Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006

Ο ξάδερφός μου
















Έχω έναν ξάδερφο. Ζει κάπου μακριά από μας. Πολύ μακριά. Όχι ότι είναι τόσα πολλά τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν, όχι, είναι που μας χωρίζουν κάποια σύνορα. Και τα σύνορα πρέπει να το πάρεις απόφαση για να τα περάσεις, ειδικά όταν δεν τα θέλησες, ειδικά όταν πονάνε. Σύνορα, βαρειά, δύσκολη λέξη...σίδερο.
Βρεθήκαμε πριν ένα μήνα περίπου. Ήταν τότε που είχα πάρει την απόφαση να τα περάσω τα σύνορα. Από τότε έχω την εικόνα του συνέχεια μπροστά μου, δηλαδή όχι ακριβώς μπροστά μου, αλλά να, σαν κάτι που υπάρχει πάντα, αλλά σε δεύτερο πλάνο, σαν πίσω από ένα πέπλο, κι είναι έτοιμο να ξεπηδήσει από εκεί, να σου φανερωθεί, αλλά χωρίς να σε εκπλήξει...
















Έτσι έγινε σήμερα το πρωί. Μια ασήμαντη αφορμή, το βάζο με το μέλι και η χαλαρή κουβέντα του πρωινού...Ο Ζεμπλής έχει μέλισσες. Το μέλι που τρώμε είναι δικό του. Οι κυψέλες του βρίσκονται πίσω από το σπίτι τους. Αυτός βρίσκεται πάντα εκεί. Δε συναναστρέφεται με κόσμο. Ζει ανάμεσα στις μέλισσες και το βουητό τους. Έχει μια γυναίκα κι ένα γιο, ένα πανέμορφο αγόρι δεκατριών χρόνων με κάτι μάτια, θάλασσες τρικυμισμένες. Ο Ζεμπλής όμως είναι σα να ζει μόνος του. Μόνος στον κόσμο αυτόν, αυτός κι οι μέλισσες.
















Τον είδαμε μια φορά σ' αυτό μας το ταξίδι, όταν φτάσαμε και μας καλωσόρισε. Ακουμπισμένος στον τοίχο, το τσιγάρο στο στόμα, μια θλίψη στα μάτια. Τον ξαναείδαμε όταν φύγαμε, τρεις μέρες μετά, και μας αποχαιρέτησε. Η θλίψη εκεί. Στο ενδιάμεσο διάστημα απλά κάπου περιφέρονταν, πίσω, στις μέλισσες και στο θερμοκήπιο. Πάντα σε δεύτερο πλάνο. Και πάντα έτσι ήταν, από μικρός.
Τον αγαπώ. Για όλα αυτά που δε λέει. Για όλα αυτά που ίσως δεν πει ποτέ του. Και που αφήνω τον εαυτό μου να νομίζει πως είναι κρυμμένα στο μέλι που μας δίνει, χωρίς να μας κοιτάει στα μάτια... Posted by Picasa

7 σχόλια:

Rodia είπε...

Χαιρετίσματα στον κ. Ζεμπλή:-)

..περισσεύει κανα βαζάκι μέλι ή άργησα να παραγγείλω..?..

kira είπε...

περισσεύει ροδιά μου, περισσεύει κι είναι και πολύ καλό!

advocatus diaboli είπε...

Εχω κι εγώ έναν ξάδερφο μετά από σύνορα. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε γιατί δεν ξέρουμε ο ένας τη γλώσσα του άλλου. Ομως, θα συναντηθούμε κάποτε και θα τα πούμε. Χαιρετίσματα στον μελένιο Ζεμπλή.

kira είπε...

Ναι, δικηγόρε του διαβόλου, νομίζω πως θα συναντηθείτε, αν πραγματικά το θέλει έστω ο ένας από τους δύο...Σύμπτωση:κι ο Ζεμπλής μιλάει άλλη γλώσσα, αλλά εγώ τη γνωρίζω, γιατί είναι η δεύτερη μητρική μου γλώσσα.Ευχαριστώ για τα χαιρετίσματα.

kyriayf είπε...

καλή kira εμείς από τα νοτιοδυτικά δεν έχουμε αυτές τις εμπειρίες και τις "άλλες" προγονικές γλώσσες! δεν ξέρω αν είναι σε καλό μας... πάντως μελάκι έχουμε πολύ καλό... και από κυψέλες που ταξιδεύουν στα κοντινά αρκαδικά βουνά ("βανίλια" βυτίνας πχ) ή ατομική πρωτοβουλία φιλενάδων... ναι ! έχω μια τέτοια φίλη που φυτεύουμε δεντρολίβανα και θυμάρια και βάψαμε και τις κυψέλες με υπέροχα χρώματα και, λόγω ιδιότητας, έκανα και τη μελέτη να κάνει μουσείο μελισσοκομικής... υπέροχη εμπειρία!!!ακόμα ψάχνομαι για το προηγούμενο πόστ σου... δεν βρίσκω κανένα αθώο... αλλά, όταν σχολιάσω θα σου πω να δεις... φλκ:)))

o kairos είπε...

Αυτες οι μελισσες,σαν τον ξαδερφο σου, κανουν το καλυτερο μελι.

kira είπε...

κυρία υφάντρα, με τόσα που πέρασες, που να βρεις αθώο...αλλά, γλυκειά μου, αυτό είναι ένα παιχνίδι,παίξτο λοιπόν!Χαλαρά, κανένας δε θα μας μαλώσει!
Καιρέ μου,ευχαριστώ!Λοιπόν, αρχικά σε διάβασα Κάιρο, όπα λέω να ένας Αιγυπτιώτης...Πάω στο μπλογκ σου, τι να δω; Άπειρα σχόλια από το πρώτο ποστ...Εγώ η φτωχή για να δω σχόλιο, νιά ήμουν και γέρασα!Τότε βεβαιώθηκα ότι είσαι Ο καιρός! Καλώς ήρθες!