Πέμπτη, Αυγούστου 31, 2006

σαν παιδί που δεν το παίζουν

έτσι νιώθω συχνά τον τελευταίο καιρό. Τι τον τελευταίο καιρό δηλαδή, αυτό συμβαίνει μάλλον εδώ και λίγα χρόνια...εκεί γύρω στα σαράντα σαν κάτι να άλλαξε, σαν πολλά να άλλαξαν...ξαφνικά ο χρόνος που περνούσε άρχισε να μ'ενοχλεί, η διάθεσή μου να γίνεται όλο και συχνότερα χάλια...Ψάχνω συνήθως να βρω τι μου συμβαίνει κι έχω μείμει έτσι μόνη. Θέλω να πω, δεν έχω μια κολλητή, όπως παλιά, να λέμε χαζομάρες και να περνάει η ώρα, γιατί όλα γίναν αίφνης τόσο σοβαρά και σπουδαία και σημαντικά; Η εικόνα της σοβαροφάνειας που έχουν οι άλλοι γύρω μου, μου την δίνει και γίνομαι αντιδραστική ίσως;
έχασα την κολλητή μου από βλακείες που έκανα ή μήπως στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ τόσο καλή η σχέση, όσο εγώ νόμιζα; για να διατηρούνται οι σχέσεις πρέπει τα άτομα να εξελίσσονται μαζί πνευματικά, ψυχολογικά και κοινωνικά; και φτάνω εκεί όπου δεν ήθελα ποτέ να είμαι: σκέφτομαι πολύ και προσπαθώ να εκλογικεύσω καταστάσεις...Αποκομμένη.
φτάνει όμως. Πέρασα ένα τριήμερο κατάθλιψης. Καιρός να συνέλθω. Σ' αυτές τις περιπτώσεις μόνο η χειρωνακτική δουλειά μου κάνει καλό. Χτες βράδυ μου έφερε η θεία μου μια κλούβα ώριμες ντομάτες και ντοματάκια, λέω να τα περιλάβω να κάνω σάλτσες στα βάζα για το χειμώνα...αρχίζω να νιώθω σαν το μυρμήγκι, βρήκα ένα σκοπό στη ζωή μου για σήμερα! Μήπως να φωνάξω και καμιά ξαδέρφη να με βοηθήσει; δεν είν' κακή ιδέα...

Τετάρτη, Αυγούστου 30, 2006

Μια πίκρα

Τα πρώτα μου χρόνια τ'αξέχαστα τάζησα
κοντά στ'ακρογιάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη
πλατειά και μεγάλη.

Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει,
στενάζεις, καρδιά μου,το ίδιο αναστένασμα:
Να ζούσα εκεί πάλι.

Μια εμένα είν' η μοίρα μου, μια εμένα είν' η χάρη μου,
δε γνώρισα κι άλλη.
Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
γλυκιά και μεγάλη.

Και να μέσ' στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
πλατιά και μεγάλη.

Κ' εμέ , τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε,
μια πίκρα μεγάλη,
και δε μου τη γλύκαινες, της πρώτης λαχτάρας μου
καλό μου ακρογιάλι!

Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
και ποια ανεμοζάλη,
που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,
καλό μου ακρογιάλι!

Μια πίκρα είν' αμίλητη, μια πίκρα είν' αξήγητη
μια πίκρα μεγάλη,
η πίκρα που είν' άσβυστη και μέσ' στον παράδεισο
των πρώτων μας χρόνων κοντά στ' ακρογιάλι.

Κωστής Παλαμάς, " Οι Καημοί της Λιμνοθάλασσας ", 1912


και να σκεφτείς ότι κάποτε δε μου άρεζε καθόλου ο Παλαμάς....
" Η μόνη πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια" ;

Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006

καθημερινότητα

Νιώθω να με συνθλίβει, η μέρα περνάει χωρίς να κάνω τίποτε από αυτά που πραγματικά θέλω. Ξυπνάω νωρίς το πρωί για να προλάβω να χαρώ λίγη ώρα ησυχίας...Η καλύτερη ώρα είναι γύρω στις επτά. Βάζω τον καφέ να γίνεται στην καφετιέρα, βγαίνω έξω και τακτοποιώ το τραπεζάκι και τις δυό μου καρέκλες (μία για να κάθομαι, μία για τα πόδια...), βγάζω τα βιβλία και τα περιοδικά μου, ένα-δυό κουλουράκια, γίνεται στο μεταξύ ο καφές, λίγη σκούρη ζάχαρη και ελάχιστο γάλα και...έξω! Η αγαπημένη μου ώρα. Ησυχία πλήρης, δροσιά, η αύρα και τα χρώματα του πρωϊνού, τα λουλούδια μου...Ανασυγκροτούμαι, μου είναι απαραίτητη όλη αυτή η τελετουργία. Μετά από λίγο άλλωστε αρχίζει το τρέξιμο, κι όλο για χαζά πράγματα, όχι κάτι σημαντικό, καθημερινές ασχολίες δικές μου (μάλλον της οικογενείας) και των άλλων, κοντινών μου ανθρώπων. Να σκεφτείς ότι είμαι στην ίδια σελίδα του βιβλίου που διαβάζω εδώ και πέντε μέρες! Νιώθω σαν στάσιμη στο σχολείο...Ελπίζω να τα καταφέρω καλύτερα στο Χορευτό, μάλλον θα πρέπει να παίρνω το βιβλίο μου και να εξαφανίζομαι για τον πρωϊνό μου καφέ στην "Ανατολή"...