Χτες συμπληρώθηκε ένας χρόνος. Ήταν 6 Ιουνίου θυμάμαι, ήμουν στην αίθουσα υπολογιστών του σχολείου, τελείωνα κάποια δουλειά κι ήμουν τελείως ζαλισμένη, είχα διαβάσει κάπου για τα blogs κι είπα δεν ψάχνεις λίγο, έτσι, να δεις τι είναι…
Έφυγα έχοντας κάνει το δικό μου blog, πολύ χαρούμενη, λες και είχα καταφέρει ποιος ξέρει τι…
Άρχισα να γράφω δειλά, δειλά μετά από κάποιον καιρό. Ήμουν πολύ διστακτική, είχα την αίσθηση ότι εκτίθεμαι, σαν κάπως να ήμουν γυμνή στο δρόμο, και καλά ο δρόμος ήταν άδειος, δε με έβλεπε κανείς… Αγνοούσαν οι πάντες την ύπαρξή μου κι όμως εγώ εξακολουθούσα να νρέπομαι! Μετά πέρασα στη φάση του να νιώθω κάπως παράξενα και ριγμένη, παιδιά δε με διάβαζε κανείς, γιατί να με διαβάσει άλλωστε; Ένιωθα σαν παιδί που δεν το παίζουν κι η αλήθεια είναι πως τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν είχα πρόβλημα αυτοεκτίμησης, βρε λες; Μου ερχόταν να φωνάξω, κοιτάξτε με, είμαι και γω εδώ, μπορεί να μην είμαι κάτι εξαιρετικό αλλά καλούλα είμαι πάλι κι αν μου δώσετε θάρρος, μπορεί να γίνω και καλύτερη…
Και μετά άρχισα να επικοινωνώ, κατέβηκα από το βάθρο όπου είχα στημένο τον εαυτό μου και άρχισα να επικοινωνώ…
Τώρα, ένα χρόνο μετά, έχω να πω πως γι αυτό παραμένω, για την επικοινωνία με τα όποια προβλήματά της, με τις όποιες δυσχέρειες… Ήταν στιγμές που ένιωσα πιο ζωντανή εδώ παρά στην πραγματική μου ζωή, ήταν στιγμές που μοιράστηκα συναισθήματα έντονα, που ένιωσα ότι αδειάζω, ήταν στιγμές που έκλαιγα με λυγμούς γράφοντας ή διαβάζοντας κάτι…
Ο χρόνος μου είναι λιγοστός και δεν μπορώ να είμαι εδώ όσο ίσως νομίζω ότι θα έπρεπε… Δε γράφω όσα σχόλια θα ήθελα, συχνά δεν απαντώ σε σχόλια που μου κάνουν, δεν είμαι τυπική, δεν γράφω συχνά… κι ούτε έχω πολλές προσδοκίες, κι αυτός ο χώρος έχει τους καλούς και τους κακούς του, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος μας, γιατί θα έπρεπε εδώ να είναι διαφορετικά; Κάνεις λοιπόν και εδώ τις επιλογές σου, που καμιά φορά μπορεί να αποδειχθούν και λανθασμένες, αλλά έτσι δεν είναι η ζωή;
Τώρα, ένα χρόνο μετά, έχω να πω πως μου αρέσει που έχω αυτό το blog.
Τα λέμε…
Έφυγα έχοντας κάνει το δικό μου blog, πολύ χαρούμενη, λες και είχα καταφέρει ποιος ξέρει τι…
Άρχισα να γράφω δειλά, δειλά μετά από κάποιον καιρό. Ήμουν πολύ διστακτική, είχα την αίσθηση ότι εκτίθεμαι, σαν κάπως να ήμουν γυμνή στο δρόμο, και καλά ο δρόμος ήταν άδειος, δε με έβλεπε κανείς… Αγνοούσαν οι πάντες την ύπαρξή μου κι όμως εγώ εξακολουθούσα να νρέπομαι! Μετά πέρασα στη φάση του να νιώθω κάπως παράξενα και ριγμένη, παιδιά δε με διάβαζε κανείς, γιατί να με διαβάσει άλλωστε; Ένιωθα σαν παιδί που δεν το παίζουν κι η αλήθεια είναι πως τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν είχα πρόβλημα αυτοεκτίμησης, βρε λες; Μου ερχόταν να φωνάξω, κοιτάξτε με, είμαι και γω εδώ, μπορεί να μην είμαι κάτι εξαιρετικό αλλά καλούλα είμαι πάλι κι αν μου δώσετε θάρρος, μπορεί να γίνω και καλύτερη…
Και μετά άρχισα να επικοινωνώ, κατέβηκα από το βάθρο όπου είχα στημένο τον εαυτό μου και άρχισα να επικοινωνώ…
Τώρα, ένα χρόνο μετά, έχω να πω πως γι αυτό παραμένω, για την επικοινωνία με τα όποια προβλήματά της, με τις όποιες δυσχέρειες… Ήταν στιγμές που ένιωσα πιο ζωντανή εδώ παρά στην πραγματική μου ζωή, ήταν στιγμές που μοιράστηκα συναισθήματα έντονα, που ένιωσα ότι αδειάζω, ήταν στιγμές που έκλαιγα με λυγμούς γράφοντας ή διαβάζοντας κάτι…
Ο χρόνος μου είναι λιγοστός και δεν μπορώ να είμαι εδώ όσο ίσως νομίζω ότι θα έπρεπε… Δε γράφω όσα σχόλια θα ήθελα, συχνά δεν απαντώ σε σχόλια που μου κάνουν, δεν είμαι τυπική, δεν γράφω συχνά… κι ούτε έχω πολλές προσδοκίες, κι αυτός ο χώρος έχει τους καλούς και τους κακούς του, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος μας, γιατί θα έπρεπε εδώ να είναι διαφορετικά; Κάνεις λοιπόν και εδώ τις επιλογές σου, που καμιά φορά μπορεί να αποδειχθούν και λανθασμένες, αλλά έτσι δεν είναι η ζωή;
Τώρα, ένα χρόνο μετά, έχω να πω πως μου αρέσει που έχω αυτό το blog.
Τα λέμε…
17 σχόλια:
Το ίδιο παθαίνουν όλοι. Πριν ένα μήνα άνοιξα ένα blog και μέχρι τώρα έχω μόνο ένα σχόλιο.
Του χρόνου πάλι εδώ για να σου ευχηθούμε για τον δεύτερο χρόνο...............
Και στον επόμενο χρόνο εύχομαι με περισσότερη και ακόμα πιο γόνιμη επικοινωνία. Καταλαβαίνω απόλυτα τι λες. Από τον Νοέμβριο έχω το blog, βέβαια δεν πολυασχολούμαι, κάνω πολύ καιρό να γράψω κι ενώ διαβάζω πολλά blogs που αξίζουν πολύ για μένα, εντούτοις δεν γράφω σχόλια. Σιγά σιγά όλα θα γίνουν, έχουμε τόσα να βιαζόμαστε δεν χρειάζεται κι εδώ βιασύνη. Εδώ είναι ο χώρος μας και μας ανήκει έτσι ώστε να τον διαχειριζόμαστε όπως θέλουμε. Πάντως, όταν πρωτοείδα σχόλιο δικό σου και της marias iribarne χάρηκα απίστευτα γιατί εσείς με βρήκατε κι όχι μέσω δικών μου σχολίων. Να είσαι καλά και να μεγαλώσει πολύυυυ το blog σου. Χαρές πολλές να παίρνεις και ό,τι σε απασχολεί να το μοιράζεσαι μαζί μας.
Φιλί γλυκό χχχχχχχ :-)
Συγχαρητήρια για το blog. Αυθεντικό.
Γιώργο, υπομονή! Σε καταλαβαίνω απολύτως...
Μικρέ μου πρίγκηπα (που είσαι και ο αγαπημένος μου), ευχαριστώ! Ναι, είθε του χρόνου πάλι εδώ ... Θα έρθεις από τον αστεροειδή σου;
Μέριαμον, ευχαριστώ πολύ! Ναι, όπως λες, έχουμε τόσα να βιαζόμαστε, δεν χρειάζεται κι εδώ βιασύνη... και γω στέλνω φιλί!
Βασίλη, ευχαριστώ! Το δικό σου blog;
Χρόοοοονια πολλά σε `σένα...
Χρόοοοονια πολλά κι ευτυχισμένα...
Μπορώ να έχω ένα κομματάκι απ`την τούρτα;;
Καλημέρα!
Θα ρίξω μια καλή ματιά στο blogάκι σου σύντομα γιατί φαίνεται ενδιαφέρον!
Εν τω μεταξύ, εύχομαι πάντα η έκφραση να βρίσκει το δρόμο της...Είτε σε blog είτε αλλιώς ;)
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ καλη μας κι αγαπημενη blogoφιλεναδα.
Κοιτα εγω εχω και μια αλλη οπτικη γωνια. Παλια επικοινωνουσαν με γραμματα. Και για οσους ειναι πολυ νεοι, να αναφερω οτι στην εποχη της εφηβειας μου ηταν διαδεδομενη η αλληλογραφια με αγνωστους συνομηλικους απ'ολο τον κοσμο!
Ε! σημερα εχουμε εξελιχθει!
Παιδια οι αναγκες των ανθρωπων παραμενουν οι ιδιες. Ο τροπος που τις ικανοποιουν αλλαζει!
Λοιπόν, αυτή είναι επέτειος!!! Πάντα τέτοια!
Ήταν στιγμές που ένιωσες πιο ζωντανή εδώ παρά στην πραγματική σου ζωή. Αυτό θα πρέπει, ίσως, να το προσέξεις λιγάκι.
Μ' αρέσει πολύ αυτό που γράφεις ότι αισθανόσουν σαν να βγήκες γυμνή στο δρόμο "και καλά ο δρόμος ήταν άδειος και δεν μ' έβλεπε κανείς". Εγώ θα το 'γραφα πιο πικρά βέβαια "ο δρόμος είχε τόσο πολύ κόσμο, που, παρ' όλη τη γύμνια μου, δεν με πρόσεξε κανείς". Σκέφτομαι ότι, για μας τουλάχιστον που διατηρούμε ψευδωνύμως προσωπικά blogs, αυτό το "κλικ" που κάναμε μια μέρα κι ανοίξαμε το μπλογκ ίσως και να μην ήταν μια τόσο στιγμιαία απόφαση όσο φαίνεται, αλλά μια ανάγκη να εκτεθούμε που ωρίμαζε σιγά-σιγά και τελικά βρήκε μια δίοδο. Κι όταν αρχίσαμε να ανοίγουμε αυτά τα κλειδωμένα κομμάτια μας, "δεν μας έβλεπε κανείς". Πόσο απογοητευτικό αλλά και πόσο καθησυχαστικό ταυτόχρονα, τίποτα τρομερό δεν συνέβη.
"Και μετά κατέβηκα από το βάθρο μου κι άρχισα να επικοινωνώ". Είναι μετάβαση στην ωριμότητα αυτό Κίρα, ίσως να ακούγεται λίγο αστείο, αλλά για κάποια κομματάκια του εαυτού μας -τα οποία πιθανόν να μην μπορούμε να προσδιορίσουμε ακριβώς- έτσι είναι. Πρώτα έπρεπε να ανοιχτούν, να εκτεθούν, και μετά με αυτά μαζί, ολόκληρες πλέον, να επικοινωνήσουμε. Κι ίσως και γι' αυτό να συμβαίνει το οξύμωρο να αισθανόμαστε την επικοινωνία πιο έντονη σε ένα διαδικτυακό κόσμο απ' ό,τι στον πραγματικό, γιατί εδώ ερχόμαστε "ολόκληρες". Οπότε δεν συμφωνώ με τον Socrates, ότι πρέπει να το προσέξεις ότι μερικές φορές αισθάνεσαι εδώ πιο ζωντανή απ' ό,τι "έξω", φυσιολογικό είναι να αισθάνεσαι έτσι, κι ούτε είσαι ο τύπος που όλη του η ζωή είναι ένα κομπιούτερ, ένα κομμάτι της ζωής σου είναι. Κι ίσως κι αυτό να είναι μια μετάβαση, ποιος ξέρει; Ίσως η θετική εμπειρία του blogging να μας βοηθήσει να ανανεώσουμε ήδη κουρασμένες και φορτωμένες σχέσεις ή και να φτιάξουμε άλλες, όλα αυτά θέλουν το χρόνο τους όμως.
Ευχές!
demonia, ευχαριστώ πολύ! Εσύ προχτές δεν έλεγες, όχι άλλη τούρτα; Καλά, θα σου δώσω!
Γεωργία ναι, το ζητούμενο είναι αυτό, να βρίσκουμε τρόπους να εκφραζόμαστε. Και βεβαίως όχι μόνο στα blog!
Τolitsa μου, τι μου θύμισες! Ναι, κι εγώ στα χρόνια της εφηβείας μου αλληλογραφούσα με αγνώστους που τις διευθύνσεις τους έβρισκα στα περιοδικά...Ρε συ, τελικά ο άνθρωπος δεν αλλάζει...
Ρομποτάκι, ευχαριστώ!
Σωκράτη, το προσέχω! Αλλά δε με χαλάει κιόλας...
Maria iribarne, σ' ευχαριστώ πολύ! Ακριβώς έτσι αισθάνομαι, όπως το ανέλυσες. Βρίσκω πάρα πολύ εύστοχες τις παρατηρήσεις σου, και από άλλα πράγματα στη ζωή μου, νομίζω πως πράγματι πρόκειται για μετάβαση στην ωριμότητα, και δεν μου ακούγεται καθόλου αστείο...
gitsaki, ευχαριστώ!
..πάντα τέτοιες δημιουργικές & πρωτοποριακές ασχολίες!
Και του χρόνου με υγεία! :)
και του χρόνου καλύτερα...
ευχές για καλά κείμενα,
βγαλμένα από την καρδιά σου...
την καληνύχτα μου...
Νιώθω πολύ τυχερή που σε αντάμωσα...
είναι ο άνθρωπος που υπάρχει... πίσω από την e- εικόνα...
υπάρχεις...
μου "λες" πράγματα...
ευχαριστώ!
να συνεχίσεις...
και μην ενοχοποιείς τον εαυτό σου για τα σχόλια...
ξέρω... είναι φορές... που δεν προλαβαίνουμε...
είμαι ευγνώμων... πολύ...
να συνεχίσεις... με χίλιες και παραπάνω ευχές!!!!
φιλιά
:)
Δημοσίευση σχολίου