Τετάρτη, Ιουλίου 08, 2009

το όνομά μου


τελικά όσο περνούν τα χρόνια όλο και άλλα πράγματα μου φαίνονται πιο σημαντικά και όλο και άλλα, που παλιότερα τα θεωρούσα σημαντικά, γίνονται αδιάφορα...
τη γιαγιά μου τη λέγανε Κίρα, έτσι έπρεπε να λένε και μένα αλλά ο παπάς που με βάφτισε είπε ότι το όνομα αυτό δεν είναι χριστιανικό και έτσι μου έβαλαν, εκείνη την ώρα στην εκκλησία, το όνομα που θεώρησαν πιο κοντινό: Κυριακή.
Το όνομα αυτό είναι αλήθεια πως ποτέ δε μου άρεσε. Το ένιωθα πάντα σαν ξένο πάνω μου. Άσε εκείνα τα ηλίθια υποκοριστικά με τα οποία κατά καιρούς με φωνάζουν...
Τα τελευταία όμως χρόνια έχω συμφιλιωθεί κάπως μαζί του και ζητώ από τους φίλους μου να το χρησιμοποιούν ολόκληρο, Κυριακή, κι έτσι μου αρέσει καλύτερα. Και μόνο πολύ δικοί μου άνθρωποι με φωνάζουν πότε πότε, μάλλον όταν θέλουν να με πειράξουν, Κίρα. Κι αυτό μου αρέσει ακόμα καλύτερα, έρχομαι κοντά στη γιαγιά μου.
Πέθανε την ημέρα της γιορτής μου πριν 28 χρόνια. Η γιαγιά μου η Κίρα.Τη λάτρευα.

Κυριακή, Ιουλίου 05, 2009

γονιός

τελικά το να είσαι γονιός είναι πολύ δύσκολο πράγμα
μπορεί να ανησυχείς κάθε ώρα και στιγμή για τελείως άσχετα πράγματα
και το καλό είναι ότι συνήθως δεν μπορείς να κάνεις τίποτε για όλα αυτά που ανησυχείς και σε στεναχωρούν
γιατί η ζωή του παιδιού σου είναι ζωή του παιδιού σου πάει και τελείωσε και θα την φτιάξει όπως θέλει αυτό και καλά θα κάνει
και δε μου αρέσει καθόλου να ανησυχώ
και φυσικά θα περάσει από όλα, θα απορρίψει, θα νιώσει την απόρριψη, θα κλάψει, θα πονέσει, θα κάνει άλλους να πονέσουν, θα μου χτυπήσει την πόρτα στα μούτρα, θα γελάσει μ' αυτά που με ανησυχούν, θα νευριάσει μ' αυτά που με ανησυχούν



Πέμπτη, Ιουλίου 02, 2009

καλοκαίρι


χμ, άλλο ένα καλοκαίρι αρχίζει, εννοώ οι διακοπές μου αρχίζουν, επιτέλους! κι είπα να γράψω κι εδώ κάτι έτσι για να φύγει αυτός ο θάνατος βρε αδερφέ, που είναι και οικιακός...
λοιπόν εγώ κάθε που αρχίζουν οι διακοπές 2-3 μέρες είμαι λίγο στα χαμένα, δεν μπορώ να συνηθίσω στον καινούριο ρυθμό, στο ότι δε χρειάζεται να τρέχω σαν την τρελλή, μπορώ να κάνω τα πράγματα με την ησυχία μου και να αράζω...
μου παίρνει λίγο καιρό λοιπόν και μετά συνηθίζω και είναι σαν να ήταν πάντα έτσι, σαν να μην δούλευα ποτέ
το καλύτερό μου πάντως είναι ο πρωινός καφές, σηκώνομαι πρωί, στις επτά είμαι έξω με τον καφέ μου, έχει δροσιά, είναι όλα πράσινα και ανθισμένα, ήσυχα και το μόνο που ακούγεται είναι τα πουλιά
ησυχία, ανασυγκροτούμαι, μου είναι απαραίτητο αυτό για την υπόλοιπη μέρα