τα δικά τους ελαττώματα οι: mr.di, η demonia, ο ονοματοδοσίας, η Maria iribarne, o Socrates, τα Κοχύλια και το ρομποτάκι.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 17, 2008

Κική Δημουλά - ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Αγαπητή φίλη

Το γράμμα σου κακός Ερμής μαντατοφόρος.
Χρεοκοπία σου μου αναγγέλλει.

Να λυπηθώ έχω να σου δώσω. Αν όμως μου ζητάς
δάνειο παρηγοριάς δε μου ‘χει μείνει λέξη.
Με βρήκανε και μένα πολλών λαθών πτωχεύσεις.

Ήτανε λάθος σου να ανοίξεις σε μία ξένη χώρα
μπουτίκ με αληθινά κοσμήματα-αντίγραφα περίτεχνα
αυθεντικής προγόνων ελληνικότητας.

Ρίχνεις το φταίξιμο στα φο μπιζού.


Δεν πρόκειται για μόδα.
Είναι παλιά προτίμηση το ψεύτικο.
Περίτεχνο αντίγραφο αυθεντικής πραγματικότητας.
Τέλεια επεξεργασμένο από τη μεγάλη ζήτηση.
Δεν αλλοιώνεται. Η αφθονία του αμετάβλητη.
Η εύκολη τιμή του το κάνει προσιτό
σε κάθε μικρομεσαία πλάνη.
Και να το χάσεις, πάλι συμφέρει
σου έρχεται φθηνότερα να κλαις για ένα ψέμα.

Αγανακτείς να συνωστίζονται τόσοι θαυμαστές
Απ' έξω μόνο στη βιτρίνα σου
και μέσα ψυχή να μην μπαίνει.

Έτσι γίνεται. Απ' έξω μόνο στη βιτρίνα
θορυβούμε οι λάτρεις της αλήθειας.
Ποια ψυχή διαθέτει το μη αναγραφόμενο
κόστος της απόκτησης.

Εξάλλου ας μην κρυβόμαστε.
Κάθε αλήθεια δεν είναι όλη χρυσός
μήτε όλο πολύτιμοι λίθοι.

Δεν σ' αγαπώ.

Χρυσή αλήθεια είναι αυτό
ή ουράνιο που σου ασπρίζει το αίμα;
Πολύτιμοι λίθοι είναι
ή άγριος λιθοβολισμός;

Ρίξου λοιπόν στα φο μπιζού.

Τι λες, κουτός είναι ο θάνατος
που προτιμά την ψεύτικη ζωή μας;»

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 08, 2008

θέλω - κάνω







γι' αυτό το Σαββατοκύριακο θα ήθελα να μείνω με την άνεση μου στο σπίτι, να ανάψω το τζάκι, να είναι το σπίτι καθαρό και τακτοποιημένο, νά έχουμε ωραία φαγητά και κρασιά, να είμαι ντυμένη όμορφα, με ρούχα όμως του σπιτιού, να κάτσω να διαβάσω βιβλία που αραδιάζω στα ράφια που τα έχω ονομάσει μέσα μου"προσεχώς", να συζητάω με τον άντρα μου γι' αυτά που διαβάζουμε, να διαβάσω blogs, να σχολιάσω, να γράψω, να επικοινωνήσω, να αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσουν, να κλάψω σε μια αγκαλιά, να χουχουλιάσω, να ακούω τη φωτιά στο τζάκι, τα φώτα να είναι χαμηλά...


αυτό το Σαββατοκύριακο και ξεκινώντας από σήμερα κατά τη μία το μεσημέρι, θα κάνω μάθημα, αρχαία άγνωστο στη demonia Κατερίνα, γιατί το χάσαμε χθες που εγώ έπρεπε να είμαι σε μια ηλίθια συνεδρίαση, και η Κατερίνα δεν αφήνει τίποτε να πάει χαμένο, θα φάμε και μετά θα πάω στη δουλειά και μετά σε άλλη δουλειά, γιατί όπως κάθε χαζός άνθρωπος έτσι και γω δεν έχω μόνο μία δουλειά, θα κάνω περίπου τρία τέταρτα για να επιστρέψω και ίσως βγω για κανα ποτό αφού ύπάρχουν και κάποια άτομα με τα οποία δε θέλω να χάνω επαφές, και το σπίτι δεν θα είναι καθαρό και τακτοποιημένο, αύριο θα πάμε στη Θεσσαλονίκη, θα τριγυρνάμε όλη μέρα στην αγορά για ψώνια και καφέδες, και θα ψωνίσω και χάντρες και διάφορα που χρειάζοναι για το εργαστήρι κοσμήματος που κάναμε, θα φάμε μάλλον στης πεθεράς, και το βράδυ θέατρο ή σινεμά, την Κυριακή το πρωί είναι το μνημόσυνο της θείας Νίτσας και μετά με τη ψυχή στο στόμα θα πάω στη συνάντηση του Εξ Αποστάσεως προγράμματος που παρακολουθώ, θα τελειώσω από κει στις τρεις και μισή και μετά από μία στάση για φαγητό θα γυρίσουμε στο χωριό, το βράδυ της Κυρίακής ίσως ανάψω το τζάκι...

Πέμπτη, Ιανουαρίου 31, 2008

Αντισταθείτε;

Δύσκολο πράγμα η αντίσταση. Εύκολα όμως, μα πολύ εύκολα, αποφάσισα για το ποίημα μόλις πήρα την πρόσκληση από τη maria iribarne. Είναι αγαπημένο μου ποίημα, αγαπημένος μου ποιητής ο Πάμπλο Νερούντα και γι' αυτό είναι και από τις αγαπημένες μου ταινίες και το "il postino". Ας μιλήσει όμως η ποίηση:

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δε γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στην δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα
για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του
τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες
συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει
όποιος δεν διαβάζει
όποιος δεν ακούει μουσική
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον ερωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του
ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα πριν την αρχίσει
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Πάμπλο Νερούντα


Θα ήθελα να συνεχίσουν με αγαπημένα τους ποιήματα : ο socrates, η Μαρία και αυτή η κοπελιά που τη διαβάζω εδώ και καιρό χωρίς όμως να της έχω αφήσει ποτέ κάποιο σχόλιο!

Σάββατο, Ιανουαρίου 19, 2008

τα όρια του κόσμου μας



Ένας άντρας, αφού λεηλάτησε μια πόλη, προσπαθούσε να πουλήσει ένα χαλί, ένα από τα λάφυρα.
" ποιος θα μου δώσει εκατό χρυσά γι' αυτό το χαλί; ", φώναζε μέσα στην πόλη. Αφού η αγοραπωλησία ολοκληρώθηκε ένας σύντροφός του τον πλησίασε και ρώτησε:
" γιατί δεν ζήτησες περισσότερα γι' αυτό το πολύτιμο χαλί; "
" υπάρχει αριθμός μεγαλύτερος από το εκατό;", ρώτησε ο πωλητής.

για κάθε έναν από μας υπάρχει ένας " αριθμός" που μεγαλύτερός του δεν πιστεύουμε πως υπάρχει, αν όμως υπάρχει;

Κυριακή, Ιανουαρίου 13, 2008

στενά παπούτσια



Πάει λίγη ώρα που γύρισα σπίτι μετά τη συνάντηση που είχαμε με μερικά παιδιά (κορίτσια είναι όλα!) του χωριού στην αίθουσα του Μορφωτικού μας Συλλόγου. Έχουμε κάνει μια Παιδική Λέσχη Ανάγνωσης. Αυτή ήταν η δεύτερη συνάντησή μας. Διαβάσαμε "Τα στενά παπούτσια" της Ζωρζ Σαρή. Η συζήτησή μας ήταν πολύ όμορφη και χάρηκα γι' αυτό! Τα σκέφτομαι συχνά τα παιδιά του χωριού, τα βλέπω πολλές φορές να τριγυρνάνε άσκοπα έξω ή να κάθονται κάπου τελείως βαριεστημένα και η εικόνα αυτή δε μου αρέσει καθόλου. Χρειάζονται ερεθίσματα αλλά δυστυχώς η επαρχία λίγα μόνο μπορεί να προσφέρει.

Πάντως για μένα σήμερα ήταν μια ανάσα ζωής! Τελικά πράγματι δίνοντας παίρνεις, και μάλλον πολύ περισσότερα...