Λοιπόν μαμά,

γερνάω βέβαια, αλλά τις περισσότερες φορές το διασκεδάζω...και επίσης έχω μια υπέροχη κόρη! Ο μεγαλύτερος καημός μου που έφυγες νωρίς είναι το ότι δεν πρόλαβες να τη δεις, να τη δεις να γεννιέται, να κλαιει , να μπουσουλάει, να γελάει , να ψελίζει, να λέει την πρώτη της λέξη, να κάνει το πρώτο της βήμα και νάναι τόσο χαρόυμενη γι'αυτό, σα ν'ανακάλυψε την Αμερική...να περνούν τα χρόνια,να μην είσαι εδώ την πρώτη μέρα στο σχολείο, στο πρώτο ποίημα, στην πρώτη Παναγίτσα στην κιτς σχολική φάτνη των Χριστουγέννων, στα πρώτα ορνιθοσκαλίσματα...στο πρώτο φιλί-με μαγεία ή χωρίς, δεν ξέρω-, στον πρώτο τοίχο, που ορθώθηκε ξαφνικά ανάμεσά μας, στις πρώτες μεγάλες συγκρούσεις, τη φορά που τα διέλυσε όλα στο δωμάτιό της, τις φορές που κλαίει μόνη, γιατί δεν έχει τις απαντήσεις, αλλά δεν τις έχω ούτε και γω...τις φορές που συζητάει με τον πατέρα της, ψάχνοντας το νόημα αυτού του κόσμου, τις φορές που νευριάζει με το δικό μου μπαμπά, ναι, με τον μπαμπά, που ποτέ δεν ήξερε να δείξει την αγάπη του, τη δείχνει πάντα, ακόμη και τώρα με λάθος τρόπο, αλλά αυτή καταλαβαίνει "δεν πειράζει μαμά, το ξέρω πως ο παπούς μ' αγαπάει, το βλέπω στα μάτια του, αυτός όμως είναι ο τρόπος του να επικοινωνεί...", και δεν είσαι εδώ ούτε τώρα, στην πρώτη της σχέση, στα πρώτα μεγάλα ανοίγματα, το παιδί μου, το παιδί μας...
Το άλλο που έχω να σου πω είναι πως πήγαμε ένα ταξίδι με τον μπαμπά, εγώ και αυτός, "πάνω" που λέγατε απ' όταν ήμουν μικρή, έτσι το θυμάμαι...Του το είχα ταγμένο από όταν έπαθε το εγκεφαλικό και μετά, τώρα όμως καταλαβαίνω πως μάλλον το είχα ταγμένο στον εαυτό μου...Ήταν ένα ταξίδι, μ'όλα τα γράμματα κεφαλαία,ταξίδι μέσα κι έξω, κατάδυση κι ανάδυση μαζί και πολλά άλλα που κάποια στιγμή μπορεί να μπορέσω να τα πω και με λόγια.
Τα άλλα δύο μέλη της οικογένειάς μου, άντρας και κόρη, καθότι της κουλτούρας και του πολιτισμού γενικότερα...και όχι τόσο του λαϊκού πολιτισμού σαν εμένα, προτίμησαν το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης! Και το τελευταίο που θέλω να σου πω, για να μπείς έτσι καλύτερα στο κλίμα της οικογένειας, είναι η συζήτηση που είχαμε το πρωί με την εγγονή σου, στο αυτοκίνητο, την ώρα που την πήγαινα σχολείο: μαμά, χθες το "χνούδι" έγραψε ένα υπέροχο κείμενο, καλά , λέω, τώρα που θα γυρίσω σπίτι, θα το διαβάσω πίνοντας τον καφέ μου. Κοίτα, μου λέει, μην αποχαυνωθείς...!Μπα, απαντώ, μη φοβάσαι, έτσι κι αλλιώς έχω καμμιά βδομάδα να μπω...Ξέρεις,συνεχίζω, τις τελευταίες μέρες έχω τόσα πολλά να πω, αλλά δεν ξέρω πως...Εγώ, κουνάει το κεφάλι της, δεν έχω τίποτε να πω και δεν ξέρω πως να το πω...
Και, ναι μαμά, μλογκάρουμε και οι δύο, και πότε-πότε μπερδευόμαστε...Φιλιά.