Κυριακή, Απριλίου 22, 2007

Ζήλεια

Όταν νιώθω ζήλεια σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Είναι ένα συναίσθημα που με κάνει να νιώθω ποταπή, ένα τίποτα, ένα με το χώμα…
Γιατί νιώθω αυτό το τσιμπηματάκι όταν μου λένε πως κάποιος έκανε πολλά λεφτά ή πολλά παιδιά ή πολύ ωραίο σπίτι ή έγραψε βιβλίο ή πήρε προαγωγή ή γενικά έκανε κάτι πολύ καλό;
Εννοείται πως νιώθω αυτού του είδους την ζήλεια όταν πρόκειται για άτομα που γνωρίζω από κοντά, γιατί διαφορετικά ζηλεύω για παράδειγμα τη Μάγια Τσόκλη για τα ταξίδια που κάνει, και διαφορετικά τη Μαρία που είναι έγκυος στο τέταρτο παιδί της ή τον Τάσο που ξεκίνησε μια καινούρια δουλειά που πάει πολύ καλά…
Αυτή λοιπόν είναι μια πλευρά του εαυτού μου που δε μου αρέσει καθόλου…

16 σχόλια:

Αλέξης Χαρισιάδης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
demonia είπε...

Εγώ,εκτός από αυτό που αναφέρεις,αισθάνομαι και κάτι άλλο εξίσου άσχημο.Ένα τσίμπημα χαράς όταν συμβαίνει σε κάποιον κάτι (λίγο φυσικά) άσχημο...Είμαστε τόσο τιποτένια πλάσματα τελικά :-(

Anasazi είπε...

Είμαστε άνθρωποι και έχουμε ατέλειες. Με αυτό το δεδομένο, δεν υπάρχει πιο υγιής στάση ζωής από το να κάθεσαι να σκέφτεσαι έτσι όπως σκέφτεσαι για κάτι που το νιώθεις μεν, σε ενοχλεί δε. Έτσι προχωράς πραγματικά.

kyriayf είπε...

είμαι ζηλιάρα... το ομολογώ. Αλλά, παλεύω να μεταλλάξω το ποταπό του συναισθήματος σε έναυσμα για καλυτέρευση του εαυτού μου. Σα να προσπαθώ να αγαπήσω τον "αντίπαλο" για να προχωρήσω... Κάποιες φορές τα έχω καταφέρει... αλλά τις περισσότερες έχω αυτό το τσιμπηματάκι... Ανθρώπινες αδυναμίες...

καλημέρα!

kira είπε...

Αλέξη,
σ' ευχαριστώ πολύ! Μου άρεσε πολύ η σκέψη του να μιλάω στον εαυτό μου όπως σε κάποιον φίλο που μου εξομολογείται κάποια αδυναμία του... Είναι όντως βοηθητική!

demonia,
ήθελα να προχωρήσω σιγά-σιγά, να μη φανερώσω όλες τις άσχημες πλευρές μου μαζί... Ναι, μου συμβαίνει και αυτό που λες, και το παίζω τότε αφ' υψηλού, αφού το άσχημο δε συμβαίνει σε μένα... και προσπαθώ μάλιστα να βοηθήσω, το παίζω αυτή που ξέρει και μπορεί... και πάλι στο τέλος λέω αϊ στο διάολο στον εαυτό μου...

anasazi,
η αλήθεια είναι πως δεν κλείνω τα μάτια μου, προσπαθώ να εμφανίζω όλο και λιγότερο τέτοια συμπτώματα...

Υφάντρα μου,
κι εγώ το ίδιο προσπαθώ να κάνω, και πράγματι άλλες φορές τα καταφέρνω κι άλλες όχι...
Αυτό που με παραξενεύει πάντως είναι πως ζηλεύω και για πράγματα που υποτίθεται πως δε με ενδιαφέρουν, πως δεν ανήκουν στις προτεραιότητές μου. Και σκέφτομαι μήπως απλά υποτίθεται;

Κατουρημένη ποδιά είπε...

ναι όμως το γνωρίζεις πώς νιώθεις και από ότι κατάλαβα σε προβληματίζει. Είναι μία αρχή να το τιθασεύσεις..

kira είπε...

Σ' ευχαριστώ Κατ. ποδιά! Με προβληματίζει, ναι. Θα επιζήσω όμως... Όπως είπες, γνωρίζω πως νιώθω και κάτι θα κάνω, όπως πάντα κάτι κάνω για να το τιθασεύσω...

Ναταλία είπε...

Εγώ πάλι το βλέπω λίγο διαφορετικά....
Το βλέπω εντελώς ανθρώπινο συναίσθημα.
Θα μπορούσε αυτή η ζήλεια (και όχι φθόνος)να είναι ένδειξη για μένα πως κάποιος θέλει. Επιδιώκει. Συγκρίνει τον εαυτό του και αποζητά κι άλλα πράγματα.

Μπορεί να είναι δημιουργική σε τόσο μικρό βαθμό.....:ο)

Maria Iribarne είπε...

Εγώ δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μη νιώθει ζήλια πού και πού, ούτε πιστεύω ότι υπάρχει πρόβλημα όταν αναγνωρίζεις το συναίσθημα. Το πρόβλημα είναι όταν δεν το βλέπεις, το εκλογικεύεις και αρχίζεις να υποσκάπτεις τον άλλον, να τον συκοφαντείς και με διάφορους τρόπους τέλος πάντων να προσπαθείς να τον μειώσεις και να του κάνεις κακό. Αντιθέτως, όταν ζηλεύεις και το γνωρίζεις, μπορεί να είναι κάτι πολύ "χρήσιμο", με την έννοια να σε βοηθήσει να δεις τι σου λείπει και να προσπαθήσεις να το αποκτήσεις ακόμη και μιμούμενος τον άλλον που το έχει. Και το αντίθετο: να αξιολογήσεις τι έκανε ο άλλος για να αποκτήσει αυτό το "κάτι" και να προβληματιστείς αν είσαι κι εσύ διατεθειμένη να το κάνεις (σε πολλές περιπτώσεις η ζήλια κόβεται αυτομάτως αν σκεφτείς έτσι). Μάλλον συμφωνώ με τη Ναταλία δηλαδή, γιατί να καταδικάζουμε τον εαυτό μας για τα συναισθήματά μας, τα συναισθήματα είναι ανεξάρτητα από την ηθική και τη λογική, δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά. Σημασία έχει τι κάνουμε με αυτά ή εξαιτίας αυτών.
Δεν μιλάω βέβαια για περιπτώσεις παθολογικής ζήλιας, αλλά ούτε κι εσύ βέβαια μιλάς γι' αυτές.

tolitsa είπε...

Αχ! πονεσε αυτο! Πολυ! Αλλα και ανακουφισε. Δεν ειμαι μονο εγω λοιπον που νιωθω ετσι! Κι ομως εχω προβληματιστει παρα πολυ, ΓΙΑΤΙ συμβαινει αυτο! Συμπερασμα? Σιγουρα ολα οσα αναφερουν και οι υπολοιποι. Σιγουρα ομως και μια ανασφαλεια για τον εαυτο μου, για το τι ειμαι, τι θελω, τι εχω, τι κανω. Παντα σε σχεση με τους αλλους. Γιατι ειμαι ανθρωπος και εχω και την "σκοτεινη " πλευρα μου, οπως ανεφερε και ο αλεξης χαρισιαδης. Και την αγαπω και αυτη την πλευρα, και προσπαθω να την φερνω στο φως ποτε ποτε(οπως κανουμε ολοι μας εδω μεσα) για να μην γιγαντωνεται.

tolitsa είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Tsoula είπε...

Συμφωνώ με την Ναταλίτσα! Το βρίσκω πολύ ανθρώπινο συναίσθημα.
Έχει και την καλή του πλευρά, όπως όλα τα πράγματα. Η ζήλεια πολλές φορές μας δίνει κίνητρο να κάνουμε πράγματα που δεν τολμούσαμε ή που απλά δεν είχαμε σκεφτεί ότι θέλαμε!

david santos είπε...

I have a surprise for my friend in Greko in mine blog. I am very been thankful.
Have a good weekend

Μεριαμόν είπε...

Θα συμφωνήσω κι εγώ πως το αίσθημα της ζήλειας είναι καθαρά ανθρώπινο. Το παν είναι να ζηλεύουμε με την καλή έννοια και να μη φθονούμε την ευτυχία, ή την καλή τύχη του άλλου (όπως προανέφερε η Ναταλία).Είναι δύσκολο όταν κάποια πράγματα δεν πάνε σε εμάς καλά, ή όπως θα θέλαμε να πηγαίνουν, να μη ζηλέψουμε την καλοτυχία του άλλου. Προσπάθεια κι υπομονή(@@#@%^@@&^*) - έχω πει πως σιχαίνομαι αυτή τη λέξη - χρειάζεται για να πηγαίνουμε παρακάτω και να καλυτερεύουμε τη ζωή μας όσο το δυνατόν περνάει από το δικό μας χέρι. Πολλές φορές, μια άσχημη κατάσταση που περνάμε και μας μοιάζει ατελείωτη κι άδικη, στο τέλος καταλήγει ή έρχονται έτσι τα πράγματα που να είναι προς όφελός μας και καλύτερα απ' ό,τι πιστεύαμε και θέλαμε. Προσπάθεια κι ελπίδα.... για να μη πω την άαααλλη λέξη (φτουφτου!!!!).Σε φιλώ

kira είπε...

Ναταλία,
ναι, συμφωνώ, είναι καλά τα πράγματα όταν είναι δημιουργική, αλλά δεν θα ήταν καλύτερα να είμαστε δημιουργικοί υπακούοντας απλώς σε κάποια εσωτερική παρόρμηση και σε κίνητρα καθαρά δικά μας;

Maria iribarne,το ξέρω ότι είναι ανθρώπινο όλο αυτό και σίγουρα δε μιλάω για περιπτώσεις παθολογικής ζήλειας.Σ' ευχαριστώ.

Τολίτσα! κι εδώ μοιάζουμε; φιλιά!

γλυκιά μου τσούλα, κατά βάση συμφωνώ και εγώ με τη Ναταλίτσα και ξεπερνάω τα τσιμπηματάκια μου χαράζοντας δικούς μου δρόμους!

Μέριαμον μου, κι εγώ δε χωνεύω καθόλου αυτή τη λέξη! Είμαι πάντα τόσο βιαστική!... προσπάθεια κι ελπίδα λοιπόν! φιλιά!

Socrates είπε...

Όλα τα σχόλια είναι γενικά εξαιρετικά και άκρως παρηγορητικά. Να προσθέσω και γω κάτι.Αυτό το συναίσθημα, όπως και άλλα παρεμφερή, πρέπει στις απαρχές της ζωής να ήταν απαραίτητα για την επιβίωση ατόμων και ομάδων. Τώρα συχνά, μας έχουν μείνει σαν κατάλοιπα, κάτι σαν την 'ουρίτσα', ας πούμε. Βρίσκονται στον 'ερπετικό' μας εγκέφαλο. Το νέο τμήμα του εγκεφάλου βρίσκεται σε διαμάχη με το παλιό. Κι'άντε εσύ, τώρα, να βγάλεις άκρια.Όπως και νάχει το πράγμα, είμαστε καταμεσής μιας φοβερής, συνεχιζόμενης εξέλιξης, γι'αυτό και υποφέρουμε.Και αυτός ο πόνος θα φέρει τα επόμενα βήματα και εν τέλει το άλμα. Είμαστε θύματα στον βωμό του είδους..