Είναι πράγματι ανεξήγητο, όπως και πολύ εκνευριστικό. Συμβαίνει συχνά να απλώνω τα ρούχα από το πλυντήριο και να μένουν στο τέλος κάποιες κάλτσες μόνες τους, χωρίς ταίρι. Αρχικά ελπίζω πως στο επόμενο πλυντήριο κάπου θα βρεθούν και, πραγματικά, κάποιες βρίσκονται. Άλλες πάλι επιμένουν μόνες. Αυτές τις μονές τις μαζεύω σε ένα συρτάρι και από καιρού εις καιρόν προσπαθώ να τις ταιριάξω, και πάλι κάποιες πραγματικά βρίσκουν το ταίρι τους και μάλιστα με την πρώτη ματιά, ενώ άλλες όταν πια έχω απογοητευτεί και τις μαζεύω ξεπροβάλλουν ταιριαστές απο το σωρό σαν εκείνες τις εικόνες που βγαίνουν τρισδιάστατες μέσα από μια άλλη εικόνα όταν ξέρεις πως να κοιτάξεις ( είναι σε κάτι βιβλία που στα γερμανικά λέγονται "das magische Augen" ). Bρίσκουν την τελευταία στιγμή το ταίρι τους. Κι άλλες μένουν πάλι μονές. Λοιπόν αυτές που μένουν τελικά μονές πολύ τις συμπαθώ και για να μη μένουν παραπονεμένες στο συρτάρι τις φορώ κι ας είναι αταίριαστες, κάνω μάλιστα ωραίους και χαρούμενους συνδιασμούς και γεμίζω ανάλαφρα συναισθήματα. Είναι σα να γίνομαι πάλι παιδί και να κλείνω σκανταλιάρικα το μάτι...
Κι αυτό που ήθελα να πω ξεκινώντας είναι πως έχω την εντύπωση ότι κάτι ανάλογο με τις κάλτσες συμβαίνει και με τους ανθρώπους, που στο καλό χάνονται και δεν μπορούν να βρεθούν;
