Τετάρτη, Μαρτίου 12, 2008

Λοιπόν μαμά,

...πέρασε πάρα πολύς καιρός από τότε που σου μίλησα για τελευταία φορά. Και δεν είναι που δεν έχω τίποτε να σου πω, είναι που δεν είχαμε μάθει να μιλάμε. Στην πραγματικότητα ωστόσο, πάω, έρχομαι και είσαι συνέχεια στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Θέλω για παράδειγμα να σου πω για τον μπαμπά, από τότε που έπαθε το εγκεφαλικό η ζωή του άλλαξε τελείως, δεν μπορεί πια να κάνει δουλειές κι έτσι βρίσκεται κάθε πρωί με μια ολόκληρη μέρα μπροστά του που δεν ξέρει πως να τη γεμίσει, κόβει βόλτες, πάει από πέντε λεπτά τη μέρα στην αδερφή του και στον αδερφό του, ποτέ δεν κάθεται παραπάνω, το ίδιο κάνει κι όταν έρχεται σε μας, είναι σα να κάθεται σε καρφιά. Ευτυχώς που πηγαίνει για περπάτημα στα χωράφια. Μου αρέσει η εικόνα του όταν τον βλέπω από μακριά να επιστρέφει από τον περίπατο, πότε μόνος, πότε με τον "θείο". Ταιριάζουν πολύ οι δυό τους, φτυστοί ο Σόλων κι ο Λουκάς, θυμάσαι; Πονάει η ψυχή μου όμως να τον βλέπω θλιμμένο, με νεύρα που τα βγάζει πάντα με λάθος τρόπο, σε λάθος άτομα. Πονάει η ψυχή μου να τον βλέπω να γερνάει, τον αγαπάω πολύ, δεν του το έχω πει ποτέ κι ούτε νομίζω πως θα μπορέσω να το πω, γαμώτο. Τα καταφέρνει πάντα και με φέρνει σε θέση άμυνας, ενώ γνωρίζω πως σκέφτεται και αντιδρά, δεν ελέγχω τον εαυτό μου και νευριάζω μαζί του, μεγάλη ανοησία...
καλα, ήταν πολλά άλλα που ήθελα να σου πω, με σταμάτησε όμως η διακοπή του ρεύματος και άντε να πιάσω πάλι το νήμα, δύσκολο...

11 σχόλια:

dromaki είπε...

To διάβασα το μεσημέρι,ξανά καιξανά...συγκλονίστηκα!

Λοιπον μαμά πάνε πολλά πολλά χρόνια από τότε που έφυγες.Ο μπαμπάς στα τρία χρόνια από την ημέρα που έφυγες παντρεύτηκε,ερωτεύτηκε, τρελάθηκε άλλαξε,πούλησε το σπίτι μας και με πήρε να πάμε να ζήσουμε σε άλλο σπίτι.Εκεί μαμά δεν με θέλανε κι ας ήμουν μόνο δώδεκα χρονών.Πέρασα πολύ άσχημα,μα πάρα πολύ άσχημα...κι όταν μεγάλωσα κι έγινα είκοσι χρονών κοπέλα, άνοιξα το δικό μου σπίτι κι έκανα τρία παιδιά που δεν σε γνώρισαν ποτέ αλλά που ξέρουν τα πάντα για σένα και σαγαπούν, γιατί μαμά σε κουβαλάμε πάντα μέσα μας.Τίποτα δεν πεθαίνει όταν το κουβαλάμε μέσα μας με αγάπη.Οι δυσκολίες μαμά με κάνανε δυνατή,αλλά και ευαίσθητη, μου δώσανε την δυνατότητα να κατανοώ ,να αγαπώ τους ανθρώπους.Πήρα από σένα μαμά,έτσι λένε οι παλιές γυναίκες που σε γνώριζαν
Αστα να πάνε...

Mr.Di είπε...

....ξέρω ότι ξέρεις ότι σ΄αγαπώ μα θέλω να σου το πω κιόλας, να τ' ακούσεις..
δεν το έκανα ποτέ και καθώς φαίνεται θα μείνει κάτι που πάντα ήθελα να κάνω και ποτέ δεν έκανα και θα το κουβαλώ βάρος, ένα απ' αυτά που μετανοιώνεις όσο ζεις

maria είπε...

Λοιπόν μπαμπά...

diva είπε...

Εκτόνωση και Εξιλέωση..
ορθώς ορίζω το ιστολογείν..
Καλημέρα και Καλή εβδομάδα κορίτσι

kira είπε...

Αχ, dromaki μου, πολύ με συγκίνησες...

kira είπε...

mr.di, έτσι ακριβώς, δεν αρκεί να νιώθω ότι σε αγαπώ, θέλω και να μπορώ να σου το πω, όχι για να το ξέρεις, γιατί μπορεί και να το ξέρεις μέσα από τις πράξεις μου και τη γενικότερη συμπεριφορά μου, αλλά για μένα, για να φύγει από μένα, για να ελευθερωθώ εγώ εκδηλώνοντας το συναίσθημά μου. Όμως δεν μπορώ, με τον πατέρα μου δεν μπορώ, κάτι εμποδίζει τα λόγια να βγουν. Άστα να πάνε...

kira είπε...

Μίλησέ του...για όλα όσα σε πονούν. Μερικές φορές είναι λυτρωτικό.

kira είπε...

Καλημέρα diva μου, Καλή βδομάδα!
Ναι, η αλήθεια είναι ότι εγώ έτσι πράγματι το βλέπω και γι' αυτό το ξεκίνησα.

Mr.Di είπε...

μα εμένα να δεις πόσα μ΄εμποδίζουν :-)

kira είπε...

mr.di,πρέπει όμως να βρούμε έναν τρόπο... Ξέρεις έχω την εντύπωση πως αν μια φορά το ξεστομίσουμε, μετά θα μας είναι εύκολο, αυτήν την πρώτη φορά όμως πως το κάνεις;

olgita είπε...

Λοιπόν μπαμπά...από τότε που έφυγες έχω χάσει και τη μαμά...