ΛΗΣΜΟΝΙΕΣ

(ποίημα της Μιμόζα Αχμέτι)

Πόσο φρέσκια, πλυμένη και ελαφριά
είναι η ύπαρξη μετά τη λησμονιά,νιώθω το μαλλί μου
σε σχέση με τον αέρα
και τα μάτια σε σχέση με το φως
πέρα από όπου
τρέχει το βλέμμα,
πέρα από τη σχέση, πέρα από τον ορισμό
υπαρχει κάτι άλλο
που εμείς τυχαίως το λέμε Θεό,
κάτι το άπιαστο, το φευγαλέο
το μετακινούμενο, δίνει ειδικές ευκαιρίες στην ύπαρξη,
που πάει να πει: κάθε ξύλο ή πέτρα
μπορεί να ζωντανέψει
να ενσαρκωθεί
να γίνει άστρο
κι αυτός είναι ο λόγος όλων των υπάρξεων
των πραγμάτων, των τόσων πολλών πραγμάτων
στις υπάρξεις
και φαίνεται εδώ κάποια ροπή
παρόμοια του σκοπού
κι ένας ελαφρός μαγνητισμός κάνει τις επιθυμίες μου
να ηδονίζονται
για έναν άντρα
αν και "ποτέ δεν το είχα πρόβλημα".