Δευτέρα, Απριλίου 30, 2007

Γυμναστική (1)

Μου αρέσει η γυμναστική. Δηλαδή δε μου αρέσει ακριβώς, είμαι εθισμένη σ’ αυτήν. Γυμνάζομαι εδώ και δώδεκα χρόνια συνεχώς, χωρίς διαλείμματα, οπωσδήποτε τρεις φορές την εβδομάδα. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια εργάζομαι το απόγευμα κι έτσι κάνω πρωινή γυμναστική, Δευτέρα – Τετάρτη - Παρασκευή, 9 με 10.
Είμαστε ένα τμήμα ενός γυμναστηρίου που αποτελείται από 4-5 σταθερά μέλη, και άλλα 4-5 που πάνε κι έρχονται… Το τμήμα γεμίζει συνήθως κατά τα τέλη Μάη, αρχές Ιούνη, για ευνόητους λόγους, από γυναίκες που αγκομαχούν απελπισμένες που προσδοκούν αποτελέσματα που ποτέ βέβαια δεν έρχονται μ’ έναν και δύο μήνες γυμναστικής…
Τώρα γιατί γυμνάζομαι εγώ; Πρέπει να πω ότι το ερώτημα αυτό μ’ έχει απασχολήσει πολλές φορές. Στο παρελθόν θεωρούσα πως δεν είμαι καθόλου ο τύπος της γυμναστικής, ιδέα που μου είχε κολλήσει από την πρώτη Γυμνασίου χάρη σε μία γυμνάστρια που είχαμε και που ήταν ικανή να οδηγήσει την αυτοεκτίμηση της κάθε έφηβης που έπεφτε στα χέρια της πιο κάτω κι από τον πάτο της πιο μακρινής θάλασσας. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ μου. Νομίζω ότι μου έκανε πολύ κακό με την ειρωνεία και το σαρκαστικό της ύφος… Όπως δε θα ξεχάσω τις απαράδεκτα δύσκολες ασκήσεις που μας έβαζε να κάνουμε μία φορά το τρίμηνο για να μας βαθμολογήσει, κυβίστηση, κανονική και ανάποδη, κατακόρυφο, γέφυρα και, το χειρότερο, να πηδάμε ένα τεράστιο σαμάρι, απορώ πως δεν πάθαμε καμιά χοντρή ζημιά μ’ αυτό, να σπάσουμε καμιά μέση… Μη φαντάζεστε πως όλα αυτά μας τα δίδασκε, κάθε άλλο, όλες τις ώρες του μαθήματος της γυμναστικής μας έβαζε να τρέχουμε γύρω από το σχολείο, όλο το τετράγωνο, ενώ αυτή χαριεντιζόταν με τους φαντάρους από το στρατόπεδο που ήταν απέναντι από το σχολείο μας…
Ο βαθμός μου στη γυμναστική ήταν 10 στο πρώτο δίμηνο, 10 στο δεύτερο, 10 στο τρίτο, ενώ 20 στο τέλος όταν αντιλήφθηκε ότι ήμουν πολύ καλή στα άλλα μαθήματα… Τι να πω, επαγγελματική συνέπεια και υπευθυνότητα…
Ρε, λες να γυμνάζομαι για να αποδείξω στην κ. Χ. ότι τελικά δεν ήμουν ανεπίδεκτη μαθήσεως;

7 σχόλια:

tolitsa είπε...

ΑΧΑ!!! Να λοιπον που δεν μοιαζουμε σε κατι. Δεν μου αρεσει πλεον η Γυμναστικη. Και λεω πλεον, γιατι μεχρι τα 17 εκανα πρωταθλητισμο. Μετα τις σπουδες, τα παρατησα εντελως. Μαλλον το εκαψα το μηχανημα...
Και για να γελασουμε...

"Δεν γυμνάζομαι καθόλου. Αν ο Θεός ήθελε να αγγίζουμε τα δάχτυλα των
ποδιών μας, θα τα έβαζε κάπου πιο κοντά στα χέρια μας.

Μου αρέσουν οι μακρινοί περίπατοι, ειδικά όταν τους κάνουν τα άτομα
που με ενοχλούν.

Το πλεονέκτημα του να γυμνάζεσαι καθημερινά είναι ότι πεθαίνεις
υγιέστερος.

Ο γιατρός μου συνέστησε να κάνω μία βόλτα με το ποδήλατο κάθε πρωί κι εγώ του απάντησα ότι θα το ήθελα πολύ, αλλά το πρόβλημα είναι, ποιός θα με σπρώχνει;"

λολ λολ λολ λολ Φιλια....

ONOMATODOSIA είπε...

δε γυμναζομαι καθολου.

δε μου αρεσει.αφου τη βρισκεις καλη δυναμη.αν βλεπεις και αποτελεσματα ακομη καλυτερα...

καλη η κινηση ομως οχι σε στυλ γυμναστικης!

για το προηγουμενο ποστ.φυσιολογικο δεν ειναι να ζηλευουμε;οχι ομως να μισουμε...

καλο βραδυ.

Socrates είπε...

Η γυμναστική μου αρέσει μόνο όταν συνδυάζεται με μια ενδιαφέρουσα εργασία. Να βαδίζεις, παραδείγματος χάριν, γρήγορα και, συγχρόνως, να έχεις μια πνευματική συζήτηση ή να παίζεις μπάλα με στόχο το γκολ. Η σκέτη γυμναστική είναι σαν μια μαγική πράξη που φέρνει συμπυκνωμένη στο προσκήνιο της ψυχής μου όλη την καταχωνιασμένη μου κατάθλιψη.

demonia είπε...

Κι εγώ!Κι εγώ!Και μάλιστα ξέρω και γιατί...Γιατί αποβάλλω όλη την ένταση,εκτονώνομαι,κάνω καλό στο σώμα μου κι αισθάνομαι μία τεράστια ικανοποίηση όταν φεύγω.
"Νους υγειής εν σώματι υγειή" ;-)

kyriayf είπε...

χαίρομαι που γυμνάζεσαι... εγώ όχι πιά...
μόνο κολύμπι... πολύ... το καλοκαίρι όμως....

ευτυχώς έχει μείνει λίγη από την ευλυγισία μου, και απορούν όλοι πια στα 40+ και +20 κιλά, πως τα καταφέρνω...

καταλαβαίνω την τραυματική σου εμπειρία με την γυμνάστρια... Είχα στο γυμνάσιο καθηγήτρια τη θεία μου (και νονά μου), που απαιτούσε να παίζουμε μόνο καλό βόλεϋ για το 20άρι και για μένα, που λέγαν ότι ήμουν ταλέντο στην ενόργανη και το μήκος δεν έδινε σημασία... μόνο βόλευ και δημοτικοί χοροί...

και όταν έκανα προετοιμασία για γυμναστική Ακαδημία, μου απαγόρεψε η μαμά μου να αγωνιστώ στις Πανελλήνιες, γιατί μου "έπρεπε" -κατά την κρίση της- μόνο Πολυτεχνείο...

οπότε είμαι στην πλήρη άρνηση,
μόνο η θάλασσα με "ταρακουνάει" πιά...

συνέχισε...

φιλώ σε!

kira είπε...

@ tolitsa μου, είσαι ΦΟΒΕΡΗ! Γέλασα, γέλασα, γέλασα...
ε, δεν μπορεί να μοιάζουμε και σε όλα, μήπως δε μας φτάνουν οι πεθερές;

θα ήμουν αδιάκριτη αν ρωτούσα ποιό είδος κίνησης προτιμάτε onomatodosia μου;

@ socrates, τουναντίον εμένα μου διώχνει την κατάθλιψη, κατά ένα μαγικό τρόπο...

@ demonia, πόσο χαίρομαι για σένα! Είσαι η ζωντανή απόδειξη του ότι δεν πρέπει να επιμένεις για κάτι σ' ένα παιδί. Θα το κάνει, αν το θέλει, όταν το θελήσει, μόνο του...

Υφάντρα μου, άλλες τραυματικές εμπειρίες εσύ... Η θάλασσα όμως, μεγάλη αγάπη, και δική μου επίσης, παρότι έμαθα να κολυμπώ μεγάλη σε ηλικία, τη λατρεύω! Α propos, διάβασες το " Σουέλ " της Καρυστιάνη; Συνειρμικά η ερώτηση...

Maria Iribarne είπε...

Κι εμένα μου 'τυχαν κακές γυμνάστριες, τρελές, υστερικές, όλες μου 'βαζαν έναν αξιοπρεπή βαθμό γιατί ήμουν καλή μαθήτρια, αλλά καμιά τους δεν προσπάθησε να με μάθει.Από τότε που τελείωσα το σχολείο δεν ξανάκανα ποτέ γυμναστική, ήμουν πεπεισμένη ότι είμαι ανίκανη. Εκ των υστέρων κρίνω ότι δεν ήταν τόσο η ανικανότητά μου, όσο ο φόβος μου ότι με βλέπουν όλοι και γελοιοποιούμαι, φοβία που με ακολούθησε και σε πολλές άλλες δραστηριότητες στη ζωή μου (εντάξει, δεν θα γινόμουν ποτέ η Κομανέτσι, αλλά λίγη γυμναστική θα μπορούσα να κάνω). Δεν μπορώ φυσικά να ξέρω αν γυμνάζεσαι τόσο πολύ εν είδει "κόντρας" προς την παλιά γυμνάστρια σου, αλλά μήπως, διατυπώνοντάς το με αυτό τον τρόπο κάπως το υποτιμάς; Καταρχήν μου φαίνεται λίγο ακραίο να το κάνεις χωρίς πραγματικά να σου αρέσει πολύ η γυμναστική και μετά, ακόμη κι αν υπάρχει ένα τέτοιο στοιχείο, δείχνει "αγωνιστικό" πνεύμα (δες το σε σύγκριση με μένα, που με πείσαν ότι είμαι άχρηστη).