Σάββατο, Απριλίου 07, 2007

Μεγάλο Σάββατο

Θυμάμαι αυτήν τη μέρα απ’ όταν ήμουν μικρή σαν κάτι διαφορετικό…
Με κίνδυνο να θυμήσω έκθεση μαθήτριας δημοτικού, έχω να πω πως όλα ήταν αλλιώτικα… Φυσούσε ένα ελαφρό αεράκι που ταξίδευε γλυκά τα λιγοστά σύννεφα στον ουρανό. Τα δέντρα, τα χορτάρια, τα λουλούδια είχαν πιο ζωντανά τα χρώματά τους, σα να τα είχε περάσει μ’ ένα πινέλο με γυαλιστικό κάποιος αόρατος ζωγράφος. Τα νερά ακούγονταν ανακατεμένα με άγνωστους μεταλλικούς ήχους, κυλούσαν μπροστά σου γεμάτα κρυστάλλινα αστέρια που χάιδευαν τα φύλλα της ιτιάς. Τα πλατάνια στην πλατεία λες κι είχαν γίνει πιο ψηλά και το ηλεκτρόφωνο από κάτω περίμενε σιωπώντας μεγαλόπρεπα την επόμενη μέρα… Πολύς ξένος κόσμος μαζεύονταν στο χωριό, δηλ. όχι ακριβώς ξένος, δικοί μας που ζούσαν στην πόλη ή στο εξωτερικό. Τα σπίτια φορούσαν από μέρες τα καλά τους, οι αυλές ετοιμάζονταν για τις μεγάλες παρέες του αύριο και όλα λαμποκοπούσαν. Δεν έχω πραγματικά άλλη λέξη: λαμποκοπούσαν, όπως μετά από μέρες βροχής φυσάει ένας αέρας που στεγνώνει και καθαρίζει τα πάντα και τα βουνά απέναντι έρχονται πιο κοντά και μπορείς να δεις ως και τα δέντρα… Κι ο ήλιος… Βασιλιάς, γεμάτος μεγαλοσύνη…
Και να μυρίζεις τις μωβ βιολέτες από τους κήπους και τις καφεκίτρινες, εκείνες τις παλιές… Και οι πασχαλιές να οργιάζουν…
Έτσι ήταν πάντα το Μεγάλο Σάββατο, από το πρωί και για όλη τη μέρα, και, δεν θα το πιστέψετε… έτσι είναι για μένα πάντα, κάθε Μεγάλο Σάββατο, όπου και να είμαι, κι όχι μόνο εδώ στο σπίτι, στο χωριό που άνοιξα πρωί-πρωί την πόρτα και είχα πάλι τη γνώριμη αυτή αίσθηση…
Είναι η αναμονή που τη δημιουργεί, μια συλλογική αναμονή για άλλη μία Ανάσταση;

13 σχόλια:

Tsoula είπε...

Ξύπνησα μόλις και δεν έιχα καθόλου ην αίσθηση ότι είναι Μεγάλο Σάββατο.

Ευτυχώς που σε διάβασα και με έβαλες σε Πασχαλιάτικο mood. Πάω να βοηθήσω την μαμά με την Μαγειρίτσα!! Κάλή Ανάσταση΄!

demonia είπε...

Κι όταν βρέχει έτσι είναι...?

kira είπε...

@ tsoula,καλή επιτυχία στη μαγειρίτσα! και γω θα κάνω, ψοφάω για μαγειρίτσα! Καλή Ανάσταση και σε σένα!

@ demonia, άσπλαχνο παιδί, γιατί με προσγειώνεις; Καλή Ανάσταση!

kira είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Socrates είπε...

Τα παιδικά σου χρόνια είναι,Κύρα μου. Στο μάτι μας είναι η λάμψη, όχι τόσο στα πράγματα. Για μένα κάθε μέρα είναι το δικό σου Μεγάλο Σάββατο. Γι'αυτό δεν μπορώ ποτέ να γαληνέψω...

kyriayf είπε...

θυμάμαι τη γιαγιά μου, να σπάζει κάτι από πορσελάνη... γιά την πρώτη Ανάσταση...
και οι μοσχοβολιστές βιολέτες...
και η ανθισμένη κουτσουπιά (με την κατάρα του Ιούδα) αλλά και τα τσαμπιά της πασχαλιάς....

καλή ανά(σ)ταση Κύρα μου!!!

φιλιά!!!

Μεριαμόν είπε...

Χριστός Ανέστη! Το Άγιο Φως να φωτίζει τους δρόμους σου. Η Ανάσταση ας αποτελέσει την καινούρια αρχή για όπου και ό,τι έκλεισε και χρειάζεται να μείνει πίσω!

happyland είπε...

Εγώ Κύρα θυμάμαι, πως όλο αυτό το φως ερχόταν μετά από μια μουντή και βροχερή συνήθως Μ.Παρασκευή κι αυτό μου έκανε πάντα μεγάλη εντύπωση. Ήταν οι μόνες μέρες που μ'έκαναν να πιστεύω σε κάτι που έχει τη δύναμη να ορίζει τα πάντα.

ΔemΩΝ είπε...

Είναι η αναμονή που τη δημιουργεί, μια συλλογική αναμονή για άλλη μία Ανάσταση;


Ναι, έτσι νομίζω...

Μου άρεσε το μπλογκ σου

Maria Iribarne είπε...

Αχ, να 'ξερες πόσα μου θύμισες! Καθυστερημένα έρχομαι για ευχές, ελπίζω να πέρασες όμορφα.
Υ.Γ. Τι έχουν οι εκθέσεις των μαθητών Δημοτικού; Μακάρι να μπορούσαμε να ξαναδούμε τον κόσμο με εκείνη την αθωότητα...

kira είπε...

@ socrates! Μακάρι να μπορέσεις...
Θυμήσου τον Σιντάρτα!

@ Υφάντρα μου, και συ βιολέτες;
Χρόνια πολλά!

@ μέριαμον,ευχαριστώ για τις ευχές και, έστω και καθυστερημένα, ανταποδίδω! φιλιά!

@ happyland, καλωσήρθες! Ναι,έτσι ακριβώς, όπως το λες, μετά από μία μουντή και συνήθως βροχερή Μ. Παρασκευή!...

@ diavolikon, καλωσήρθες! Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

@ maria iribarne, καθυστερημένα ανταποδίδω! Να είσαι καλά! Πέρασα πολύ όμορφα! Ήσυχα... Ξεκουράστηκα!

vasilis είπε...

hi

kira είπε...

γειά σου Βασίλη, καλωσήρθες!