Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006

Η ίδια δυσκολία...

ακόμα και τώρα που δεν είσαι εδώ, ακόμα και τώρα που φαντάζομαι πως σου μιλάω, και πάλι δε μου είναι εύκολο. Πέρασε σχεδόν ένας μήνας απ' όταν πήρα την απόφαση να μιλάω σε σένα από εδώ, και μετά σιωπή...Κάτι μου θυμίζει αυτό, ποτέ δε μιλούσα, ποτέ δεν έλεγα αυτό που πραγματικά είχα μέσα μου γιατί πάντα νόμιζα, πάντα φοβόμουν πως δε θα καταλάβαινες. Λοιπόν, αυτό απ' όπου θα σου μιλώ το λένε μπλογκ. Δεν ξέρω γιατί, κι ούτε με νοιάζει. Μου αρέσει όμως γιατί είναι άϋλο και φαντάζομαι κάπως να διασταυρώνονται μέσα από αυτό, μέσα σε αυτό φωνές, πολλές φωνές, ταξιδεύοντας μέσα στο άπειρο, σμίγουν, χωρίζονται, ξανασμίγουν. Εκεί στο άπειρο δεν είσαι και συ; Πολλές φορές σε ψάχνω κοιτώντας τον ουρανό από την αυλή του σπιτιού μας, ξέρεις, νύχτα. Πουθενά τ'αστέρια δε φαίνονται καλύτερα. Είναι σα να είσαι στο κέντρο του σύμπαντος. Εμείς τώρα μένουμε δίπλα μαμά, το ξέρεις έτσι;μας έχεις δει φαντάζομαι...Μία πόρτα κι ένας τοίχος χωρίζει τη δική μας αυλή από του μπαμπά, όμως εκεί λες κι' είναι άλλος ο ουρανός!Γαλήνη. Βρίσκει η ψυχή μου τη θέση της στον κόσμο...

2 σχόλια:

Xνούδι είπε...

Ενα μεγάλο αχ αναστεναγμός από τα τρίσβαθα Κίρα μου. Κι ένα λουλουδάκι νούφαρο σε λίμνη ήρεμη. Για σένα.
Καληνύχτα

kira είπε...

Χνουδάκι μου, πόσο σ' ευχαριστώ...Καλημέρα!