Δευτέρα, Απριλίου 30, 2007

Γυμναστική (1)

Μου αρέσει η γυμναστική. Δηλαδή δε μου αρέσει ακριβώς, είμαι εθισμένη σ’ αυτήν. Γυμνάζομαι εδώ και δώδεκα χρόνια συνεχώς, χωρίς διαλείμματα, οπωσδήποτε τρεις φορές την εβδομάδα. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια εργάζομαι το απόγευμα κι έτσι κάνω πρωινή γυμναστική, Δευτέρα – Τετάρτη - Παρασκευή, 9 με 10.
Είμαστε ένα τμήμα ενός γυμναστηρίου που αποτελείται από 4-5 σταθερά μέλη, και άλλα 4-5 που πάνε κι έρχονται… Το τμήμα γεμίζει συνήθως κατά τα τέλη Μάη, αρχές Ιούνη, για ευνόητους λόγους, από γυναίκες που αγκομαχούν απελπισμένες που προσδοκούν αποτελέσματα που ποτέ βέβαια δεν έρχονται μ’ έναν και δύο μήνες γυμναστικής…
Τώρα γιατί γυμνάζομαι εγώ; Πρέπει να πω ότι το ερώτημα αυτό μ’ έχει απασχολήσει πολλές φορές. Στο παρελθόν θεωρούσα πως δεν είμαι καθόλου ο τύπος της γυμναστικής, ιδέα που μου είχε κολλήσει από την πρώτη Γυμνασίου χάρη σε μία γυμνάστρια που είχαμε και που ήταν ικανή να οδηγήσει την αυτοεκτίμηση της κάθε έφηβης που έπεφτε στα χέρια της πιο κάτω κι από τον πάτο της πιο μακρινής θάλασσας. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ μου. Νομίζω ότι μου έκανε πολύ κακό με την ειρωνεία και το σαρκαστικό της ύφος… Όπως δε θα ξεχάσω τις απαράδεκτα δύσκολες ασκήσεις που μας έβαζε να κάνουμε μία φορά το τρίμηνο για να μας βαθμολογήσει, κυβίστηση, κανονική και ανάποδη, κατακόρυφο, γέφυρα και, το χειρότερο, να πηδάμε ένα τεράστιο σαμάρι, απορώ πως δεν πάθαμε καμιά χοντρή ζημιά μ’ αυτό, να σπάσουμε καμιά μέση… Μη φαντάζεστε πως όλα αυτά μας τα δίδασκε, κάθε άλλο, όλες τις ώρες του μαθήματος της γυμναστικής μας έβαζε να τρέχουμε γύρω από το σχολείο, όλο το τετράγωνο, ενώ αυτή χαριεντιζόταν με τους φαντάρους από το στρατόπεδο που ήταν απέναντι από το σχολείο μας…
Ο βαθμός μου στη γυμναστική ήταν 10 στο πρώτο δίμηνο, 10 στο δεύτερο, 10 στο τρίτο, ενώ 20 στο τέλος όταν αντιλήφθηκε ότι ήμουν πολύ καλή στα άλλα μαθήματα… Τι να πω, επαγγελματική συνέπεια και υπευθυνότητα…
Ρε, λες να γυμνάζομαι για να αποδείξω στην κ. Χ. ότι τελικά δεν ήμουν ανεπίδεκτη μαθήσεως;

Κυριακή, Απριλίου 22, 2007

Ζήλεια

Όταν νιώθω ζήλεια σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Είναι ένα συναίσθημα που με κάνει να νιώθω ποταπή, ένα τίποτα, ένα με το χώμα…
Γιατί νιώθω αυτό το τσιμπηματάκι όταν μου λένε πως κάποιος έκανε πολλά λεφτά ή πολλά παιδιά ή πολύ ωραίο σπίτι ή έγραψε βιβλίο ή πήρε προαγωγή ή γενικά έκανε κάτι πολύ καλό;
Εννοείται πως νιώθω αυτού του είδους την ζήλεια όταν πρόκειται για άτομα που γνωρίζω από κοντά, γιατί διαφορετικά ζηλεύω για παράδειγμα τη Μάγια Τσόκλη για τα ταξίδια που κάνει, και διαφορετικά τη Μαρία που είναι έγκυος στο τέταρτο παιδί της ή τον Τάσο που ξεκίνησε μια καινούρια δουλειά που πάει πολύ καλά…
Αυτή λοιπόν είναι μια πλευρά του εαυτού μου που δε μου αρέσει καθόλου…

Τρίτη, Απριλίου 17, 2007

Νέντα

Είδα μια εξαιρετική παράσταση! Το " Νέντα ", έργο της Τεοντόρα Ντίμοβα από τη Βουλγαρία. Παίζεται στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη.
Ένα έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τις σχέσεις μέσα στην οικογένεια...
Ένα έργο από αυτά που σε κάνουν να προβληματιστείς για τον εαυτό σου και τη θέση σου μέσα στον κόσμο, που σε δυσκολεύουν ίσως, φέρνοντας σε αντιμέτωπο με δικές σου πλευρές, αντίξοες, που σε συγκινούν βαθύτατα...
Ήταν μαγευτικά σ' αυτήν την παράσταση. Νομίζω πως αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της!
Αυτή η μικρή ( Ερατώ Πίσση ), που υποδύεται τη Νέντα, είναι πολύ καλή!

Σάββατο, Απριλίου 07, 2007

Μεγάλο Σάββατο

Θυμάμαι αυτήν τη μέρα απ’ όταν ήμουν μικρή σαν κάτι διαφορετικό…
Με κίνδυνο να θυμήσω έκθεση μαθήτριας δημοτικού, έχω να πω πως όλα ήταν αλλιώτικα… Φυσούσε ένα ελαφρό αεράκι που ταξίδευε γλυκά τα λιγοστά σύννεφα στον ουρανό. Τα δέντρα, τα χορτάρια, τα λουλούδια είχαν πιο ζωντανά τα χρώματά τους, σα να τα είχε περάσει μ’ ένα πινέλο με γυαλιστικό κάποιος αόρατος ζωγράφος. Τα νερά ακούγονταν ανακατεμένα με άγνωστους μεταλλικούς ήχους, κυλούσαν μπροστά σου γεμάτα κρυστάλλινα αστέρια που χάιδευαν τα φύλλα της ιτιάς. Τα πλατάνια στην πλατεία λες κι είχαν γίνει πιο ψηλά και το ηλεκτρόφωνο από κάτω περίμενε σιωπώντας μεγαλόπρεπα την επόμενη μέρα… Πολύς ξένος κόσμος μαζεύονταν στο χωριό, δηλ. όχι ακριβώς ξένος, δικοί μας που ζούσαν στην πόλη ή στο εξωτερικό. Τα σπίτια φορούσαν από μέρες τα καλά τους, οι αυλές ετοιμάζονταν για τις μεγάλες παρέες του αύριο και όλα λαμποκοπούσαν. Δεν έχω πραγματικά άλλη λέξη: λαμποκοπούσαν, όπως μετά από μέρες βροχής φυσάει ένας αέρας που στεγνώνει και καθαρίζει τα πάντα και τα βουνά απέναντι έρχονται πιο κοντά και μπορείς να δεις ως και τα δέντρα… Κι ο ήλιος… Βασιλιάς, γεμάτος μεγαλοσύνη…
Και να μυρίζεις τις μωβ βιολέτες από τους κήπους και τις καφεκίτρινες, εκείνες τις παλιές… Και οι πασχαλιές να οργιάζουν…
Έτσι ήταν πάντα το Μεγάλο Σάββατο, από το πρωί και για όλη τη μέρα, και, δεν θα το πιστέψετε… έτσι είναι για μένα πάντα, κάθε Μεγάλο Σάββατο, όπου και να είμαι, κι όχι μόνο εδώ στο σπίτι, στο χωριό που άνοιξα πρωί-πρωί την πόρτα και είχα πάλι τη γνώριμη αυτή αίσθηση…
Είναι η αναμονή που τη δημιουργεί, μια συλλογική αναμονή για άλλη μία Ανάσταση;

Τετάρτη, Απριλίου 04, 2007

Καφές

Εδώ μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου...