Μια πίκρα

Τα πρώτα μου χρόνια τ'αξέχαστα τάζησα
κοντά στ'ακρογιάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη
πλατειά και μεγάλη.

Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει,
στενάζεις, καρδιά μου,το ίδιο αναστένασμα:
Να ζούσα εκεί πάλι.

Μια εμένα είν' η μοίρα μου, μια εμένα είν' η χάρη μου,
δε γνώρισα κι άλλη.
Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
γλυκιά και μεγάλη.

Και να μέσ' στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
πλατιά και μεγάλη.

Κ' εμέ , τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε,
μια πίκρα μεγάλη,
και δε μου τη γλύκαινες, της πρώτης λαχτάρας μου
καλό μου ακρογιάλι!

Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
και ποια ανεμοζάλη,
που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,
καλό μου ακρογιάλι!

Μια πίκρα είν' αμίλητη, μια πίκρα είν' αξήγητη
μια πίκρα μεγάλη,
η πίκρα που είν' άσβυστη και μέσ' στον παράδεισο
των πρώτων μας χρόνων κοντά στ' ακρογιάλι.

Κωστής Παλαμάς, " Οι Καημοί της Λιμνοθάλασσας ", 1912


και να σκεφτείς ότι κάποτε δε μου άρεζε καθόλου ο Παλαμάς....
" Η μόνη πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια" ;