Παρασκευή, Φεβρουαρίου 09, 2007

Κούραση

Ο δικός μου πατέρας είχε την άποψη πως έπρεπε από μικρά να μάθουμε να δουλεύουμε. Έτσι, με το που τελείωσα το δημοτικό, άρχισα να δουλεύω σε ένα κονσερβοποιείο που υπήρχε τότε στο χωριό, καθώς επίσης και στα χωράφια μας. Μαζί μου την πάτησε κι ο αδερφός μου, κι ας ήταν μικρότερος… Τσάπισμα, μάζεμα ροδάκινα, μήλα, πιπεριές κι ό,τι βάλει ο νους σου…
Δεν τα ήθελα καθόλου τότε τα χωράφια. Νομίζω πως αυτό συνετέλεσε πολύ στο να σπουδάσω. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε. Δεν τα ήθελα καθόλου.
Η πιο ευτυχισμένη στιγμή της μέρας ήταν το σούρουπο, όταν πια φεύγαμε απ’ το χωράφι. Πολύ μικρή, στο κάρο, λίγο μεγαλύτερη, στην πλατφόρμα. Ο πατέρας οδηγούσε, πρώτα τις αγελάδες, αργότερα το τρακτέρ. Κι αυτή η αίσθηση της τελειωμένης μέρας που αφήνει μουδιασμένο το κορμί σου, με το ήλιο πορτοκαλοκόκκινο να χάνεται πίσω από τα γαλάζια βουνά, με τους σημαντικούς άλλους της ζωής σου εκεί, μαζί σου, να μοιράζονται την ίδια κούραση, και να μη θέλεις να φτάσεις στο σπίτι, γιατί είναι όμορφα όλα γύρω και είναι καλά που είσαι κουρασμένος, η αίσθηση αυτή, νομίζω θα μείνει για πάντα μέσα μου. Και χαίρομαι γι’ αυτό.
Τώρα αγαπώ τα χωράφια. Ηρεμώ με το χώμα. Και λατρεύω τη μυρωδιά του, ιδίως αμέσως μετά τις πρώτες σταγόνες της βροχής.
Τώρα θα ήθελα η κούρασή μου να είναι μόνο σωματική. Νομίζω ότι είναι η μόνη υγιής κούραση.

13 σχόλια:

kyriayf είπε...

καλημέρα! η γη είναι δύναμη... σταθερότητα... έμπνευση... ηρεμία...
φιλώ σε!

kira είπε...

καλημέρα σου, Κυρία Υφάντρα και καλό Σαββατοκύριακο!
φιλιά κι από μένα!

Κατουρημένη ποδιά είπε...

από τον τίτλο κιόλας κουράστηκα..

ρίχνω έναν υπνάκο και σε λίγο συνεχίζω..

Socrates είπε...

Δεν ήθελες να φτάσεις στο σπίτι το δειλινό.Σαν και μένα, που βολεμένος μέσα στο αυτοκίνητο του μπαμπά μου, δεν ήθελα να φτάσουμε ποτέ στον προορισμό μας και,όταν πλησιάζαμε, παρακαλούσα να μην βρίσκαμε ποτέ μέρος να παρκάρουμε. Και σαν την κόρη μου τώρα που, καθισμένη αναπαυτικά στην θέση του λεωφορείου, ακούει την αγαπημένη της μουσική, δεν θέλει να τελειώσει όλο αυτό, και νοιώθει την καρδιά της να βυθίζεται, όταν το λεωφορείο σταματά και σηματοδοτεί την απώλεια ενός μικρού παραδείσου. Άλλες συνθήκες, ίδιες ψυχολογικές αντιδράσεις. Η γλύκα της σίγουρης ευτυχίας.

kira είπε...

katourimeni-podia είσαι ένας μεγάλος τεμπέλης! Καλόν ύπνο! και να προσέχεις τις παρέες σου!...


Σωκράτη, ναι, άλλες συνθήκες, ίδιες ψυχολογικές αντιδράσεις...Η απώλεια ενός μικρού παράδεισου; πιθανόν...

καλό Σαββατοκύριακο σ' όλους, εμείς φεύγουμε για την πόλη!

Τιπούκειτος είπε...

Η γη μας χαρίζει απλόχερα το άρωμά της με τα πρωτοβρόχια κι εμείς οι αχάριστοι της το ανταποδίδουμε με μπετόν, άσφαλτο, καμμένα δάση και ραδιενεργά υλικά......

o kairos είπε...

Μοσχοβολησες με χωμα τη μπλογκοσφαιρα.

Stavros Katsaris είπε...

Πόσα πράγματα δεν αγαπούμε σήμερα που κάποτε δεν καταλαβαίναμε την αξία τους!
Όμορφες οι αναμνήσεις σου!

kira είπε...

rick, αυτό με στεναχωρεί πραγματικά πολύ,και το θέμα είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε και τίποτε, συνεχίζουμε ακάθεκτοι, λες και είμαστε κουρδισμένοι...

Καιρέ μου, σ' ευχαριστώ!

Σταύρο, μη συζητάς...ώρες, ώρες λέω, εγώ ήμουν αυτή; ή εγώ είμαι αυτή; ωστόσο αυτό είναι και το ενδιαφέρον σ' αυτό το πλάσμα που λέγεται άνθρωπος, ή όχι;

Αλέξης Χαρισιάδης είπε...

Ομορφα που μετέφερες εικόνες μιας ζωής που για μένα είναι άγνωστη αλλά μοιάζει να έχει τη γοητεία της.

kira είπε...

Ναι Αλέξη, είχε και γοητεία! Όταν όλη η ζωή είναι μπροστά σου και μπορείς να παλέψεις για επιλογές, ακόμα και οι δυσκολίες έχουν τη γοητεία τους...Και στο κάτω-κάτω άλλο η κούραση η σωματική και άλλο η ψυχική...

Maria Iribarne είπε...

Τι όμορφες εικόνες! Η σωματική κούραση χαρίζει γαλήνη, ειδικά αν έχει να κάνει με τη φύση ή γενικότερα με κάτι δημιουργικό.

Lost είπε...

Με βρίσκεις σύμφωνη απολύτως στο τελευταίο. Και σε διάφορα πριν από αυτό. Όμορφο blog. Χάρηκα.