Κυριακή, Οκτωβρίου 15, 2006

Αδέσποτα

Έχω μια φίλη. Είναι από τις φίλες των σχολικών χρόνων , τη γνωρίζω από την Πρώτη Γυμνασίου και καθόμασταν στο ίδιο θρανίο τα επόμενα πέντε χρόνια. Νομίζω πως αυτές οι φιλίες απλά υπάρχουν, είναι κάπου εκεί, εσύ κάνεις τις διαδρομές σου, σπας τα μούτρα σου, κάνεις πλαστικές, παγώνουν χαμόγελα στο πρόσωπό σου, αυτές εκεί, σε πείσμα κάθε ενθουσιασμού από νέες γνωριμίες. Εκεί.
Ήρθε για να ψηφίσει και γύρισα πολλά- πολλά χρόνια πίσω. Από διπλανά χωριά πηγαίναμε τότε στο Γυμνάσιο με ποδήλατα, λεοφωρεία δεν υπήρχαν, δυο-τρία χιλιόμετρα δρόμος ως την κοντινή κωμόπολη. Αφήναμε όλα τα ποδήλατα σε μια αυλή, όπου είχε το εργαστήρι του ένας που γάνωνε μπακίρια, καλός άνθρωπος και μας τα φύλαγε, έτσι χωρίς κανένα κέρδος, μάλλον φασαρία είχε...
Αυτή αγαπούσε τα αδέσποτα σκυλιά. Πάντα είχε κάποιο που προστάτευε, έβγαινε από το δρόμο της, έκανε κανα δυο χιλιόμετρα παραπάνω και πήγαινε, θυμάμαι, σ' ένα χτυπημένο αδέσποτο σκυλί, κάτω από μια γέφυρα, το σάντουϊτς που έπρεπε να φάει η ίδια στο σχολείο. Μιλούσε γι'αυτό και έκλαιγε...
Το ίδιο κάνει και τώρα. Πάντα έχει ένα αδέσποτο που προστατεύει. Για το τελευταίο, εδώ και δύο χρόνια πάει από τη μια άκρη της Θεσσαλονίκης στην άλλη. Αχ, μου λέει, δεν ξέρεις πως κάνει όταν με βλέπει...
Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν και είναι παρήγορο αυτό. Νομίζω.

1 σχόλιο:

Ελπίδα είπε...

"Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν", έγραψες και συμφωνώ απολύτως.Όπως δεν αλλάζουν οι άνθρωποι και τα αισθήματα. Παραμένουν ίδια.