Κυριακή, Σεπτεμβρίου 16, 2007

Μονές κάλτσες

Είναι πράγματι ανεξήγητο, όπως και πολύ εκνευριστικό. Συμβαίνει συχνά να απλώνω τα ρούχα από το πλυντήριο και να μένουν στο τέλος κάποιες κάλτσες μόνες τους, χωρίς ταίρι. Αρχικά ελπίζω πως στο επόμενο πλυντήριο κάπου θα βρεθούν και, πραγματικά, κάποιες βρίσκονται. Άλλες πάλι επιμένουν μόνες. Αυτές τις μονές τις μαζεύω σε ένα συρτάρι και από καιρού εις καιρόν προσπαθώ να τις ταιριάξω, και πάλι κάποιες πραγματικά βρίσκουν το ταίρι τους και μάλιστα με την πρώτη ματιά, ενώ άλλες όταν πια έχω απογοητευτεί και τις μαζεύω ξεπροβάλλουν ταιριαστές απο το σωρό σαν εκείνες τις εικόνες που βγαίνουν τρισδιάστατες μέσα από μια άλλη εικόνα όταν ξέρεις πως να κοιτάξεις ( είναι σε κάτι βιβλία που στα γερμανικά λέγονται "das magische Augen" ). Bρίσκουν την τελευταία στιγμή το ταίρι τους. Κι άλλες μένουν πάλι μονές. Λοιπόν αυτές που μένουν τελικά μονές πολύ τις συμπαθώ και για να μη μένουν παραπονεμένες στο συρτάρι τις φορώ κι ας είναι αταίριαστες, κάνω μάλιστα ωραίους και χαρούμενους συνδιασμούς και γεμίζω ανάλαφρα συναισθήματα. Είναι σα να γίνομαι πάλι παιδί και να κλείνω σκανταλιάρικα το μάτι...
Κι αυτό που ήθελα να πω ξεκινώντας είναι πως έχω την εντύπωση ότι κάτι ανάλογο με τις κάλτσες συμβαίνει και με τους ανθρώπους, που στο καλό χάνονται και δεν μπορούν να βρεθούν;

9 σχόλια:

Socrates είπε...

Στέκομαι στην λέξη 'σκανδαλιάρικα'. Σου εύχομαι να την ζεις και να την προκαλείς όσο πιο συχνά γίνεται...
Όσο για τους ανθρώπους που χάνονται, και μεις χανόμαστε με την σειρά μας.Με πόσους, άλλωστε, μπορεί να κρατήσει κανείς κάποια επαφή;Τα κύματα της ζωής, πολύ συχνά είναι ισχυρά σαν τα τσουνάμια και μας πετούν εδώ και κει. Περισσότερο η τύχη και οι συνθήκες κανονίζουν τις σχέσεις μας παρά εμείς οι ίδιοι.Αλλά και μεις πρέπει να προσπαθούμε.Με πρώτο όπλο την επιείκιά μας προς τις ιδιαιτερότητες του καθένα.
Καλό φθινόπωρο με καλτσάκια πολύχρωμα και σκανδαλιάρικες μικρές και μεγάλες ανατροπές της τάξης, του στενού αυτού κορσέ που διαρκώς μας παιδεύει.

kira είπε...

"καλό φθινόπωρο με καλτσάκια πολύχρωμα...", πολύ μου άρεσε αυτή η ευχή! Σ' ευχαριστώ, ω Σώκρατες!
Όσο για τους ανθρώπους που χανόμαστε, απλώς ελπίζω κάποια στιγμή να ξαναβρεθούμε, όταν ξεκαθαρίσει το τοπίο...

Maria Iribarne είπε...

Έχω διαβάσει πολλές φορές αυτό που 'χεις γράψει, μ' αρέσει τόσο πολύ που δεν βρίσκω κάτι να σχολιάσω...
Ίσως μόνο ότι καμιά φορά μπορεί να βρίσκονται και πολύ κοντά μας (κι οι κάλτσες και οι άνθρωποι), αλλά δεν μας βλέπουν κι ούτε εμείς μπορούμε να τους δούμε.
Τι όμορφο να ταιριάζεις τ' αταίριαστα!

tolitsa είπε...

Κι εμεις σαν τις καλτσες δεν ειμαστε? Χαθηκαμε για λιγο καιρο...
Χαιρομαι που σε ξαναβρισκω ...καλτσουλα!

If...ιγένεια είπε...

χαχαχ.. Υπέροχο όμως.. Καλτσούλες..

kira είπε...

Αχ, ναι Μαρία μου, όμορφο να ταιριάζεις τα αταίριαστα, είναι μια ανατροπή που σε ζωντανεύει...
Κλείνεις το μάτι παιχνιδιάρικα στον σοβαρό σου εαυτό!
Εσύ που χάθηκες; Μου λείπουν τα γραπτά σου...

kira είπε...

καλτσου-τολίτσα κι εγώ χάρηκα που σε ξαναβρήκα! Θα τα λέμε κι αυτόν τον χειμώνα, που ελπίζω να είναι πραγματικός κι όχι σαν τον περσινό...

kira είπε...

Ιφιγένεια, καλώς ήρθες! κι από μένα καλτσούλες!...

Κόλλιας Χρήστος είπε...

δέχεσαι μια νέα κάλτσα στο συρτάρι σου! δεν ξέρω αν είμαι πολύχρωμη , μάλλον σκούρα σαν τις δικές μου. σ' ευχαριστώ για το πρώτο μήνυμα που έλαβα στο δικό μου συρτάρι!

χρήστος.