Πέμπτη, Δεκεμβρίου 21, 2006

Ευχές

καλές γιορτές σ' όλους!

εμείς θα λείψουμε για λίγο...
ευχηθείτε μας να μας παν όλα καλά!

προσ-ευχή

Μπορώ να προσευχηθώ online;......................................
...............................................................................................
...............................................................................................
.......................................................... για σένα.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006

οι ελέφαντες










Μια ολόκληρη ώρα η δασκάλα τους έκανε ζοωλογία. Όταν τελείωσε την παράδοση, ρώτησε τον Τόμμυ:
- Τώρα, Τόμμυ, πες μας που βρίσκουμε τους ελέφαντες;
-Οι ελέφαντες, κυρία, είναι τόσο μεγάλα και άγαρμπα ζώα, που σχεδόν ποτέ δεν χάνονται. Posted by Picasa

Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006

Ο ξάδερφός μου
















Έχω έναν ξάδερφο. Ζει κάπου μακριά από μας. Πολύ μακριά. Όχι ότι είναι τόσα πολλά τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν, όχι, είναι που μας χωρίζουν κάποια σύνορα. Και τα σύνορα πρέπει να το πάρεις απόφαση για να τα περάσεις, ειδικά όταν δεν τα θέλησες, ειδικά όταν πονάνε. Σύνορα, βαρειά, δύσκολη λέξη...σίδερο.
Βρεθήκαμε πριν ένα μήνα περίπου. Ήταν τότε που είχα πάρει την απόφαση να τα περάσω τα σύνορα. Από τότε έχω την εικόνα του συνέχεια μπροστά μου, δηλαδή όχι ακριβώς μπροστά μου, αλλά να, σαν κάτι που υπάρχει πάντα, αλλά σε δεύτερο πλάνο, σαν πίσω από ένα πέπλο, κι είναι έτοιμο να ξεπηδήσει από εκεί, να σου φανερωθεί, αλλά χωρίς να σε εκπλήξει...
















Έτσι έγινε σήμερα το πρωί. Μια ασήμαντη αφορμή, το βάζο με το μέλι και η χαλαρή κουβέντα του πρωινού...Ο Ζεμπλής έχει μέλισσες. Το μέλι που τρώμε είναι δικό του. Οι κυψέλες του βρίσκονται πίσω από το σπίτι τους. Αυτός βρίσκεται πάντα εκεί. Δε συναναστρέφεται με κόσμο. Ζει ανάμεσα στις μέλισσες και το βουητό τους. Έχει μια γυναίκα κι ένα γιο, ένα πανέμορφο αγόρι δεκατριών χρόνων με κάτι μάτια, θάλασσες τρικυμισμένες. Ο Ζεμπλής όμως είναι σα να ζει μόνος του. Μόνος στον κόσμο αυτόν, αυτός κι οι μέλισσες.
















Τον είδαμε μια φορά σ' αυτό μας το ταξίδι, όταν φτάσαμε και μας καλωσόρισε. Ακουμπισμένος στον τοίχο, το τσιγάρο στο στόμα, μια θλίψη στα μάτια. Τον ξαναείδαμε όταν φύγαμε, τρεις μέρες μετά, και μας αποχαιρέτησε. Η θλίψη εκεί. Στο ενδιάμεσο διάστημα απλά κάπου περιφέρονταν, πίσω, στις μέλισσες και στο θερμοκήπιο. Πάντα σε δεύτερο πλάνο. Και πάντα έτσι ήταν, από μικρός.
Τον αγαπώ. Για όλα αυτά που δε λέει. Για όλα αυτά που ίσως δεν πει ποτέ του. Και που αφήνω τον εαυτό μου να νομίζει πως είναι κρυμμένα στο μέλι που μας δίνει, χωρίς να μας κοιτάει στα μάτια... Posted by Picasa

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006

πρό-σ-κληση!
















Στόλισα το δέντρο!

















το σπίτι (έχω κόλλημα με τα αγγελάκια)
















άναψα φωτιά στο τζάκι ....

και σας προσκαλώ! Ιδιαιτέρως μάλιστα την εαρινή συμφωνία !

κι επειδή, μουσικές δεν ξέρω ακόμα να βάζω, σκέφτηκα να σας πω μια ιστορία...

Ήταν κάποτε, λοιπόν, μια γυναίκα που ζούσε σ' ένα χωριό, όπως εγώ καλή ώρα. Ο άντρας της όμως δούλευε κάπου μακριά και αυτή, αφού πέρασε καιρός που δεν τον είχε δει, κι αφού πολύ τον πεθύμησε σκέφτηκε να πάει αυτή κοντά του. Για να πάει όμως εκεί που δούλευε ο άντρας της έπρεπε να περάσει από ένα μεγάλο, βαθύ ποτάμι κι αυτό γινόταν μόνο με βάρκα. Έξω απ' το ποτάμι ήταν ένας βαρκάρης, πάει λοιπόν και του λέει, θα με περάσεις απέναντι; Βεβαίως, απαντάει ο βαρκάρης, θέλω όμως για πληρωμή όλα σου τα ρούχα!...Σέκος αυτή. Γυμνή θα πήγαινε στον άντρα τη; Ο θεός να φυλάει! Φεύγει, γυρίζει σπίτι, αλλά δεν μπορεί να ησυχάσει...το μυαλό της στον άντρα της, θέλει να πάει να τον δει! Δεν μπορούσε ωστόσο να αποφασίσει μόνη της...Στο χωριό ζούσε ένας σοφός γέροντας και πήγε να ζητήσει τη συμβουλή του, το και το του λέει, και συ σε παρακαλώ, πες μου τι να κάνω; Σκέφτεται, σκέφτεται ο σοφός, όπως κάθε σοφός που σέβεται τον εαυτό του και της απαντάει μετά από πολλή ώρα: Εσύ, μόνη σου θα αποφασίσεις! Και, για να μην τα πολυλογώ, αυτή αποφάσισε όπως κάθε ερωτευμένη γυναίκα, (που δεν σέβεται τον εαυτό της!), να πάει στον άντρα της κι ας δώσει τα ρούχα της στον βαρκάρη...Έτσι κι έγινε, φτάνει λοιπόν στην απέναντι όχθη γυμνή, και για να πάει εκεί που δουλεύει ο άντρας της πρέπει πρώτα να περάσει μέσα από ένα δάσος. Παίρνει λοιπόν το δρόμο, καλή ξεδιαλεγμένη και γυμνή και διασχίζει το δάσος. Έλα όμως που μέσα σ' αυτό το δάσος ζούσε ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες στην εποχή μας πρωτόγονους, που μόλις την βλέπει ορμάει πάνω της και την βιάζει! Τώρα; τι μπορούσε να κάνει; Κλαμένη συνεχίζει το δρόμο της και φτάνει κάποια στιγμή στον άντρα της. Μόλις τον βλέπει το κλάμα της γίνεται δυνατότερο, τρέχει, πέφτει στην αγκαλιά του, τι έπαθες την ρωτάει αυτός, το και το του λέει αυτή μέσα από τα αναφιλητά της, και τότε ο άντρας της, όπως κάθε άντρας που σέβεται τον εαυτό του, γυρίζει και, να φύγεις, της λέει, εγώ δεν θέλω να έχω τέτοια γυναίκα...

Η πρό-κληση, για όλους εσάς που ενδώσατε στην πρό-σ-κληση, είναι:

γράψτε, παρακαλώ, με σειρά τα πέντε πρόσωπα της ιστορίας μας, ξεκινώντας από τον πιο αθώο και φτάνοντας στον πιο ένοχο.

Για τη λύση θα τα πούμε σ' ένα από τα επόμενα ποστ κι όποιος το ξέρει να μην το φανερώσει στους άλλους!

Άντε παιδιά, καλές γιορτές να έχουμε! Posted by Picasa

Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006

πασχαλίτσα

















Αυτό το μικρό κολεόπτερο που το όνομά του στα Λατινικά είναι coccus, σπόρος, ονομάζεται παντού "Ζώο του Καλού Θεού" και χρησιμεύει πάνω από όλα στα παιδάκια για να κάνουν μετεωρολογικές προβλέψεις. Την κλείνουν στο χέρι και μόλις την ελευθερώσουν, αν πετάξει μακριά, "αύριο θα κάνει καλό καιρό". Μεταξύ των εφήβων λέγεται πως πετά προς τον αγαπημένο, ή εκείνον που πρόκειται να αγαπηθεί. Σε πολλές περιοχές, όπως π.χ. στη Σαβοϊα, έχει ρόλο αγγελιαφόρου μεταξύ ανθρώπου και Θεού. " Πήγαινε ζήτα από το Θεό να μην υπάρχουν άνθρωποι λυπημένοι ", λέει ένα παιδικό τραγουδάκι των γαλλικών Άλπεων.  Posted by Picasa

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006

ανατολή
















"Κι όταν γυρεύεις το θαύμα
πρέπει να σπείρεις το αίμα σου στις οκτώ γωνιές
των ανέμων
γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες του ανθρώπου"

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Παιδιά, καλημέρα, καλή βδομάδα!
 Posted by Picasa

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 08, 2006

taleme

Θέλω να έρθει ο χειμώνας. Μπορεί;
Βαρέθηκα πια τις μέρες με ήλιο…Σα να πλησιάζουν Χριστούγεννα στην Αυστραλία μου φαίνεται! Κι αυτά τα φωτάκια, τόσα πολλά και τόσο κιτς, ω θεοί!
Μπορώ να έχω μια λυτρωτική συννεφιά;

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2006

Οι μύθοι του Αισώπου ή πως ένα κορίτσι έμαθε να διαβάζει...

Ήταν κάποτε ένα μικρό κορίτσι, που ζούσε σ ’ένα μικρό χωριό με τη μαμά και τον μπαμπά του και τις δυο μικρότερες αδερφές του. Είχε μεγαλώσει πια αρκετά, πήγαινε στην Τρίτη Δημοτικού, αλλά δεν ήξερε ακόμα να διαβάζει…ή μάλλον ήξερε, αλλά συλλαβιστά και γι’ αυτό όλα τα παιδιά στην τάξη του το κορόιδευαν.
Δεν ήταν που δεν του άρεσε το σχολείο, ούτε που δεν έπαιρνε τα γράμματα, κι ούτε που δεν ήθελε να μάθει καλά ανάγνωση, σαν τα άλλα παιδιά που η γλώσσα τους έτρεχε…Ίσα –ίσα που πολλές φορές τη μάγευε ο κόσμος που υπήρχε πίσω από τις λέξεις, όταν κατάφερνε να δει καθαρά. Μόνο που τις περισσότερες φορές δεν μπορούσε, δεν μπορούσε να δει, γιατί οι εικόνες μπερδεύονταν, σκέπαζε η μία την άλλη, και πότε ήταν αυτή που ο πατέρας γύριζε στο σπίτι μεθυσμένος όπως πάντα, με τα μάτια και την ψυχή θολά, που θάμπωνε τα γράμματα, όσο μεγάλα κι αν ήταν, πότε το αίμα από το κεφάλι της μαμάς στον τοίχο έφευγε κι ερχόταν στο βιβλίο και τότε οι συλλαβές χάνονταν, τρελαίνονταν, πηδούσαν από δω κι από εκεί, όπως η καρδιά στο στήθος του κοριτσιού.
Οι καλύτερες μέρες για το Λενιώ ήταν όταν είχε λιακάδα στο μυαλό και ο μπαμπάς ήταν μακριά. Τότε προσπαθούσε, και σήκωνε το χέρι στο σχολείο για να διαβάσει κι αυτό. Ήταν όμως τα άλλα παιδιά που με το παραμικρό λάθος της γελούσαν και τότε αυτή τα έχανε και τραύλιζε.
Μια μέρα χτύπησε η πόρτα της τάξης και μπήκε μέσα ο πατέρας του κοριτσιού. Ήρθα, λέει στη δασκάλα, να πάρω το Λενιώ, γιατί έχει τύφο και πρέπει να την πάμε στο νοσοκομείο. Το λεωφορείο και στη Θεσσαλονίκη. Στο μεγάλο νοσοκομείο, ένας μήνας περίπου. Η μαμά κι ο μπαμπάς στο χωριό, ερχόντουσαν αραιά και που. Το κορίτσι το φρόντιζε μια θεία και οι νοσοκόμες. Μια μέρα η θεία ήρθε κρατώντας στο χέρι δυο βιβλία, το ένα χρωματιστό, τα παραμύθια του Άντερσεν και το άλλο, πολύ χοντρό, άσπρο με μαύρα γράμματα, οι μύθοι του Αισώπου. Ησυχία, φροντίδα, μύθοι, παραμύθια…Για ένα σχεδόν μήνα δεν ακούγονταν βήματα που τρέκλιζαν στο σκοτάδι, ούτε φωνές, κατηγόριες, μαλώματα, βογκητά…Μόνο του διάβαζε…
Την πρώτη μέρα που πήγε στο σχολείο αφότου έγινε καλά, σήκωσε το χέρι να διαβάσει το μάθημα. Η δασκάλα που το αγαπούσε, ρώτησε, είσαι σίγουρη Λενιώ; Δεν απάντησε, μόνο άρχισε να διαβάζει και τότε όλοι γύρω χάθηκαν, το μόνο που είδε όταν τελείωσε την ανάγνωση ήταν το γεμάτο χαρά βλέμμα της δασκάλας, το μόνο που ένιωσε διαβάζοντας ήταν η σιωπή των συμμαθητών του.
Πέρασαν τα χρόνια, το Λενιώ έγινε γυναίκα και μάνα. Προσπαθεί να ζει όσο γίνεται καλύτερα, πότε τα καταφέρνει και τότε όλα γύρω λαμποκοπούν κι η ψυχή της είναι ανάλαφρη όπως όταν πέφτει το πρώτο καλό χιόνι κι αυτή βαδίζει μόνη στα χωράφια του χωριού. Πότε δεν τα καταφέρνει και τότε …θέλει να βλέπει μόνο ηλιοβασιλέματα …τίποτε άλλο.



«…Στον τόσο μικρό πλανήτη σου όμως, έφτανε να πας την καρέκλα σου λίγα βήματα παραπέρα, για να δης το σούρουπο κάθε φορά που σου έκανε κέφι…
- Μια μέρα , είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαράντα τρεις φορές!
Κι ύστερα από λίγο απόσωσες:
-Ξέρεις… όταν είναι κανείς πολύ λυπημένος, αγαπά τα ηλιοβασιλέματα …
-Ήσουν λοιπόν τόσο λυπημένος τη μέρα με τις σαράντα τρεις φορές;
Μα ο μικρός πρίγκηπας δεν αποκρίθηκε.»

Antoine de Saint-Exypery, «Ο Μικρός Πρίγκηπας», μετάφραση Στρατή Τσίρκα, εκδόσεις Ηριδανός.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 03, 2006

Δώρο Ασημένιο Ποίημα

Αυτό που ακολουθεί είναι ένα πολύ αγαπημένο μου ποίημα. Χτες είχα έτσι μια διάθεση καλή και το θυμήθηκα, θέλησα να το γράψω εδώ και δε θυμόμουν τους στίχους, ούτε και έβρισκα το βιβλίο με την ποιητική συλλογή, όμως γι’ αυτό υπάρχει το google, ε; Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι είναι πολλοί αυτοί που το έχουν γράψει στο μπλογκ τους, άρα πολλοί αυτοί που το αγαπούν….


Δώρο Ασημένιο Ποίημα

Ξέρω πως είναι τίποτε όλ' αυτά και πως η γλώσσα
που μιλώ δεν έχει αλφάβητο

Aφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλ-
λαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους και-
ρούς της λύπης και της εξορίας

Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις διαδο-
χικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και
βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή
και δίνεις λόγο

Σ' ένα πλήθος Eξουσίες ξένες μέσω της δικής σου
πάντοτε

Όπως γίνεται για τις συμφορές

Όμως ας φανταστούμε σ' ένα παλαιών καιρών αλώνι
που μπορεί να 'ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε
παιδιά και ότι αυτός που χάνει

Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς να πει στους
άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια

Oπόταν βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι
τους ένα μικρό

Δώρο ασημένιο ποίημα.

Ο.Ελύτης, Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά.


Κι αυτή τη στιγμή ειλικρινά δεν ξέρω τι χρειάζομαι περισσότερο, να χαρίσω ή να βρεθώ να κρατώ στο χέρι ένα μικρό Δώρο Ασημένιο Ποίημα;

Απεχθάνομαι...

"Ο μοναχικός

Απεχθάνομαι να ακολουθώ, απεχθάνομαι να ηγούμαι.
Να υπακούω; Όχι! Και να κυβερνώ; Όχι!
Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του δεν προκαλεί φόβο σε κανέναν.
Και μόνον όποιος προκαλεί φόβο μπορεί να οδηγήσει άλλους!
Απεχθάνομαι ακόμη και να οδηγώ τον εαυτό μου!
Μ’ αρέσει, σαν τα ζώα του δάσους και της θάλασσας,
Να χάνομαι για αρκετή ώρα
Να κάθομαι οκλαδόν σε κάποιο γοητευτικό λαβύρινθο
Να καλώ τέλος τον εαυτό μου από μακριά
Να τον πλανεύω να έρθει πάλι κοντά μου."

(Φρίντριχ Νίτσε, Η χαρούμενη επιστήμη)

Έτσι είναι ένας πολύ σημαντικός για μένα άνθρωπος, που θαυμάζω κι αγαπώ απεριόριστα…που νευρίαζα πολλές φορές μαζί του όταν δεν καταλάβαινα γιατί δεν θέλει να ηγείται…Και σήμερα το πρωί (τα πρωινά μας τα λατρεύω!) μου έδειξε αυτούς τους στίχους του Νίτσε , κι εγώ τι να πω; Τον ένιωσα ακόμη πιο κοντά μου…

Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Στο δικαστήριο

Ο δικαστής ερωτά τον παθόντα:
- Αναγνωρίζετε εις το πρόσωπον του κατηγορουμένου τον άνθρωπον που σας έκλεψε το αυτοκίνητον σας;
-Μάλιστα, τον αναγνωρίζω, κύριε δικαστά. Αλλά μετά την αγόρευση του δικηγόρου του δεν είμαι πλέον βέβαιος αν είχα ποτέ αυτοκίνητο.

Σάββατο, Νοεμβρίου 25, 2006

Απορία

τι πολλά σχέδια μας έφτιαξε εμάς τους ανθρώπους ο Θεός!!!

Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006

ΛΗΣΜΟΝΙΕΣ

(ποίημα της Μιμόζα Αχμέτι)

Πόσο φρέσκια, πλυμένη και ελαφριά
είναι η ύπαρξη μετά τη λησμονιά,νιώθω το μαλλί μου
σε σχέση με τον αέρα
και τα μάτια σε σχέση με το φως
πέρα από όπου
τρέχει το βλέμμα,
πέρα από τη σχέση, πέρα από τον ορισμό
υπαρχει κάτι άλλο
που εμείς τυχαίως το λέμε Θεό,
κάτι το άπιαστο, το φευγαλέο
το μετακινούμενο, δίνει ειδικές ευκαιρίες στην ύπαρξη,
που πάει να πει: κάθε ξύλο ή πέτρα
μπορεί να ζωντανέψει
να ενσαρκωθεί
να γίνει άστρο
κι αυτός είναι ο λόγος όλων των υπάρξεων
των πραγμάτων, των τόσων πολλών πραγμάτων
στις υπάρξεις
και φαίνεται εδώ κάποια ροπή
παρόμοια του σκοπού
κι ένας ελαφρός μαγνητισμός κάνει τις επιθυμίες μου
να ηδονίζονται
για έναν άντρα
αν και "ποτέ δεν το είχα πρόβλημα".

Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006

Λοιπόν μαμά,

γερνάω βέβαια, αλλά τις περισσότερες φορές το διασκεδάζω...και επίσης έχω μια υπέροχη κόρη! Ο μεγαλύτερος καημός μου που έφυγες νωρίς είναι το ότι δεν πρόλαβες να τη δεις, να τη δεις να γεννιέται, να κλαιει , να μπουσουλάει, να γελάει , να ψελίζει, να λέει την πρώτη της λέξη, να κάνει το πρώτο της βήμα και νάναι τόσο χαρόυμενη γι'αυτό, σα ν'ανακάλυψε την Αμερική...να περνούν τα χρόνια,να μην είσαι εδώ την πρώτη μέρα στο σχολείο, στο πρώτο ποίημα, στην πρώτη Παναγίτσα στην κιτς σχολική φάτνη των Χριστουγέννων, στα πρώτα ορνιθοσκαλίσματα...στο πρώτο φιλί-με μαγεία ή χωρίς, δεν ξέρω-, στον πρώτο τοίχο, που ορθώθηκε ξαφνικά ανάμεσά μας, στις πρώτες μεγάλες συγκρούσεις, τη φορά που τα διέλυσε όλα στο δωμάτιό της, τις φορές που κλαίει μόνη, γιατί δεν έχει τις απαντήσεις, αλλά δεν τις έχω ούτε και γω...τις φορές που συζητάει με τον πατέρα της, ψάχνοντας το νόημα αυτού του κόσμου, τις φορές που νευριάζει με το δικό μου μπαμπά, ναι, με τον μπαμπά, που ποτέ δεν ήξερε να δείξει την αγάπη του, τη δείχνει πάντα, ακόμη και τώρα με λάθος τρόπο, αλλά αυτή καταλαβαίνει "δεν πειράζει μαμά, το ξέρω πως ο παπούς μ' αγαπάει, το βλέπω στα μάτια του, αυτός όμως είναι ο τρόπος του να επικοινωνεί...", και δεν είσαι εδώ ούτε τώρα, στην πρώτη της σχέση, στα πρώτα μεγάλα ανοίγματα, το παιδί μου, το παιδί μας...
Το άλλο που έχω να σου πω είναι πως πήγαμε ένα ταξίδι με τον μπαμπά, εγώ και αυτός, "πάνω" που λέγατε απ' όταν ήμουν μικρή, έτσι το θυμάμαι...Του το είχα ταγμένο από όταν έπαθε το εγκεφαλικό και μετά, τώρα όμως καταλαβαίνω πως μάλλον το είχα ταγμένο στον εαυτό μου...Ήταν ένα ταξίδι, μ'όλα τα γράμματα κεφαλαία,ταξίδι μέσα κι έξω, κατάδυση κι ανάδυση μαζί και πολλά άλλα που κάποια στιγμή μπορεί να μπορέσω να τα πω και με λόγια.
Τα άλλα δύο μέλη της οικογένειάς μου, άντρας και κόρη, καθότι της κουλτούρας και του πολιτισμού γενικότερα...και όχι τόσο του λαϊκού πολιτισμού σαν εμένα, προτίμησαν το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης! Και το τελευταίο που θέλω να σου πω, για να μπείς έτσι καλύτερα στο κλίμα της οικογένειας, είναι η συζήτηση που είχαμε το πρωί με την εγγονή σου, στο αυτοκίνητο, την ώρα που την πήγαινα σχολείο: μαμά, χθες το "χνούδι" έγραψε ένα υπέροχο κείμενο, καλά , λέω, τώρα που θα γυρίσω σπίτι, θα το διαβάσω πίνοντας τον καφέ μου. Κοίτα, μου λέει, μην αποχαυνωθείς...!Μπα, απαντώ, μη φοβάσαι, έτσι κι αλλιώς έχω καμμιά βδομάδα να μπω...Ξέρεις,συνεχίζω, τις τελευταίες μέρες έχω τόσα πολλά να πω, αλλά δεν ξέρω πως...Εγώ, κουνάει το κεφάλι της, δεν έχω τίποτε να πω και δεν ξέρω πως να το πω...
Και, ναι μαμά, μλογκάρουμε και οι δύο, και πότε-πότε μπερδευόμαστε...Φιλιά.

Τρίτη, Νοεμβρίου 14, 2006

Συνέχεια

"...Τότε οι μοίρες είπανε, τελευταία περίπτωση, αν δώσει η νύφη, που ήταν από την άλλη πλευρά του ποταμού, από τα δικά της χρόνια το παλικάρι θα ξαναζήσει. Τρέξανε οι αγγελιοφόροι και σε λίγο γύρισαν πίσω χαρούμενοι να ειδοποιήσουν τις μοίρες. Η νύφη, η κοπελιά, ζήτησε να δώσει στον δικό της όχι λίγα χρόνια αλλά τα μισά, συν ένα, είπε, για να με συνοδεύσει αυτός στην άλλη ζωή. Τότε οι μοίρες εξαφανίστηκαν και το παλικάρι σηκώθηκε όρθιο, σαν να είχε ξυπνήσει από βαρύ ύπνο. Κι έγινε ο γάμος, και το γλέντι συνεχίστηκε μέχρι το πρωί και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα."

Δευτέρα, Νοεμβρίου 13, 2006

Η συνέχεια του παραμυθιού

Λέω να το συνεχίσω το παραμύθι σήμερα:

« Πράγματι το παιδί μεγάλωσε, πήγε σχολείο, σπούδασε, κι ήταν πάντα ο καλύτερος. Εκεί στην πόλη όπου σπούδαζε, γνωρίστηκε με μια κοπέλα της δικής του σειράς, κοντοχωριανή που σπούδαζε στο ίδιο σχολείο, έξυπνη κι όμορφη σαν κι αυτόν. Τα δυο παιδιά αγαπήθηκαν και σαν τελείωσαν τις σπουδές τους αποφάσισαν να παντρευτούν, για να συνεχίσουν την υπόλοιπη ζωή τους μαζί, και πράγματι όρισαν την ημερομηνία της τελετής. Όλο το χωριό ήταν καλεσμένο, γλεντούσαν και χορεύανε, κι ήμουν κι εγώ εκεί. Όμως, όταν πήρανε την νύφη και πηγαίνανε προς το χωριό του, κι ενώ ο γαμπρός είχε περάσει το ποτάμι που υπήρχε ανάμεσα και η νύφη ήταν στην άλλη πλευρά, το παλικάρι ξαφνικά έπεσε κάτω νεκρό. Μαζεύτηκε ο κόσμος και παραπονεμένοι ζητήσανε τις μοίρες. Θαύμα λοιπόν εμφανίστηκαν αυτές, και έδωσαν οδηγίες να πάνε στην μάνα του παιδιού, και όσα χρόνια δώσει αυτή, το παιδί να τα ξαναζήσει. Δυστυχώς όμως οι αγγελιοφόροι γύρισαν στενοχωρημένοι διότι η μάνα τους είπε πως είναι γριά και της έχουν μείνει λίγα χρόνια και δεν μπορεί να δώσει.»

Η συνέχεια αύριο, σήμερα έχω πολλή –πολλή δουλειά…

Κυριακή, Νοεμβρίου 12, 2006

Παραμύθι

Χρειάστηκε σήμερα να πω ένα παραμύθι, κι ήταν πολύ δύσκολα, ξέμαθα ή μάλλον δεν είχα μάθει ποτέ...Λέω να κάνω μια προσπάθεια, απ'αυτά που θυμάμαι, απ'αυτά που μου έλεγες εσύ...κάπως έτσι:
Ήταν, λέει, μια φορά κι έναν καιρό ένα ανδρόγυνο που δεν είχε παιδιά και για αυτό ήταν πολύ στενοχωρημένο. Τα χρόνια περνούσαν και αυτοί παρακαλούσαν το θεό να τους αξιώσει να αποκτήσουν ένα παιδάκι. Πράγματι μετά από πολλά χρόνια, η γυναίκα έμεινε έγκυος και έφερε στον κόσμο ένα χαριτωμένο αγοράκι. Το πρώτο βράδυ της ζωής του, ήρθαν οι μοίρες για να αποφασίσουν για τη ζωή του νεογέννητου. Η πρώτη μοίρα ζήτησε το παιδί αυτό να γίνει όμορφο, έξυπνο, αλλά να πεθάνει στα πέντε του χρόνια. Μετά από λίγο ήρθε η δεύτερη μοίρα που συμφώνησε με την πρώτη για την ομορφιά και την εξυπνάδα, αλλά, λίγο πιο γενναιόδωρη, έδωσε στο παιδί άλλα δέκα χρόνια ζωής. Τότε έφτασε και η τρίτη μοίρα που και αυτή δεν είχε αντίρρρηση για την εξυπνάδα και την ομορφιά, ήθελε όμως ν’αφήσουν το παιδί να ζήσει περισσότερα χρόνια. Η απόφαση πάρθηκε τις πρωινές ώρες, πριν ξημερώσει και λήξει η συνεδρίαση. Το παιδάκι αυτό θα ζήσει ως τη μέρα του γάμου του. Τότε το ξανασυζητάμε, είπαν οι μοίρες.
Αυτά για την ώρα, τα ξαναλέμε αύριο πάλι...

ΠΟΙΗΣΗ

Χθες ήταν μια ωραία βραδιά στο Κανναβουργείο της Έδεσσας. Σ' αυτόν τον χώρο, που από μόνος του λειτουργεί ποιητικά, διαβάστηκε ποίηση. Η πιο δυνατή στιγμή για μένα: όταν σ' αυτό το υποβλητικό περιβάλλον και στο ζεστό μισοσκόταδο η Μιμόζα Αχμέτι, ποιήτρια από την Αλβανία, τραγούδησε...και έδωσε με τη φωνή της το στίγμα της ποίησής της, το στίγμα της ποίησης. Στιγμές που σταμάτησε ο χρόνος, στιγμές που σε κάνουν να μη μετανιώνεις αν, κατά τα άλλα, αναγκάζεσαι να συμφύρεσαι και να αναλώνεσαι "μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες".

Σάββατο, Νοεμβρίου 11, 2006

ΠΟΙΗΣΗ




















Λατρεύω την ποίηση.
Είναι η μόνη απάντηση εξακολουθώντας να παραμένει η μόνη ερώτηση. Posted by Picasa

Τρίτη, Νοεμβρίου 07, 2006

Το κουμπί

Πριν λίγο έπεσε στα χέρια μου ένα πολύ παλιό περιοδικό, (λατρεύω τα περιοδικά, παλιά και καινούρια, αλλά θα μιλήσω γι'αυτό άλλη φορά). Λέγεται "εκλογή", ΜΗΝΙΑΙΟ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ, και είναι το τεύχος 63, τόμος Ζ, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1951. Εκεί λοιπόν, και στη σελίδα " Η εύθυμη πλευρά" διαβάζω το εξής:
"Ο μεγαλύτερος θρίαμβος του ανθρώπου μετά την ανακάλυψη του ραδιοφώνου, είναι ασφαλώς το κουμπί που κλείνει το ραδιόφωνο."Το είπε κάποιος Τζων Μπούκαν, δεν ξέρω τίποτε γι'αυτόν,βρίσκω όμως ότι το ρηθέν του "τα σπάει", που λέει και η κόρη μου, και το αφιερώνω ατον φίλο "aeipote", γιατί το μυαλό μου, συνειρμικά, πήγε αμέσως στο τόσο εύστοχο post του της 6ης Νοεμβρίου.
Είναι σαφές το ότι δεν ξέρω να κάνω link...

Τα φωτισμένα παράθυρα

Λατρεύω να βλέπω τα φωτισμένα παράθυρα των σπιτιών. Με γοητεύει να φαντάζομαι τη ζωή που κυκλοφορεί μέσα, ας είναι απλά, καθημερινά πράγματα. Τώρα ξύπνησαν, παίρνουν πρωινό, βιάζονται, τρέχουν, φωνάζουν ή κάποιος μόνος του, αργά-αργά ετοιμάζεται, ή ξαπλώνει μπρος στην τηλεόραση ή διαβάζει, γράφει στο γραφείο του, γι'αυτό έχει εκεί αναμμένο το φωτιστικό.
Μ'αρέσει έτσι κι ένα σπίτι εδώ που μένω. Είναι στον περιφερειακό δρόμο της μικρής μας πόλης, διαμέρισμα και βλέπεις από την μπαλκονόπορτα. Έχει πολύ ζεστά χρώματα μέσα και χαμηλό πάντα φωτισμό από ένα φωτιστικό υδρόγειο σφαίρα. Δεν ξέρω ποιοί μένουν εκεί κι ούτε θέλω να μάθω. Τους νιώθω όμως κοντά μου και θέλω να είναι πάντα καλά με την υδρόγειο σφαίρα αναμμένη, να μου δίνει το έναυσμα για κάθε ταξίδι όταν το βράδυ περνάω από κει επιστρέφοντας σπίτι.

Κυριακή, Νοεμβρίου 05, 2006

Δεν αντέχω άλλο...

κοντεύουν δέκα μέρες που είμαι χάλια. Κρυολόγησα και βήψω τρομερά πολύ, ο λαιμός μου είναι σα γδαρμένος, δεν μπορώ να ησυχάσω ούτε στιγμή. Είναι φρικτό!

Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006

Με βροχή...












 Posted by Picasa

Ω! αυτές οι ωραίες μέρες...




Θάθελα νάμαι πάλι εκεί, με ήλιο ή με βροχή... Posted by Picasa

Κυριακή, Οκτωβρίου 22, 2006

Είμαι χαρούμενη γιατί:

  • ήταν μια υπέροχη μέρα η σημερινή, ζεστή, φθινοπωρινή...
  • έκανα μπάνιο κάτω από τα καταρρακτάκια στα λουτρά του Πόζαρ...
  • η φίλη μου αρχίζει να συνέρχεται από την χημιοθεραπεία...
  • είμαι σίγουρη οτι θα βγει δυνατή απ' αυτήν την περιπέτεια...
  • πήρα μέρος χθες σ'ένα πολύ ενδιαφέρον σεμινάριο...
  • μπήκα πιο βαθιά στον κόσμο του παραμυθιού...
  • έχω κάτι να περιμένω για την κάθε μέρα...
  • ένα ον που νιάζομαι γι'αυτό χαμογέλασε πάλι...
  • έχω το παιδί που θα ήθελα να έχω...
  • είμαστε όλοι καλά..

η ψυχή μου είναι ανάλαφρη.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006

Συν-αίσθημα

Ό,τι ακολουθεί είναι από την "Αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι" του Μίλαν Κούντερα.

" Όλες οι λατινογενείς γλώσσες σχηματίζουν τη λέξη συμπόνια (compassio) με τηνπρόθεση "συν" (com-) και τη ρίζα "πόνος" (passio). Σε άλλες γλώσσες, παραδείγματος χάριν στα τσέχικα, στα πολωνικά, στα γερμανικά, στα σουηδικά, η λέξη αυτή αποδίδεται με ένα ουσιαστικό που σχηματίζεται απ' το αντίστοιχο πρώτο συνθετικό, ακολουθούμενο από τη λέξη "αίσθημα" (στα τσέχικα: sou-cit, στα πολωνικά: wspol-czucie, στα γερμανικά: Mit-gefuhl, στα σουηδικά: med-kansia).
Στις λατινογενείς γλώσσες η λέξη συμπόνια σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς ν' αντιμετωπίζει με κρύα καρδιά τον πόνο του πλησίον, μ' άλλα λόγια: τρέφει κανείς συμπόνια για κάποιον που πάσχει. Μία άλλη λέξη, που έχει περίπου το ίδιο νόημα, ο οίκτος (αγγλικά pity, ιταλικά pieta κ.λπ.), υπονοεί κιόλας ένα είδος επιείκειας προς το άτομο που υποφέρει. Το να έχει κανείς οίκτο για μια γυναίκα, σημαίνει να είναι πιο σωστά τοποθετημένος απ' αυτήν, να σκύβει, να χαμηλώνει ως αυτήν.
Αυτός είναι ο λόγος που η λέξη συμπόνια εμπνέει γενικά τη δυσπιστία, υποδηλώνει ένα αίσθημα που θεωρείται παρακατιανό, που δεν έχει και πολλή σχέση με τον έρωτα. Το ν'αγαπάς κάποιον από συμπόνια, δεν σημαίνει ότι τον αγαπάς πραγματικά.
Στις γλώσσες που σχηματίζουν τη λέξη συμπόνια όχι με τη ρίζα "πόνος" αλλά με το ουσιαστικό "αίσθημα", η λέξη χρησιμοποιείται λίγο πολύ με την ίδια έννοια, αλλά δύσκολα μπορεί κανείς να πει ότι υποδηλώνει ένα συναίσθημα κακό ή μέτριο. Η μυστική δύναμη της ετυμολογίας της λούζει τη λέξη μ'ένα άλλο φως και της δίνει μια έννοια πιο πλατιά: το να έχεις συμπόνια (συν-αίσθημα), σημαίνει να μπορείς να ζεις μαζί με τον άλλο τη δυστυχία του, αλλά επίσης να νιώθεις μαζί του οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα: τη χαρά, την αγωνία, την ευτυχία, τον πόνο. Αυτή εδώ η συμπόνια (με την έννοια της φροντίδας, wspolczucie, Mitgefuhl) σκιαγραφεί λοιπόν την υψηλότερη δυνατότητα της συναισθηματικής φαντασίας, την τέχνη της τηλεπάθειας των συγκινήσεων. Στην ιεραρχία των συναισθημάτων, είναι το ύψιστο συναίσθημα.
Όταν η Τερέζα ονειρευόταν ότι βύθιζε βελόνες κάτω από τα νύχια της, προδινόταν, αποκαλύπτοντας έτσι στον Τόμας ότι έψαχνε κρυφά στα συρτάρια του. Αν μια άλλη γυναίκα του έκανε κάτι τέτοιο, ποτέ πια δεν θα της απηύθυνε το λόγο. Επειδή η Τερέζα το ήξερε, του είπε: "Πέταξέ με έξω απ' την πόρτα!". Λοιπόν, όχι μόνο δεν την πέταξε έξω απ' την πόρτα, αλλά της πήρε το χέρι και της φίλησε τις άκρες των δαχτύλων γιατί, εκείνη την ίδια στιγμή, αισθανόταν κι αυτός ο ίδιος τον πόνο που ένιωθε εκείνη κάτω από τα νύχια, λες και τα νεύρα των δαχτύλων της Τερέζας συνδέονταν απευθείας με τον εγκέφαλό του.
Όποιος δεν έχει το διαβολικό χάρισμα της συμπόνιας (συν-αισθήματος) δεν μπορεί παρά να καταδικάσει εν ψυχρώ τη συμπεριφορά της Τερέζας, γιατί η ιδιωτική ζωή του άλλου είναι ιερή και δεν του ανοίγει κανείς τα συρτάρια όπου τακτοποιεί την προσωπική του αλληλογραφία. Καθώς όμως η συμπόνια είχε γίνει το πεπρωμένο (ή η κατάρα) του Τόμας, του φαινόταν ότι ήταν εκείνος που βρισκόταν γονατισμένος μπροστά στο συρτάρι του γραφείου του και δεν κατάφερνε να ξεκολλήσει τα μάτια από τις φράσεις που είχε χαράξει το χέρι της Σαμπίνας. Την καταλάβαινε την Τερέζα και όχι μόνον ήταν ανίκανος να της θυμώσει, αλλά την αγαπούσε ακόμα περισσότερο."

Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006

Σοκ

Αυτό είχα πάθει και τότε με σένα. Θα πηγαίναμε στους Μολάους με τη φίλη μου τη Τζένη, είχαμε καταφέρει να βρούμε κάτι εισητήρια για μια βδομάδα με τον Κοινωνικό Τουρισμό, λίγο μετά που τελειώσαμε το Πανεπιστήμιο. Η εκδρομή αυτή δεν έγινε ποτέ. Έχω κάτι στο στήθος, μου είπες στο τηλέφωνο. Δεν ήταν απλώς "κάτι", ο όγκος ήταν τόσο μεγάλος που δεν ήταν πια εγχειρίσιμος...Και τώρα, μαθαίνω για την καλύτερή μου φίλη. Νιώθω πολύ άσχημα, το έμαθα σήμερα πριν λίγες ώρες. Έχουμε όμως χάσει επαφή και δεν ξέρω τι να κάνω...Πονάω πολύ και νιώθω μαζί θυμό. Πέρασαν σχεδόν τρεις μήνες κι εγώ το έμαθα τώρα;

Κυριακή, Οκτωβρίου 15, 2006

Αδέσποτα

Έχω μια φίλη. Είναι από τις φίλες των σχολικών χρόνων , τη γνωρίζω από την Πρώτη Γυμνασίου και καθόμασταν στο ίδιο θρανίο τα επόμενα πέντε χρόνια. Νομίζω πως αυτές οι φιλίες απλά υπάρχουν, είναι κάπου εκεί, εσύ κάνεις τις διαδρομές σου, σπας τα μούτρα σου, κάνεις πλαστικές, παγώνουν χαμόγελα στο πρόσωπό σου, αυτές εκεί, σε πείσμα κάθε ενθουσιασμού από νέες γνωριμίες. Εκεί.
Ήρθε για να ψηφίσει και γύρισα πολλά- πολλά χρόνια πίσω. Από διπλανά χωριά πηγαίναμε τότε στο Γυμνάσιο με ποδήλατα, λεοφωρεία δεν υπήρχαν, δυο-τρία χιλιόμετρα δρόμος ως την κοντινή κωμόπολη. Αφήναμε όλα τα ποδήλατα σε μια αυλή, όπου είχε το εργαστήρι του ένας που γάνωνε μπακίρια, καλός άνθρωπος και μας τα φύλαγε, έτσι χωρίς κανένα κέρδος, μάλλον φασαρία είχε...
Αυτή αγαπούσε τα αδέσποτα σκυλιά. Πάντα είχε κάποιο που προστάτευε, έβγαινε από το δρόμο της, έκανε κανα δυο χιλιόμετρα παραπάνω και πήγαινε, θυμάμαι, σ' ένα χτυπημένο αδέσποτο σκυλί, κάτω από μια γέφυρα, το σάντουϊτς που έπρεπε να φάει η ίδια στο σχολείο. Μιλούσε γι'αυτό και έκλαιγε...
Το ίδιο κάνει και τώρα. Πάντα έχει ένα αδέσποτο που προστατεύει. Για το τελευταίο, εδώ και δύο χρόνια πάει από τη μια άκρη της Θεσσαλονίκης στην άλλη. Αχ, μου λέει, δεν ξέρεις πως κάνει όταν με βλέπει...
Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν και είναι παρήγορο αυτό. Νομίζω.

Σάββατο, Οκτωβρίου 14, 2006

Σιχαίνομαι

...τις εκλογές.
Προτιμώ τις επιλογές.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006

Η ίδια δυσκολία...

ακόμα και τώρα που δεν είσαι εδώ, ακόμα και τώρα που φαντάζομαι πως σου μιλάω, και πάλι δε μου είναι εύκολο. Πέρασε σχεδόν ένας μήνας απ' όταν πήρα την απόφαση να μιλάω σε σένα από εδώ, και μετά σιωπή...Κάτι μου θυμίζει αυτό, ποτέ δε μιλούσα, ποτέ δεν έλεγα αυτό που πραγματικά είχα μέσα μου γιατί πάντα νόμιζα, πάντα φοβόμουν πως δε θα καταλάβαινες. Λοιπόν, αυτό απ' όπου θα σου μιλώ το λένε μπλογκ. Δεν ξέρω γιατί, κι ούτε με νοιάζει. Μου αρέσει όμως γιατί είναι άϋλο και φαντάζομαι κάπως να διασταυρώνονται μέσα από αυτό, μέσα σε αυτό φωνές, πολλές φωνές, ταξιδεύοντας μέσα στο άπειρο, σμίγουν, χωρίζονται, ξανασμίγουν. Εκεί στο άπειρο δεν είσαι και συ; Πολλές φορές σε ψάχνω κοιτώντας τον ουρανό από την αυλή του σπιτιού μας, ξέρεις, νύχτα. Πουθενά τ'αστέρια δε φαίνονται καλύτερα. Είναι σα να είσαι στο κέντρο του σύμπαντος. Εμείς τώρα μένουμε δίπλα μαμά, το ξέρεις έτσι;μας έχεις δει φαντάζομαι...Μία πόρτα κι ένας τοίχος χωρίζει τη δική μας αυλή από του μπαμπά, όμως εκεί λες κι' είναι άλλος ο ουρανός!Γαλήνη. Βρίσκει η ψυχή μου τη θέση της στον κόσμο...

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13, 2006

Να σου μιλάω...

Ποτέ δε μιλήσαμε όπως θα ήθελα, σα μάνα με κόρη. Δεν ήξερες, δεν ήξερα...Αυτό όμως είναι κάτι που μου λείπει πολύ κατά καιρούς, είναι κάτι που μου λείπει ακόμη περισσότερο όσο εγώ μεγαλώνω. Ξέρω πως δε θα ήταν όλα ρόδινα, ξέρω πως τις περισσότερες φορές θα με εκνεύριζες, όπως βλέπω να γίνεται με τις μητέρες των φιλενάδων μου, όμως μου λείπεις τόσο γαμότο, ζηλεύω κάθε φορά που βλέπω μάνα και κόρη να τα λένε...Σκέφτομαι να αρχίσω να σου μιλάω από δω. Ίσως αυτές οι αόρατες κλωστούλες κάπου σε βρούνε.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006

Στη γωνιά μου. Πρωί. Πίνω τον καφέ μου και φτιάχνω τα προγράμματά μου...Ξαφνικά βλέπω τη γάτα να ορμάει σ' ένα τόσο δα μικρό ποντίκι. Αλλά μικρό, όχι αστεία...Το πιάνει. Ήμουν πολύ περίεργη να δω πως θα το φάει. Δεν το έφαγε. Το πήρε αρχικά στο στόμα της και μετά το άφησε κι άρχισε να παίζει μαζί του. Το πέταξε από δω, το πέταξε από κει. Της ξέφυγε. Το ξαναβρήκε. Της ξέφυγε πάλι. Τώρα το κυνηγάει. Παίζει μαζί του...Βλέπω μπροστά μου το "σαν τη γάτα με το ποντίκι" κι έχω μείνει ... Το ποντίκι κρύβεται ανάμεσα σ' ένα πιθάρι και τον τοίχο. Αυτή περιμένει. Έχει υπομονή και επιμονή. Κάνει διάφορα κόλπα για να το πιάσει. Τίποτε. Τώρα κρύφτηκε πίσω από τον τοίχο και περιμένει. Το ποντικάκι ακίνητο. Περιμένει κι αυτό. Η γάτα όμως έχει τη σιγουριά του βέβαιου νικητή. Ξέρει πως θα εξαντληθεί το θήραμά της και θα πέσει κάτω, σαν ώριμο φρούτο. Πραγματικά, έτσι έγινε. Το όλο θέαμα κράτησε περίπου 15 λεπτά. Τώρα ξεκουράζεται...

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 01, 2006

Καλό μήνα! Καλό φθινόπωρο! Posted by Picasa

Πέμπτη, Αυγούστου 31, 2006

σαν παιδί που δεν το παίζουν

έτσι νιώθω συχνά τον τελευταίο καιρό. Τι τον τελευταίο καιρό δηλαδή, αυτό συμβαίνει μάλλον εδώ και λίγα χρόνια...εκεί γύρω στα σαράντα σαν κάτι να άλλαξε, σαν πολλά να άλλαξαν...ξαφνικά ο χρόνος που περνούσε άρχισε να μ'ενοχλεί, η διάθεσή μου να γίνεται όλο και συχνότερα χάλια...Ψάχνω συνήθως να βρω τι μου συμβαίνει κι έχω μείμει έτσι μόνη. Θέλω να πω, δεν έχω μια κολλητή, όπως παλιά, να λέμε χαζομάρες και να περνάει η ώρα, γιατί όλα γίναν αίφνης τόσο σοβαρά και σπουδαία και σημαντικά; Η εικόνα της σοβαροφάνειας που έχουν οι άλλοι γύρω μου, μου την δίνει και γίνομαι αντιδραστική ίσως;
έχασα την κολλητή μου από βλακείες που έκανα ή μήπως στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ τόσο καλή η σχέση, όσο εγώ νόμιζα; για να διατηρούνται οι σχέσεις πρέπει τα άτομα να εξελίσσονται μαζί πνευματικά, ψυχολογικά και κοινωνικά; και φτάνω εκεί όπου δεν ήθελα ποτέ να είμαι: σκέφτομαι πολύ και προσπαθώ να εκλογικεύσω καταστάσεις...Αποκομμένη.
φτάνει όμως. Πέρασα ένα τριήμερο κατάθλιψης. Καιρός να συνέλθω. Σ' αυτές τις περιπτώσεις μόνο η χειρωνακτική δουλειά μου κάνει καλό. Χτες βράδυ μου έφερε η θεία μου μια κλούβα ώριμες ντομάτες και ντοματάκια, λέω να τα περιλάβω να κάνω σάλτσες στα βάζα για το χειμώνα...αρχίζω να νιώθω σαν το μυρμήγκι, βρήκα ένα σκοπό στη ζωή μου για σήμερα! Μήπως να φωνάξω και καμιά ξαδέρφη να με βοηθήσει; δεν είν' κακή ιδέα...

Τετάρτη, Αυγούστου 30, 2006

Μια πίκρα

Τα πρώτα μου χρόνια τ'αξέχαστα τάζησα
κοντά στ'ακρογιάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη
πλατειά και μεγάλη.

Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει,
στενάζεις, καρδιά μου,το ίδιο αναστένασμα:
Να ζούσα εκεί πάλι.

Μια εμένα είν' η μοίρα μου, μια εμένα είν' η χάρη μου,
δε γνώρισα κι άλλη.
Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
γλυκιά και μεγάλη.

Και να μέσ' στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
πλατιά και μεγάλη.

Κ' εμέ , τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε,
μια πίκρα μεγάλη,
και δε μου τη γλύκαινες, της πρώτης λαχτάρας μου
καλό μου ακρογιάλι!

Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
και ποια ανεμοζάλη,
που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,
καλό μου ακρογιάλι!

Μια πίκρα είν' αμίλητη, μια πίκρα είν' αξήγητη
μια πίκρα μεγάλη,
η πίκρα που είν' άσβυστη και μέσ' στον παράδεισο
των πρώτων μας χρόνων κοντά στ' ακρογιάλι.

Κωστής Παλαμάς, " Οι Καημοί της Λιμνοθάλασσας ", 1912


και να σκεφτείς ότι κάποτε δε μου άρεζε καθόλου ο Παλαμάς....
" Η μόνη πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια" ;

Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006

καθημερινότητα

Νιώθω να με συνθλίβει, η μέρα περνάει χωρίς να κάνω τίποτε από αυτά που πραγματικά θέλω. Ξυπνάω νωρίς το πρωί για να προλάβω να χαρώ λίγη ώρα ησυχίας...Η καλύτερη ώρα είναι γύρω στις επτά. Βάζω τον καφέ να γίνεται στην καφετιέρα, βγαίνω έξω και τακτοποιώ το τραπεζάκι και τις δυό μου καρέκλες (μία για να κάθομαι, μία για τα πόδια...), βγάζω τα βιβλία και τα περιοδικά μου, ένα-δυό κουλουράκια, γίνεται στο μεταξύ ο καφές, λίγη σκούρη ζάχαρη και ελάχιστο γάλα και...έξω! Η αγαπημένη μου ώρα. Ησυχία πλήρης, δροσιά, η αύρα και τα χρώματα του πρωϊνού, τα λουλούδια μου...Ανασυγκροτούμαι, μου είναι απαραίτητη όλη αυτή η τελετουργία. Μετά από λίγο άλλωστε αρχίζει το τρέξιμο, κι όλο για χαζά πράγματα, όχι κάτι σημαντικό, καθημερινές ασχολίες δικές μου (μάλλον της οικογενείας) και των άλλων, κοντινών μου ανθρώπων. Να σκεφτείς ότι είμαι στην ίδια σελίδα του βιβλίου που διαβάζω εδώ και πέντε μέρες! Νιώθω σαν στάσιμη στο σχολείο...Ελπίζω να τα καταφέρω καλύτερα στο Χορευτό, μάλλον θα πρέπει να παίρνω το βιβλίο μου και να εξαφανίζομαι για τον πρωϊνό μου καφέ στην "Ανατολή"...

Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006

Επέστρεψα. Καλούτσικο το ταξίδι μου, όχι όμως και κάτι εξαιρετικό...Τελικά περνάω καλύτερα με τους δικούς μου ανθρώπους, στο σπίτι μου...Χάρηκα ωστόσο και τις μοναχικές μου στιγμές, διάβασα με την ησυχία μου, χωρίς κανείς να με διακόπτει...Έριχ Φρομ, "Η τέχνη της αγάπης", εξαιρετικό βιβλίο!

Πέμπτη, Ιουλίου 20, 2006

φόβος

Σήμερα είμαι χάλια. Από το πρωί σηκώθηκα με νεύρα, έτοιμη να μαλώσω μ'όποιον βρεθεί μπροστά μου. Σιχαίνομαι όμως τον εαυτό μου όταν είμαι έτσι, τα βάζω μαζί μου κι αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα. Μ' ενοχλούν όλοι γύρω μου, θάθελα να κλείσω όλα τα τηλέφωνα και γενικότερα κάθε δίαυλο επικοινωνίας και να εξαφανιστώ...Όταν είμαι λοιπόν έτσι, σε άσχημη διάθεση, με πιάνουν οι φοβίες μου. Ανησυχώ κυρίως για την Κατερίνα, πως θα παν τα πράγματα γι'αυτήν, γιατί είναι πολλές φορές στεναχωρημένη, θα βρει φίλους που να μπορεί να επικοινωνεί πραγματικά μαζί τους...;κ.τ.λ., κ.τ.λ. και όλο τέτοια ωραία πράγματα σκέφτομαι. Νομίζω πως η κοινωνία μας, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί είναι τελείως σκατά για τα νέα παιδιά. Μήπως για μας; αλλά τέλος πάντων οι μεγάλοι έχουμε και κάποιες αντιστάσεις. Αύριο φεύγω για λίγες μέρες, μόνη, ίσως γι' αυτό θέριεψαν οι ανησυχίες μου. Τους αφήνω κάθε καλοκαίρι για λίγο μόνους, αυτήν και τον πατέρα της, το έχω ανάγκη αυτό, αλλά ζορίζομαι πάντα πριν να φύγω...

Δευτέρα, Ιουλίου 10, 2006

διόρθωση

καλά είμαι βλίτο, δεν το συζητώ, να μπερδέψω τον Άρη Αλεξάνδρου με το Μαγιακόφσκι...άσε που δε θυμόμουν καλά και τους στίχους...μπορώ να διορθώσω;

" Σύντροφε, κοιμάσαι;
Ήθελα να μου πεις, ξέρεις καμιά σελίδα μαρξισμού
που να βουλιάζουνε οι λέξεις στο χαρτί
σαν την σιωπή μου
στις κόρες των ματιών της; "

είναι από τα "Ανεπίδοτα γράμματα" του Α. Αλεξάνδρου.


Σήμερα βάφουμε το μισό σπίτι και είμαι τελείως αποδιοργανωμένη....Μέσα σ'όλο αυτό το ανακάτεμα όμως βρήκα τη συλλογή των ποιημάτων του και αμέσως....φλασάκι...όλα λειτούργησαν συνειρμικά. Γύρισα πίσω στο χρόνο, Θεσσαλονίκη, οδός Αμύντα, αριθμός 9....φοιτήτρια, τότε άκουσα για πρώτη φορά για τον Αλεξάνδρου και μετά από λίγο πήρα τα "ποιήματά" του...είναι σα να πέρασαν αιώνες από τότε!

Κυριακή, Ιουλίου 09, 2006

ένα άσπρο τριαντάφυλλο















Σας το χαρίζω. Είναι στον κήπο μου. Δεν θέλω να γράψω τίποτε άλλο σήμερα. Διαβάζω. Διάβασα τόσο πολλούς από σας που ζαλίστηκα!...Καλά ήταν όμως.

Δεν ξέρω γιατί αλλά μου ήρθαν στο νου οι στίχοι του Μαγιακόβσκι,

"πες μου σύντροφε, ξέρεις καμιά σελίδα μαρξισμού
που να βυθίζονται οι λέξεις στο χαρτί
όπως η αγάπη μου στις κόρες των ματιών της;"

Άσχετο, ε;
 Posted by Picasa

προβληματισμός

Η αλήθεια είναι ότι προβληματίζομαι...δεν ήμουν εγώ τέτοιος τύπος, να περνάω ώρες μπροστά στον υπολογιστή, ψάχνοντας...τί αλήθεια; έλα όμως που μου αρέσει όλη αυτή η διαδικασία! απλά κάνω αναπόφευκτα κάποιες συγκρίσεις με το παρελθόν. Γενικά είμαι ένας άνθρωπος κοινωνικός, πάντα είχα φίλους και γενικότερα ανθρώπους με τους οποίους μπορούσα να βγαίνω και να περνάω καλά. Τα τελευταία όμως χρόνια κάτι έχει αλλάξει. Δεν κάνω πια εύκολα παρέες και έχω σταματήσει επίσης να βγαίνω με πολλούς παλιούς φίλους. Η εξέλιξη αυτή άλλοτε μου αρέσει, άλλοτε με στεναχωρεί...Είναι μια στροφή προς τα μέσα που όμως δεν ξέρω που θα βγάλει...Γι'αυτό προβληματίζομαι. Είναι δυνατόν να μ'ενδιαφέρει περισσότερο το να είναι καλά π.χ. το "χνούδι" ή ο "παράξενος" απ' ό,τι κάποιοι που ως χτες έκανα παρέα; Έλα όμως που τους βρίσκω όλους τόσο κενούς, τόσο επίπεδους...μου'ρχεται καμμιά φορά να πεθάνω από πλήξη όταν βρισκόμαστε για καφέ, τόσο αδιάφορα, Θεέ μου!

Σάββατο, Ιουλίου 08, 2006

εγκεφαλικό

στον πατέρα μου



Τώρα τους γνωρίζω.
Το άδειο βλέμμα.
Πότε;
Το βλέμμα που ψάχνει
αμήχανο.
'Ηταν εκείνη η έκρηξη...
πετάχτηκαν, έσπασαν,
πύρινες δροσοσταλίδες,
αίμα,
χίλια κομμάτια.
Μετά
τα μάζεψαν.
Όλα.
Τίποτε όπως πριν.
Αγωνία ατενίζει στο άπειρο.

Τώρα τους γνωρίζω.

Τετάρτη, Ιουνίου 28, 2006

οι διακοπές αρχίζουν!

Σήμερα έφυγε η Κατερίνα για την κατασκήνωση στη Χαλκιδική. Είχαν βέβαια προηγηθεί οι πέντε μέρες στην Καβάλα, στης Άννας. Υπέροχο σκεφτόμουν να είσαι σχεδόν δεκάξι και νάχεις ένα καλοκαίρι μπροστά σου!...Έλα όμως που δεν είναι ευχαριστημένη με τίποτε...Έχω την εντύπωση πως οι προσδοκίες της είναι πάρα πολλές και η πραγματικότητα συχνά αποδεικνύεται κατώτερη. Ελπίζω να περάσει καλά στην κατασκήνωση.
Μεθαύριο πρωί φεύγουμε και μεις. Στο Πήλιο για άλλη μία φορά. Είναι εκεί μια παραλία ερημική, την ημέρα έρχονται κάποιοι για μπάνιο, αλλά το βράδυ δεν έχει ψυχή. Εκεί και μόνο εκεί ξεκουράζομαι πραγματικά, με τα βιβλία μου, τη μουσική μου, τη θάλασσα και τις συζητήσεις μας, χαλαρά...Νιώθω μια απέραντη λαχτάρα γι'αυτή τη θάλασσα, ονειρεύομαι πότε θα φτάσουμε για να βουτήξω...Τέλεια, τι ωραία είναι να ξεκινάς για διακοπές!

Πέμπτη, Ιουνίου 22, 2006

βαριέμαι

το παθαίνω κάθε Ιούνη. Βαριέμαι αφόρητα και ταυτόχρονα νιώθω πολύ κουρασμένη. Αυτό βέβαια συμβαίνει τα τελευταία 2-3 χρόνια περισσότερο, πράγμα που μάλλον πρέπει ν'αρχίσει να με κάνει ν'ανησυχώ...Ως αισιόδοξο άτομο που είμαι όμως, το εκλογικεύω, βρίσκω τις αιτίες και συνεχίζω ακάθεκτη!...Τι ακριβώς; μακάρι να'ξερα...Τέλος πάντων είναι διάφορα πράγματα που πρέπει να τελειώσουν τώρα, κυρίως δουλειές σχετικές με το σπίτι, για να μπορέσουμε να φύγουμε διακοπές. Που θα πάει, όλα θα γίνουν, λέω, αλλά δυστυχώς δεν ανασκουμπώνομαι...Όλο βρίσκω πράγματα που μ'αρέσει να τα κάνω και ασχολούμαι μόνο μ'αυτά και τ'άλλα τ'αφήνω στον κόκκορα, το κακό όμως είναι ότι με αγχώνουν και μου χαλούν τη διάθεση...Ίδωμεν...

Τρίτη, Ιουνίου 20, 2006

taleme

μόλις τέλειωσα τη "Συγχώρεση" της Σώτης Τριανταφύλλου. Μ'αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφει αυτή η κοπέλα, χωρίς ωστόσο να μπορώ να ξεκαθαρίσω γιατί. Δεν ψάχνω άλλωστε. Αυτό που με κάνει να λατρεύω τη λογοτεχνία είναι ότι μπορεί σε μια και μόνο φράση κάποιου, όποιουδήποτε, βρίσκω μερικές φορές τον εαυτό μου, κολλάω τα κομμάτια μου. Ή κλαίω, όπως τώρα που η Σώτη είπε αυτά που πάντα ήθελα να πω:"(μήπως είναι ρηχός ο τάφος;Θέέ μου, μακάρι να μην είναι ρηχός, να μη βρέχεται, να μην κρυώνει, να μην καίγεται απ΄ τον ήλιο)".Μπορείς να έρθεις έστω στο όνειρό μου; Γιατί αυτή η παντελής απουσίά;

Σάββατο, Ιουνίου 17, 2006

taleme

Πέρασαν αρκετές μέρες από τις 6 Ιουνίου. Η πραγματικότητα είναι ότι νιώθω μια μεγάλη αμηχανία μ'αυτό το πράγμα που τώρα μόλις ξεκινάω κι ούτε ξέρω καλά-καλά αν θα συνεχίσω να ασχολούμαι μ'αυτό. Δεν είμαι ο άνθρωπος ο εξοικειωμένος με την τεχνολογία κι αυτό μου δημιουργεί μια επιπρόσθετη δυσκολία, στ'αλήθεια όμως η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να εκ-τεθείς...Είναι έκθεση το blogg;ή απλά ένας τρόπος επικοινωνίας;και γιατί να επικοινωνήσω μ'αυτόν τον τρόπο;Αμαν πια όλο τέτοια ερωτήματα...Για την ώρα μ'αρέσει να διαβάζω τα bloggs των άλλων!
Ζω σ'ένα μικρό χωριό. Είναι επιλογή μου αυτό. Μου λείπει όμως η πόλη, η ανωνυμία της, οι άνθρωποί της, οι προκλήσεις της και οι ευκαιρίες που δίνει.

Τρίτη, Ιουνίου 06, 2006

πρώτη φορά

καλά, είμαι τελείως ούφο!νιώθω πολύ καλά γιατί μόλις τώρα τα κατάφερα να κάνω το δικό μου blogg!θα τα πούμε αργότερα, τώρα πάω να το γιορτάσω!