τα λέμε...
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13, 2006
Να σου μιλάω...
Ποτέ δε μιλήσαμε όπως θα ήθελα, σα μάνα με κόρη. Δεν ήξερες, δεν ήξερα...Αυτό όμως είναι κάτι που μου λείπει πολύ κατά καιρούς, είναι κάτι που μου λείπει ακόμη περισσότερο όσο εγώ μεγαλώνω. Ξέρω πως δε θα ήταν όλα ρόδινα, ξέρω πως τις περισσότερες φορές θα με εκνεύριζες, όπως βλέπω να γίνεται με τις μητέρες των φιλενάδων μου, όμως μου λείπεις τόσο γαμότο, ζηλεύω κάθε φορά που βλέπω μάνα και κόρη να τα λένε...Σκέφτομαι να αρχίσω να σου μιλάω από δω. Ίσως αυτές οι αόρατες κλωστούλες κάπου σε βρούνε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Ναι, είναι οι στιγμές που το "γιατί" σου φτάνει στο ζενίθ, και ενώ πριν από πέντε λεπτά σε διακατείχε μια ηρεμία, ξαφνικά, νιώθεις ότι η αδικία απέναντί σου είναι πολύ μεγάλη. Βέβαια εγώ είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μεταγενέστερη εποχή, με νέους γονείς, και... με μπαμπά... cool.
Έτσι, μεταξύ αστείου και σοβαρού, τα λέγαμε και το έζησα αυτό. Και φυσικά τώρα μου λείπει.
Ίσως κάπως έτσι νιώθεις, και λες το ίδιο "γαμώτο" που λέω κι εγώ!
Περιττό να πω ότι συγκινήθηκα!
Με ξέρεις άλλωστε!Δεν θέλω και πολύ!Άσε που είμαι και στη δουλειά!
Δημοσίευση σχολίου