Όταν την γνώρισα ήταν μόλις είχε χωρίσει. Ήταν μαζί του όλα τα φοιτητικά του χρόνια. Αυτός σπούδαζε ιατρική. Την άφησε, χωρίς δικαιολογίες, όταν τελείωσε τις σπουδές του και έπρεπε πια να σκεφτεί σοβαρά για το μέλλον του. Παντρεύτηκε αφού τελείωσε το στρατιωτικό του κι έκανε έναν γάμο πολύ καθώς πρέπει και με εγγυήσεις για ένα λαμπρό επαγγελματικό μέλλον. Χώρισε περίπου δέκα χρόνια αργότερα.

Αυτή δεν παντρεύτηκε, βασικά δεν έκανε καν άλλη σχέση πέρα από μια-δυό περιστασιακές χαζοκαταστάσεις...
Στη ζωή της πάντα υπήρχαν μόνο δύο χρώματα, ή άσπρο ή μαύρο, κι αφού δεν μπορούσε να είναι μαζί του έμεινε μόνη, έτσι χωρίς δικαιολογίες, εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια...

Όχι, δε συναντήθηκαν ποτέ ξανά.

Είναι η φίλη μου η Ελένη.

Αυτές τις μέρες βαριέμαι φρικτά...
Τίποτε δε μου κάνει κέφι, βασικά σέρνομαι για να κάνω ο,τιδήποτε...
Εν τω μεταξύ, κάθε χρόνο τέτοια εποχή το παθαίνω αυτό, και κάθε χρόνο τέτοια εποχή έχω πολλά αρχινισμένα πράγματα που πρέπει να τελειώσουν! Πίεση, φοβερή πίεση και το μόνο που θέλω είναι να ασχολούμαι με τα λουλούδια μου, να έχω γύρω μου τα βιβλία και τα περιοδικά μου, να μαγειρεύω ωραία φαγητά και γλυκά, να βγαίνω για ποτά, να κάνω βόλτες, να βρίσκω κόσμο για ωραίες συζητήσεις...
Κουράγιο, θα μου πω...

Γυμναστική (2)

Ξυπνάω το πρωί και έχω τις μαύρες μου. Βασικά δε θέλω να σηκωθώ καθόλου από το κρεββάτι. Θα μπορούσα να είμαι κουκουλωμένη εκεί με τις ώρες...

Σηκώνομαι, τουαλέτα, φοράω τις φόρμες μου, βρίζω, γιατί νά 'χω μάθει έτσι..., μονολογώ διάφορα, φοράω τα παπούτσια μου και φεύγω.

Αρχίζουμε στις 9 το πρωί. Φτάνω στάνταρ με 1-2 λεπτά καθυστέρηση, λες και τό 'χω ταγμένο. Αλλάζω παπούτσια, φοράω τα αθλητικά μου, μπαίνω μέσα και μπαίνω στο ρυθμό. Είναι τελείως μονότονος, αυτή η χαζή ρυθμική μουσική που δεν ξέρω πως τη λένε, ούτε σε ποιό είδος ανήκει, νταπ,νταπ,νταπ... και που το μόνο που μπορείς να κάνεις μ' αυτήν είναι να γυμνάζεσαι. Και μετά είναι η φωνή του Δημήτρη, του γυμναστή μας, ένα, δύο, τρία...είκοσι, ή ένα, δύο, τρία.... σαράντα, πενήντα, εξήντα, ανάλογα με το πόσο άχτι μας έχει την κάθε μέρα που τον αναγκάζουμε να μας γυμνάζει πρωί- πρωί! Και ανάποδα, εκατό, ενενηνταενιά, ενενήνταοκτώ, ενενήνταεπτά.... ένα, κανένα, ουφ!

Λοιπόν, όλη αυτήν την ώρα δε σκέφτομαι τίποτε, τα πάντα μένουν στο πίσω- πίσω μέρος του μυαλού μου και όσο το σώμα μου κουράζεται, το μυαλό και η ψυχή μου ξεκουράζονται... Δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω από το να υπακούω, να ακολουθώ τα παραγγέλματα και να υποτάσσομαι, και αυτό γι' αυτήν τη μία ώρα είναι λυτρωτικό. Τελικά σκέφτομαι έχει την ευκολία του το να υπακούς απλά, να γίνεσαι ένα εκτελεστικό όργανο, να μην έχεις καμμία ευθύνη κι αυτός ο συνδυασμός της ρυθμικής υποταγής είναι άκρως διαλογιστικός... Πολλές φορές μέσα από τη διαδικασία αυτή ξεκαθαρίζουν πράγματα μέσα μου, πράγματα που μπορεί να με απασχολούσαν μέρες...

Κι όταν φεύγω είμαι άλλος άνθρωπος, δεν έχω πια τις μαύρες μου, είμαι ανάλαφρη και γεμάτη ενέργεια και ο καφές που σε λίγο θα πιώ φαντάζει ως η μέγιστη πολυτέλεια...!

Είμαι τελείως ούφο;

της στιγμής

μου τη δίνουν οι άνθρωποι που παίρνουν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους, οι σοβαροφανείς, αυτοί που είναι σα να έχουν καταπιεί ένα καλάμι...
μου τη δίνει που πολλοί τέτοιοι άνθρωποι έχουν μαζευτεί γύγω τριγύρω...
μου τη δίνει που θέλουν να επιβάλουν το δικό τους τρόπο σκέψης και αισθητικής γενικότερα...
κι ακόμα περισσότερο μου τη δίνει που φαίνεται ότι τα καταφέρνουν....
αυτό όμως που πραγματικά με τρομάζει είναι ότι μπορεί παραγματικά να τα καταφέρουν...

Διεθνής Αμνηστία

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης. Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.
Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;
Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…
Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.
Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;
Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.
Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!Μπες στο www.amnesty.org.gr και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!