Δευτέρα, Μαΐου 11, 2009

σπασμένο πόδι

"Ξαπλωμένος  στο κρεββάτι. Δεν μπορώ να σηκωθώ, δεν μπορώ να κάνω τίποτε μόνος. Η περπατούρα με περιμένει στα πόδια του κρεββατιού κι εμένα μούρχεται να τη σπάσω, να την κάνω χίλια κομμάτια. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να είμαι εδώ ξαπλωμένος και κανείς δίπλα μου. Δε θέλω να μιλάω. Τα δάκρυα τρέχουν μόνα τους από τα μάτια μου, έτσι σαν νάχει ανοίξει κάποιος βρύσες και ξέχασε να τις κλείσει. Μου τη δίνουν όλοι, δε θέλω να βλέπω κανέναν, φοβάμαι τις επόμενες μέρες, φοβάμαι τον επόμενο καιρό, η κατάσταση αυτή μου είναι τελείως ξένη. Το σώμα μου δε λειτουργεί, αρνείται να κάνει πράγματα που συνήθως έκανε, έχει πάθει σοκ. Κι όλα αυτά τα φάρμακα! Και οι ενέσεις! Σήμερα είναι η πρώτη μέρα στο σπίτι μετά το νοσοκομείο και νομίζω ότι στο νοσοκομείο ήταν και ήμουν καλύτερα. Τουλάχιστον δεν ήμουν μόνος και δεν κρεμόμουν μόνο από τα χέρια της γυναίκας μου. Με νευριάζει κι αυτή. Πολύ με νευριάζει, όλα θέλει να γίνονται όπως αυτή νομίζει, όλα θέλει να τα ελέγχει. Φοβάται; Δεν ξέρω. Δε θέλω κανέναν αλλά είμαι υποχρεωμένος να δέχομαι βοήθεια. Να κλείσω τα μάτια και να κοιμηθώ και όταν ξυπνήσω η ταλαιπωρία αυτή να έχει τελειώσει...! Γίνεται; Δε γίνεται."
Προσπαθώ να μπω στη θέση του. Γίνεται; Δε γίνεται. 
Δύσκολα τα πράγματα.

1 σχόλιο:

maria είπε...

είναι οι στιγμή να ξεψαχνίσετε όλη την ποσότητα της υπομονής και της ρεαλιστικής αντιμετώπισης των πραγμάτων. Νομίζω δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές... δυστυχώς!