έτσι νιώθω συχνά τον τελευταίο καιρό. Τι τον τελευταίο καιρό δηλαδή, αυτό συμβαίνει μάλλον εδώ και λίγα χρόνια...εκεί γύρω στα σαράντα σαν κάτι να άλλαξε, σαν πολλά να άλλαξαν...ξαφνικά ο χρόνος που περνούσε άρχισε να μ'ενοχλεί, η διάθεσή μου να γίνεται όλο και συχνότερα χάλια...Ψάχνω συνήθως να βρω τι μου συμβαίνει κι έχω μείμει έτσι μόνη. Θέλω να πω, δεν έχω μια κολλητή, όπως παλιά, να λέμε χαζομάρες και να περνάει η ώρα, γιατί όλα γίναν αίφνης τόσο σοβαρά και σπουδαία και σημαντικά; Η εικόνα της σοβαροφάνειας που έχουν οι άλλοι γύρω μου, μου την δίνει και γίνομαι αντιδραστική ίσως;
έχασα την κολλητή μου από βλακείες που έκανα ή μήπως στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ τόσο καλή η σχέση, όσο εγώ νόμιζα; για να διατηρούνται οι σχέσεις πρέπει τα άτομα να εξελίσσονται μαζί πνευματικά, ψυχολογικά και κοινωνικά; και φτάνω εκεί όπου δεν ήθελα ποτέ να είμαι: σκέφτομαι πολύ και προσπαθώ να εκλογικεύσω καταστάσεις...Αποκομμένη.
φτάνει όμως. Πέρασα ένα τριήμερο κατάθλιψης. Καιρός να συνέλθω. Σ' αυτές τις περιπτώσεις μόνο η χειρωνακτική δουλειά μου κάνει καλό. Χτες βράδυ μου έφερε η θεία μου μια κλούβα ώριμες ντομάτες και ντοματάκια, λέω να τα περιλάβω να κάνω σάλτσες στα βάζα για το χειμώνα...αρχίζω να νιώθω σαν το μυρμήγκι, βρήκα ένα σκοπό στη ζωή μου για σήμερα! Μήπως να φωνάξω και καμιά ξαδέρφη να με βοηθήσει; δεν είν' κακή ιδέα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου