Παρασκευή, Ιανουαρίου 19, 2007

Ταγκόρ

« Ξυπνούσα και έβρισκα το μήνυμά του το πρωί.
Δε ξέρω τι ήταν αυτό που μου ’φερνε, γιατί δε ξέρω να διαβάζω καθόλου.
Θ’ αφήσω τον σοφό μέσα στα βιβλία του, δε θα τον ρωτήσω καθόλου: μπορώ τάχα να ξέρω αν θα μπορούσε να καταλάβει το δικό μου μήνυμα;
Θ’ αγγίξω το πρόσωπό μου με το γράμμα, θα το σφίξω πάνω στην καρδιά μου.
Όταν η νύχτα θα γίνει σιωπηλή και τ’ αστέρια θα βγουν ένα-ένα, θα το ανοίξω πάνω στα πόδια μου και θα μείνω σιωπηλός.
Τα φύλλα που μουρμουρίζουνε θα μου το διαβάσουνε με δυνατή φωνή, το γρήγορο ποτάμι θα μου το σιγοψιθυρίσει και τα εφτά αστέρια της γνωριμίας θα μου το τραγουδήσουνε από τους ουρανούς.
Δε κατάφερα να βρω αυτό που ψάχνω. Αυτό που θάθελα να μάθω δε το καταλαβαίνω καθόλου. Μα αυτό το μήνυμα που δεν ήξερα να αποκρυπτογραφήσω υποβάσταξε το φορτίο μου και οι σκέψεις μου γίνανε μελωδίες. »


Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ, « Ένα καλάθι με καρπούς »

4 σχόλια:

herinna/ είπε...

Ίσως όλη η ουσία να βρίσκεται στη γλώσσα των αστεριών και των φύλλων, αν βεβαίως κάποιος μπορεί να καταλάβει αυτήν. Ο ηρωάς σου είναι απ' αυτούς. Τέτοια μηνύματα που να φτάνουν τόσο μακριά, δεν ακούνε πια οι άνθρωποι. Άντε ίσα μέχρι την οθόνη του κινητού σου να φτάσουν. Και ούτε καν ξέρουμε τη διαρκειά τους. Ίσως μέχρι να φτάσουν να και παράκαιρα. Λέμε τώρα..
Ήρθα να σου ανταποδόσω την επίσκεψη και να σ' ευχαριστήσω για το ειλικρινές και αυθόρμητο σχολιό σου Κιρα. Θα ξανάρθω, βρήκα και άλλους λόγους.

kira είπε...

Ευχαριστω. Μάλλον το είχα ανάγκη το μήνυμά σου...

herinna/ είπε...

"Κι αυτά τα γυαλομέταλλα που στέλνουν στο άπειρο τον οξύ τους ήχο,
αυτά που κουδουνίζουμε περνώντας κάτω απ' το βλέμμα τ' ουρανού και της ψυχής μας..."
:)
έχουμε λόγο που είμαστε εδώ όλοι εμείς.

Σπύρος είπε...

Κορυφαίος ο ΤΑΓΚΟΡ...:)