Κυριακή, Οκτωβρίου 07, 2007

Δρόμοι

Μου αρέσουν οι δρόμοι. Να ξεκινάς και να νιώθεις πως τώρα κάτι καινούριο αρχίζει. Φεύγεις, πας κάπου αλλού... Ο αδερφός μου έλεγε πως εμένα μάλλον από λάθος στο μαιευτήριο μ' έδωσαν στην οικογένειά μας, καλύτερα θα ταίριαζα στους τσιγγάνους!
Μου αρέσει όμως και να επιστρέφω, κι έτσι χωρίζω τους δρόμους σε κομμάτια. Είναι αυτά που σε απομακρύνουν από την εστία σου και είναι τα ίδια πάλι που σε φέρνουν κοντά...
Σ' αυτό το κομμάτι του δρόμου, το τελευταίο, νιώθω πάντα τα ίδια συναισθήματα. Ηρεμία που έρχεται σιγά σιγά όσο τα δέντρα πληθαίνουν, το τοπίο αλλάζει, τα βουνά είναι τα δικά μας και οι πινακίδες είναι περιττές. Η ψυχή μου έρχεται σιγά σιγά στη θέση της , τα μάτια κλείνουν, θαλπωρή με τυλίγει... Ξέρω σε ποια στροφή του δρόμου γίνεται αυτό και είναι στον δρόμο για το πατρικό μου, και ήταν πάντοτε έτσι. Μου συνέβη και όταν ζούσαμε στη Γερμανία. Τα δύο πρώτα χρόνια είμασταν στο Gifhorn, μια μικρή πόλη στη Βόρεια Γερμανία και μετά στο Βielefeld. Ξέρω σε ποιο κομμάτι του δρόμου από το Bielefeld για το Gifhorn γινόταν η αλλαγή, πότε ένιωθα στα δικά μου νερά κι ότι τώρα φτάνω σπίτι, κι όλως περιέργως δεν ήταν το σπίτι μου εκεί. Ήταν όμως άνθρωποι που αγαπούσα. Και ήταν ο προορισμός μου, άλλη μία εστία... Κι όταν τα σκέφτομαι αυτά και νιώθω κάπως έτσι, έρχονται πάντα στο μυαλό μου οι στίχοι του Καβάφη "αγαπημένα των πατρίδων μας νερά" από το ποίημά του Επάνοδος απότην Ελλάδα:


Ώστε κοντεύουμε να φθάσουμ’, Έρμιππε.
Μεθαύριο, θαρρώ· έτσ’ είπε ο πλοίαρχος.
Τουλάχιστον στην θάλασσά μας πλέουμε·
νερά της Κύπρου, της Συρίας, και της Aιγύπτου,
αγαπημένα των πατρίδων μας νερά.
Γιατί έτσι σιωπηλός; Pώτησε την καρδιά σου,
όσο που απ’ την Ελλάδα μακρυνόμεθαν
δεν χαίροσουν και συ; Aξίζει να γελιούμαστε;
—αυτό δεν θα ’ταν βέβαια ελληνοπρεπές.
Aς την παραδεχθούμε την αλήθεια πια·
είμεθα Έλληνες κ’ εμείς — τι άλλο είμεθα; —
αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις της Aσίας,
αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις
που κάποτε ξενίζουν τον Ελληνισμό.
Δεν μας ταιριάζει, Έρμιππε, εμάς τους φιλοσόφους
να μοιάζουμε σαν κάτι μικροβασιλείς μας
(θυμάσαι πώς γελούσαμε με δαύτους σαν επισκέπτονταν τα σπουδαστήριά μας)
που κάτω απ’ το εξωτερικό τους το επιδεικτικά ελληνοποιημένο, και (τι λόγος!) μακεδονικό,καμιά Aραβία ξεμυτίζει κάθε τόσο καμιά Μηδία που δεν περιμαζεύεται,
και με τι κωμικά τεχνάσματα οι καημένοι πασχίζουν να μη παρατηρηθεί.
A όχι δεν ταιριάζουνε σ’ εμάς αυτά.
Σ’ Έλληνας σαν κ’ εμάς δεν κάνουν τέτοιες μικροπρέπειες.
Το αίμα της Συρίας και της Aιγύπτου που ρέει μες στες φλέβες μας
να μη ντραπούμε,να το τιμήσουμε και να το καυχηθούμε.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)

14 σχόλια:

aparadektos είπε...

Συμφωνώ με αυτά που λες!Και όταν κάνεις αυτή τη διαδρομή με κάποιον ξένο, δεν νιώθεις τα δέντρα, τα κτίρια, τους δρόμους ότι σου ανήκουν, ότι είναι ένα κομμάτι σου; Και αν αυτός ο ξένος τα θαυμάσει ή τα κατηγορήσει, δεν νιώθεις ότι είναι σαν να θαυμάζει ή κατηγορεί το σπίτι σου και καμαρώνεις ή δυσφορείς αντίστοιχα;
Υ.Γ. Καβάφη δεν έχω διαβάσει αλλά σήμερα βρήκα ένα λόγο. Ευχαριστώ!

demonia είπε...

Πολύ εύστοχο το όλο post...Έθεσες με λέξεις ένα συναίσθημα που έχω κι εγώ πολλές φορές!

kira είπε...

Ω! Απαράδεκτε! δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καίρια έπιασες το συναίσθημά μου... Είναι σα να πήρες το χέρι μου και να συνέχισες να γράφεις αυτά ακριβώς που εγώ θα ήθελα να γράψω! Ευχαριστώ. Αυτή η "συνάντηση" ήταν μεγάλη χαρά για μένα.
Όσο για τον Καβάφη, στο www.kavafis.gr θα βρεις τα πάντα.
Αξίζει.

kira είπε...

Αγαπημένη μου Δαιμόνια, είναι τότε που κλείνεις τα μάτια και γίνεσαι πάλι μικρό παιδί και δε θέλεις να φτάσουμε, αλλά θέλεις μόνο να φτάνουμε, να κοντεύουμε;...

kwstask είπε...

Kαλησπερα kira.Συμφωνω μαζι σου.Και εγω υπαρχουν μερη που δεν θελω να φυγω και αισθανομαι υπεροχα(Οπως η Πλακα)και μερη που δεν μ'αρεσει να πηγαινω καν(Παρακμιακες συνοικιες οπως Ομονοια,πλ.Βαθης,Μεταξουργειο κλπ.)γιατι αισθανομαι αβολα...

Maria Iribarne είπε...

"...χωρίζω τους δρόμους σε κομμάτια. Είναι αυτά που σε απομακρύνουν από την εστία σου και είναι τα ίδια πάλι που σε φέρνουν κοντά".
Με συγκίνησε αυτή η φράση - πόσες φορές στη ζωή μας ισχύει αυτά που μας απομακρύνουν από την εστία μας να είναι κατ' ουσίαν τα ίδια με αυτά που μας φέρνουν πάλι κοντά.
Κι αυτός ο Καβάφης, βρε παιδί μου, είναι τόσο διορατικός και διεισδυτικός στο διηνεκές, κάθε φορά που τον διαβάζω αισθάνομαι μια μικρή έκπληξη - σαν να κάνει ένα σχόλιο στη σύγχρονη πολιτική επικαιρότητα (πέρα από όλα τα άλλα που εκφράζει βέβαια).

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

όλα είναι δρόμος. Κι εμείς, σαν μικρά παιδιά, βγαίνουμε εκεί έξω για να παίξουμε, όχι πια μπάλα, αλλά το παιχνίδι της ζωής...

τα σέβη μου

Socrates είπε...

Να μπορούσαμε να εγκατασταθούμε για πάντα και στην εσωτερική μας πατρίδα! Πόσο ωραιότερη θα ήταν τότε η ζωή.
Δρόμοι που μας φέρνουνε κοντά, δρόμοι που μας πετάνε μακριά, πατρίδες άλλων που μεταμορφώνονται σε δύσβατους για μας δρόμους, ένα κουβάρι από πατρίδες, δρόμους, συνειδήσεις...

kira είπε...

τι καλά θα ήταν kwstask να είμαστε πάντα σε μέρη από όπου δε θα θέλαμε να φύγουμε! Και ποτέ σε μέρη όπου νιώθουμε άβολα!

kira είπε...

Μαρία μου, μαζί σου για τον Καβάφη!
Οδηγός!

kira είπε...

Σπύρο, λίγο δύσκολο παιχνίδι, ε;
και ενδιαφέρον όμως πανάθεμά το!
Λες να βρεθούμε να κρατάμε στο τέλος "ένα μικρό δώρο ασημένιο ποίημα";

και τα δικά μου σέβη

kira είπε...

Ω, Σώκρατες!
Θα αφήσω να μιλήσει και πάλι ο Ελύτης...

"Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις διαδο-
χικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και
βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή
και δίνεις λόγο

Σ' ένα πλήθος Eξουσίες ξένες μέσω της δικής σου
πάντοτε"

Καλά το είπες, ένα κουβάρι από πατρίδες, δρόμους, συνειδήσεις... και που εσύ;

ONOMATODOSIA είπε...

πολυ ωραιο ποστ.
εμενα που εχω γνωρισει δυο πατριδες με εκφραζει απολυτα.

kira είπε...

Ω!καλώς τον Ονοματοδοσία! εκτός από την πατρίδα λοιπόν ας σε καλωσορίσω εκ νέου και στο blog μου! Πάντα ν' ανταμώνουμε...