« Ξυπνούσα και έβρισκα το μήνυμά του το πρωί.
Δε ξέρω τι ήταν αυτό που μου ’φερνε, γιατί δε ξέρω να διαβάζω καθόλου.
Θ’ αφήσω τον σοφό μέσα στα βιβλία του, δε θα τον ρωτήσω καθόλου: μπορώ τάχα να ξέρω αν θα μπορούσε να καταλάβει το δικό μου μήνυμα;
Θ’ αγγίξω το πρόσωπό μου με το γράμμα, θα το σφίξω πάνω στην καρδιά μου.
Όταν η νύχτα θα γίνει σιωπηλή και τ’ αστέρια θα βγουν ένα-ένα, θα το ανοίξω πάνω στα πόδια μου και θα μείνω σιωπηλός.
Τα φύλλα που μουρμουρίζουνε θα μου το διαβάσουνε με δυνατή φωνή, το γρήγορο ποτάμι θα μου το σιγοψιθυρίσει και τα εφτά αστέρια της γνωριμίας θα μου το τραγουδήσουνε από τους ουρανούς.
Δε κατάφερα να βρω αυτό που ψάχνω. Αυτό που θάθελα να μάθω δε το καταλαβαίνω καθόλου. Μα αυτό το μήνυμα που δεν ήξερα να αποκρυπτογραφήσω υποβάσταξε το φορτίο μου και οι σκέψεις μου γίνανε μελωδίες. »
Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ, « Ένα καλάθι με καρπούς »
