καθημερινότητα

Νιώθω να με συνθλίβει, η μέρα περνάει χωρίς να κάνω τίποτε από αυτά που πραγματικά θέλω. Ξυπνάω νωρίς το πρωί για να προλάβω να χαρώ λίγη ώρα ησυχίας...Η καλύτερη ώρα είναι γύρω στις επτά. Βάζω τον καφέ να γίνεται στην καφετιέρα, βγαίνω έξω και τακτοποιώ το τραπεζάκι και τις δυό μου καρέκλες (μία για να κάθομαι, μία για τα πόδια...), βγάζω τα βιβλία και τα περιοδικά μου, ένα-δυό κουλουράκια, γίνεται στο μεταξύ ο καφές, λίγη σκούρη ζάχαρη και ελάχιστο γάλα και...έξω! Η αγαπημένη μου ώρα. Ησυχία πλήρης, δροσιά, η αύρα και τα χρώματα του πρωϊνού, τα λουλούδια μου...Ανασυγκροτούμαι, μου είναι απαραίτητη όλη αυτή η τελετουργία. Μετά από λίγο άλλωστε αρχίζει το τρέξιμο, κι όλο για χαζά πράγματα, όχι κάτι σημαντικό, καθημερινές ασχολίες δικές μου (μάλλον της οικογενείας) και των άλλων, κοντινών μου ανθρώπων. Να σκεφτείς ότι είμαι στην ίδια σελίδα του βιβλίου που διαβάζω εδώ και πέντε μέρες! Νιώθω σαν στάσιμη στο σχολείο...Ελπίζω να τα καταφέρω καλύτερα στο Χορευτό, μάλλον θα πρέπει να παίρνω το βιβλίο μου και να εξαφανίζομαι για τον πρωϊνό μου καφέ στην "Ανατολή"...